Bloggang.com : womam in love : "..เพราะ..รัก..".3

"..เพราะ..รัก..".3

3.

ที่โต๊ะอาหาร...

“ศักดิ์..คุณไม่ต้องป้อนผมนะ...ผมจะทานเอง”..ก้องหันบอกผู้ดูแลที่นั่งข้างเขา

“อ้าว..ทำไมล่ะก้อง ศักดิ์เขาดูแลไม่ดีตรงไหน” แม่ถาม..มองหน้าก้องกับพี สลับกันไปมา สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

“เปล่าหรอกครับแม่ ศักดิ์ น่ะ ดูแลก้องดีทุกอย่าง...แต่ก้อง...ไม่อยากเป็นภาระใครไปมากกว่านี้...แม่ไม่ต้องห่วง แค่นี้ก้องทำได้ ” ก้องบอกพยายามยิ้มให้มากที่สุด แต่ใครๆก็ดูออกว่ามันฝืนแค่ไหน

พีรวิชญ์สบตากับแม่ฟอง แล้วก็ลอบถอนใจ คุณฟองจันทร์พอจะเข้าใจอะไรมากขึ้น ก้องคงเริ่มสงสัยระหว่างศักดิ์กับพีแล้วสิ เฮ้อ..จะทำยังไงต่อไปล่ะพี...แม่เองก็จนใจ...

กว่าก้องจะทานข้าวได้แต่ละคำ ทำเอาคนทั้งโต๊ะก็แทบจะไม่ได้ทานข้าวกันเลย เพราะมัวแต่ลุ้นให้ก้องตักข้าวให้ตรงปาก…

แม้จะเลอะเทอะไปบ้าง...แต่ก้องก็ภูมิใจ...นี่เป็นอย่างแรกที่เขาต้องทำ...และอีกหลายๆอย่างที่จะตามมาด้วย...

วันนี้ทั้งวันก้องบดินทร์พยายามจะทำอะไรๆด้วยตัวเอง.......จนคนทั้งบ้านปวดเศียรเวียนเกล้ากันเป็นแถวๆ

“ผมไม่เข้าใจคุณเลยจริงๆก้อง...ทำไมต้องทำแบบนี้..”

พีรวิชญ์ ส่ายหน้า ขณะยืนกอดอกมองดูก้องที่พยายามเดินไปมาในห้องรับแขก สีหน้าเอาจริงเอาจังกับการกะระยะสิ่งของภายในบ้านตามมโนภาพของเขาเอง..

เดินชนนั่นชนนี่ไปตลอดระยะทางเพียงไม่กี่เมตรนั้น หกล้มลงไปก็หลายครั้ง ครั้งสุดท้ายหกล้มก่อนถึงประตูหน้าบ้าน

“ศักดิ์ครับ..ช่วยพาผมไปที่โซฟาหน่อยสิ”

พีรวิชญ์รีบเดินมาประคองคนรัก แอบถอนใจเบาๆ ไม่เข้าใจการกระทำของเด็กดื้อคนนี้เลยจริงๆ

เมื่อถึงโซฟาแล้ว ก้องบดินทร์นั่งเงียบ ทบทวนระยะทางที่เขาเดินกลับมา วาดภาพจำลองในหัวอีกครั้ง ที่เขานั่งอยู่เป็นอาร์มแชร์ ซ้ายมือคือโซฟายาว ข้างๆกันนั้นเป็นโต๊ะกลมวางของ ถัดไปเพียงไม่เกิน 3 เมตร ก็จะเป็นโต๊ะอาหาร ก้องบดินทร์ยิ้ม

“ศักดิ์..คุณดูนี่นะ ผมจะทำอะไรให้ดู”

ก้องค่อยๆลุกขึ้นยืน วาดมือไปข้างหน้า เท้าน้อยๆกะระยะก้าวเดินตามมโนภาพ ที่สร้างไว้ เขาเดินเยื้องมาทางซ้ายมือหันหน้ามา 90 องศา เดินตรงไปมือขวาสัมผัสกับพนักพิงโซฟา พ้นแล้ว...ยังไม่มีการชนเกิดขึ้น

ต่อไปอีกประมาณไม่ถึง10 ก้าวก็จะถึงโต๊ะอาหาร ก้องค่อยๆเดินช้าๆ เอื้อมมือออกไป...ก้าวเดินช้าๆ... 1.2.3.4.5.6.7 จับพนักพิงของเก้าอี้ที่โต๊ะอาหารได้พอดี ยิ้มอย่างพอใจ

“เห็นไหมศักดิ์ ผมทำได้ อีกหน่อยผมไม่ต้องรบกวนคุณหรือใครๆอีกแล้ว” ก้องมีสีหน้าดีใจและตื่นเต้นระคนกัน...หัวเราะออกมาเบาๆอย่างมีความสุข

แต่สำหรับคนตัวโตแล้ว เมื่อได้ยินคำว่า... “ไม่อยากรบกวนคุณ” ...ใจของพีรวิชญ์เจ็บแปลบ...

ทำไม...ก้อง...แม้แต่ผม..ที่อยู่ในร่างศักดิ์...คุณก็ไม่อยากให้ดูแลอีกเชียวหรือ.. พีรวิชญ์น้ำตาซึม...

ที่ห้องนอน

หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ก้องนั่งยิ้มกริ่มอยู่บนเตียง ศักดิ์เอายาและแก้วน้ำมาส่งให้ เมื่อทานยาและดื่มน้ำตามเรียบร้อยแล้ว คนที่นั่งอยู่บนเตียงก็รีบลุกยืน อยากจะอวดความสามารถอีกอย่างที่ตัวเองภูมิใจให้ผู้ดูแลเห็น

“ศักดิ์ ผมใส่เสื้อเองได้แล้วนะ...ต่อไปนี้ จะได้ไม่ต้องเป็นภาระใครอีก” หันมาตามเสียง อดหมั่นไส้น้ำเสียงที่ภูมิใจยิ่งของคนหน้าสวยไม่ได้

แต่เมื่อสังเกตดูดีดี พีรวิชญ์ยิ้มน้อยๆ เผลอปล่อยหัวเราะออกมา... ก้องบดินทร์ ...คุณพลาดแล้ว

“มีอะไรเหรอครับ...ศักดิ์” ก้องหน้าเหรอหรา...งง..

และตกใจกับน้ำเสียงที่ได้ยิน...เสียงหัวเราะนั้น..
“พี”

ช่างเหมือนกันแทบจะทุกอิริยาบถ...ศักดิ์...คุณคือใคร...พี?...

....ไม่ใช่หรอก...ไม่ใช่...

เสียงฝีเท้าหนักๆที่ค้นหู.....ดังใกล้เข้ามา…กลิ่นหอมจางๆ...ที่คุ้นเคย....

พร้อมกับมือใหญ่จับไปตรงสาบเสื้อนอน กระดุมกำลังจะถูกปลดออก
.
.
.

“อ้าว... ผมติดกระดุมผิดเหรอ...แย่จัง”

ก้องส่ายหัวน้อยๆ ความภูมิใจเมื่อครู่ดูจะลดหายลงไปเป็นกอง

พีรวิชญ์รู้สึกว่า...ทำไมมันช่างลำบากเหลือเกิน.. กับการพยายาม....ปลดกระดุม...เพียงไม่กี่เม็ดนั้น.. .. เหงื่อเริ่มซึมที่ไรผม

... เงยหน้ามองเจ้าของเสื้อนอน...ที่ยืนไม่รู้ไม่ชี้ตรงหน้าก็อดอมยิ้มไม่ได้ .. เผลอจ้องไปที่ริมฝีปากอิ่มอีกจนได้ ... ใจเต้นแรง....พยายามดึงสมาธิกลับมาที่....กระดุมเสื้อ …

เฮ้อออ...ปลดออกได้แล้ว ...ทีนี้...ต้องติดให้ใหม่…

มือใหญ่เก้ๆกังๆจับสาบเสื้อให้ตรง จังหวะหนึ่งนิ้วเรียวตวัดสัมผัสกับเนื้ออุ่น...นุ่ม.... ผิวขาวละเอียดภายใต้เสื้อนอนที่คุ้นตา... ได้กลิ่นหอมหวานจากกายนั้น.....อยากสัมผัสความหอมนั้น...อีกครั้ง...

ใจพีรวิชญ์เต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้...มือใหญ่สั่นมากขึ้น....เพิ่งรู้สึกว่า...การติดกระดุม...มันก็ช่างยากไม่แพ้กัน

กลิ่นหอมอ่อนๆที่ชวนให้คิดถึง....ใครบางคน...พี...พีรวิชญ์ ...คุณใช่ไหม...ใจก้องบดินทร์กระตุกวูบ....เหมือนสมองสั่งการเองโดยอัตโนมัติ …

... มือเรียวคว้ามือใหญ่ที่กำลังสาระวนติดกระดุมเสื้อให้เขา ....

เจ้าของมือนั้นชะงักเล็กน้อย เงยหน้าสบตาคนหน้าสวย คิ้วเรียวขมวดมุ่น...ก้องจะทำอะไร?...

ก้อง ...ยื้อมือนั้นไว้....บีบ....สัมผัสไปมา.... .ช่างรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน...

..ไม่นะ...ไม่..ไม่จริง... ตกใจ...ดีใจ?........ใจเต้นแรง....อยากรู้....

เอื้อมมือซ้ายออกไป....

...คนตัวโตพยายามเอี้ยวตัวหลบ…ก้องคุณคิดอะไรอยู่...

มือเรียวสัมผัสถูกแก้มของคนที่อยู่ตรงหน้า ...ประคองไว้ในอุ้งมือน้อยๆ....นิ้วเรียวเริ่มลูบไล้ไปทั่ว...พยายามสร้างภาพขึ้นในหัว

โครงหน้าเรียวยาวได้รูป... มือเรียวลากไล้ลงไปที่ต้นคอ สัมผัสเส้นผมอ่อนนุ่ม...

..อา...ไม่.....

....มือนั้นเริ่มสั่นน้อยๆ....แต่ใจเจ้าของ....สั่นไปถึงไหนๆแล้ว...วาดมือกลับมาที่หน้าผาก... ดวงตา....จมูก...แก้ม ... คาง …

โอว... เป็นไปไม่ได้...ไม่จริง…

มือเรียวค่อยๆแตะแผ่วผ่านที่ริมฝีปากบาง... อ๊ะ...สัมผัสอีกครั้ง....

....ริมฝีปากบาง...ที่เขา...เคยสัมผัส....

...ใช่แล้ว...

พี........พีรวิชญ์ ...

...ใช่เขาจริงๆด้วย…

หยาดน้ำใสเอ่อคลอที่ดวงตาคู่สวย...ตกใจรีบปล่อยมือออก..

“พี..ใช่คุณใช่ไหม..คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง..”ก้องถอยหลังออกห่าง......

คนตัวโตเคลื่อนตามมา...เขาไม่อยากปิดบังก้องต่อไปอีกแล้ว...

“ก้องครับ..ผมอยู่นี่.. .พีรวิชญ์ของคุณไง” เสียงพี...พีจริงๆ ก้องปล่อยสะอื้นโฮ...

มือใหญ่รวบมือเรียวมากุมไว้แนบอก ...แต่ก้องบดินทร์สะบัดมือออก…กลั้นใจพูดออกไป...

“พี...ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณไปพูดอะไรกับแม่...กับทุกคนที่บ้านผม.....แต่ผมขอสั่งให้คุณออกไป...เดี๋ยวนี้” ก้องบดินทร์เสียงสั่น...ยังสะอื้นไม่หยุด

...ในใจเจ็บแปลบ...ที่เอ่ยปากไล่คนรักไป....เพราะใจจริงแล้วไม่อยากทำอย่างนั้นเลย....พี...

พีรวิชญ์ยังไม่หยุด...คนตัวโตไม่ละความพยายาม...ก้าวเขามาประชิดตัวคนที่กำลังร้องไห้...อยากกอดร่างนั้นเหลือเกิน

“พี...คุณออกไปจากชีวิตผม...เดี๋ยวนี้...ผมไม่ต้องการคุณ…ออกไป ” ผลักคนตรงหน้าออกไปเต็มแรงพร้อมกับเหวี่ยงกำมือน้อยๆออกไปอย่างไม่รู้ทิศทาง

คนที่มองเห็นหลบหลีกเป็นพัลวัน เมื่อได้จังหวะก็รวบตัวคนกำลังโกรธล้มลงบนเตียงด้วยกัน เขาพลิกตัวทาบทับร่างก้องไว้ไม่ให้ดิ้น

“อย่าทำอย่างนี้นะ ... พี ...ออกไป... ออกไป๊ ” ไม่มีเสียงใดๆ รอดออกจากปากอิ่มนั้นได้อีก เพราะตอนนี้ได้ถูกริมฝีปากบางของคนตัวโตกว่าประทับแนบแน่นเสียแล้ว

…………………………………TBC…………………………………….

Create Date : 15 พฤษภาคม 2553

Last Update : 6 เมษายน 2554 7:14:21 น.

0 comments

Counter : 531 Pageviews.