Bloggang.com : womam in love : "..เพราะ..รัก..".2

"..เพราะ..รัก..".2

2...

“ไอ้ธีร์...ช่วยอะไรหน่อยสิ” พีรวิชญ์กรอกเสียงไปตามสาย ใจเขาร้อนรนเหลือเกินในตอนนี้ คุยด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่นาน ก่อนที่คนหน้าคมจะค่อยคลายคิ้วที่ขมวดมุ่นลงได้

“ขอบใจมากว่ะธีร์..ฝากด้วยนะ..” บอกคนทางโน้นก่อนวางสาย เชื่อใจว่าเพื่อนของเขาจะสามารถทำตามคำขอร้องได้

กลับเข้ามาในห้องรับแขก...

คนหน้าหวานยังหลับอยู่.... ...น้ำตาแห้งหายไปจากตาสวยคู่นั้นแล้ว ก้องดูซูบไปมาก เพราะวันหนึ่งๆทานอะไรน้อยเหลือเกิน

พีรวิชญ์เดินเข้ามาใกล้ คุกเข่าข้างๆคนหน้าสวย ถอด head phone ออก เอื้อมมือลูบแก้มคนที่ยังหลับอยู่เพราะฤทธิ์ยา...โน้มหน้าลงประทับริมฝีปากแผ่วเบาที่ปากแดงอิ่มนั้น...

...ถอยออกมา ... แววตาที่ทอดมองคนตรงหน้า อ่านออกมาได้ว่า...รักสุดหัวใจ...
.
.
.
รู้สึกคล้ายถูกสัมผัสที่ริมฝีปาก...อบอุ่นใจอย่างประหลาด สัมผัสที่แสนหวาน...

พี..ใช่คุณใช่ไหม พยายามจะปรือตาขึ้น...แต่ไม่ไหว....ฝันไปอีกแล้ว...
ก้องบดินทร์
.
.
หลังอาหารเย็น นายศักดิ์พาก้องออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ มือใหญ่กำข้อมือเรียวไว้หลวมๆ ค่อยๆเดินทอดน่องช้าๆ...เรื่อยๆ...ไม่เร่งรีบ....

อากาศเย็นสบาย... สีหน้าของก้องดีขึ้นมาบ้าง แก้มใสเริ่มมีเลือดฝาด ...เดินจากบ้านมาไกลพอสมควร เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดตามไรผม แต่ก้องยังยิ้ม อารมณ์ดี

“ขอบคุณมากนะครับ..ศักดิ์... อยู่แต่ในบ้านซะนาน...ออกมาสูดอากาศแบบนี้บ้างก็ดี” ก้องหัวเราะเบาๆ สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ หน้าสวยนั้นดูสดใสขึ้น แต่แววตา ยังแฝงไว้ด้วยความเศร้า...

...โธ่ก้อง...ที่รักของผม...พีมองหน้าสวยแล้วเจ็บแปลบในใจขึ้นมาอีก

พาก้องนั่งที่ม้าหินข้างๆสระน้ำ...ลมเย็นๆพัดแผ่ว ก้องเหม่อมองไปข้างหน้า.. ...เงียบ...ไม่ได้พูดอะไรอีก...พียืนเยื้องไปไม่ไกลนัก...มองไปในทิศเดียวกัน.....ต่างกันแค่เพียง...สิ่งที่อยู่ในห้วงคำนึงของคนทั้งคู่...เท่านั้น

ลูกบาสลูกหนึ่งกลิ้งมากระทบกับเท้าของก้อง...ก้มลงคว้าขึ้นมาถือไว้ หันไปตามเสียงคนที่วิ่งเข้ามาใกล้

“พี่ครับ...เล่นด้วยกันมั๊ยครับ...ทีมผมขาดคน” เสียงเด็กหนุ่มวัยไม่น่าจะเกิน 15 ปีดังขึ้นไม่ไกลจากที่ก้องและศักดิ์อยู่นัก

“ศักดิ์..จะไปเล่นก็ได้นะ.. ไม่เป็นไรหรอก ผมจะนั่งรอตรงนี้...อากาศกำลังดี..ไม่อยากรีบกลับบ้าน”ก้องยิ้มน้อยๆ พยักหน้าให้ผู้ดูแลหนุ่ม มือใหญ่รับลูกบาสไปจากมือเรียว เสียงฝีเท้าคน 2 คนเดินห่างออกไป

ก้องบดินทร์อมยิ้มน้อยๆ ภาพในอดีตผุดพราย เขาชอบเล่นบาสเกตบอลมาก ขนาดได้เป็นตัวจริงของโรงเรียนสมัยมัธยมต้น เพิ่งห่างหายไปก็เมื่อต้องเตรียมตัวสำหรับเอ็นทรานซ์ หลังๆมาก็เล่นบ้างหลังเลิกงาน ระหว่างรอพีมารับกลับบ้าน....

พี...พีรวิชญ์...

ก้องน้ำตารื้นขึ้นมาอีก...เมื่อนึกถึงคนชอบแกล้ง...พีก็ชอบเล่นบาส...รองมาจากการแข่งรถ...

ภาพที่เคยเล่นบาสด้วยกัน พีอารมณ์ดีหัวเราะเสียงดัง สนุกที่ได้แกล้งรั้งเอวเขาไว้ไม่ให้ชู๊ตบาสได้ถนัด แข่งกันชู๊ตจนหมดแรง...ต้องนอนแผ่หรากันกลางสนามทั้ง 2 คน หอบจนตัวโยนแต่ก็สนุก

เสียงหัวเราะของพี...ทำให้เขามีความสุข...อยากได้ยินเสียงนั้น...อีกจัง…

อ๊ะ!!.ใคร..เสียงใครหัวเราะ เสียงใสๆแบบนี้ เหมือนมาก...เหมือนเสียงพี...พีรวิชญ์..

ก้องลุกยืนขึ้น ใจเต้นแรง พี..พีอยู่ตรงนี้เหรอ..ไม่..ไม่ ... เป็นไปไม่ได้ หันรีหันขวาง...ร่างบางก้าวขาออกไปตามทิศที่เสียงนั้นดังอยู่

พีซึ่งเล่นบาสไปหันมองคนนั่งคอยไป..เมื่อเห็นก้องลุกขึ้นยืนหน้าตาตื่น ก็รีบวิ่งมาหาก้องทันที

“อ้าวพี่ จะเลิกเล่นแล้วเหรอ”

เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา มือใหญ่ คว้าข้อมือเรียวเขย่า เบาๆ

“พี..พีใช่ไหม”..ก้องเขย่าตัวนายศักดิ์แรงๆ เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบจากปากคนตรงหน้า สติของเขาก็คืนกลับมา

“พาผมกลับบ้านเถอะ..ศักดิ์…”
.
.
.
เมื่อทานยาก่อนนอนเรียบร้อยแล้ว ก้องกึ่งนั่งกึ่งนอนที่เตียง หน้าสวยเรียบเฉย ตาโตมองเหม่อไปข้างหน้า มีแววเศร้าสร้อย

“...คุณคิดอะไรอยู่ครับก้อง...ทำไม?...ในเมื่อคุณก็เรียกร้องหาผมตลอดเวลา...ทำไม...ก้อง...ทำไมต้องทำแบบนี้...จะต้องทรมานใจกันไปอีกนานแค่ไหน...”

คนตัวโตยังคงจ้องคนบนเตียงอย่างเป็นห่วงเป็นใย สายตาของพีรวิชญ์ขณะนี้เศร้าเหลือเกิน...ในใจเขา...กำลังร้องไห้...

คนหน้าสวยถอนใจเบาๆ... มือเรียวปาดน้ำตา...ปากอิ่มเอื้อนเอ่ยกับผู้ดูแล...

“ศักดิ์ครับ..ขอhead phone ให้ผมหน่อย ผมอยากฟังเพลงก่อนนอน”

เสียงฝีเท้าหนักๆเดินเข้ามาใกล้..

...แม้แต่เสียงการเดิน...ก็ช่างคล้ายกันเหลือเกิน...เฮ้อออ......คิดมากอีกแล้ว...ไม่ใช่หรอก..

….เขาคือนายศักดิ์.....

....กลิ่นหอมอ่อนๆนี่...ก็เหมือนกัน....หยุด!!...หยุดคิดได้แล้ว...ก้องบดินทร์!!!

มือใหญ่สวม head phoneให้คนรักอีกครั้ง…

“ขอบคุณครับ…คุณไปพักผ่อนได้แล้ว...มีอะไรผมจะเรียกนะครับ”

ก้องเอนตัวลงนอน...พีรวิชญ์ห่มผ้าให้และถอยออกมา ไปที่ประตู เปิดประตูทำเหมือนเดินออกไป...แต่...คนตัวโตกลับเข้ามาอีกครั้ง ค่อยๆจรดฝีเท้าอย่างแผ่วเบา...เดินไปที่มุมหนึ่งของห้อง...นั่งลงที่เก้าอี้ยาว ....ตารีเรียวจับจ้องไปที่คนบนเตียง...เหมือนเช่นทุกวัน....
.
.
.

เมื่ออยู่ในสภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่น ก้องบดินทร์รู้สึกได้เหมือนทุกครั้ง...ว่า...เขาถูกจูบ...ใครคนนั้น มอบ good night kiss ให้เสมอ...
“ราตรีสวัสดิ์นะครับ”

...อบอุ่นและรู้สึกปลอดภัย...

ใคร...ใครกันนะ...พี...หรือเขาฝัน...แต่ช่างเถอะ..เพราะมันเป็นฝันดี...
.
.
.
กลิ่นหอมอ่อนจางพร้อมสัมผัสแผ่วเบา..ที่ริมฝีปาก....เขามาอีกแล้ว...

“อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก”.

..ก้องเชื่อว่า...เขาได้ยินเสียงนั้นจริงๆ...

...จากสัมผัสที่ห่วงใยนี้…

....ใครกัน...คุณเป็นใคร...พี...ใช่พีใช่ไหม...

พี...ผมอยากให้เป็นคุณ...คิดถึงคุณเหลือเกิน......

ก้องกระพริบตาตื่น....ฝันแบบนี้ทุกคืน...ตั้งแต่มีศักดิ์มาดูแล....อาจเป็นเพราะความคล้ายกันของศักดิ์กับ...พี..ทำให้จิตใต้สำนึกของเขาเรียกร้องหาพีอยู่เรื่อยไป...

ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป...เขาจะลืมพีรวิชญ์ได้อย่างไร...ใจต้องเจ็บแบบนี้ต่อไปหรือ...ไม่...เขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

เมื่อก้องคลายผ้าห่มออกจากตัว...เสียงรูดม่านทางด้านขวาก็ดังขึ้น...ศักดิ์....นี่เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

...แต่ก็ไม่แปลกหรอก...เขาเป็นผู้ดูแลนี่...ดูแลได้ดี...แต่ออกจะซุ่มซ่ามในบ้างครั้ง...คล้ายๆคนที่ใจคะนึงหา...ตลอดเวลา...

…ไม่เอาน่าก้อง...เลิกคิดถึงเขาได้แล้ว...

ร่างบางค่อยๆขยับตัวลุกนั่ง...เสียงฝีเท้าหนักๆรีบเดินมาใกล้...มือใหญ่แตะที่บ่าคนบนเตียงเพื่อจะประคองให้ลุกยืน

“ไม่ต้องครับ...ศักดิ์...ผมจะลุกเอง..” บอกอย่างนั้น...แต่ก็เซจนเกือบจะล้มจนได้ ดีที่คนตัวโตคว้าเอวไว้ได้ทัน
“ขอบคุณครับ” บอกผู้ดูแล ยิ้มเจื่อนๆให้..

“เสียฟอร์มชะมัด”..ก้องบดินทร์หัวเราะเบาๆ

…………………………TBC………………..

Create Date : 15 พฤษภาคม 2553

Last Update : 6 เมษายน 2554 7:13:43 น.

0 comments

Counter : 545 Pageviews.