ฤดูร้อนครั้งหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังอยู่ในงานชุมนุมศิษย์เก่าของโรงเรียนมัธยมที่ฉันจบมา มีบางคนซึ่งอยู่ด้านหลังเอามือมาแตะที่บ่าของฉัน เมื่อฉันเหลือบไปเห็นป้ายชื่อของผู้หญิงคนนั้น ความทรงจำเก่าๆ ก็หวนคืนกลับมา ฉันยังจำได้ไม่ลืมว่ามีกระดาษแผ่นเล็กๆที่ถูกพับจนแน่นสอดเข้ามาในช่องล็อคเกอร์ของฉันในกระดาษใบนั้นมีถ้อยคำปฏิเสธอย่างโหดร้ายที่ทำให้ฉันอับอายและหัวใจสลาย ตอนนั้นฉันคิดว่า ต้องมีใครสักคนสั่งสอนเธอให้รู้จักวิธีการปฏิบัติต่อคนอื่นเสียบ้าง! แม้ฉันจะยังรู้สึกเจ็บปวดกับบาดแผลที่เธอทำกับฉันสมัยเด็ก แต่ฉันก็ฝืนยิ้มและพูดในสิ่งที่ไม่ตรงกับใจออกไป

เราเริ่มสนทนากัน และเธอเริ่มเล่าว่าเธอเติบโตมาท่ามกลางความยากลำบากและมีชีวิตสมรสที่ไม่มีความสุข จู่ๆ คำว่า “รากขมขื่น” จากพระธรรมฮีบรู 12:15 ก็ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน ฉันคิดว่านั่นเป็นความรู้สึกที่ฉันมี แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี แต่รากขมขื่นนั้นยังคงฝังลึกอยู่ภายในใจฉัน มันพันและรัดหัวใจของฉันเอาไว้แน่น

แล้วพระคำตอนนี้ก็เข้ามาในความคิดฉัน “อย่าให้ความชั่วชนะเราได้ แต่จงชนะความชั่วด้วยความดี” (รม.12:21)

เราพูดคุยกันและร้องไห้ด้วยกัน ไม่มีใครพูดถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว พระเจ้าทรงสอนบทเรียนให้กับคนหนึ่งในบ่ายวันนั้น เป็นบทเรียนเรื่องการให้อภัยและการขจัดรากขมขื่น และคนคนนั้นคือฉันเอง – CHK