ครั้งหนึ่งเราเคยพบกัน 2

ค่ายรุ่นแรกจบไปได้ไม่นาน อีกเจ็ดวันต่อมาก็ต้องเริ่มรุ่นสองกันแล้วจ้า
จากที่เคยบอกไปแล้วถึงความเป็นมาของค่ายนี้ ซึ่งต้องจัดถึงสี่รุ่นกันเลยทีเดียว



เริ่มเรื่องเลยละกันเมื่อต้องกลับไปยืนที่เดิม คือ ตชด 114 ความรู้สึกอาจจะดีขึ้นกว่ารุ่นแรกเพราะมีประสบการ์แล้วว่าเด็ก ๆ พวกนี้ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดเอาไว้ ความรู้สึกดีขึ้น แต่เมื่อมาเจอกลุ่มเป้าหมายแล้วอยากจะตระโกนดังๆ มันยิ่งกว่าจับปูใส่กระด้งเสียอีก บางคนต่อต้าน บางคนไม่หือไม่อือ มรึงจะทำอะไรก็ทำไปกรูไม่สน ฮ่าๆๆๆ วันสองวันแรก ยอมรับว่าปวดหัวมาก แต่ก็นะในเมื่อเราเอาใจใส่พวกเขาขนาดนี้ น้ำแข็งในใจเริ่มละลายที่ละน้อย ปรับความรู้สึกกันนิดหน่อย เราก็พร้อมจะทำทุกกิจกรรมที่ครูสอน ขอบคุณนะครับที่ยอมรับครูและยอมรับตัวเองได้

เมื่อมาสัมผัสกับพวกเขาแล้ว ครูตู่ก็เศร้าไปกับเรื่องราวที่พวกเขาเจอมา บางคนฐานนะดีมาก พ่อม่ทำบุญทีเป็นแสนๆ แต่ไม่มีเวลาดูแลลูก ใช้เงินช่วยเลี้ยง ผลออกมาลูกเดินผิดทาง บางคนพ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน บางคนกลับบ้านไปก็ไม่เคยเจอหน้าพ่อแม่ เพราะมัวแต่ทำงาน พ่อแม่บางคนก็แสดงความรักลูกไม่เป็น เพียง แค่การกอดลูกยังไม่เคยสัมผัสจากพ่อแม่เลย แล้วแบบนี้เด็กจะเลือกเดินทางถูกได้อย่างไรถ้าไม่มีคนคอยแนะนำ

แต่ในฐานะครูก็ต้องแนะนำพวกเขา เรามีกิจกรรมกลุ่มทุกเย็นในการรับฟังปัญหาและแนะแนวทางแก้ไข แต่ต้องไม่เป็นการชี้นำ ต้องให้เขาเลือกด้วยตัวเอง หากชี้นำเด็กจะรู้สึกไม่มีความมั่นใจและต้องพึ่งพาครูตลอดเวลา และครูก็ต้องคอยบำบัดตัวเองด้วย โดยการไม่เอาปัญหาของพวกเขามาเป็นปัญหาตัวเองเด็จขาด ถ้าเป็นอย่างนั้น ครูเป็นโรคประสาทวันละแปดรอบแน่ๆ

การทำงานด้านนี้มันมีทั้งผลดีและอันตรายเพราะอย่างน้อยเราก็เป็นผู้ไปลดจำนวนลูกค้าเขาลงมาแต่ก็นะถ้าจะตายในหน้าที่มันคงมีความภาคภูมิใจไม่ใช่น้อย ฮิๆๆ
กลับมาเรื่องเคสต่างๆในค่ายต่อดีกว่า วันแรกทุกอย่างโอเคอยู่ แต่พอวันที่สามอาการของเด็กบางคนเริ่มออก เนื่องจากการหยุดกระทันหัน มีอาการเม่อลอย โลกส่วนตัวสูง จำอะไรไม่ได้ และเป็นที่หวาดระแวงต่อเพื่อนๆ ครูก้ไม่เคยเจอแบบนี้เหมือนกัน รุ่นแรกไม่มีอาการออกมากขนาดนี้ แต่ว่าก็นะยังงัยก็ต้องดูแลกันต่อไป จนในที่สุดต้องส่งตัวน้องไป รพ. เพื่อรับยา น้องมีอาการทางจิต สงสารแต่ทำได้มากเพียงเท่านี้ แจ้งผู้ปกครอง คุณแม่น้ำตาไหลเมื่อเห็นอาการลูกชาย ครูได้แต่ให้กำลังใจ ยังงัยก็ต้องสู้และดูแลกันต่อไป
อีกเคสที่สะเทือนใจมาก หลังจากออกค่ายนี้น้องต่องไปติดคุกถึงสามปีเพราะทำผิดก่อนหน้านี้ เราแก้ไขอะไรไม่ได้ ที่ให้ได้คือกำลังใจ ให้เขาสู้ และกลับออกมาเป็นคนใหม่ให้ได้เพียงเท่านั้น

ภาพรวมค่ายนี้ก็น่ารัก หลายคนสัญญาว่าจะเป็นคนใหม่ วันอำลาหลายคนเสียน้ำตารวมทั้งครูด้วย แต่การจากกันครั้งนี้ เราไม่ทิ้งพวกเขา เราจะคอยดูแลพวกเขาอยู่ห่างๆ
การจะทำให้คนทุกคนยอมรับเด็กๆพวกนี้ได้คงเป็นเรื่องยาก แต่ขอพื้นที่ให้พวกเขาได้ยืนบ้าง เขาไม่ใช่คนเลวร้ายมาจากสันดาน เพียงแค่เลือกทางเดินผิดไปก็เท่านั้น เห็นใจและช่วยกันให้กำลังใจพวกเขากันนะคะ เราจะได้เด็กดีๆที่น่ารักกลับสู่สังคมอีกหลายคนทีเดียว
ครูตู่อาจจะเหนื่อย แต่พักแล้วก็คงหาย ยังงัยก็จะสู้ต่อไปนะคะ

Create Date : 16 มีนาคม 2555		1 comments
Last Update : 16 มีนาคม 2555 21:46:44 น.
Counter : 3807 Pageviews.
Share Tweet