พี่เลี้ยง..น้องรัก บทที่3 บทที่3. “เรื่องที่ผมจะสอนนายน้อยก็คงมีแค่เรื่องพื้นๆที่พอจะสอนได้ เป็นการแก้ขัดแก้ว่างระหว่างรอไปเรียนในเมืองหลวงและไม่ได้ติดใจเอาความอะไรหากนายน้อยจะเกเรหรือเฉไฉไปบ้างเพราะเมื่อเข้าเรียนในระบบโรงเรียนประจำแล้วก็จะต้องปรับตัวใหม่อีกครั้ง ช่วงนี้จึงไม่อยากให้นายน้อยเครียดมากจนเกินไป” หนุ่มไทยหน้าคมเดินไปพลางคุยกับหมอโจเซฟที่เพิ่งเสร็จจากการตรวจสุขภาพของแม่นายและขอติดตามอนุชิตเพื่อไปเยี่ยมหานายน้อย ว่าที่พ่อนายคนต่อไปของคุ้มธรรมมล “คุณพอจะมีเวลาว่างมาสอนภาษาอังกฤษให้นายน้อยบ้างไหมโจเซฟอาจจะแค่สัปดาห์ละวันก็ได้ ระหว่างที่ผมต้องปลีกตัวไปดูแลงานที่โรงเครื่องเรือน” “จะดีหรือ แต่ถ้าคุณชิตว่าดีผมก็ยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งทีเดียว” หมอหนุ่มร่างสูงโปร่งแย้มยิ้ม ตาโตสีฟ้าใสแสดงออกว่าดีใจกับคำชวนของอนุชิตไม่น้อย ทั้งสองคนต่างเดินระเรื่อยไปตามทางเดินคดเคี้ยวที่ทอดผ่านดงดอกไม้ตระการตาและสวนผลไม้ไปยังท้ายคุ้ม ที่เรือนพักนมหอม ศาลาริมท่าน้ำที่ถูกจัดแต่งให้เป็นห้องเรียนหนังสือยามบ่ายของพ่อนายคนต่อไป และดูเหมือนจะถูกอกถูกใจคนเรียนเป็นอย่างยิ่งด้วยเพราะลมที่พัดโชยทำให้เย็นสบายกว่าบนเรือนใหญ่มากนัก “พี่ชิตหายไปนานเลย น้อยคัดลอกบทกลอนตามที่พี่บอกได้หมดแล้วนะ มาตรวจดูเลย อ้าวคุณหมอโจเซฟ สวัสดีครับ” คนเป็นเด็กกว่ายกมือขึ้นนิ้วเรียวที่ยาวสวยประนมมือไหว้ด้วยกิริยาอ่อนช้อยงดงาม คนเป็นพี่อดยิ้มชื่นชมกิริยาของคนเป็นน้องไม่ได้สมแล้วที่แม่นายอบรมกิริยามารยาทมาแต่เล็กแต่น้อย สมกับที่มีเชื้อสายผู้ครองนครทางเหนือมาช้านาน “...ถึงเราจะเป็นนายแต่ก็ยังต้องเคารพอาวุโส จะพูดจะจา กิริยามารยาทต้องวางให้เหมาะให้ควร ไม่วางอำนาจมากจนเกินไปต้องให้เขาทั้งรักและเคารพ...” คนเป็นพี่เดินมานั่งที่ตั่งหยิบสมุดที่ทำจากเยื่อกระดาษสีขุ่นขึ้นมาอ่านดูลายมือสวยที่บรรจงเขียนด้วยแท่งกราไฟต์ลงในกระดาษนั้นอย่างชื่นใจ “ไหนดูสิ ...อื้อฮือลายมือสวยใช้ได้เลย ...ลูกผู้ชายลายมือนั้นคือยศ...จำไว้นะครับนายน้อย...ว่าแต่ท่องให้พี่ฟังหน่อยสิว่าจำได้ขึ้นใจจริงหรือไม่” คนเป็นน้องอดค้อนให้คนที่ยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้าไม่ได้ แก้มใสพองลมนิดแล้วลุกยืนท่องบทกลอนที่เพิ่งคัดลอกแล้วเสร็จนั้นออกมาด้วยทำนองเสนาะที่แสนจะไพเราะ น้ำเสียงหวานใสเปล่งบทกลอนที่หวานจับใจนั้นอย่างยินดี แววตาคนอ่านกลอนจับจ้องใบหน้าคนเป็นพี่อย่างไม่วางตา ... ...กลอนที่ท่องได้อย่างขึ้นใจ...แม้เพียงได้ฟังในครั้งแรก “...ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน แม้เกิดในใต้ฟ้าสุธาธาร ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา แม้เนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา แม้เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา เชยผกาโกสุมประทุมทอง แม้เป็นถ้ำอำไพใคร่เป็นหงส์ จะร่อนลงสิงสู่เป็นคู่สอง ขอติดตามทรามสงวนนวลละออง เป็นคู่ครองพิศวาส...ทุกชาติไป” “โอ้ว...ช่างไพเราะเหลือเกิน...” โจเซฟปรบมือให้เมื่อนายน้อยอ่านบทกลอนจบลง คนที่ได้รับคำชมก็ยิ้มจนแก้มแทบปริกล่าวขอบคุณโจเซฟเบาๆแล้วหันมาคุยกับคนเป็นคุณครูต่อ “บทประพันธ์ของท่านกวีสุนทรภู่ เรื่องพระอภัยมณี ตอนที่ พระอภัยมณีเกี้ยวนางละเวง” คุณครูยิ้มภูมิใจที่นักเรียนคนนี้ตั้งใจและใส่ใจในสิ่งที่สอนไป “แล้วบทกลอนนี้กล่าวถึงสิ่งใดหรือ...ผมยังไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่” คุณครูจำเป็นหันมายิ้มให้โจเซฟที่กำลังพยายามอ่านบทกลอนที่นายน้อยเขียนในสมุดสีขุ่นนั้นอย่างตั้งใจ “กล่าวถึงความรักของพระอภัยมณีที่มีให้กับนางละเวง...ว่าจะรักและขออยู่คู่กันตลอดไป แม้หากว่าต้องตายไปแล้วกลายเป็นน้ำอีกคนก็จะขอเกิดเป็นปลาเพราะปลาจะขาดน้ำไม่ได้” สายตาคมกล้าหันกลับมาสานสายตากับดวงตากลมโตของคนที่นั่งฟังอยู่ตรงหน้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ แก้วตาใสแจ๋วนั้นมีแววระริกไหวด้วยน้ำที่หล่อเลี้ยงลูกตาหรือด้วยอะไรก็ไม่อาจรู้ได้ แต่ ณ.วินาทีนี้ อนุชิตไม่อาจละสายตาไปจากดวงหน้างดงามนั้นได้อีกเลย “แม้ต้องเกิดเป็นแมลงอีกคนก็ขอเกิดเป็นดอกไม้เพราะแมลงต้องดื่มกินน้ำหวานจากเกสรดอกไม้...เพื่อดำรงชีวิตอยู่...กล่าวก็คือ...จะขออยู่เป็นคู่กันทุกชาติทุกภพ...จะไม่ขอพรากจากกันใช่ไหมครับพี่ชิต” “ใช่...จะไม่มีวันพรากจากกัน..ชั่วนิรันดร์” "โอ้ละหนอดวงเดือนเอย พี่มาเว้ารักเจ้าสาวคำดวง โอ้ว่าดึกแล้วหนอพี่ขอลาล่วง อกพี่เป็นห่วงรักเจ้าดวงเดือนเอย ขอลาแล้วเจ้าแก้วโกสุม....เอ่อ..เออ..เอย พี่นี้รักเจ้าหนอขวัญตาเรียม จะหาไหนมาเทียมโอ้เจ้าดวงเดือนเอย จะหาไหนมาเทียมโอ้เจ้าดวงเดือนเอย หอมกลิ่นเกสร เกสรดอกไม้ หอมกลิ่นคล้ายคล้ายเจ้าสูของเรียมเอย หอมกลิ่นกรุ่นครันหอมนั้นยังบ่เลย เนื้อหอมทรามเชยเอยเราละเหนอ ” หนุ่มหล่อใบหน้าคมคายผิวเข้มคร้ามแดดดูสง่าสมชายชาตรีแย้มยิ้มละมุนละไมยามบรรเลงเพลงด้วยซอด้วงคันสวยที่ให้เสียงใสแว่วหวานกังวานไกลไปทั่วคุ้งน้ำ ในค่ำคืนเดือนเต็มดวงแจ่มกระจ่างอยู่กลางฟ้าเช่นเทศกาลลอยกระทงนี้ด้วยยิ่งทำให้เพลงลาวดวงเดือนนี้ไพเราะและงดงามมากอย่างเหลือเกิน ถัดไปไม่ห่างกันนั้นนายน้อยกึ่งนั่งกึ่งนอนเอนพิงหมอนสามเหลี่ยม มีหนังสือนิยายแปลที่ได้รับจากหมอโจแซฟวางอยู่ใกล้ๆแต่คนบนตั่งพึงใจจะนอนฟังเพลงบรรเลงเพราะๆจากคนเป็นพี่เสียมากกว่า ตาโตสวยเป็นประกายวาววับจับจ้องใบหน้าคมคายของคนที่กำลังพรมนิ้วลงบนสายไหมที่ฟั้นเกลียวเป็นเส้นสายเอกและโท ก้านคันชักกลมกลึงสวยดั่งคันศร คันซอและกระบอกซอทำจากไม้ประดู่สีเข้มแต่งด้วยงาช้างอย่างสวยงาม หางม้าแท้ที่ประกอบคันสีทำให้เสียงที่ได้จากการบรรเลงไพเราะยิ่งนัก อีกทั้งท่วงท่าของผู้เล่นก็สง่างามไม่แพ้เสียงซอที่บรรเลงออกมาเลยแม้แต่น้อย เพลิดเพลินกับการแอบสังเกตอากัปกิริยาแล้วอยู่ๆใบหน้าหวานก็ต้องเขินอายเมื่อพบว่าตนเองกำลังถูกจับจ้องจากคนที่บรรเลงเพลงตรงหน้านี้เหมือนกัน นายน้อยแสร้งเฉไฉเปิดนิยายที่ละมือมานานนั้นขึ้นอ่านแก้เก้อจนไม่ได้สังเกตว่าหนังสือในมือกลับหัว คนเป็นพี่เผลอปล่อยหัวเราะเบาปากบางยิ้มกว้างเผยให้เห็นเขี้ยวแหลมที่มุมปาก “ปีนี้พ่อชิตอายุเท่าไหร่แล้วหรือนมหอม” “พฤษภาหน้านี้ก็จะเข้าเบญจเพสแล้วค่ะแม่นาย” นมหอมตอบเบาๆพร้อมกับกลัดไม้กลัดทำกระทงใบตองใบหน้างามเงยหน้ามองไปยังคนเป็นลูกชายที่คมคายถอดแบบคนเป็นพ่อมาไม่น้อย ใจเหม่อลอยคิดถึงพรานชาติคู่ชีวิตที่ติดสอยห้อยตามครอบครัวธรรมมลมาตั้งแต่เมื่อแรกออกเรือนทั้งยังอุ้มท้องพ่อชิตมาจากเมืองหลวงด้วยทั้งสุขและทุกข์ต่างฝ่าฟันด้วยกันเสมอมาจนลูกชายคนเดียวเติบใหญ่แต่ยังไม่ทันส่งลูกชายให้เข้ารับราชการทหารได้พรานชาติก็ต้องมาสิ้นบุญไปเสียก่อน “10ปีแล้วหรือที่พี่ชาติจากเราไป” ปากอิ่มรำพึงเบาหวังเพียงให้ตัวเองได้ยินเท่านั้นแต่มันก็ยังดังพอที่คนเป็นนายจะใจกระตุกตามไปด้วย วันที่พรานชาติจากไปก็เป็นวันเดียวกับที่คุ้มธรรมมลสูญเสียคนเป็นพ่อนายเช่นกัน วันที่คุ้มทั้งคุ้มเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียงร้องไห้ระงมครอบคลุมไปทั่ว ภาพที่พ่อชิตในวัย15ปีและนายน้อยที่เพิ่งย่าง7ขวบยืนร้องไห้จ้ากอดเอวคนเป็นพี่แน่นที่ใต้ต้นพิกุลเมื่อเห็นคนนำพ่อนายและพรานชาติกลับมาในสภาพไร้ลมหายใจทำอกคนเป็นแม่ทั้งสองแทบแตกสลาย ผ้าที่เหน็บชายพกไว้ถูกหยิบมาซับที่หางตาผู้นำแห่งคุ้มเดินกลับเข้าเรือนนอนไปอย่างเงียบๆเมื่อจันทร์ลอยเด่นตรงหัวพอดี ปล่อยให้คนอื่นๆนั่งฟังเพลงบรรเลงที่แสนไพเราะนี้ต่อไป นมหอมถอนใจเบากระพริบตาไล่หยาดน้ำใสที่เอ่อคลอให้หายไปเรียกเด็กแหวนให้มาเก็บของเข้าเรือนไฟเก็บตับใบตองลงกระจาดพร้อมสั่งงานให้แหวนนำกระทงที่กลัดเสร็จจำนวนมากเตรียมวางใส่ลังถึงให้พร้อมใช้เตรียมไว้สำหรับทำห่อหมกใบยอถวายพระเมื่อรุ่งสาง “คุณชิตดูมีความสุขมาก เหมือนกำลังเล่นเพลงเกี้ยวสาวอย่างไรอย่างนั้นเลยนะคะคุณนม” “นั่นสิคะ แววตานี้เป็นประกายเชียวไม่รู้แอบชอบใครอยู่หรือไร คุณนมท่าจะได้สะใภ้เร็วๆนี้แล้วกระมังคะ” ที่แม่ครัวคู่ใจสองคนพูดไม่ได้เกินกว่าความเป็นจริงเลยใบหน้าคมคายนั้นปิดความสุขในใจไว้ไม่มิดจริงๆ นี่พ่อชิตแอบชอบลูกสาวบ้านไหนอยู่หรือทำไมแม่ไม่รู้เพราะวันๆก็เห็นแต่วุ่นอยู่กับงานที่โรงช่างและเป็นพี่เลี้ยงนายน้อยเท่านั้น คนหน้าคมยังคงไม่ละสายตาจากแก้มป่องๆที่ระเรื่อขึ้นสีจัดนั้นเลย นายน้อยร่างผอมบอบบางระเหิดระหง ใบหน้าที่หวานสวยถอดแบบแม่นายมาทั้งหมดมองปราดเดียวดั่งสาวแรกรุ่น ผิวขาวนวลเนียนลออตายามต้องแสงนวลของจันทร์บนฟ้า งามราวรูปปั้นจากช่างฝีมือเอกชวนให้หลงใหลใคร่มองอย่างไม่รู้เบื่อ สายตาคนเป็นแม่มองตามสายตาคมของลูกชายที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขณะเล่นเพลงไปพลาง อกคนเป็นแม่ก็กระตุกไหวสายตาที่บ่งบอกว่ารักและห่วงใยคนตรงหน้านั้นปิดไม่ได้เอาเสียเลย “...พะ..พ่อชิต!” “...........” นมหอมเอ่ยออกมาได้แค่นั้นก็ต้องเก็บบางคำที่อาจเผลอปล่อยออกมารีบเรียกให้เด็กแหวนและสองแม่ครัวคู่ใจนำของที่วางเกลื่อนนอกชานเก็บเข้าเรือนครัวโดยเร็ว เป็นจังหวะเดียวกับที่คนหน้าคมเก็บคันชักเมื่อบรรเลงเพลงหวานจบลง นี่ก็เลยเวลาเข้านอนมานานโขแล้วเช่นกัน สายตาคมหันไปมองคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนตั่งก็เห็นว่าขณะนี้นายน้อยตาปรือ พร้อมจะเข้าสู่ภวังค์ได้ทุกเมื่อถ้าหากทอดเวลาให้ช้าไปกว่านี้ คนเป็นพี่เผยยิ้มละไมก่อนจะเอ่ยเรียกคนตรงหน้า “น้องน้อย...น้องน้อยขอรับ กลับเรือนนอนได้แล้วนะครับ ดึกมากแล้ว น้ำค้างลงจัดแล้วด้วยเดี๋ยวจะไม่สบายนะครับ” ร่างบางลุกจากการนอนเอนพิงหมอนสามเหลี่ยม บิดตัวไล่ความเมื่อยล้าออกไปมือเรียวขยี้ตาที่ปรือจนเกือบจะปิดนั้นอย่างแรงจนน่ากลัวตาคู่สวยจะช้ำไปเสียก่อน “อื้อกำลังสบายเลย..พี่ชิตจะกลับเรือนนอนแล้วหรือ น้อยยังไม่ง่วงเลย...อ่ะ!ฮ้าววว” “หึๆไหนว่าไม่ง่วง แล้วที่อ้าปากหาวดั่งจะกินดาวกินเดือนได้ขนาดนี้พี่คงเชื่อกระมัง” คนหน้าสวยปิดปากแน่น ตาโตมองไปทั่วก็เห็นบ่าวไพร่บางส่วนเดินขนของไปที่เรือนครัวแล้ว ตรงนี้จึงมีเพียงเขากับพี่ชิตเท่านั้น แต่จะมีใครเห็นอีกไหมนะอายเหลือเกินที่เผลอแสดงกิริยาไม่น่าดูออกไปและรู้สึกเสียหน้า เมื่อถูกหัวเราะเยาะนายน้อยก็พาลจะเหวี่ยง คนใจน้อยทำหน้าคว่ำตวัดสายตาแล้วรีบเดินหนีไปทันที “อ้าวงอนพี่เสียแล้วเดี๋ยวน้องน้อย..รอพี่ก่อนขอรับน้องน้อย” เพราะรู้นิสัยคนเป็นน้องดี ว่าหากโกรธและงอนอย่างนี้ต้องรีบไปง้อไม่เช่นนั้นคนหน้าหวานจะพาลเกเรไปอีกหลายวันเลยทีเดียว อนุชิตรีบวางซอด้วงคันสวยลงบนตั่งตั้งใจก้าวเท้าเดินตามคนที่เดินหน้าตึงหนีไปเมื่อครู่ “เดี๋ยวพ่อชิต..เอ่อ...” “จ๋าแม่...แม่กลับเรือนไปก่อนนะ ฉันส่งคุณน้อยเข้านอนก่อนแล้วเดี๋ยวจะตามไป แหวนเดินไปส่งคุณนมที่เรือนที” หันมาบอกกับมารดา สั่งเด็กแหวนเสร็จแล้วอนุชิตก็รีบเดินไปยังเรือนนอนของพ่อนายคนต่อไปของคุ้มธรรมมลทันที นมหอมมองตามไปจนเห็นลูกชายคนเดียวยืนอยู่หน้าห้องนอนสักครู่ประตูห้องก็เปิดออกอนุชิตก้าวข้ามผ่านธรณีประตูเข้าไป หัวใจคนเป็นแม่ก็ไหววูบ... “คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย...อย่าให้เป็นอย่างที่ลูกคิดเลย...” ในห้องนอนมืดสลัวมีเพียงโคมไฟดวงเล็กที่หัวเตียงเท่านั้นที่ให้แสงสว่างอยู่ในขณะนี้ แต่นั่นก็เพียงพอที่คนเป็นพี่จะเห็นว่าคนขี้งอนนอนกระพริบตาถี่ๆหันหลังให้มุ้งสีขาวขุ่นถูกตวัดลงมาแบบรวกๆชายมุ้งยังคงคลอเคลียกับพื้นเตียง มีบางส่วนที่ยกย้อยลงสู่พื้น คนเป็นพี่ยิ้มกว้าง นึกภาพว่าคนเป็นน้องอาระวาดอะไรเมื่อครู่ได้ก็ปล่อยหัวเราะเบา “หยุดนะพี่ชิต” รีบหันมาตวาดแหววใส่คนเป็นพี่เพราะถูกตามใจมาแต่เล็กแต่น้อยจนอดจะเคืองไม่ได้ที่ถูกทำให้ขายหน้าต่อหน้าบ่าวไพร่ “อะไรครับ โกรธอะไรพี่นักหนา” มือใหญ่จัดพับชายมุ้งให้สอดใต้ฟูกหนาอย่างเรียบร้อย พับปิดประตูมุ้งให้ซ้อนทบกันยุงให้เสร็จแล้วยืนยิ้มอยู่ข้างเตียง คนที่นั่งหน้าคว่ำก็ฮึดฮัด...หึๆคงต้องสอนเรื่องการเก็บอารมณ์กับน้องน้อยหน่อยแล้ว เดี๋ยวจะพาลไปแสดงอารมณ์แบบนี้ใส่ใครๆเขาได้ “ก็...ก็พี่ชิตหัวเราะเยาะน้อย” “พี่หัวเราะเยาะน้อยหรือ...ตอนไหน” “เอ๊ะ!อย่ามาทำเป็นเฉไฉก็เห็นๆอยู่” “หึๆ การหาวเป็นกลไกทางธรรมชาติ เราไม่อาจห้ามไม่ให้หาวได้หรอกครับน้องน้อย” “...น้อยอายนะ...หาวซะปากกว้างแบบนั้นน่าเกลียดแย่เลย” คว้าหมอนข้างขึ้นมากอด พองลมที่แก้มจนป่อง หึๆคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแค่นี้ด้วยหรือ “ไม่เอาน่าน้องน้อยอย่าคิดมาก มีแค่พี่คนเดียวที่เห็นจริงๆนะครับ...และที่สำคัญมันน่ารักมากต่างหาก” หากไฟสว่างกว่านี้ อนุชิตคงได้เห็นว่าแก้มป่องๆนั้นระเรื่อสีจัดขึ้นแล้ว คนบนเตียงอารมณ์ดีขึ้นแล้วปล่อยหัวเราะเบาๆก่อนจะเปลี่ยนเรื่องชวนคนเป็นพี่คุย..ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เคืองเพียงแต่ไม่อยากให้พี่ชิตกลับเรือนไปตอนนี้ อยากคุยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆจนเช้า “พี่ชิต..อีกไม่กี่เดือนน้อยก็จะเข้าพระนครแล้วน้อยไม่อยากไปเลย” “การมีวิชาความรู้ติดตัวเป็นสิ่งสำคัญสำหรับชายชาตรีทุกคน นายน้อยเป็นผู้นำคุ้มเป็นเกียรติและความหวังของแม่นาย” “แต่พระนครไกลมากเหลือเกิน พี่ชิตน้อยคิดถึงคุ้ม คิดถึงทุกคนที่นี่ ไม่รู้ว่าไปพระนครจะต้องเจอะเจออะไรบ้าง...น้อยกลัว...พี่ก็รู้ตั้งแต่เล็กมาน้อยไม่เคยห่างจากคุ้มนี้เลย” มองดวงหน้าสวยงามดั่งดวงจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้า อนุชิตนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง ขณะนี้ระหว่างเรามีเพียงม่านมุ้งสีขาวใสกั้นไว้ ผ้ามุ้งบางๆที่กางกั้นไม่อาจปิดบังใบหน้างามที่มีแววเศร้าได้เลย อยากลูบแก้มแดงใสนั้นปลอบใจแต่ทำไม่ได้ไม่เหมาะไม่สมด้วยประการทั้งปวง คนเป็นพี่เลือกที่จะนั่งเงียบๆอยู่ตรงนี้เท่านั้น อนุชิตกลับถึงเรือนเมื่อดวงจันทร์เริ่มคล้อยต่ำลง นมหอมยังคงนั่งรออยู่ที่โถงหน้าห้องนอนลูกชายคนเดียว ใบหน้างามขณะนี้มีแววกังวลคิ้วเรียวขมวดมุ่นจนทำให้คนที่เดินขึ้นเรือนมารีบเอ่ยทัก “อ้าวทำไมแม่ยังไม่นอนอีกละจ๊ะ” คนเป็นลูกเดินมานั่งข้างๆ มือหนาวางลงบนตักกอบกุมมือแม่ขึ้นมาแนบแก้มอย่างที่เคยทำทุกครั้งที่แม่มีเรื่องไม่สบายใจ “มีเรื่องอะไรกลุ้มใจหรือเปล่าจ๊ะ” “แม่จ๋า” ตาคมกล้าที่ถอดแบบคนเป็นพ่อประสานสายตากับคนเป็นแม่อย่างต้องการหาคำตอบ นมหอมคลี่ยิ้มบางๆมือหยาบกร้านด้วยผ่านงานบ้านงานครัวมาค่อนชีวิตลูบผมลูกชายคนเดียวอย่างรักใคร่ก่อนเอ่ยออกมาเบาๆ “ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้มาใส่บาตรกับแม่นะ” อนุชิตยิ้มกว้างรับคำแล้วเดินเข้าห้องนอนไป คนหน้าคมรู้ดีว่ามารดามีบางอย่างปิดบังเขาไว้ เมื่อแม่พร้อมเมื่อไหร่แม่คงเอ่ยออกมาเอง ระหว่าเราแม่ลูกไม่เคยมีความลับต่อกัน .....TBC....   Create Date : 28 ธันวาคม 2555 10 comments Last Update : 29 ธันวาคม 2555 8:35:28 น. Counter : 2893 Pageviews. Share Tweet

เพลิดเพลินกับการแอบสังเกตอากัปกิริยาแล้วอยู่ๆใบหน้าหวานก็ต้องเขินอายเมื่อพบว่าตนเองกำลังถูกจับจ้องจากคนที่บรรเลงเพลงตรงหน้านี้เหมือนกัน นายน้อยแสร้งเฉไฉเปิดนิยายที่ละมือมานานนั้นขึ้นอ่านแก้เก้อจนไม่ได้สังเกตว่าหนังสือในมือกลับหัว คนเป็นพี่เผลอปล่อยหัวเราะเบาปากบางยิ้มกว้างเผยให้เห็นเขี้ยวแหลมที่มุมปาก และทั้งหมด หวาน หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย เขินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แต่มันสั้นไปนิดน้าาาา เ้ง้อออ   โดย: ปอ IP: 49.48.48.60 28 ธันวาคม 2555 16:14:56 น.

ตามเจ้าปอมาเขินนนนนนนนนนนนนนน ^^   โดย: พุง IP: 110.49.253.77 28 ธันวาคม 2555 17:18:57 น.

ยิ้มด้วยเขินด้วย จะลูกสาวบ้านไหนกันเล่านมหอมเอ๋ย ก็ ลูกสาวบ้านคุ้มธรรมมลนี่แหละเจ้าค่ะ ลูกสะใภ้ตัวจริงเสียงจริง แอร้ยยย   โดย: มะลิ IP: 223.205.112.107 28 ธันวาคม 2555 20:50:23 น.

สุดยอดคุณแม่ของพ่อชิตแม่ช่างดูออกว่าลูกของแม่เลือกแล้วแบบใด หากแต่ให้แม่ได้ใช้ใจคิดสักนิดว่าลูกนั้นรักคนตรงหน้ามากแค่ไหน แม่คงไม่ขัดลูกหรอกน๊ะแม่นมของทูนหัวของลูกและที่รักของลูกยิ่งนัก แอร๊ยยยย!!!   โดย: sngg IP: 171.7.184.221 28 ธันวาคม 2555 22:24:02 น.

น่ารักอ่ะ มาต่อเร็วๆนะคะเเม่ดาจ๋า   โดย: เด็ก(ใคร) IP: 175.138.184.164 29 ธันวาคม 2555 23:30:39 น.

อ่านที่พี่ดามาเขียนเพิ่ม เหมือนมีกลิ่นดราม่านิดๆเลยค่ะ ชอบค่ะ กำลังสนุกเลย ต่อเร็วๆนะคะ 55 ^^   โดย: ปอ IP: 223.206.58.162 30 ธันวาคม 2555 0:35:54 น.

สวัสดีปีใหม่ ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ ผ้าแพรรับไหว้   โดย: เพื่อนปราจีน 8 มกราคม 2556 23:27:58 น.

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~ มันหวานประทับจิตประทับใจจริงๆค่ะ ชอบฉากที่คนน้องเผลอมองพี่ชิตจนเพลิน พอเขาหันหน้าสบตาก็เขินเฉไฉยกหนังสืออ่าน อิอิ มโนภาพคนพี่สีซอครวญคำรักผ่านท่วงทำนองเพลงและแววตาหวานซึ้ง (ฉากในโหมโรงลอยมาเลย) นึกแล้วเขิลลลลลลล...กรี๊ดๆๆๆ!! รออ่านตอนหน้าอยู่นะคะพี่ดา อยากรู้ว่าแม่รู้ความในใจลูกชายแล้วจะขัดขวางไหม (อย่าขวางเลยน้า สงสารพี่ชิตอ่ะ)   โดย: Lookwha IP: 115.87.198.218 4 กุมภาพันธ์ 2556 19:08:42 น.

หายไปนานจนคนแต่งก็คิดถึงซะแล้วสิ   โดย: แม่ดา IP: 118.173.230.12 28 กรกฎาคม 2557 11:06:31 น.

I think You   โดย: woman inlove (womam in love ) 23 พฤศจิกายน 2562 11:26:09 น.