ถนนสายนี้มีตะพาบ 149 : ปมด้อย
ไม่อยู่หลายวัน
ขออนุญาตปิดเมนท์ก่อนนะคะ
กลับมาค่อยไปเยี่ยมพี่ๆ เพื่อนๆ ที่บล็อกค่า
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ถนนสายนี้มีตะพาบ 149 ปมด้อย โจทย์โดย คุณเป็ดสวรรค์
ผมชื่อ กฤช เป็นนักเดินทางและช่างวาดภาพจิตรกรรมฝาผนัง ผมเดินทางมาแล้วเกือบทั่วภาคเหนือเพื่อทำงานที่รัก เพราะหลงใหลในกลิ่นสีและความงดงามของลวดลายวิจิตรบรรจง เมื่อใดก็ตามที่จรดปลายพู่กันจนสำเร็จเป็นภาพจิตรกรรมสวยงาม ผมมักจะเฝ้ามองด้วยความภาคภูมิใจ ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะพลิกผันเปลี่ยนจากช่างวาดมาเป็นเกษตรกร จนเมื่อรับรู้ข่าวการเสียชีวิตของคุณตา ญาติที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวเมื่อสองปีก่อน วันนั้นผมกลับมายืนอยู่บนที่ดินผืนเดิม ที่ผมเกลียดมาตลอด มันรกร้างและไร้สิ่งน่าสนใจอย่างสิ้นเชิง ผืนป่าเต็มไปด้วยไม้ยืนต้นแก่ๆ ป่าไมยราบและหญ้าสูงเทียมเอว แปลงลิ้นจี่ที่ดูแทบไม่รู้ว่าเป็นต้นอะไร ต้นมะม่วงมีแต่ใบไร้ดอกและผล ป่ามืดๆ ที่ไม่มีทั้งไฟฟ้า ไม่มีประปา ไม่มีแม้กระทั่งสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง บ้านเก่าโกโรโกโสหลังนั้น... ผมได้แต่มองมันอย่างสมเพช บ้านที่เคยเป็นที่อยู่อาศัยตอนเด็ก และเป็นที่คุณตาอาศัยอยู่ก่อนจะเสียชีวิตมีความทรงจำที่ดีมากมายก่อนจะเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้คุณตาต้องติดคุก เพราะที่ดินที่จับจองตั้งแต่สมัยคุณตายังหนุ่มถูกทางการประกาศทีหลังให้เป็นพื้นที่ป่าสงวนแห่งชาติ ชาวบ้านต่างพากันอพยพออกเพราะโดนขับไล่ บ้างก็แอบลักลอบขายราคาถูกให้นายทุน แต่คุณตากลับไม่ยอมย้ายไปไหนเพราะเหตุผลที่ว่า ที่ดินผืนนี้เป็นแผ่นดินที่คุณยายรัก และขอให้รักษาเอาไว้ก่อนคุณยายจะเสียชีวิต ผมกลายเป็นเด็กกำพร้านับแต่นั้น เป็นปมด้อยหนึ่งเดียวที่ใครต่อใครตราหน้าว่าเป็น หลานไอ้ขี้คุก คุณตาต่อสู้คดีด้วยการขายสมบัติหนึ่งเดียวที่มีคือที่ดินผืนใหญ่ในเมือง เพื่อใช้ในเรื่องคดีความและไม่ยอมขายแม้นายทุนจะยื่นข้อเสนอว่าขอที่ดินผืนนั้นแลกกับการวิ่งเต้นให้คุณตาเป็นอิสระ ท่านก็ไม่ยอมท่าเดียว ตอนนั้นผมยังเด็ก และไม่พอใจลึกๆ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้นในเมื่อเงินสามารถซื้อได้ทุกสิ่งอย่างที่เข้าใจ แล้วทำไมท่านถึงไม่ใช้เงินซื้ออิสระให้ตัวเอง ทั้งที่ที่ดินผืนนี้แทบจะไม่มีราคาเทียบกับที่ดินในเมืองผืนนั้นที่ท่านขายไป ผมทนอยู่ต่อไปไม่ได้จนไม่คิดจะกลับมาเหยียบที่ดินผืนนี้อีกเลย ตลอดมาผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเลวมากจนกระทั่งเมื่อสองปีก่อนที่ผมกลับมา เพื่อจะขายมันทิ้งหลังจากคุณตาเสียชีวิต เป็นความคิดโง่ๆ ที่สุดในชีวิตของผม... ผมพบกับ น้อย ครั้งแรกในวันบวชป่าเธอเป็นผู้หญิงร่างเล็ก ไว้ผมเกล้ามวยสูงทัดดอกไม้ใหญ่สีเหลือง ผิวสีน้ำผึ้งตัดกับเสื้อลูกไม้สีขาวแขนสั้นสอดทับด้วยผ้าถุงไทยสีเขียวใบไม้ คาดเข็มขัดเงินเส้นโต ดูโดดเด่นท่ามกลางผืนป่าสีเขียวอันอุดมสมบูรณ์และผู้คนมากมายรายล้อม สายตาผมจับจ้องเธอผู้มีดวงตาสุกใสราวกับดวงดาวนับพันบนท้องฟ้ามารวมกัน เธอมองมาทางผมด้วยรอยยิ้ม และดวงตาที่ดูเหมือนสงสัย เธออาจจะรู้ว่าผมแอบมองอยู่ ตอนนั้นผมคิดแต่เพียงว่าควรต้องทำความรู้จักกับเธอ ผู้หญิงผิวสีน้ำผึ้งท่าทางเดินแปลกประหลาด ผมเข้าใจได้ในเวลาไม่นานเมื่อเราได้คุยกัน น้อยเสียขาข้างขวาไปด้วยอุบัติเหตุรถชนเมื่อหลายปีก่อนเพราะเมาแล้วขับ เธออายสายตาผู้คนและถูกถากถางเรื่องที่ทำตัวเองจนต้องกลายเป็นคนพิการ เป็นปมด้อยหนึ่งเดียวที่น้อยไม่สามารถลบล้างมันออกไปจากชีวิตได้ เธอหลบลี้หนีหน้าผู้คนมาอยู่บ้านป่าและยังชีพด้วยการเขียนหนังสือขาย จนได้มาพบกับคุณตาและได้รับความช่วยเหลือจากท่าน น้อยคอยดูแลคุณตาแทนหลานชายไม่เอาไหนอย่างผม จนกระทั่งวาระสุดท้ายในชีวิตของท่าน เธอบอกผมว่าคุณตาสั่งเสียเอาไว้อย่างดีว่าให้ติดต่อและมอบที่ดินผืนนี้ให้กับผม เพราะเป็นสิ่งเดียวที่ท่านจะสามารถให้ผมได้ก็คือให้ ผืนป่า ที่ท่านรักที่สุดในชีวิตแก่ผม จากวันนั้นถึงวันนี้... เกือบสองปีที่ ผมกับน้อย ดูแลที่ดินผืนนี้ร่วมกันอย่างถูกต้องตามกฏหมาย เพราะทางการออกเอกสารสิทธิ์ให้กับเจ้าของเดิมที่ครอบครองผืนป่าโดยไม่เคยเปลี่ยนมือหรือซื้อขาย ซึ่งสวนของคุณตาและเพื่อนบ้านอีกไม่กี่หลังได้รับสิทธิ์นี้โดยชอบธรรม เป็นผลจากการรักษาผืนป่าและต้นน้ำให้ยังมีความอุดมสมบูรณ์โดยไม่ตัดไม้ทำลายป่า ตอนนี้บ้านสวนคุณตาเป็นรูปเป็นร่าง เรา ทำสวนเกษตรพอเพียงด้วยกัน และทำให้ผืนป่าของคุณตาเป็นแหล่งเรียนรู้ทางการเกษตร ด้วยสองมือของสองเรา ผมเป็นขาให้น้อย และน้อยเป็นแสงสว่างนำทางชีวิตขาดๆ เกินๆ ของผมให้กลับมาเข้าที่เข้าทาง เราทั้งคู่ต่างลบปมด้อยของกันและกัน และสัญญาว่าจะร่วมจับมือกันเดินไปบนเส้นทางสายป่าด้วยกันตลอดไป...
คุยท้ายเรื่องค่ะ เป็นเรื่องที่เขียนสั้นมากที่สุดตั้งแต่เขียนตะพาบมาค่ะ ไม่มีบทพูดสักประโยค แรงบันดาลใจมาจากภาพสวนคุณตาที่เชียงใหม่ และเพลงจากเรื่อง วิมานเมขลา เอามาเขียนให้เข้ากับหัวข้อตะพาบ ปมด้อย ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใดค่ะ
ขอบคุณของแต่งบล็อกสวยๆจากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ ขอบคุณภาพสวยๆ และเพลงเพราะๆจากอินเตอร์เน็ตค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ พรุ่งนี้ค่อยตามไปเยี่ยมพี่ๆเพื่อนๆ นะคะ
Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2559 |
|
75 comments |
Last Update : 5 มีนาคม 2559 0:10:26 น. |
Counter : 1509 Pageviews. |
|
|
|
แต่มาแปะใจให้ก่อนค่ะ
คืนนี้นอนหลับฝันดีจ้า
คุณได้ทำการแปะ ให้กับคุณ lovereason เรียบร้อยแล้วนะคะ