Bloggang.com : elastigirl : เคราะห์กรรม ยังไม่หมด..

เคราะห์กรรม ยังไม่หมด..

...

คุณหมอบอกว่า เป็นแบบนี้ คราวนี้ ก็ต้องผ่าตัดแล้วล่ะ เพราะการยิงรังสีเข้าไป ไม่ได้ผล.. ตอนนั้น ปากไวกว่าความคิด ... คุณหมอคะ observe ต่ออีก 6 เดือนนะคะ.. คุณหมอก็บอกว่า.. ได้ ตามใจคนไข้ละกัน.. หลังจากนั้น หม่าม๊าก็ต้องถือฟิล์มพร้อมผลวิเคราะห์ ไปนั่งรอพบหมอ รังสีรักษาอีกคนนึง ระหว่างที่นั่งรอ.. ก็เริ่มสงบใจได้แล้ว.. ค่อยๆคิด.. แล้วก็คิดได้ว่า อย่างที่สามีเคยพูด หากเก็บไว้นาน.. ก็เหมือนเราเอาก้อนหินไปวางทับหญ้าเอานานๆ แม้ภายหลังเรายกเอาก้อนหินออก แต่หญ้าตรงนั้นก็ตายไปแล้ว .. ก็คงเหมือนเนื้อสมอง.. หากเราปล่อยเนื้องอกไว้นาน จนมันไปเบียดเนื้อสมอง.. เราอาจกลายเป็นคนพิการอย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้.. พอถึงคิวเข้าไปพบคุณหมอรังสีรักษา.. หม่าม๊าก็เลยบอกคุณหมอว่า ตัดสินใจแล้วค่ะ ผ่าเลยดีกว่า ไม่ต้องรอแล้ว.. คุณหมอนัดวันได้เลยค่ะ

หลังจากนั้น อีก 1 อาทิตย์ หม่าม๊าก็ต้องไปหาหมออีกรอบ เพื่อนัดวัน.. 4 พย 2542 อีก 1 เดือนนับจากนี้ เป็นวันนัด.. หม่าม๊ากลับบ้านด้วยความรู้สึก ตัวเบาโหวง.. แต่.. หม่าม๊าทำหน้าเศร้า และกังวลให้ป่ะป๊าเห็นไม่ได้.. เพราะว่า ป่ะป๊าจะยิ่งมีอาการหนักยิ่งกว่าหม่าม๊าซะอีก หม่าม๊าเลยต้องทำร่าเริง.. ไม่คิดอะไรมาก.. มีอยู่วันนึง.. นั่งดูละครทีวี จำได้เลยว่า เรื่อง พ่อปลาไหล.วิลลี่เล่นกับ อาต้อยเศรษฐา ตลกมาก.. หม่าม๊าก็นั่งดู หัวเราะสนุกไป.. เอ.. ทำไมวันนี้ลูกคู่ไม่เห็นหัวเราะเลยเนี่ย.. พอหันหลังกลับไปมอง.. ป่ะป๊านั่งน้ำตาไหล..

มองหม่าม๊า.. (อึ้งค่ะ.. ) เพิ่งรู้ว่า เค้ารักเราเหมือนกันนะ.. ปรกติ เห็นชอบบ่นชอบว่า อยู่ตลอด . ตกลงคนจะโดนผ่าหัว. ต้องหันไปกอดปลอบใจ

.. บอกเค้าไปว่า ชั้นน่ะ หนังเหนียว ไม่ตายง่ายๆหรอก... (อันนี้เรื่องจริง.. ทุกวันนี้ก็นั่งเหนียงยานอยู่เนี่ย)

แต่..เบื้องหลังสิ่งเหล่านั้น.. ทุกเช้าและเย็น ที่หม่าม๊า ขับรถไปทำงานและกลับบ้าน.. หม่าม๊าได้อยู่กับตัวเองคนเดียวในรถ.. ตอนนั้นเฮียนพก็จากไปแล้ว.. หม่าม๊าเฝ้าถามว่า หม่าม๊าจะเหลือเวลาอีกเท่าไหร่.. ผ่าแล้ว..หม่าม๊าจะเหมือนเดิมไหม.. ทำไมคนที่ตายไม่ใช่หม่าม๊า.. เฮียนพยังมีภาระอีกมากมาย แต่หม่าม๊าไม่มี (ขอโทษนะลูก ตอนนั้น หม่าม๊ายังไม่มีหนูนี่นา) ถ้าเฮียนพยังอยู่ น่าจะดูแลเตี่ยกับแม่ได้ เพราะแม่รักเฮียนพมาก เฮียนพเป็นลูกชายคนโต.. ตอนนั้น ความคิดวนเวียนอยู่แต่แบบนี้ ร้องไห้ในรถคนเดียวทุกวัน..

แต่พอเปิดประตูลงรถ น้ำตาไม่มีเห็นให้ใครเห็นแม้แต่หยดเดียว.. ตอนนั้น คิดอย่างนี้จริงๆ ถึงแม้ยังไม่ตาย แต่ใจน่ะ ตายไปก่อนแล้ว.. เป็นช่วงที่ทุกข์ใจช่วงนึงของชีวิตเลยทีเดียว (แปลว่า มีทุกข์หลายช่วง) เดี๋ยวบล๊อกหน้าจะมาเล่าวันขึ้นเขียงนะ

Create Date : 27 กันยายน 2551

Last Update : 11 พฤศจิกายน 2551 14:02:00 น.

3 comments

Counter : 494 Pageviews.

ทุกข์ขนาดนี้แต่ป้าก็ผ่านมาได้นะคะ ป้าแก่ไม่เหนียงยานอย่างเดียวแถมเป็นยอดมนุษย์สตรีด้วย นับถือค่ะอดทนจริงๆ จะรออ่านนะค่ะ

โดย: มารน้อยไร้สังกัด

วันที่: 27 กันยายน 2551 เวลา:17:18:13 น.

โดย: naydin

วันที่: 27 กันยายน 2551 เวลา:19:36:45 น.

สองหน่อข้างบนนี่ ติดตามกันอย่างเหนียวแน่นจริง ๆ อิอิ

โดย: Oops! a daisy

วันที่: 30 กันยายน 2551 เวลา:15:44:30 น.