โจทจากเป็ดตูดส่ายนี่ จึ๋ยยยจริงๆ

มาอ่านถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการ 22
ประสบการณ์ชีวิตของคุณซองฯที่แสดงออกในบทกลอนนี้ มีความเกี่ยวพันของตัวละคร ลงตัวครับ

ผมคิดถึงครั้งหนึ่งโดยสารรถไฟเจอนักเลง ในสถานการณ์ทีีต้องระวังตัว เป็นภาพที่ชวนอกสั่นขวัญแขวนครับ

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ

แต่งเป็นกลอนแบบนี้ต้องถือว่ายอดเยี่ยมมาก ๆ เลยครับ

ผมให้เต็ม 10 เลยนะครับ

อิอิ

น้องรินมาอ่านตะพาบของคุณซองขาวก่อนค่ะ ของตัวเอง ณ เพลานี้ยังคิดไม่ออกเลย แหะๆ

ไม่รู้จะหมู่หรือจ่าหรือจะบาทาลงตัวเอง แหะๆ

ของคุณซองขาว เขียนได้ครบโจทย์เลยละคะ เป็นกลอนได้ครบทุกตัวเลย

เยี่ยมค่ะ

มาจดไปก่อครับ คุณแม่ครับ

เดี่ยวแวะมาอ่านนะขอรับ

เข้ามาตรวจการบ้านคุณซองฯ แต่เช้าเหมือนกัน....

แรกสุดเลยต้องชมว่าเก่งจริง ๆ

โจทย์ของอีตาเป็ดงวดนี้ ลำพังแค่แต่งให้เป็นเรื่องเป็นราวก็ยากพอแรงแล้ว

คุณซองฯใจกล้า แต่งเป็นกลอนอีกต่างหาก

แถมแต่งออกมาได้ดีพอสมควรเสียด้วย

ไม่ชมได้ไง?..

เนื้อเรื่องก็ไม่มีอะไรมาก แต่อ่านแล้วไม่ถึงกับสะดุดอะไรนัก

ส่วนของเนื้อหาจึงให้ได้แค่ 50/100

มาว่าในส่วนของกลอนดีกว่า...

ขึ้นมาบทแรกอ่านแล้วก็แปลก ๆ แล้วนะ...

"เสียงระฆัง หง่างเงง วังเวงสร้อย.."

สะดุดใจกับคำว่า สร้อย

เสียงระฆังเหง่งหง่าง พอเข้าใจได้ แต่วังเวงสร้อยนี่ แปลก ๆ ไหม?

กลอนสุนทรภู่เขาว่า "วังเวงแว่ว" อันนี้ได้ภาพ ได้ความรู้สึก

ถ้าผู้เขียนจะหาทางลงด้วยคำว่าสร้อย เพื่อเอาเสียงสัมผัสกับวรรคถัดไป

คงต้องปรับแก้ตอนต้น เช่น...

"เสียงระฆัง หง่างหง่างเหงา ฟังเศร้าสร้อย.." น่าจะดีกว่าไหม?

การเลือกคำมาเพื่อหวังผลทางเสียงสัมผัส สิ่งสำคัญคือ ต้องไม่ลืมความหมายด้วยนะจ๊ะ...

...

จากบทแรกอีกเหมือนกัน...

"....สุดสงสาร กล้ำกลืน และฝืนทน"

กล้ำกลืน และฝืนทน..

คำว่า "และ" ดูเหมือนจะเกิน ๆ มาหรือเปล่า?

แน่นอนว่ากล้ำกลืนกับฝืนทน มันมีความหมายแทบไม่ต่างกันเลย

พอเอาคำว่า "และ" มาเชื่อม มันก็เหมือนพูดว่า "ตอนนี้ฉันโหยและหิว" ซึ่งฟังแล้วขัด ๆ

ฟังแล้วจับพิรุธได้ทันทีว่า คนเขียนต้องการหาคำมาเพิ่มเข้าไปเพื่อให้ครบสามพยางค์ตามแบบฉบับ

วิธีแก้ก็ไม่ยาก แทนที่จะใช้คำเชื่อม ก็ใช้คำเน้นเสียแค่นี้ก็จบเรื่อง

กรณีนี้คือ ""....สุดสงสาร สุดกล้ำกลืน สุดฝืนทน"

เห็นไหม เล่นง่าย ๆ แบบนี้ แต่อ่านแล้วลื่น และรื่นหูกว่าเยอะ....

มาบทที่สองกันบ้าง ตรงที่ว่า...

"..คนจัญไร ทำไปได้ ให้พาจน.."

ไอ้คำว่าให้พาจน น่าจะเกิดจาก "กลอนพาไป" เสียกระมัง

เพราะมันคนละเรื่องกับความที่นำหน้ามาชนิดคนละเรื่องเดียวกันเลย

การเขียนกลอน ต้องระวังอย่าให้กลอนพาไป ต้องพากลอนไปตามที่ใจคิดให้ได้

มือใหม่หัดเขียนกลอน ต้องอ่านทบทวนหลาย ๆ เที่ยว พอเจอตรงไหนที่รู้สึกว่า กลอนพาไป ต้องรีบแก้ไขให้เป็นพากลอนไปโดยทันที ไม่มีข้อยกเว้นใด ๆ ทั้งสิ้น

กรณีนี้อาจแก้เป็น..

"คนจัญไร ใจเหี้ยมโหด โฉดเกินคน.." น่าจะฟังดีกว่าเยอะ

เม้นต์นี้ เอาแค่นี้ก่อน เดี๋ยวมันจะยาวย้วยจนตาลาย ขอขึ้นเป็นอีกเม้นต์หนึ่งแล้วกัน

คราวนี้ เรามาลองอ่านบทนี้กันแบบพินิจพิเคราะห์บ้าง...

"...ก้นมันร้อน แสนร้อน นั่งไม่ติด
ชวนให้คิด ปริศนา น่ากังขา
เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา.."

เน้นตรงบาทที่สองที่ว่า...

ชวนให้คิด ปริศนา น่ากังขา...

ท้ายบาทสอง ต้องรับสัมผัสระหว่างบทด้วยเสียงอา

แต่คนแต่ง เอาคำว่า "ปริศนา" มาใส่ไว้ตรงกลางบาท

ทำให้เกิดอาการ "ชิงสัมผัส" ขึ้นแบบโครมเบ้อเร่อ

ทำให้พอถึงจุดที่จะต้องรับสัมผัสเชื่อมบทด้วยเสียงอา ขาดน้ำหนักไปอย่างน่าเสียดาย

เรื่องการชิงสัมผัส กับกร่อนสัมผัส จำได้ว่าเคยพูดไปบ้างแล้ว ลองไปดูบทเก่า ๆ ที่เขียนดูนะ

กรณีนี้ถ้าแก้เป็น...

"ก้นมันร้อน แสนร้อน นั่งไม่ติด
ยิ่งลองคิด ทบทวน ชวนกังขา
เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา.."

จะเห็นได้ว่า พอไม่มีการชิงสัมผัส อ่านมาถึงตรงชวนกังขา รับสัมผัสระหว่างบท

มันรับได้แบบเต็มปากเต็มคำ อ่านแล้วชื่นใจกว่าเยอะ...

มีอีกบทที่คล้าย ๆ กันอยู่ตรงนี้...

"ฉันนั่งฟัง คำสาปแช่ง จนตัวแข็ง
มีช่องแบ่ง ให้นั่ง ห่างจากสงฆ์.."

อันนี้ไม่ถึงกับชิงสัมผัส แต่จัดอยู่ในแบบ "กร่อนสัมผัส"

คำสาปแช่ง กับตัวแข็ง เป็นสระแม่เดียวกัน

แต่คนแต่งเอามันมาอยู่ใกล้กันเกินไป จึงเกิดอาการกร่อนสัมผัสขึ้น

คืออ่านแล้วสัมผัสสระแ-อ-ง" ที่ส่งตอนท้ายบท ในที่นี้คือคำว่า "แข็ง" ถูกกร่อนความแรงของเสียงไปโดยคำว่า แช่งเสียแล้ว

ถ้าแก้เป็นดังนี้น่าจะดีกว่าไหม?

"ฉันนั่งฟัง คำด่าก่น จนตัวแข็ง
มีช่องแบ่ง ให้นั่ง ห่างจากสงฆ์..."

..........

ที่ท้วงติงมาทั้งหมด หวังว่าจะพอมีประโยชน์สำหรับคนหัดเขียนกลอนบ้างนะครับ

บอกเสียก่อนว่า ผมเขียนกลอนมาหลายสิบปี ก็เขียนมาแบบไม่มีครู

อาศัยสังเกตจากกลอนเพราะ ๆ ของคนอื่น แล้วมาคิดสรุปเป็นหลักเกณฑ์ของตัวเอง

หากไปค้นในตำรับตำรากลอนของครูเก่า ๆ จะไม่มีหรอก คำว่า "กร่อนสัมผัส" "สัมผัสบังคับ" "สัมผัสประดับ"

ผมคิดของผมขึ้นเองล้วน ๆ

ใครจะว่านอกครูก็ยอมละ...

เพราะอย่างที่บอก เรามันคนไม่มีครู

จึงต้องนอกครูโดยธรรมชาติอยู้่แล้ว..

เข้ามาอ่านตะพาบ
เพราะอยากเขียน แต่ไม่มีแรงเขียน เหมือนกำลังอ่านนิยายเรื่องหนึ่งเลยนะคะ แค่เปลี่ยนรูปแบบ แต่สามารถเข้าใจได้ค่ะ

เห็นด้วยกับบล็อกพี่โจนค่ะ
เหมือนอ่านเรื่องราวอยู่แต่เป็นกลอน
เก่งจังค่ะคุณอา

สุขทั้งวันนะคะ

โจทย์นี้ยากจริง ๆ นะคะ แต่แต่งเป็นกลอนได้เนี่ย สุดยอดเลยค่ะ

ยํ เว เสวติ ตาทิโส
คบคนเช่นไร ย่อมเป็นคนเช่นนั้น

มีความสุขในชีวิต ด้วยการเลือกคบแต่คนดี ตลอดไป..นะคะ



ยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ คุณแม่ซองฯ...

คุณแม่คะ..

ตะพาบของคุณแม่เป็นกลอน ตะพาบของพูก็เป็นกลอนค่ะ เราสองคนสไตล์เดียวกัน เน๊าะ อิอิ

เทพมาอีกคนแล้วค่ะ คุณพูก็อีกคนที่มาเป็นกลอน บ้านนี้ก็กลอน สุดยอดจริงๆค่ะ ของจาแค่แต่งร้อยกลองธรรมดาก็แทบตายแล้วค่ะ

เป็นกลอน แบบพูจริงๆด้วย

เก่งจังครับ

ฝนตกทางนู้น แต่หนาวทางนี้ครับ แปลกจัง ฮี่ๆ

สวัสดีค่ะคุณอา
แวะมาอ่านกลอนตะพาบค่ะ
และมาอ่านเม้นท์คุณลุงแว่น

ได้ความรู้ไปเพียบ อยากลองแต่งกลอน
แต่ยังไม่กล้าค่ะ กลัวจบไม่ลง

คุณอากลับมาวันไหนคะ
เดินทางปลอดภัยค่ะ

แอมอร

โจทย์ครั้งนี้หินขนาดนี้ยังแต่งเป็นกลอนผมว่าเยี่ยมแล้วครับ

สาาาธุเลยค่ะ

สั้นกระชับและเป็นกลอน ขอคารวะหนึ่งจอกค่ะ

มาอ่านกลอนและชอบคำติชมของลุงแว่นครับ

สวัสดีค่ะคุณแม่ซองขาว

ดาวจ๋ายกเค้กมาฝากมาอวยพร วันคริตสมาส
ขอให้มีความสุข มีสุขภาพที่แข็งแรงมากๆๆ
คิดสิ่งใดขอให้สมความปรารถนาทุกประการค่ะ


คิดถึงเสมอค่ะ

จบด้วยดีค่ะแม่ซอง ..
หนูแวะมา
ยืนยันเลยค่ะ เพราะว่าอ่านแล้ว
ได้อารมณ์เลยค่ะ เพราะว่า
อ่านแบบเรื่อยๆ เพลินๆ ..

หนูว่าอ่านกลอนแบบนี้บางที
ง่ายๆ แต่ว่าอ่านแล้วได้ความรู้สึก
ว่า "โดน" ได้ง่ายด้วยนะค่ะ

เขียนเป็นเรื่องสั้นธรรมดาก็ว่ายากแล้ว
มาเจอเป็นกลอนแต่งได้เหมือนแม่ซอง
กับคุณพธู โอ้ เยี่ยมยุทธ์ค่ะ

มาลงชื่อตามรอยตะพาบครับ
สวัสดีครับคุณแม่
ผมนับถือมากครับดจทย์ยากขนาดนี้ยัง แต่งเป็นกลอนได้ ข้าน้อยขอยอมแพ้ก๊าบบบบบบ

มาอ่้านงานเขียนค่ะแม่
แล้วก็อ่านคำวิจารณ์จากคุณลุงแว่นด้วยค่ะ
ได้อะไรกลับไปอีกเยอะเลยอ่ะ
++
เดินทางปลอดภัยนะคะ ไว้คุยกันค่ะแม่

สวัสดียามเช้าครับคุณแม่


เข้ามาศึกษาเคล็ดลับในการแต่งกลอนจากคุณลุงแว่นด้วยครับ

แต่ผมชอบนะครับคุณแม่ โจทย์ยากขนาดนี้ยังแต่งเป็นกลอนได้อีก ^^




อรุณสวัสดิ์นะครับคุณแม่ ^^

ตณฺหกขโย สพฺพ ทุกขํ ชินาติ

ความสิ้นตัณหาย่อมชนะทุกข์ทั้งปวง



อากาศเปลี่ยนอีกแล้ว อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วย..นะคะ

สวัสดีค่ะแม่ซองฯ

โจทย์คราวนี้เล่นเอาเหล่าตะพาบ
ร่ายยาวกันเป็นแถบเลยค่ะ
ชาลีว่าแต่งเป็นกลอนยากมาก
ไหนจะเล่นสัมผัส
ไหนจะต้องให้ครบถ้วนตามโจทย์
สำหรับชาลีแล้ว
ยกนิ้วให้แม่ซองฯเลยค่ะ ^^

ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจสำหรับการเขียนครั้งต่อไป
อากาศเปลี่ยนบ่อย
ระวังสุขภาพด้วยนะคะ

มาอ่านตะพาบแบบกลอนค่ะ

สวัสดีครับคุณซองฯ

คงกลับถึงบ้านเรียบร้อยแล้วนะครับ

ได้อ่านคอมเม้นต์ของคุณลุงแว่นด้วยครับ