Group Blog |
ถนนสายเดิม  ประมาณเกือบสองปีที่ผ่านมา ชีวิตมีความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เพราะมีเหตุให้ต้องออกจากงาน ที่ทำมานานกว่า 20 ปี สมัยที่ทำงาน เส้นทางที่ใช้ทุกวัน ก็คือถนนเส้นนี้ ถนน พระรามสอง จนมาถึงวันที่ได้กลับมาทำงานอีกครั้ง ชีวิตก็ยังโลดแล่นอยู่บน ถนนเส้นนี้ แต่คราวนี้ต้องเดินทางไกลกว่าเดิม ไปกลับร่วมร้อยกิโล จากเดิมไปกลับเพียงแค่ 10 กว่ากิโล ยิ่งวิ่งไกล ถนนเส้นนี้ยิ่งน่ากลัว การก่อสร้างก็มีตลอดทาง อุบัติเหตุที่ เกิดจากสะพานกลับรถ หล่นมาทับคน ก็เป็น สะพานที่เราต้องวิ่งผ่านเกือบทุกวันที่มาทำงาน ตอนนี้เลิกงานแล้ว แต่ยังไม่ได้เดินทางกลับบ้าน รู้สึกอยากเขียนอะไรบางอย่างเกี่ยวกับงานที่ทำ แต่มันเยอะจนลำดับไม่ถูก ว่าจะเริ่มเล่ายังงัยดี  เขียนบล็อคนี้ค้างไว้นานละ นี่มาเขียนต่อ ณ เวลานี้ ได้ลาออกจากงานที่ใหม่นี้แล้วค่ะ ก็เสียดายนะ เสียดายเวลา ตอนที่รุ้ว่าจะได้งานที่นี่ ก็คาดหวังไว้เยอะ จริงๆก็รุ้สึกตั้งแต่แรกที่มาทำแล้วค่ะ แต่ก็เพิ่งเริมไงก็คิดว่า เดี๋ยวอะไรๆก็คงเข้าที่เข้าทาง แต่ก็ไม่เป็นแบบนั้นเลย เจ้าของบริษัท ที่เป็นพี่ที่รู้จัก มีแนวทางการบริหาร หลายอย่าง ที่ไม่เป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น ฟางเส้นสุดท้าย ที่ตัดสินใจลาออก เกิดจากเหตุการณ์ๆหนึง แต่ต้องท้าวความก่อนนิดนึง  เราเข้าไปทำงาน ในส่วนของโรงงานที่พี่ที่รุ้จักคนนี้ เป็นเจ้าของ โรงงานเพิ่งสร้างเสร็จ และเป็นโรงงานแรกของพี่เขา เขาไม่เคยมีโรงงาน แต่มีบริษัท มีสินค้าหลายตัวที่ ขายดีมากในตลาด เป็นผู้นำด้านปัจจัยการผลิต ของผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรประเภทหนึ่ง เดิมใช้การจ้างผลิต ต้องเช่าโกดังฝากของ ต่อมาพอขายดีมากๆ ก็คิดจะทำเองเลยชวนเรามาช่วยดูแล โรงงานให้เขา โรงงานไม่ใหญ่มากค่ะ ขั้นตอนการผลิตไม่ซับซ้อน ใช้คนไม่เยอะ ช่วงที่ไปทำงาน ยังไม่ได้ประกาศรับคน อย่างเป็นทางการ เพราะออฟฟิต ยังไม่เสร็จ แต่พี่เขาใจร้อน มีแอบผลิตของขายแล้ว เตือนแล้วว่า ต้องขออนุญาตผลิตให้เรียบร้อยก่อนดีไหม ก็ไม่ฟัง บอกว่าใครๆเขาก็ทำกัน ก็ตามนั้น มาเรื่องฟางเส้นสุดท้ายเลยละกัน ก็คือ แรงงานที่เอามาผลิต ส่วนมากมาจากคนที่มีบ้านใกล้กับรง.ส่วนมากอายุ 30ปลายๆถึง 40 กว่า คงเห็นว่าที่นี่ เพิ่งเปิด น่าจะรับคน ซึ่งเราไม่เห็นด้วยเลย ซึ่งคนเหล่านั้นใช้วิธีการเข้ามาหาเจ้าของเองขอทำงาน พี่เขาก็รับหมด แต่มาหนักที่เรา เพราะเราอยู่รง.ตลอด แต่ตัวเขาเอง ไปมาๆระหว่างสนง.ที่กรุงเทพกับรง. แล้วมีคนงานคนนึง ที่เจ้าของให้เข้ามาทำ มีพฤติกรรมขาดงาน ในช่วงที่เราต้องผลิตสินค้า เคยบอกแล้วว่าให้เข้ามาทำ ช่วงเวลาที่มีผลิต บอกวันเวลาชัดเจน แรกๆมาบ้างไม่มาบ้าง ยิ่งถ้าเป็นงานที่หนักหน่อย ก็จะไม่มาเลย ซึ่งการจ้าง จ้างเป็นวันๆทำกี่วันก็ให้ตามนั้น ถามว่าผิดไหมที่เขาจะไม่มา จริงๆมันก็สามารถทำได้แหละ แต่เราแจ้งทุกคนที่จ้างชั่วคราวแล้ว ว่าต่อไปจะรับเป็นพนักงานประจำ ช่วงนี้ให้มาช่วยงาน ตามที่สั่ง เมื่อพนักงานคนนั้นมีพฤติกรรม แบบที่เล่าบ่อยๆเข้า ก็เลยบอกเลิกการจ้าง ไม่ให้มาทำงานแล้ว แต่..มีวันหนึ่ง พี่เจ้าของไปเรียกคนๆนี้กลับมาทำงาน ทำให้เรากะเขา มีเถียงกันเล็กน้อย เราพูดแค่สองสามประโยค เราถามว่า พี่ทำแบบนี้แล้วต่อไป เราจะบริหารจัดการอย่างไร พี่เขาบอกว่า เรืองแบบนี้มันคุยกันได้ เอามาทำก่อน เพราะคนหายาก เราก็เลยบอกว่าเราไม่สามารถทำงาน ร่วมกับพี่เขาได้ เราไม่สามารถปรับตัวเข้ากับระบบการบริหาร แบบนี้ได้ แล้วก็ขอลาออก  เรื่องนี้บางคนอาจมองว่า เจ้าของเขามีสิทธิจะทำอย่างไรก็ได้ ซึ่งก็จริง พี่เขามักใช้คำพูดว่า โรงงานผม เอาตามผม ในเรื่องที่เราเห็นว่า ไม่ควรทำ แต่เขาจะทำ บางคนก็พูดว่ามาทำงาน ถ้าจะให้อยู่ได้ อย่าเอาตัวตนเขามาใช้กับงาน แต่เราปรับตัว ให้กับการบริหารแนวนี้ไม่ได้จริงๆ ทำให้ไม่มีความสุข กับการทำงานเลย  ณ วันนี้ ที่ลาออกมาแล้วก็ไม่นึกเสียใจเลยสักนิด ระหว่างการมีรายได้ประจำ กับความสบายใจ เราเลือกอย่างหลังค่ะ ต่อจากนี้ ก็ต้องหาอะไรเทำเพื่อเลี้ยงชีพ ยังดีที่ไม่มีภาระอะไร แค่เลี้ยงตัวเอง กับน้องหมา ก็เลยไม่ได้ใช้เงินมากนัก  เล่าคร่าวๆแค่นี้ละกันค่ะ ถึงอย่างไร ถนนเส้นนี้เราก็ยังคงใช้ในการเดินทาง ในชีวิตประจำวันอยู่เหมือนเดิม  ของคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ 
|
สาวน้อยในโลกแคบ
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
|||||||||||||
