ทนเก็บ ทุกอย่างไว้

ภายในใจ ข้างในนี้

สุดท้าย ร้องอยู่ดี

ผ้าที่มี เช็ดน้ำตา

แต่ก็ ยังทนไหว

เพื่อนอยู่ใกล้ ฟังปัญหา

จับมือ ยามเหนื่อยล้า

ซับน้ำตา เคียงข้างกัน

อาจจะงงว่าชื่อของบล็อกนี้เกี่ยวอะไรกับเนื้อหาที่กำลังจะเขียน

เอาไว้เฉลยตอนท้ายสุดนะ อ่านให้จบล่ะ ^^

วันนี้

รู้สึกว่าตัวเองอ่อนล้ากับอะไรหลายๆ อย่าง

ทั้งสภาพร่างกาย สภาพจิตใจ ฯลฯ

จนอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ กลางขบวนรถไฟใต้ดิน

(แต่ด้วยความอาย ร้องพอเป็นพิธีพอ)

มันรู้สึกเหนื่อย เหนื่อยจริงๆ

ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ .. อธิบายไม่ถูก

แต่รู้มั๊ยว่าอะไรที่เป็นเหตุผลทำให้ฉันมานั่งเขียนบล็อกตอนนี้

.. ก็แค่อยากเขียนให้เพื่อนคนนึง

คนที่อยู่ข้างๆ ฉันเกือบทุกครั้ง ในเวลาที่ฉันร้องไห้

คนที่คอยจับมือและกำมือฉันแน่นๆ

คนที่คอยส่งทิชชู่ไว้ให้สั่งน้ำมูก และถามว่าเอาอีกแผ่นมั๊ย

คนที่ถามว่า “เป็นอะไร ระบายกับเราได้นะ”

คนที่กอดและตบไหล่ฉันเบาๆ

คนที่คอยบอกว่า “ไม่เป็นไร อย่าร้องนะ”

คนที่บอกว่า “เอาความเข็มแข็งฉันไปสิ”

คงพูดอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว 

นอกจาก

ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ

ขอบคุณที่ไม่ทิ้งเพื่อนคนนี้ไปไหน

ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างที่แกทำให้ 

แกคงรู้ตัวแล้วใช่มั๊ย ว่าฉันหมายถึงใคร

“ไอ้แมมมอธ”

ขอบใจนะเว้ย  :]