คุณอาจคิดว่าผมน่าจะมีรอยนิ้วมือของแม่ประทับอยู่บนหัวเข่า เพราะแม่คอยบีบขาของผมตอนที่เราอยู่ในโบสถ์และกระซิบด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดว่า “อยู่นิ่งๆ” ผมก็เหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่อยู่ไม่สุขในคริสตจักรดังนั้น เวลาที่ผมอ่านข้อพระคัมภีร์ที่ว่า “จงนิ่งเสีย และรู้เถอะว่า เราคือพระเจ้า” (สดด.46:10) ผมมักจะคิดถึงการไม่ขยุกขยิก

แต่คำว่านิ่งในภาษาฮีบรูหมายถึง “การหยุดดิ้นรน” คือการทิ้งแขนลงข้างตัวแล้วยอมให้พระเจ้าเข้ามาจัดการกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นโดยที่เราไม่ต้องเข้าไปยุ่ง คำคำนี้ทำให้เราเห็นภาพที่น่าสนใจ เพราะเรามักใช้มือในการผลักสิ่งกีดขวางเพื่อป้องกันตนเอง หรือเพื่อโต้กลับการทิ้งแขนลงทำให้เรารู้สึกปกป้องตัวเองไม่ได้หรือไม่ปลอดภัย นอกเสียจากเราจะยอมเชื่อว่า“พระเจ้าทรงเป็นที่ลี้ภัยและเป็นกำลังของข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นความช่วยเหลือที่พร้อมอยู่ในยามยากลำบาก” (สดด.46:1) และ “พระเจ้าจอมโยธสถิตกับเราทั้งหลายพระเจ้าของยาโคบทรงเป็นที่ลี้ภัยของเรา”(สดด.46:7) พูดไดอีกอย่างคือ จงหยุดดิ้นรนแล้วยอมให้พระเจ้าทรงกระทำการของพระองค์ !

แม้จะมีเหตุการณ์ต่างๆ เกิดขึ้นในชีวิต เราสามารถพบสันติสุขแห่งการเชื่อวางใจในการทรงสถิตและฤทธิ์อำนาจของพระเจ้าท่ามกลางปัญหาได้ เมื่อเรารอคอยการช่วยกู้ของพระองค์อย่างอดทนด้วยใจภาวนา ดังนั้นจงปล่อยมือของคุณ เพราะมือของพระเจ้ากำลังทำงานแทนคุณอยู่! – JS