ฟิคฉลองสงกรานต์ 2012(พีก้อง)

สงกรานต์ 2012

Chapter1.

คนหน้าหวาน ยืนกอดอกอยู่ริมหน้าต่าง ตาโตสวยหรี่ลงเล็กน้อย ขณะมองผ่านกระจกกรองแสงสีเขียว เพ่งสายตาฝ่าแสงแดดที่ยังคงไม่อ่อนแสงลงแม้สักน้อยทั้งๆที่นาฬิกาข้อมือบอกเวลาว่าใกล้เลิกงานเต็มทีแล้ว ทุกวันนี้อุณหภูมิโลกดูจะร้อนขึ้นทุกขณะ แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังอยู่ในห้องที่ถูกปรับอุณหภูมิให้เย็นสบายแต่ก็ทำให้คนที่ยืนเงียบเหม่อมองทัศนียภาพภายนอกรู้สึกร้อนจนขนลุกได้เหมือนกัน


“เป็นอะไรครับก้อง เห็นยืนสั่นๆ”


นะโมเดินมาใกล้ คนตัวสูงทำหน้าสงสัยกับอาการขนลุกขนพองของก้องไม่น้อย


“อืม..ก็ผมเห็นแดดแรงอย่างนี้แล้วมันขนลุกไงไม่รู้สิ สงสารคนที่อยู่ข้างนอกนะ ขนาดเราอยู่ในนี้ก็ยังรู้สึกได้เลยว่าอากาศข้างนอกมันแย่ขนาดไหน”


“นั่นสิครับ”


นะโมยิ้มจางๆหันมองไปยังนอกหน้าต่างก่อนจะปล่อยให้บรรยากาศรอบตัวเงียบไปเฉยๆคงมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศดังเบาๆเท่านั้น วันนี้เขาไม่ได้อยู่เวรทั้งคู่ แต่ก็ยังไม่ได้รีบร้อนที่จะกลับบ้านสักเท่าไหร่นักอาจเพราะเปลวแดดที่ยังเต้นระยิบระยับอยู่บนถนนนั้นก็ได้


“ปีนี้ไปฉลองสงกรานต์ที่ไหนครับก้อง”


นะโมเอ่ยทำลายความเงียบนั้นลง คนหน้าหวานส่ายหน้า เหยียดยิ้มน้อยๆ


“ไม่มีโปรแกรมเลย พีงานยุ่งเพราะเรื่องน้ำท่วมเมื่อต้นปีทำให้ธุรกิจเสียหายอยู่มาก ผมเลยไม่อยากกวนใจ..อยากให้พีโฟกัสที่งานมากกว่าครับ”


“อีกอย่างพี่แก้วก็ท้องแก่มากแล้วด้วย คงไม่เดินทางไปไหนไกลหรอกครับ”


“อืม..”


นะโมพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะกดรับสายจากมือถือที่เสียงเพลงรอสายดังเจื้อยแจ้วมาได้สักครู่แล้วนั้น หนุ่มนักกายภาพประจำตัวคุณยายทิพย์กรอกเสียงลงไปพร้อมกับรอยยิ้มระบายบนใบหน้าขาวใส


“ครับไมค์.. เลิกงานแล้ว..คุณรอที่นั่นแหล่ะ 5 นาทีนะครับเดี๋ยวผมไป”


“ไมค์มารับแล้ว ก้องกลับพร้อมกันนะครับ เดี๋ยวผมกับไมค์แวะไปส่งที่คอนโด”


ก้องพยักหน้ารับ หยิบกระเป๋าแล้วเดินตามหลังนะโมไปเงียบๆ ...ห้าโมงเย็น...ไมค์มาตรงเวลาเสมอ แวบหนึ่งก้องรู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ เพราะอะไรเขาก็ไม่อาจรู้ได้อาจเพราะคนที่เงียบหายไปทั้งวันนั่นกระมัง..


ตอนนี้คุณกำลังทำอะไรอยู่นะพี ...พีรวิชญ์


“ดึกแล้วพียังไม่กลับเลย...ก้อง...ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนไหม”


นะโมเอ่ยถามหลังจากที่ทั้งเขาและไมค์อยู่ทานอาหารค่ำเป็นเพื่อนก้องแล้วและกำลังช่วยคนหน้าหวานล้างจานอยู่ในครัว ก้องส่ายหน้าแล้วยิ้มกว้าง


“อย่าเลยเดี๋ยวไมค์จะมาโกรธผมละแย่แน่ๆ”


“ไม่หรอก...งั้นอยู่เป็นเพื่อนทั้งสองคนเลยได้ไหมล่ะตั้งแต่พรุ่งนี้เราก็หยุดทั้งคู่นี่นา...ใช่ไหม”


“จะดีหรือครับ”


“ดีแน่ๆ ผมเองก็อยากเจอพีอยู่เหมือนกัน ก้องคงไม่ว่าอะไรนะครับ ถ้าคืนนี้ผมจะขอใช้ห้องพักแขกน่ะ”


ไมค์ยื่นหน้ามาวางคางลงบนบ่าคนรัก พร้อมกับมือใหญ่เกาะกุมที่เอว หน้าขาวใสของคนที่อยู่ตรงหน้าก้องก็ระเรื่อสีขึ้นมาเฉยๆ ก่อนจะเบี่ยงไหล่แล้วเดินหนี หนุ่มลูกครึ่งบ่นเบาๆที่คนรักยังเขินกับการแสดงความรักของเขา ก้องยิ้มกว้างปล่อยหัวเราะเบาขำอาการของนะโม อดนึกถึงหนุ่มอีกคนซึ่งเป็นที่รักไม่ได้ จานใบสุดท้ายที่เช็ดเรียบร้อยถูกวางลงในลิ้นชัก ก่อนมือเรียวคว้ามือถือจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมา รูปพักหน้าจอเป็นรูปถ่ายคู่กันบนกระเช้าชิงช้าสวรรค์ปีที่แล้ว ...งานสงกรานต์ย้อนยุคที่ระยอง...บ้านพ่อ


ไมค์กับนะโมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ทั้งคู่อยู่ในชุดนอนแบบเดียวกันสีเดียวกันน่ารักมาก รูปมิกกี้เม้าท์บนอกเสื้อนั้นทำให้ก้องอมยิ้ม ...หึๆ..นะโมคงเป็นคนเลือกเสื้อชุดนี้ อืม..ม..ทำไมเตรียมชุดนอนไว้ในรถด้วยหรือ แปลกจัง


ก้องจัดเตรียมห้องพักแขกให้กับเพื่อนรักทั้งสอง ไมค์ยังนั่งดูดีวีดีที่ห้องรับแขกส่วนนะโมอยู่ในห้องนอนแล้ว คนหน้าหวานขนหมอนกับผ้าห่มของตัวเองเข้าไปนอนข้างๆนะโม ที่กำลังเอนหลังพิงพนักหัวเตียงอ่านหนังสืออ่านเล่นที่พกติดตัวไว้เสมอ คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงหันมองก้องที่นอนเล่นตุ๊กตากระต่ายหูยาวสีขาวตุ่นตัวเล็กๆอยู่ข้างๆแล้วก็ทอดถอนใจ คนหน้าใสวางหนังสือในมือคว้าหมอนที่ใช้พิงหลังตบเบาๆก่อนทิ้งตัวลงนอนตะแคงหันหน้าไปหาก้อง


“มีอะไรอยากเล่าให้ผมฟังไหม”


คนหน้าหวานช้อนตาขึ้นสบตารีเรียวของเพื่อนรักอย่างจัง ใบหน้าสวยหวานมีแววหม่นจนคนที่นอนมองอยู่ใจกระตุก แม้จะไม่ได้รักก้องแบบเดิมแต่ความห่วงหาอาทรในฐานะเพื่อนก็ไม่อาจเลือนหาย


...ไม่อยากให้ก้องเป็นแบบนี้เลย…


สำหรับก้องเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงทำให้รู้สึกเหงาได้มากอย่างนี้ทั้งๆที่ตอนนี้ก็มีเพื่อนอยู่ด้วยถึงสองคน ไม่เหมือนทุกๆวันที่เขาต้องอยู่คนเดียว เพราะพีติดเคลียร์งานอยู่ที่บริษัทจนมืดค่ำและก็ทำให้เกือบ2อาทิตย์มาแล้วที่แทบจะไม่ได้ทานข้าวด้วยกันเลยและระยะหลังแทบไม่เจอพีเลย..เวลาของเราสลับกันตลอด


“เพราะพีงานยุ่งเลยไม่มีเวลาให้หรือ”


“ก็อาจเป็นอย่างนั้น..มันดูเหมือนผมเห็นแก่ตัวนะแต่ผมก็อดคิดไม่ได้จริงๆ ผมอยากแบ่งเบาภาระของพีบ้างแต่ผมก็ทำได้แค่เพียงรออยู่อย่างนี้..เฮ้อ..”


ส่ายหน้าน้อยๆ กระต่ายสีขาวถูกกอดแน่นขึ้น พร้อมกับเสียงหวานรำพึงเบา


“ผมอาจจะขี้เหงาเกินไปมั้งนะโม”


ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ในขณะครึ่งหลับครึ่งตื่น กลิ่นหอมอ่อนลอยมาจากที่ไหนสักแห่ง หอมจัง...อืม...เหมือนตัวเองลอยได้และความรู้สึกอุ่นนุ่มที่แก้มทำให้คนหน้าหวานคลี่ยิ้ม วงแขนยกขึ้นคล้ายโอบกอดใครบางคน คนที่รอคอยมาทั้งอาทิตย์


“พ...พี...”


แสงแดดที่ทอดผ่านม่านสีส้มอ่อนทำให้คนที่ยังคงง่วงงุนพลิกตัวหนีแสงนั้น อากาศในห้องเย็นสบายจนเกือบหนาว ใบหน้าสวยหวานยังหลับตาพริ้ม ก้องควานหาไออุ่น เบียดกายเข้าใกล้ความอุ่นนั้นเรื่อยๆ จนสัมผัสได้กับลมอุ่นๆที่รินรดข้างแก้มและการถูกโอบรัดเบาๆ


ตาโตสวยค่อยกระพริบถี่ก่อนจะปรือตาขึ้น เมื่อปรับสายตาได้แล้วใบหน้าคมเข้มที่ยิ้มกว้างจนเขี้ยวแหลมๆที่มุมปากเผยให้เห็นอยู่ใกล้แค่ไม่ถึงกระเบียดนิ้วทำให้คนหน้าหวานหน้าระเรื่อสีขึ้น ใบหน้าของคนที่ไม่เจอมาเกือบอาทิตย์แล้ว...คิดถึงเหลือเกิน..


“พี”


“ครับก้องที่รัก”


จมูกโด่งสวยสัมผัสที่แก้มใสแล้วกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น หน้าหวานซุกซบกับอกอุ่น น้ำใสเอ่อคลอและไหลรินก้องเม้มปากแน่นกลั้นก้อนแข็งๆที่จุกคออยู่ด้วยความลำบาก ก่อนจะปล่อยมันออกมาอย่างสุดกลั้น


“ฮึก ..ฮือ.อ..”


“โอ๋ๆๆไม่ร้องนะครับคนดี... ก้องครับ...ผมขอโทษ”


คำขอโทษนับร้อยพันเอ่ยออกมาพร้อมๆกับริมฝีปากบางที่บรรจงเช็ดหยาดน้ำตาที่รินไหลอย่างไม่ขาดสาย คนหน้าหวานกระชับวงแขนของตัวเองเพื่อโอบกอดคนตรงหน้า อุ่นเหลือเกินกับทุกสัมผัสที่ได้รับ


นานกว่าคนในอ้อมกอดจะคลายสะอื้น พีลุกนั่งพิงพนักหัวเตียงไว้และดึงก้องให้นั่งพิงอกเขาอย่างสบายๆด้วย มือใหญ่เกลี่ยจอนผมนุ่มที่เคลียข้างแก้มเล่น ใบหน้าหวานของคนรักยังดูสวยเช่นเคย ตาโตจ้องหน้าเขาอย่างไม่วางตา ในดวงตาคู่สวยนั้นเขาเห็นแค่เพียงใบหน้าคมคายของชายคนหนึ่ง คนที่ก้องรักมากที่สุด..


“ขอโทษนะครับก้องที่ผมมัวแต่ทำงานจนละเลยการเอาใจใส่คุณ...ทำให้คุณเหงา..ทำให้คุณเสียใจ”


“ผิดหวังกับคนอย่างผมไหมครับคนดี”


“ไม่หรอกพี ผมเองต่างหากที่ต้องขอโทษคุณ..ผมทำให้คุณเสียใจไหม ผมเห็นแก่ตัวไปไหมครับ”


“ไม่นะครับ..คุณดีที่สุดนะครับก้อง..งานผมเรียบร้อยแล้ว...อาทิตย์หน้าพนักงานจะกลับเข้ามาทำงานได้เหมือนเดิมแล้ว”


“..เฮ้อ..เหนื่อยจัง...คิดถึงแม่ฟองจัง...วันนี้เราไปหาแม่ฟองกันนะครับ”


ก้องยิ้มกว้างซบหน้ากับอกอุ่น เขาอาจเห็นแก่ตัวบ้างแต่ไม่เคยสักครั้งที่พีจะเห็นว่ามันไม่สมควร พีเป็นคนที่รักเขามากที่สุด พีเป็นคนที่ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวเรา รวมทั้งพนักงานในบริษัทด้วยเพราะเราถือว่าคือครอบครัวเดียวกัน


“ก๊อกๆๆ..นี่คุณท่านทั้งสองครับ9โมงเช้าแล้วครับ จะนอนกินบ้านกินเมืองหรือไงครับ ออกมารับอาหารเช้าได้แล้วครับ กระผมเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ..เฮ้ย!!ไอ้พีเลิกกอดก้องสักนาทีสองนาทีแล้วลุกมาทานอาหารเช้า แหมๆๆอุ้มกันออกมาสวีตหวานตั้งแต่เมื่อคืนแล้วยังไม่พอเหรอ...อิจฉานะโว้ยเฮ้ย!!!”



Chapter2.

หนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกันถอดผ้ากันเปื้อนวางที่เคาว์เตอร์ครัวก่อนเดินมานั่งโต๊ะอาหารแล้วเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทำหน้าที่พ่อครัวและบริกรจำเป็นเสิร์ฟอเมริกันเบรกฟาสต์ให้กับทั้งสี่คนแล้ว


“ทานอาหารเสร็จแล้วอยากเชิญไปบ้านคุณยายด้วยกันนะครับ”


“ใช่คุณยายบ่นถึงก้องกับพีบ่อยๆ ไปไหว้ท่านด้วยกันนะครับแล้วตกเย็นผมกับไมค์จะได้อาศัยไปฝากท้องที่บ้านแม่ฟองด้วยเลย”


นะโมเอ่ยสนับสนุนความคิดคนรัก ตารีเรียวและใบหน้ายิ้มแย้มเวลาบอกถึงแผนการต่างๆที่วางไว้ มีประกายฉายแววความสุขจนก้องอดดีใจลึกๆแทนนะโมไม่ได้ ยิ่งเห็นว่าไมค์เอาใจใส่ดูแลเพื่อนรักเป็นอย่างดีก็ยิ่งทำให้คนหน้าหวานยิ้มหน้าบาน


“อืม...ผมเองก็คิดถึงคุณยายทิพย์เหมือนกันนะครับ ไปนะพีเดี๋ยวโทรสั่งพวงมาลัยดอกมะลิพวงใหญ่ๆไปไหว้ท่านด้วย สั่งไว้ไปไหว้แม่ตอนเย็นด้วยเลยนะครับ”


คนหน้าคมยิ้มกว้าง เห็นก้องร่าเริงได้เหมือนเดิมก็ดีใจ เพราะเกือบ2อาทิตย์แล้วที่ไม่ได้มีเวลาให้คนรักอย่างเคย เขาต้องขอบใจนะโมกับไมค์มากที่อุตส่าห์ยอมร่วมมือด้วยที่มาอยู่เป็นเพื่อนก้อง เพราะเมื่อวานแผนที่วางไว้ผิดพลาดไปหมดทุกอย่าง


ความจริงเขาตั้งใจว่างานคงแล้วเสร็จก่อนก้องจะเลิกงานและจะแวะมาทำเซอร์ไพรซ์พาก้องไปฉลองกันที่ร้านอาหารในโรงแรมดังที่เขาแอบจองโต๊ะไว้เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แต่อะไรๆก็ไม่เป็นไปตามความคาดหมาย เรื่องต่างๆมาคลี่คลายลงได้ก็เมื่อเวลาล่วงไปเกือบห้าทุ่มแล้ว


แม้จะผ่านมาเกือบ 2 ปีแล้วแต่การจัดการในเรื่องธุรกิจสำหรับเขาก็ยังดูยากมากเหลือเกิน ยิ่งต้องมาเจอกับภัยธรรมชาติที่ไม่คาดคิดแบบนี้สินค้าเสียหายไปทั้งหมด ต้องลงทุนและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง


แม้พีจะเครียดมาก แต่ก็ดีใจว่าที่ผ่านมาการบริหารงานแบบครอบครัวของเขาทำให้พนักงานรักและผูกพันกับบริษัท การจัดการด้านขวัญและกำลังใจผ่านไปได้ด้วยดีพนักงานเข้าใจและเต็มใจช่วยเหลือบริษัทกันแทบทุกคน


กว่าเขาจะกลับมาถึงคอนโดก็ล่วงเข้าวันใหม่แล้ว ไมค์ยังคงนอนเอกเขนกดูดีวีดีอยู่ที่ห้องรับแขก คนหน้าหวานของเขาคงหลับอยู่ในห้องแต่ไมค์บุ้ยใบ้ว่าก้องกับนะโมอยู่ในห้องนอนแขกก็เลยแอบเข้าไปหา เห็นนะโมหลับอยู่กลางเตียงข้างๆกันนั้นก้องนอนกอดกระต่ายตัวน้อยสีขาวตุ่นตัวเดิมไว้แน่น ใบหน้าหวานที่ตะแคงข้างซบกับหมอนนุ่มนั้นมีหยดน้ำเล็กๆวาบที่ปลายตาทำให้พีอดใจกระตุกไม่ได้


นะโมขยับตัวงัวเงียลุกขึ้นนั่งเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกัน ตารีเรียวปรือน้อยๆ


“กลับมาแล้วหรือพี ก้อง คงเพลียมากใกล้วันหยุดยาวแบบนี้ คนไข้เยอะเหลือเกิน แทบไม่ได้หยุดพักกันเลย”


พีพยักหน้าช้าๆ ขายาวเดินเข้าไปใกล้ตั้งใจจะเข้ามาอุ้มก้องกลับห้องนอนใหญ่แต่ถูกไมค์ก็ห้ามไว้ก่อน


“นายไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวก่อนพี ปล่อยให้ก้องนอนต่ออีกหน่อยเถอะเพิ่งหลับไปเมื่อครู่นี้เองไม่ใช่หรือครับนะโม”


ท้ายประโยคหันไปถามคนรักที่นั่งปรือตากอดผ้าห่มอยู่ข้างคนหน้าหวาน


เมื่ออาบน้ำจนสบายตัวขึ้นแล้วพีนั่งคุยกับไมค์อีกนิดที่ห้องรับแขกก่อนจะเข้ามาอุ้มคนหน้าหวานที่ตัวบางลงไปเยอะกลับห้องนอนเมื่อนาฬิกาเรือนสวยที่ข้างฝาบอกเวลาตี2แล้ว คงเพราะเพลียมากอย่างที่นะโมบอก ทำให้ก้องไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด เมื่อวางคนหน้าหวานลงบนเตียงได้แล้วแต่วงแขนอ่อนเรียวกลับยกขึ้นกอดคอเขาไว้แน่น


“..เหงาจังเลย...พี”


ปากจิ้มลิ้มพึมพำเบาพร้อมกับใบหน้าที่ซุกซบกับอกเขานั้นรั้งให้พีต้องก้มหน้าลงไปใกล้จนเสียหลักล้มลงบนเตียงไปด้วย


..แต่...คนที่อยู่ในภวังค์ยังไม่ยอมลืมตา ...


หึๆ...ละเมออีกแล้วสิก้อง...


นะโมเดินถือหมอนกับผ้าห่มของก้องมาคืนให้ก็แอบอมยิ้มกับภาพนั้น แล้วรีบเดินออกไป พอประตูปิดล็อคเรียบร้อย พีเลยถือโอกาสจูบที่แก้มใสไปเบาๆหนึ่งที คนหน้าหวานพึมพำอะไรอีกสองสามคำก่อนจะคลี่ยิ้มแล้วคลายวงแขนที่โอบรอบคอพีออกได้



นอนมองคนหน้าหวานที่ยังหลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้า ปากแดงอิ่มเผยอน้อยๆอย่างเชิญชวน ให้ลิ้มชิมรสหวาน พีเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ปากบางประกบปากอิ่มอย่างแผ่วเบา ค่อยๆและเล็มริมฝีปากงามอย่างหยอกเย้า คลึงเคล้น บดเคล้ากลีบปากอย่างโหยหา ไม่ได้ชิดใกล้กับก้องแบบนี้มาเกือบ2อาทิตย์แล้ว ความปรารถนาเริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆ


มือใหญ่ที่ค่อยสอดเข้ามาภายใต้เสื้อนอนสีครีมตัวบางอย่างค่อยเป็นค่อยไป...ลูบไล้ผิวกายนุ่มเนียนเรียบลื่นอย่างทะนุถนอม อ้อมกอดที่อบอุ่น...ถ่ายทอดอุณหภูมิกายที่แสนคุ้นเคยจากร่างใหญ่สู่คนใต้ร่าง ก้องอยู่ในสภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่น ...กลิ่นหอมที่คุ้นชิน ทำให้แขนอ่อนเรียวยกโอบรอบคอแกร่ง ...อีกครั้ง


ปากอิ่มตอบรับจูบดูดดื่มในความฝัน เพียงมือใหญ่สะกิดตุ่มไตที่อกขาวเนียน...แผ่วเบา...ก็ทำให้สะดุ้งเฮือก แผ่นหลังแอ่นเอนขึ้นจากฟูกอย่างไม่อาจห้ามใจ เต็มใจรับสัมผัสที่โหยหา ...เนิบ....ช้า...แต่ล้ำลึก...ชัดเจนทุกสัมผัส...ซาบซ่านจนกายร้อนผ่าว ...หวามไหวจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ .


..อิ่มเอมกับรสรักที่ได้รับ...


....มันเหมือนจริงเสียนี่กระไร …

....พี..ใช่คุณจริงๆใช่ไหมพี..

ตาสวยปรือขึ้นน้อยๆเพ่งฝ่าความมืด แสงสลัวจากโคมที่ระเบียงสาดต้องซีกหน้าคมคายของคนที่กอดเขาไว้

“พี..”


ปากอิ่มคลี่ยิ้มสวย คนตรงหน้ายิ้มกว้าง แต่ภาพมันเลือนรางเหลือเกิน ..


....การรับรู้ค่อยจางหาย..

...อืม....ผมฝันไปหรือนี่....

....ฝันดีเหลือเกิน ...

...พี..


...ผมคิดถึงคุณจัง…


บ้านทรงไทยหลังใหญ่แทรกตัวอยู่ในสวนป่าที่ร่มครึ้มมีเพลงบรรเลงฟังสบายๆไม่ดังมากนักแว่วมาจากในสวนทำให้บรรยากาศกลางใจเมือง ณ.บ้านสวนของคุณยายทิพย์วันนี้ครึกครื้นกว่าทุกวัน เพราะเป็นวันที่ลูกหลานได้จัดงาน...อาบน้ำคนแก่...ซึ่งถือว่าเป็นประเพณีหนึ่งในช่วงเทศกาลสงกรานต์ของชาวใต้ ในสวนป่าสวยร่มครึ้มจัดให้มีซุ้มอาหารคาวหวานไว้อย่างสวยงาม อาหารไทยแท้ๆที่มักทำทานกันในช่วงหน้าร้อนอย่างข้าวแช่ได้รับความนิยมอย่างมาก



นอกจากนี้ยังมีข้าวแกงต่างๆรสจัดจ้านหน้าตาหน้าทานใส่ถาดอุ่นร้อนไว้ให้บริการตัวเองด้วย เขาว่าอาหารหน้าร้อนต้องเป็นอาหารเรียกเหงื่อจำพวกแกงเลียงแกงเผ็ดและที่สำคัญจะไม่ใช้กะทิเป็นส่วนประกอบ และมาคลายร้อนด้วยการทานผลไม้แช่เย็นและน้ำสมุนไพร เช่นใบบัวบก ตะไคร้ ใบเตยและมะตูม ที่จัดไว้อย่างเหลือเฟือจากโรงแรมในเครือของคุณยายทิพย์และคุณยายแม้น งานนี้ถือว่าใหญ่พอควรเพราะลูกหลานมากันเกือบครบ


“ประเพณีอาบน้ำคนแก่เป็นวิธีการแสดงออกซึ่งความเคารพนับถือ แก่บิดามารดา และญาติ ผู้อาวุโสของตระกูล รวมทั้งผู้มีพระคุณและบุคคลที่ตนเคารพนับถือ โดยจะจัดระหว่างวันที่ ๑๓-๑๕ เดือนเมษายน หรือเดือน ๕ของทุกปี“


คุณทิพาแม่ของไมค์เล่าเรื่องประเพณีนี้ให้ก้อง พีและนะโมฟังด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ใบหน้าสวยคมขำอย่างสาวใต้คุณแม่สวยสาวกว่าวัยจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีลูกชายตัวโตเท่าไมตี้โจยังค์นั่งเกาะเป็นลูกลิงยักษ์อยู่ใกล้ๆ


“หลักการก็คล้ายคลึงกันหรือแทบจะเรียกว่าเหมือนกันก็ได้กับภาคอื่นๆคือมีการนำดอกไม้ธูปเทียนแพมากล่าวขอขมากับผู้อาวุโสและตั้งจิตขอให้ท่านเจริญด้วย อายุ วรรณะ สุขะ พละตลอดไป แล้วก็เป็นการอาบน้ำ ปัจจุบันก็เพียงแค่อย่างที่เราทำกันคือการรดที่มือท่าน เพราะถ้าอาบแบบสมัยก่อนก็คือการอาบจริงๆอาบจนเปียกโชก ดีไม่ดีท่านจะพาลป่วยไข้ไปได้ และท่านก็ให้ศีลให้พรและใช้น้ำที่รดลงบนมือลูบหัวลูกหลาน อาบน้ำจนครบในหมู่ลูกหลาน”


“แล้วลูกหลานก็จะมอบเครื่องแต่งกายชุดใหม่ ปะแป้งแต่งตัวให้ท่านใหม่ ก็เป็นอันเสร็จพิธีอาบน้ำ”


“นี่ได้ลองทานข้าวแช่ฝีมือแม่กันหรือยังคะ กับข้าวแช่ของเมืองเพชรต้องมีรสหวานนำ และรสเค็มตาม มีเพียง 3 อย่างเท่านั้น คือ ลูกกะปิ ปลายี่สนหรือกระเบนผัดหวาน และผักกาดเค็มผัดหวานเท่านั้น แต่ข้าวแช่ตำรับชาววัง จะมีเครื่องเคียงครบครันทั้งลูกกะปิทรงเครื่อง หัวหอมแดงสอดไส้ หัวไชโป๊วเส้นผัดหวาน หรุ่มพริกหยวกสอดไส้ เนื้อหรือหมูหวานฉีกฝอยและปลาเค็ม ส่วนตัวข้าว ใช้ข้าวหอมคุณภาพอบควันเทียน และน้ำลอยดอกมะลิหอมกรุ่น เหมือนๆกัน”



“ทานแล้วครับอร่อยมากเลย หอมเย็นทานแล้วชื่นใจจริงๆครับ”


ก้องยิ้มน้อยๆ หน้าสวยที่เรียวลงมากทำให้คุณทิพาเพ่งมองอย่างไม่วางตา ก้องดูตัวเล็กลงไปเยอะแต่นะโมของแม่กลับดูอิ่มเอิบมีน้ำมีนวลขึ้นอย่างมาก ไปคาเมรอนไม่กี่เดือนนะโมดูมีเนื้อมีหนังขึ้นเยอะเลย อดชำเลืองมองดูลูกชายคนเดียวที่อ้อนคลอเคลียอยู่ไม่ห่างแม่ก็นึกขำ


อยู่คุยกับคุณยายทิพย์อีกครู่ใหญ่ก่อนจะขอตัวกลับ พีและก้องออกจากบ้านคุณยายเมื่อเวลาใกล้บ่าย3โมงแล้ว โทรบอกพี่แก้วว่าต้องการให้ซื้ออะไรเข้าไปไหมแต่ทางโน้นบอกว่าทุกอย่างจัดเตรียมไว้พร้อมแล้วก้องก็สบายใจ หันมองคนนห้าคมที่ทำหน้าที่สารถีแสนดี นั่งขับรถมาแบบเงียบเชียบก็นึกสงสัย


“พีครับ..เหนื่อยมากหรือ..ให้ผมขับแทนก็ได้นะคุณจะได้นอนพัก”


เอื้อมมือเรียวลูบแก้มสากที่รกด้วยไรหนวดอย่างแผ่วเบา อาจเพราะพีต้องเข้าไปดูสถานที่เปลี่ยนย้ายโกดังเก็บสินค้าและจัดการเรื่องต่างๆด้วยตัวเองแทบจะทั้งหมด การออกฟิลด์ทำให้หนุ่มผิวแทนดูคมเข้มขึ้นอีกหลายเท่า พีหันมายิ้มให้คนรักมือใหญ่กุมมือเรียวที่ยังคงแตะอยู่ที่หน้าเขานั้นไว้ ก่อนจะจับพลิกหันมาจูบแรงๆที่ฝ่ามือนั้นจนคนหน้าหวานหน้าแดงจัด เฉไฉดึงมือออกบ่นน้อยๆ



“ฮื่ย!!จั๊กจี้”


“จริงอ่ะ..เมื่อคืนไม่เห็นบ่นนี่”


“อ่ะ! พี..บ้า!”


“ฮ่าๆๆๆเขินๆๆ..น่ารักจังแฟนใครเนี่ย”


“ยังไม่รู้อีกเหรอ..เฮอะ...อยากเปลี่ยนแฟนแล้ว”


คนหน้าหวานเริ่มงอนหันหน้าไปทางกระจกข้าง แอบอมยิ้มจางๆ คิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็หน้าแดงจัดอีกครั้ง


บ้า!น่า..เป็นพีจริงๆหรือ..เขาไม่ได้ฝันใช่ไหม..อือ..อ...ออายจัง”

+++the end+++
ขอจบฟิคฉลองสงกรานต์(?)เพียงเท่านี้
สรุป..เขาได้สาดน้ำกันไหม...ตอนไหนอ่ะ>////////<

Create Date : 18 เมษายน 2555		8 comments
Last Update : 18 เมษายน 2555 13:29:11 น.
Counter : 4439 Pageviews.
Share Tweet