ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 130 "ลืม"
ลืม
วันนี้พี่..(เป็ด) ให้โจทย์ งานตะพาบ น้ำตาอาบ สองแก้ม ไม่ได้โม้ แทงใจดำ คำว่า ลืม จนเซโซ โถ โถ โถ สอวอเจ้า เศร้าในใจ
มีหลายครั้ง มีทั้งขำ มีทั้งโกรธ กินข้าวโพด แล้วหาแว่น อยู่ตรงไหน ตะโกนถาม ให้ช่วยหา ใครเอาไป แล้วอาไร คาดที่หัว มั่วจริงเธอ (คุณสามี ตอบ อิอิ)
มีอีกครั้ง ฟังเขาเล่า ก็น่าขำ อมพนำ ไม่กล้าพูด กลัวจะเผลอ ลืมฟันปลอม ทิ้งไว้ไหน หาไม่เจอ แต่พอเธอ ยิ้มกว้าง นั่นอาไร (ฟันเต็มปากไง!!)
มีหลายเรื่อง ที่สอวอ ไม่อยากเล่า เล่าแล้วเศร้า ใจหดหู่ อยากเฉไฉ มีแต่ลืม ลืมประจำ อยู่ร่ำไป จงเข้าใจ สักวันเธอ เฉกเช่นกัน (ลองแกร่ดูมั่ง จิ)
คุยกันตอนท้าย
ตอนจะเริ่มเขียนเรื่องลืม ก็คิดไม่ออก บังเอิญมีเรื่องตลกกับคุณสามี เลยเอามาเป็นพล๊อตเรื่อง
จริงแล้วเรื่องลืมนี้เป็นเรื่องปกติของสอ.วอ.อย่างแม่ซองฯ แต่บางเรื่องผ่านไปก็จำไม่ได้เสียแล้ว พอจะพยายามนึกมันดัน "ลืม" อีก
นี่แหละค่ะ สว.วอ.ตัวจริง
ขอบคุณเพื่อนๆที่ติดตามอ่านค่ะ
Create Date : 16 พฤษภาคม 2558 |
|
62 comments |
Last Update : 17 พฤษภาคม 2558 20:11:47 น. |
Counter : 1625 Pageviews. |
|
|
|
แต่แม่คงรู้แหละม้างงงง 555
แม่เขียนได้ฮามากค่ะบทนี้
ส่วนนู๋ ไม่มีคนบิ๊วอารมณ์เหมืนแม่ 555
ไปแล้วคร่า เดี๊ยวมาใหม่อีกรอบ
ฝันดีค่ะแม่