อรุโณชา

พิมพ์ครั้งที่ 1 / พิมพ์คำสำนักพิมพ์

จำนวน 309 หน้า / ราคา 210 .-

โปรยปกหลัง

“ทุกคนล้วนทำเพื่อรัก เพราะรักเพียงเท่านั้น”

เพราะรักจึงอยากครอบครอง นั่นคือเหตุผลง่ายๆกับทุกสิ่งที่ตามมา

เมื่อ สัตยา ผู้ตกยากหลงรัก รอมเปญนางรำแห่งกัมพูชา

ตัวเขากลับไม่มีอะไรควรค่าเธอผู้เลื่องชื่อ 

ชายหนุ่มหมายกลับเมืองไทยเพื่อสร้างตัวให้สมรัก

แต่โชคชะตาพลิกผันเมื่อ ศศิประภา ผู้เพียบพร้อม 

วางแผนแยบยลกำจัดนางรำและลูกน้อยเพื่อให้ได้เคียงคู่เขา

ครั้นจะสมหวังปราโมทย์ญาติผู้พี่กลับนำหนังมนุษย์มาให้สัตยาวาดภาพ

ก่อเกิดร่างรอมเปญผู้เคืองแค้นเพราะคิดว่าสัตยาสั่งฆ่าตน 

ผีสาวทำให้เขาหลงมนตร์เสน่ห์

แต่เธอกลับหวั่นไหวไปด้วย แม้สัตยารักฝังใจแต่ก็สำนึกว่าตนมีพันธะแล้ว

ส่วนศศิประภา กลับหวงรักสามีจนยากแยกแยะดีชั่ว

เรื่องราวสุดแสนชอกช้ำระกำใจจะลงเอยเช่นไร

เมื่อนางมนุษย์และผีสาวต่างก็ทำเพื่อความรักเพียงเท่านั้น...

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ร่างนางรำ ชื่อเรื่องก็บอกอยู่ว่าเป็นนิยายแนวไหน แรกเห็นคือหน้าปกสีทึม ตัดกับนิยายปกอื่นที่วางเรียงอยู่บนชั้นหนังสือมากทีเดียว มีแค่ตัวหนังสือแดงของชื่อเรื่องและรูปนางรำบนปกที่ทำให้ดูโดดเด่นขึ้นมาบ้าง จะว่าไปก็เหมาะกับโทนของเรื่องดีค่ะ

คำโปรยปกหลังแทบจะครอบคลุมเนื้อเรื่องทั้งหมดแล้ว ว่าเป็นเรื่องรักทวงแค้นของนางรำแต่ทวงยังไง เกิดอะไรขึ้น ต้องลองอ่านดู เพราะไม่ใช่แค่นั้นแล้วจบแต่มีรายละเอียดมากกว่านั้น

ธีมของเรื่องเน้นความรักของตัวละครหลักที่เกี่ยวข้องผูกโยงกันด้วยความรัก ความหลง ความแค้น บาปบุญคณโทษ และผลของกรรม มีฉากหลังของเรื่องเป็นบ้านเรือนจันทร์ริมน้ำของสัตยา ที่ใช้เป็นรังรักระหว่างเขาและแม่แขหรือร่างนางรำรอมเปญจำแลง และเรือนพักหลวงที่เป็นบ้านพักปูนรางวัลความชอบให้สัตยาและศศิประภาอยู่อาศัย

“รักด้วยรัก

โดยไม่คิดสักนิดที่จะทำร้ายใครให้ชอกช้ำ”

            คือความรักของ ‘สัตยา’ ตัวละครเอกฝ่ายชายหนึ่งเดียวของเรื่องเป็นตัวดำเนินเรื่องราวทั้งหมด สัตยาหลงรักนางรำแสนสวยชาวกัมพูชาตั้งแต่แรกเห็น เมื่อครั้งไปอยู่ที่นั่นเพราะฝีมือในด้านศิลปะทำให้เขาไปในฐานะผู้ชำนาญการทางศิลปะอุษาคเนย์ ถึงแม้มีหน้ามีตา แต่ในด้านฐานะแล้วสัตยาก็มาจากลูกคนธรรมดาคนหนึ่ง

เมื่อได้มาพานพบกับนางรำชั้นสูง เกิดเป็นความรัก เสน่หา และกลายเป็นโศกนาฏกรรมโดยที่ตัวสัตยาเองไม่รู้ในความจริงบางอย่างที่เกิดขึ้นจากน้ำมือของคนที่บอกว่ารักเขานักหนา

“แม้รักแสนแค้น แม้ร่างสลายก็เฝ้ารอ

เพื่อรักจักสมหวังเพื่อเธอยังมีฉันตลอดไป”

             คือความรักของ ‘รอมเปญ’ นางรำชั้นสูงผู้โด่งดังเป็นที่ลือเลื่องที่สุดของกัมพูชารอมเปญชื่นชมเจ้าของภาพวาดนาม ‘สัจจธรรมา’ ถึงขนาดซื้อภาพเขาไว้เพื่อชื่นชมเมื่อมารู้ว่าเขาคือคนเดียวกับ ‘สัตยา’ชายที่ยอมเสียเงินเก็บที่มีอยู่น้อยนิดเพียงเพื่อต้องการแลกกับพบปะพูดคุยกับหล่อนแม้เพียงชั่วครู่ชั่วยาม ก็ถึงกับหลงรัก ทั้งเชื่อใจ และไว้ใจ

รอมเปญมอบกายถวายชีวิตให้หนุ่มตกยากจากเมืองไทย และยังมุ่งหวังให้ชายคนรักสร้างเนื้อตัวได้ในเร็ววันจะได้มาตบแต่งหล่อนเป็นภรรยาให้ถูกต้อง ยอมแม้แต่เอาเงินทองที่เก็บหอมรอมริบไว้ทั้งชีวิตมอบให้เขาเพื่อสร้างตัว

แต่เรื่องไม่ง่ายอย่างที่คิดเมื่อมีเหตุให้รอมเปญตกจากตำแหน่งนางรำชั้นสูงและโดนโขกสับสารพัดเพราะท้อง ต้องถูกลดชั้นอยู่อย่างตกระกำลำบากที่กัมพูชาจนในที่สุดจึงหอบลูกมาตามหาสัตยาถึงเมืองไทย พอจะลืมตาอ้าปากได้ก็มาตายตกในกองไฟ กลายเป็นวิญญาณไร้ร่างรอวันแก้แค้นชายคนรัก

“เพราะหล่อนรักเมื่อรักและอยากได้ก็ต้องได้

นั่นคือเหตุผลง่ายๆกับทุกสิ่งที่หล่อนทำ”

         คือความรักของ‘ศศิประภา’หญิงสาวสูงศักดิ์ลูกสาวคนเดียวของหนึ่งในคณะรัฐมนตรีของท่านจอมพลผู้นำในฐานะคนรักศศิประภาทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับสัตยา ผู้ชายที่มีอดีต ในฐานะภรรยาศศิประภาสนับสนุนสามีในทุกๆทางที่เป็นความเจริญก้าวหน้าของเขาไม่ให้น้อยหน้าใคร

        เพราะรักถึงทำได้ทุกอย่างเพียงเพื่อหวังจะครอบครองหัวใจไม่สนแม้แต่ว่าสัตยาจะมีใคร หล่อนพร้อมจะกำจัดให้พ้นทาง บาปบุญคุณโทษคืออะไรสำนึกผิดชอบชั่วดีอยู่ที่ไหน ศศิประภาไม่นำพา เพราะหล่อนเท่านั้นคือผู้ที่ครอบครองสัตยา

++++++++++++++++++++++++

          นอกจากนี้ยังมีตัวละครอื่นเข้ามาเพิ่มเติมอย่าง ปราโมทย์ ญาติผู้พี่ของศศิประภาที่ไม่รู้ตัวว่าเป็นคนชักศึกเข้าบ้านน้องสาวตัวเอง แถมศึกที่ว่ายังไม่ใช่คนแต่เป็นผี เพราะกระดาษหนังมนุษย์ที่ได้มานั้นเขาเป็นคนขอร้องแกมบังคับให้สัตยาวาดภาพหญิงงามให้สมกับเนื้อเนียนนุ่มของกระดาษที่หลงใหลสัตยาวาดนางอัปสรายาใจของปราโมทย์ออกมาไม่ผิดเพี้ยนไปจากภาพรอมเปญ คนรักที่ยังคงจดจำหล่อนได้แม้ต้องมามีอันเป็นไป แต่จิตใต้สำนึกทำให้เขาวาดออกมาได้งดงามไม่แพ้รอมเปญตัวจริง ปราโมทย์ถึงกับหลงละเมอเพ้อกอดรูปจูบกระดาษ

      แล้ววันหนึ่งภาพนางอัปสราก็หายไปเหลือแต่แผ่นกระดาษว่างเปล่าเพราะรอมเปญอาศัยหนังมนุษย์นั้นในชื่อ “แม่แข” ซึ่งก็ไม่พ้นคำแปลว่าดวงจันทร์ตามชื่อเดิม คือรอมเปญ ซึ่งก็แปลว่าดวงจันทร์เหมือนกัน 

      ถึงจะสงสัยแต่สัตยาเข้าใจว่าแม่แขหนีมาจึงให้ความช่วยเหลือและพามาอาศัยที่เรือนจันทร์ จนมีสัมพันธ์กับนางผีจำแลงโดยไม่รู้ตัวเพราะโดนมนตร์สะกดไว้ ศศิประภาเริ่มสงสัยในตัวสามีจนตามมาถึงเรือนจันทร์ และหล่อนเห็นหลังจากนั้นเรื่องร้ายที่เคยปกปิดไว้ในอดีตก็เริ่มเปิดเผยออกมาทีละนิด

ตอนจบต้องบอกว่าเหนือความคาดหมายของจขบ. อีกแล้ว ตามสไตล์ผู้เขียน ถึงแม้จะรู้ว่าในที่สุดแล้ว ‘คนทำดีก็ต้องได้ดี คนทำชั่วก็ต้องได้ชั่ว’ แต่ก็สงสารบางตัวละครในตอนจบจนได้

อ่านจบแล้วพอสรุปได้ว่า ตัวเรื่องนั้นไม่ได้น่ากลัวมากอย่างที่คิดไว้แต่แรกแต่บรรยากาศวังเวงชวนให้กลัวกับมโนภาพที่ผู้เขียนเล่าไปพร้อมกับเรื่องมากกว่า ทั้งความลึกลับของเรื่องราว เหตุที่หญิงรับใช้ในบ้านต้องมาตายอย่างสยดสยอง ทั้งที่มาของกระดาษหนังมนุษย์มีความเป็นมายังไง ส่วนนี้ต้องลองอ่านดูค่ะ

ผู้เขียนใส่ความละเมียดละไมในความเป็นรักพีเรียดได้สวยงาม สอดแทรกบทกลอนในบางช่วงบางตอนอ่านเพลินและสนุกไปกับเรื่องราว ด้านสำนวนไม่ต้องพูดถึงเพราะอ่านนิยายของผู้เขียนมาหลายเรื่องแล้วถือว่าเอาอยู่ 

ถึงแม้จะเป็นนิยายย้อนยุคสมัยแต่อ่านไม่ยากค่ะ เรื่องนี้มีฉากเข้าพระเข้านางนิดหน่อยมาเป็นบทกลอนมาเชียว อ่านแล้วต้องนึกภาพตามมีเขินนะ 

เป็นอีกเรื่องที่ได้อ่านในพันทิปของผู้เขียนนามปากกา ‘อรุโณชา’ ที่ติดตามอ่านมาตั้งแต่ยังไม่ออกมาเป็นรูปเล่มค่ะ 

++++++++++++++++++++++++++

20/09/2560

ขอแสดงความเสียใจต่อการจากไปของคุณอรุโณชา 

ล็อคอิน song982

คุณซองที่เราเรียก หรือครูยูของเพื่อน 

และพี่นินของน้องในคลาสนกฮูก 

เป็นเพื่อนร่วมถนนนักเขียนที่มีฝีมือการเขียนละมุนมาก 

เป็นพี่และเป็นครูให้น้องหัดเดินทางร่วมวงการน้ำหมึก

หลับให้สบายนะคะ

Create Date : 09 พฤศจิกายน 2558
Last Update : 21 กันยายน 2560 0:01:37 น.		24 comments
Counter : 3156 Pageviews.
Share Tweet