+-+-+-+-ชีวิตนี่มันยากเนอะ+-+-+-+
Group Blog
 
<<
กรกฏาคม 2551
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031 
 
9 กรกฏาคม 2551
 
All Blogs
 

เริ่มต้นชีวิตวัยทำงาน


เมื่อตัดสินใจจะทำงานที่รพ.แล้ว ก็มาคิดว่าจะทำรพ.อะไรดี ด้วยความที่ไม่ชอบรพ.รัฐบาลเลยเลือกที่จะทำเอกชนดีกว่า เพราะสิ่งอำนวยความสะดวกมีครบ แถมเงินก็มากกว่าด้วย ทำรัฐบาลเงินเดือนกะปิ๊ดริดน่าร๊ากกก
ดังนั้นจึงคิดไว้ว่าจะทำรพ.เอกชน พอดีมีเพื่อนคนนึงมาชวนให้ไปทำรพ เอกชนอันดับต้นๆของประเทศ(เค้าว่าเค้าเป็นอันดับ1อ่ะ…แต่เราว่าไม่ 555) ก็เลยไปสมัคร รู้สึกว่าเค้ารับง่ายมากเลย สมัครไปอาทิตย์เดียวก็เรียกสัมภาษณ์แล้วรับเลย ไม่เหมือนตอนไปสัมภาษณ์เป็นดีเทว อันนั้นสัมภาษณ์หลายรอบมากแล้วก็ตกรอบทุกที ก็เลยตกลงทำงานที่นี่พร้อมกับเพื่อนที่แนะนำมา ตอนนั้นก็แอบคิดใจใจว่า เออ สงสัยเราเก่งมั้ง ได้เกรดตั้งเกียรตินิยมอันดับ1 หน้าตาก็ดี(จริงอ่ะ) เค้าเลยรับเราง่าย ภูมิใจๆ พอทำงานไปซักพัก มีคนบอกว่าช่วงที่รับเราอ่ะ เภสัชขาดอย่างหนัก ต้องรีบรับคนเพิ่ม แป่ว!!! นี่ชั้นคิดดีไปเองใช่มั้ย

เริ่มทำงานวันแรก อาทิตย์แรกเค้าให้ไปปฐมนิเทศพนักงานใหม่ ถ้ามีผู้ปกครองมาด้วยนี่ใช่เลย เหมือนเด็กมัธยม 555 HRจะเป็นคนจัดและดูเรื่องการแต่งตัว ตรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ในใจก็คิด นี่ชั้นโตแล้วนะ ทำไมต้องมากมายอะไรขนาดนั้น ซึ่งวันแรกเค้าบอกให้ใส่เนตผม รองเท้าหุ้มส้น โอ้…พระเจ้า นี่ชั้นหนีจากโรงงานยามาที่นี่ชั้นจะต้องใส่เนตผมด้วยเหรอ ชั้นจะสวยไม่ได้เลยชิมะ ตอนนั้นคิดว่าชีวิตชั้นเริ่มส่อลางร้ายอับเฉาผู้ชายแล้ว ฮือๆๆๆ ชั้นจะต้องไม่สวยใช่มั้ย แต่พอได้ทำงานจริงๆก็เหมือนสวรรค์มาโปรด พี่ๆเภสัชไม่มีใครใส่เนตผม รองเท้าหุ้มส้น หรือชุดฟอร์มเลยค่ะ ดีใจมากๆๆๆจะได้แต่งตัวสวยแล้ว จะบอกว่า เภสัชที่นี่แทบไม่มีใครทำตามกฎรพ. เลยค่ะ ขึนบังคับให้เภสัชทำตามกฎ มีหวังลาออกกันหมด เภสัชที่นี่ “เทพ”ค่ะ ใครขวาง ตรูลาออก 555

เหมือนว่าเภสัชห้องยาที่นี่(ที่อื่นไม่รู้) จะมี turn over rate สูงค่ะ เข้าๆออกๆกันบ่อย เพราะเป็นอาชีพที่ไม่ง้อใคร ใครทำอะไรไม่พอใจก็ลาออกไปทำอย่างอื่นได้อีกมากมาย เช่น ดีเทว Product specialist Product manager ทำclinical research ขึ้นทะเบียน เภสัชร้านยา เภสัชรพ. เป็นอาจารย์ ทำR&D QC QA ผลิตยา เภสัชเป็นอาชีพที่ไม่ตกงานนะคะ ถ้าไม่เลือกมากมีงานทำทุกคน เพราะเหตุนี้แหละที่เค้าไม่ค่อยจะมาบังคับอะไรเภสัชมาก พวกเราจึงค่อนข้างUnique ออกจากแผนกอื่นๆ

เมื่อถึงวันที่ทำงานจริงๆ ใจตัวเองก็หวังว่าพี่ๆที่นี่คงเหมือนรุ่นพี่ที่คณะ รุ่นพี่ที่ฝึกงาน ที่เค้าคอยดูแลเอาใจใส่ คอยพูดคุยคอยสอนเรา แต่….ไม่ใช่เลยค่ะ นึกภาพตามนะคะ เภสัชใหม่หน้าเอ๋อ 2 คน เดินเข้าไปในห้องยา
เภสัชใหม่ : พี่ๆสวัสดีค่า ยกมือไหว้ หนูเภสัชใหม่ค่ะ

รุ่นพี่ที่ทำงานอยู่: เงยหน้าขึ้นมามอง บางคนยิ้มมุมปากเล็กๆ แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ

เภสัชใหม่: ทำหน้าเอ๋อ มองหน้ากันเลิกลั่ก

จากนั้นก็เดินไปเสวนากัน 2 คนว่า B1 รู้สึกแบบที่ B2รู้สึกมั้ย ติ่ง2 ก้อนเบ้อเริ่มในห้องยา ติ่งที่ไม่มีใครสนใจ ติ่งที่ตัดทิ้งไปเค้าคงไม่รู้สึกอะไร ลางร้ายเริ่มปรากฎ

แรกๆก็นั่งดูเม็ดยาอย่างเดียวเลย จัดยา ไปเรื่อยๆ ซักพักก็เริ่มมีคนมาสอนบ้าง สลับกันไป แต่เค้าก็สอนแต่ระบบ บางคนดุ บางคนด่า บางคนทำหงุดหงิดรำคาญใส่เรา ในใจก็นึก เออถ้าตรูรู้ตรูก็ไม่ถามเมิงหรอก บางคนก็เดี๋ยวเล่นเดี๋ยวร้าย งง ไปหมด บางคนเราทักทายเค้า เค้าก็หันมามองด้วยหางตาแล้วก็หันกลับ เอ๊ะ อินี่ เกลียดอะไรตรูรึป่าวฟระ เออ ต่อไปจะไม่ทักมันแล้ว พอไม่ทักมันไม่คุยกะมัน มันเจือกมาคุยเล่นด้วย เอ๊า เอากะมันสิ เรียกได้ว่าต้องปรับตัวเหมือนจิ้งจกเลยอ่ะค่ะ วันนี้อารมณ์นึง อีกวันอีกอารมณ์นึง บางทีท้อแท้จนเกือบร้องไห้ ดีนะที่มีเพื่อนรักเข้ามาทำงานด้วย “คุณแนน” ถ้าคุณลูกไม่มีคุณแนน คุณลูกต้องแย่แน่ๆ พอซักพักเริ่มคิดได้ว่านี่คือสถานที่ทำงาน ไม่ใช่สถานที่ฝึกงาน เอาตัวออกมาจากคราบนศ.ได้แล้ว โตได้แล้ว ไม่มีใครมาป้อนอะไรให้เหมือนอาจารย์อีกแล้ว ตัวเราเองนี่แหละที่ต้องช่วยเหลือตัวเอง คอยสังเกตคอยถามเอง เรียนรู้งานด้วยตนเอง เมื่อคิดได้อย่างนี้เรา 2 คนจึงทำงานเป็นอย่างรวดเร็ว จนรุ่นพี่หลายคนชมว่าเราเก่ง ปลื้มๆๆ

เวลาดำเนินผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากวันที่ไม่มีเพื่อนซักคนนอกจากคุณแนน ก็มีเพื่อนมากมายจากหลายที่หลายมหาวิทยาลัย คงเป็นเพราะช่วงนั้น ร.พ.กำลังขยับขยาย เค้าเลยรับเภสัชมากขึ้น และส่วนใหญ่ที่รับก็เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันหรือรุ่นใกล้เคียงจากหลายมหาวิทยาลัย ช่วงปีนั้นรับเภสัชมากว่าสิบคนค่ะ นี่แหละเป็นจุดที่ทำให้เรามีความสุข การมีเพื่อนที่ดีเป็นอะไรที่ทำให้เรามีความสุขและสนุกสนานได้แม้ขณะทำงานเครียดๆ และเพื่อนพวกนี้ก็ยังคงอยู่กับเรา ณ ปัจจุบัน ส่วนรุ่นพี่ จากที่เค้าไม่สนใจเรา เค้าก็เริ่มสนใจมากขึ้นๆ จนสนิทกันแล้วก็รู้ว่าพวกพี่เค้าไม่มีอะไรหรอก ดีกันทุกคน แต่บางทีทำงานเครียดเค้าก็จะมาเล่นกับเราไม่ได้ จนตอนนี้ตอนที่มาเป็นรุ่นพี่ของพวกเด็กๆที่เพิ่งจบทำให้คิดได้ว่าที่เค้าไม่สนใจเราเพราะเค้างานโค-ตรยุ่งเลย ไม่มีเวลาปลีกตัวมาสอน เพราะต้องบริการคนไข้ก่อนอันดับ1 มันเป็นแบบนี้จริงๆ

เวลาผ่านไป2ปี เพื่อนหลายๆคนก็เริ่มหาทางพัฒนาตัวเอง ต่างคนอยากมีอาชีพที่ตัวเองต้องการและอยากลองทำ มันเหมือนกับยังเด็กกันอยู่ อยากทำอะไรก็ไปทำซะ ก่อนที่จะไม่ได้ทำ ทำให้เมื่อต้นปีที่ผ่านมานี้เพื่อนๆลาออกกันไปเกือบ10คน รวมทั้งตัวเองด้วย 2ปีมันเหมือนอะไรที่เป็นเวลาที่เหมาะสมสำหรับการเบื่องานและการลาออก บางคนออกไปบวช บางคนไปทำดีเทว บางคนไปต่างประเทศ ต่างคนออกไปสู่โลกกว้างเป็นโลกที่ตัวเองต้องการ ไม่ใช่โลกที่มีแต่อยู่เวรๆๆๆ พอเพื่อนเริ่มออกกันเยอะ ก็เศร้าใจ บางคนลาออกทำให้เราร้องไห้ บางคนทำให้เรารู้สึกวูบว่าจะไม่มีไอ้บ้านี่ทำงานด้วยแล้ว แต่คิดไปคิดมา มันลาออกแต่มันก็ยังเป็นเพื่อนนี่หว่า คิดถึงก็นัดเจอได้ เพื่อนออกกันไปเรื่อยๆทำให้เราเริ่มอยากลองงานใหม่บ้างและเราก็ได้ลาออกสมใจจริงๆ

ชีวิตของตัวเอง ณ ตอนนี้กับที่ทำงานใหม่ ก็ดีค่ะ เป็นงานออฟฟิศ แต่มันก็ไม่มีความสุขเท่าที่รพ.หรอก บอกได้เลยว่าไม่มีที่ไหนเพื่อนดีเท่าที่นี่อีกแล้ว ไม่มีที่ไหนทำงานแล้วมีความสุขเท่าที่นี่ แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้เป็นทุกข์ แค่สุขไม่มากเท่าเดิมแค่นั้น แต่ก็สุขแบบที่ตัวเองพอใจ แต่ก็นะ คนเราจะสุขหรือทุกข์ขึ้นกับเราเป็นคนกำหนด บางเรื่องน่าทุกข์แต่เราทำให้เป็นสุขได้ เออๆเริ่มสับสนแล้ว

ใครได้มาอ่านบทความนี้ บอกได้เลยว่าไม่มีไคลแมกซ์ เพราะอยากเขียนอะไรก็เขียน เขียนออกมาจากความรู้สึกที่เคยได้สัมผัส บางคนคิดว่าจะเขียนทำไม ก็เขียนไว้เพื่อเก็บเป็นความทรงจำที่ดีของเพื่อนที่นี่ เราจะจดจำเพื่อนพวกนี้ไว้ตลอดไป ว่างๆจะมาเล่าอะไรให้อ่านอีกนะคะ...จบแล้ว




 

Create Date : 09 กรกฎาคม 2551
4 comments
Last Update : 1 สิงหาคม 2551 8:24:17 น.
Counter : 831 Pageviews.

 

ทุกข์และสุข มันเข้ามาในชีวิตตลอด

ความทรงจำดีๆ ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยให้เราพ้นผ่านอุปสรรคความทุกข์ที่มีพบเจอไปได้
เมื่อยามที่เรานึกถึงวันดีๆเรานั้น

และที่นั้นแหละที่เราจะพบกับความสุขอีกครั้ง




 

โดย: อยากหล่อกว่านี้ทำไงดี 4 สิงหาคม 2551 22:05:12 น.  

 

ทำอะไรก็ตามต้องอดทนหน่ะ
ถ้าไม่ทนทำนิดมีปันหาก็เปลี่ยนๆๆ
จะไม่ถึงฝั่งฝันซักทีหน่ะ
ค้นหาในสิ่งที่อยากทำได้ แต่อย่าเปลี่ยนเพราะมีปันหา จากรพ. รัฐเงินเดือนต๊อกต๋อย

 

โดย: ariya5555@hotmail.com IP: 125.27.52.242 19 สิงหาคม 2551 19:38:11 น.  

 

ไปเป็นนักเขียนดีกว่าป่าว อ่านแล้วก้อนึกถึงช่วงที่คุณลูกกะคุณแนนเข้ามาช่วงนั้นยุ่งมากจริงๆ บรรยากาศการทำงานค่อนข้างแย่ ถ้าพี่มีส่วนทำให้รู้สึกอย่างนั้นก้อ ต้องขอโทษด้วยนะ ชีวิตก้อเป็นอย่างนี้แหล่ะ อย่างน้อยทุกคนก้ออยู่ในความทรงจำดีๆ เสมอ คิดถึงทุกคนที่ห้องยาจัง

 

โดย: คนอยู่ลอนดอน IP: 81.149.126.45 10 มีนาคม 2552 16:13:22 น.  

 

จะบอกว่า พี่คนที่อยู่ลอนดอน เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ดีมากๆ ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่นิไม่เคยทำ ถ้าไม่ดีหนูไม่ให้เป็นHOG หรอก 555+

 

โดย: เจ้าของบลอค ไม่ได้ลอคอิน IP: 58.136.51.60 13 มีนาคม 2552 14:18:13 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


ดอกไม้ดวงดาวและผีเสื้อ
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Mosquito's baby
Friends' blogs
[Add ดอกไม้ดวงดาวและผีเสื้อ's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.