หมาจรจัดช่างน่าเวทนาเหลือเกิน   เมื่อวาน วันศุกร์ที  20 กันยายน 2556  ขับรถเข้าซอยโรงงาน ตอนเที่ยงครึ่ง ถนนในซอยถูกขยายเต็มที่ จนติดรั้วบ้านคน และหน้าร้านค้า กว้างพอแค่รถสองคันสวนกัน  เหลือทางเท้าไม่ถึง 1 ฟุต  ตอนเช้าฝนตกหนัก และเบาสลับกัน เพราะมีพายุเข้า  แต่ตอนเที่ยงนี้ ตกพรำ ๆ พอให้เสื้อเปียกได้ในเวลาไม่เกิน 10 นาที ในซอยซึ่งปกติ จอแจ ทั้งรถยนต์ จักรยานมอเตอร์ไซค์ วันนี้เงียบ  เหมือนเมืองร้าง ไม่มีรถ ไม่มีคน  ผู้คนคงหลบอยู่ในบ้าน และกินข้าวเที่ยงกัน กลางซอย เราเห็นหมาสีดำตัวผอม ๆ บาง ๆ ไม่ใหญ่มาก   ตัวเปียก ขนมีน้ำเกาะเต็ม เดินขาหน้ากะเผลก ๆ  อยู่ข้างถนน สวนกับรถของเรา เราหยุดรถพรืด เลยเจ้าหมามาประมาณ 2 เมตร  มองกระจกหลัง เห็นมันยังเดินกะเผลก ๆ ต่อไป  เรารีบเปิดประตูรถลงไป จุ๊๋ปากเรียก   มันหยุดแล้วหันมามองทันที เรารีบหาอาหารเม็ดซึ่งมีติดรถประจำ   แต่กังวลว่า มัวแต่ก้มหยิบ เดี๋ยวเขาจะเดินไปอีก จึงคว้่า่ถุง ฮอทด็อก ที่เพิ่งซื้อจาก เซเว่นอีเลฟเว่น เมื่อกี้นี้  สำหรับป้อน หมาน้อย หยงหยง ของเรา  ไปให้เจ้าหมากินก่อนละกัน เปิดไฟกระพริบ ลงจากรถ ไม้จิ้มฮอทดอก 3 ชิ้นเรียงกัน  ยื่นไปตรงหน้า เจ้าหมาอ้าปากรับเข้าปากอย่างเร็ว   ส่งชิ้นต่อไป ต่อไป ต่อไป เข้าปาก จนหมดถุง   ก็มันมีแค่ 5-6 ชิ้นเท่านั้นเอง เจ้าหมาไม่อิ่มหรอก จึงบอกมันว่า รอก่อนนะ อย่าเพิ่งไปนะ แล้วรีบวิ่งกลับมาที่รถ หยิบถุงอาหารเม็ดกลับไปหามัน ซึ่งตอนนี้ยืนรอเราอยู่บนถนนอย่างมีความหวังที่จะได้กินอะไรอีก บนทางเท้าแคบ ๆ เป็นดินหินทรายแฉะ ๆ จากน้ำฝน มีถุงก๊อบแก๊บใบใหญ่ เปียกน้ำ แบนราบอยู่กับพื้น ใช้ถุงใบนี้แหละ เราลองเทอาหารเม็ดลงไปนิดหน่อยว่ามันจะยอมกินไหม มันก้มหน้าลงกินทันที กินอย่างเร็ว เราดีใจ เทเพิ่มอีก เทอีก  เทจนเกือบหมดถุง ประมาณเกือบครึ่งกิโล มันกินกินกิน   ไม่รู้ว่ามันไม่ได้กินอะไรมากี่วันแล้ว ถึงกินได้เยอะขนาดนี้  เรายืนมอง จนแน่ใจว่ามันกินได้ และน่าจะมากพอที่มันจะิ่อิ่ม จึงเดินมาขึ้นรถ ขับจากมา ผมเปียก เสื้อเปียก ไปหมด และแก้มก็เปียกด้วย เพราะเราน้ำตาไหล  น้ำตาไหลเมื่อคิดไปว่า  ในขณะที่ผู้คนพาก้นหลบฝนในบ้าน หรือสถานที่อันอบอุ่น และกินอาหารเที่ยงกันอย่างมีความสุข แต่หมาจรจัดตัวนี้  ต้องเดินเร่ร่อนไป แม้จะต้องตากฝน และขาเจ็บมากแค่ไหน อาจจะเพราะความหิวโหย ต้องการเดินหาอาหาร หรือต้องการหาที่ซุกตัวหลบจากเม็ดฝนและความหนาว อีกทั้งอยากนอนพักจากความเจ็บปวดที่ขา  หรือความเหนื่อยอ่อน  อย่างใดอย่างหนึ่งก็แล้วแต่ เราเกิดความเศร้า น้ำตาไหลไม่หยุด ทำไมโลกนี้ช่างโหดร้ายสำหรับสัตว์จรจัด  โดยเฉพาะหมาแมวซึ่งมีอยู่มากมายตามถนน ทั้งร้อน หนาว เปียก หิว บาดเจ็บ และเจ็บป่วย ไร้คนเหลียวแล เราได้แต่ร้องไห้และคิดว่าต้องกลับมาดูมันอีก เพราะตอนนี้ถึงเวลาเข้าทำงาน  วันนี้ 21 กันยายน 2556 ตอนเที่ยง กลับมาที่เดิม เจอมันนอนขดตัวจนกลมเห็นกระดูกหลังโปน อยู่ในซอยย่อยเข้าไปนิดหน่อย คงฉลาดพอที่จะรู้ว่ารถไม่วิ่งมาทับแน่ เราเลี้ยวเข้าไปในซอย กลับรถออกมาตรงปากซอยที่มันนอน  แต่ไม่มีที่จอดจึงขับไปเทียบใกล้ ๆ ตัวมัน  แล้วเปิดประตูรถ ชะโงกตัวออกไปเรียก มันลุกขึ้นมอง  เมื่อเห็นเราเทอาหารเม็ดลงบนพื้นใกล้ ๆ  จึงรีบเขยกตัวมากิน  เราสังเกตว่าขาหน้าของมันหักงอตรงข้อเท้า  คงเจ็บจึงไม่สามารถเหยียบพื้นได้ มันมองหน้าเรา  แววตามันแห้งแล้งมาก มันไม่มีเพื่อนสักตัวเลยหรืองัยนะ เราจะช่วยมันยังงัยดี  เราไม่มีเพื่อน หรือใครที่มีความคิดเดียวกับเรา  ที่จะเสียสละเวลามาช่วยเราจัดการ   เราจะต้องหาทางช่วยมันให้ได้   เราตั้งใจ Create Date : 21 กันยายน 2556 Last Update : 21 กันยายน 2556 18:36:45 น. 0 comments Counter : 864 Pageviews. Share Tweet ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet