ฟังผลการตรวจ-ผลเม็ดเลือดขาวออกมาดี แต่อาการเจ็บปวดมากขึ้น

วันพฤหัสที่ 15 กย 11 ป๊ามีนัดไปตรวจร่างกายเพราะทำคีโมครบ 6 ครั้งแล้ว
ก่อนไปป๊านั่งไม่ค่อยได้อยู่ก่อนแล้ว และขยับตัวอย่างลำบากมากๆ

นนไปอยู่บ้านเป็นเพื่อนป๊ากับม้าตั้งแต่วันพุธแล้ว ใจตุ๊มๆต่อมๆ นิดหน่อย
วันไปตรวจไม่ได้ไปด้วย ให้แต่น้องชายไป ผลออกมาคือเม็ดเลือดขาวดี
ปกติดี อย่างอื่นหมอไม่ได้ว่าอะไรนอกจากถามว่ามีอาการอย่างอื่นมั้ย
ป๊าก็บอกว่าเจ็บเวลานั่งเพราะเดินไปนู่นมานี่ หมอยิ้มๆ แล้วบอกว่า
เป็นอาหารของโรค

หมอบอกว่าอีก 2 อาทิตย์นัดฟังผลค่า CEA แต่นนไม่อยากฟังเลย
เพราะเรื่องบางเรื่องเราไม่รู้ก็ยังดีกว่า ตอนนี้กำลังใจป๊าดีจนบางที
นนอยากร้องไห้ซะเอง ไม่รู้ว่าป๊าเคยร้องไห้หรือเปล่า แต่นนก็น้ำตาซึมๆ

หลังจากกลับมาจากการตรวจ และรอที่รพ. กลายเป็นว่าป๊าเจ็บมากกว่าเดิม
และไม่อยากอาหาร เพราะเดินไม่สะดวก และไม่อยากเจ็บเวลาขับถ่าย
นนทำอาหารให้ป๊า แต่ก็ไม่ถูกปาก กลับไปกะว่าจะทำขนมปังไว้ให้
เพราะที่ผ่านมาป๊าจะทานตลอด แต่ก็รู้แล้วว่าทำไปป๊าก็ยังกินไม่ได้

เสียใจ .. ไม่ได้เสียใจที่ป๊ากินไม่ได้ แต่เสียใจที่นนรับรู้ไม่ถึงความรู้สึก
ที่ป๊าไม่อยากอาหาร เสียใจมากๆ

คืนวันเสาร์ป๊าพูดเรื่องการกินอาหาร บอกว่าเบื่ออาหารจริงๆ ก็อยากที่
จะกินอาหารนอกบ้านบ้าง นนบอกว่าร้านที่ป๊าไปกินเป็นร้านเจ ก็โอเคอยู่
แต่ตอนนี้ดูแลกับตัวเองที่เป็นปัจจุบันก่อนนะ

ป๊าก็ต่อบอกว่า คราวนี้สวรรค์เล่นป๊าแรงมากเลย คือป๊าเจ็บจนนอนอยู่บนเตียง ลุกขึ้นนั่งกับเก้าอี้ไม่ได้แล้ว จนป๊าพูดออกมาเองว่าให้ไปหาซื้อยาง
ในมาเพื่อให้รองนั่ง ทั้งๆ ที่นนเคยพูดไปหลายครั้งแต่ป๊าก็ยังไม่ว่าอะไร
แต่ก็ยังไม่ค่อยได้ใช้


เพราะอะไร

เพราะป๊าลุกไม่ได้ ต้องกึ่งนั่งกึ่งนอน

แต่มีสติตลอดเวลา ป๊าจะอ่านหนังสือของท่านพุทธทาสเสมอ
ล่าสุดบอกว่าอยากได้หนังสือของท่านอีกเล่มหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิด
น่าจะชื่อ คู่มือมนุษย์ วันนี้ว่าจะไปหามาให้

วันเสาร์ที่ 17 กลางคืนนนนอนหลับไปแล้ว นนคงหลับสนิทจริงๆ
เพราะนนเพิ่งมารู้ตอนเช้าวันที่ 18 จากม้าว่าเมื่อคืนป๊าเข้าห้องน้ำไม่ทัน
ก็ฉี่เลอะแถวๆ เตียง ที่เลอะไม่ใช่เพราะอะไร เพราะป๊าเป็นไข้

ฟังจากม้ากับแบงค์ได้ความว่า เมื่อคืนประมาณตี1
ป๊าเป็นไข้แต่ไม่มีใครรู้ แล้วป๊าก็ลุกขึ้นจะไปเข้าห้องน้ำ แต่พอลุก
ก็ทรงตัวไม่อยู่(คงเพราะพิษไข้) ก็เลยเซไปเซมา ม้ากับแบงค์ได้ยินเสียง
ย่ำเท้า นึกว่าป๊าเป็นอะไร ก็เลยไปดูปรากฏคือตัวสั่นและไปเข้าห้องน้ำไม่ทัน
แต่ป๊าก็ยังเดินไปทำความสะอาดตัวเองที่ห้องน้ำได้

แบงค์ไปเอาผ้ามาห่มให้ป๊าอีก ม้าก็มากอดเอาไว้ ถามป๊าไปด้วยว่า
อุ่นมั้ย อุ่นมั้ย ป๊าหนาวสั่นจนต้องใช้ผ้า 3 ผืน ม้าถามว่าไปรพ.กัน
ป๊าบอกว่าไม่ต้อง เดี๋ยวดีขึ้น (มีสติมากๆ - นน)


เช้ามาป๊าก็ยังนอนซม 8.30 นนขึ้นไปดูป๊าห่มผ้าอีกเหมือนเดิม ตัวสั่น
เล็กน้อย เลยรู้ว่าเป็นไข้อีกรอบ เลยตามม้ามาดู ป๊าก็บอกอีกว่าไม่เป็นไร
เดี๋ยวจะดีขึ้น แล้วอีกประมาณ 1 ชม. ดีขึ้น

ไม่ได้กินข้าวเช้า แต่พอไข้เริ่มดีขึ้นก็บอกว่าขอกินข้าวต้มเปล่าๆ
ม้าไปต้มให้ป๊า ส่วนนนก็คอยเอาผ้าไปผลัดเปลี่ยนให้เช็ดเหงื่อ
ป๊าจิบน้ำเป็นระยะ แล้วก็กินข้าวต้มจนหมด(เก่งมากๆ - นน)
นนถามป๊าว่าเอากล้วยมั้ย ตอนแรกป๊าบอกไม่เอา แต่เอาไปเอามา
บอกว่าเอามาก็ได้ ป๊าเลยกินไปลูกนึง (เก่งอีกแล้ว - นน)


การขับถ่ายตอนนี้อาจเป็นเพราะเป็นแผลข้างในทำให้มีกลิ่นคาวบ้าง
มีเหงื่อปุ๊บก็จะมีกลิ่นเฉพาะตัวของป๊า ที่พวกเราเห็นพ้องกันว่าต้อง
รักษาความสะอาดให้ป๊ากันมากกว่าเดิมเพราะไม่อย่างนั้นถ้าติดเชื้อ
มากไปกว่านี้ร่างกายป๊าจะแย่เอา


ม้าจดไว้หมดว่าป๊าเป็นไข้กี่โมง รอบคอบจริงๆ

ตอนเที่ยงนนต้องออกเดินทางกลับมาทำงานแล้วก็เลยไปสวัสดีป๊า
แบบทุกครั้ง

เราจับมือส่งผ่านกำลังใจ บอกป๊าว่าถ้าเจ็บอย่าอดทน ให้ไปรพ.
แล้วก็บอกว่าพระท่านทดสอบจิตใจเรา เราต้องผ่านไปให้ได้
ป๊าร่าเริงขึ้นเล็กน้อยเพราะหายไข้ แล้วเราก็กอดกัน รู้สึกอบอุ่นมาก

ม้าก็เป็นห่วงป๊ามาก เสียงเหมือนจะร้องไห้ตลอด เห็นเหมือนเข้มแข็ง
ม้าอ่อนแอมาก แต่ต้องสู้

ม้าไปส่งที่สนามบิน นนกอดม้า แล้วบอกว่าม้าต้องดูแลตัวเองนะ


กลับมาคราวนี้ไม่มีความสุขเท่าไหร่เลย ไม่อยากฟังผลหรอกค่า CEA อะไร
แต่ก็ฟังๆ ไป นนบอกป๊าว่ากำลังใจทำให้เราอยู่ต่อไปได้ซึ่งมีผลถึง 60% นะ
อย่าให้การแพทย์มาฟันธงเราหมด 100% ว่าเราจะอยู่ได้3เดือนหรือ6เดือน

ซึ่งกรณีป๊าหมอไม่ได้บอกหรอกว่าจะอยู่ได้ถึงกี่เดือนหรือยังไง
ไม่รู้ว่าเพราะเราเองก็ไม่ได้ถามหมอชัดเจนว่ามันแย่ หรือ ดี ยังไงด้วย
กำลังใจของป๊าและครอบครัวมันมีมากเกินกว่าจะไปรับรู้ตรงนั้น

แต่เราไม่ประมาทกันนะ เรารักษาตามคุณหมอบอก และไปตามนัดทุกครั้ง

ตอนกลับเชียงใหม่เจออาจารย์ที่พบว่าตัวเองเป็นระยะ 4 แต่คนละตำแหน่ง
กับป๊า ก็บอกว่าไม่ต้องกังวล ทำใจให้สบาย หลายคนที่ผ่านตรงนั้นมาได้
การกินอะไรก็ดูแลมากขึ้นแค่นั้นเอง มีคนอื่นที่เป็นที่ลำไส้ระยะ 4
เหมือนกันก็ยังอยู่มาจนปัจจุบัน นนก็สบายใจขึ้นว่าป๊าเราก็เก่งนะ
ตั้งแต่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นก็ 6-7 เดือนแล้ว รับคีโมก็ไม่เคยแพ้เลย
ผมก็ไม่ร่วง มีแต่อาการเจ็บเวลานั่ง แล้วก็น้ำหนักตัวลด (อันนี้เพราะ
การกินอาหารเปลี่ยนแปลงไปหมด เน้นผักโปรตีนมากขึ้นและมีการ
ให้คีโมร่วมด้วย)

แต่ถึงจะอย่างงั้น

เมื่อคืนนนก็..ร้องไห้ (ตื่นมาตาบวมมมม)





นนไม่ได้บอกใครเลยทั้งที่ทำงานหรือเพื่อนที่ไหน มีแค่ 2-3 คนที่สนิท
เท่านั้น ก็ไม่อยากให้ใครรับทุกข์ไปกับเรา ภายนอกทุกคนก็ไม่คิดว่า
เราจะเป็นอะไร เพราะนนแทบไม่แสดงอาการอะไรเลย

เราต้องยืนให้ได้ ต้องเข้มแข็งให้ได้ ไม่อ่อนแอ !!!!



...แล้วเราจะผ่านไปด้วยกัน...

HUG HUG HUG

Create Date : 19 กันยายน 2554		8 comments
Last Update : 20 กันยายน 2554 8:54:38 น.
Counter : 592 Pageviews.
Share Tweet