|
As I see it
ชื่อ theme ของ blog นี้ผมเอามาจาก คอลัมน์ As I see it ของโคโนสุเกะ มัตซึชิตะผู้ก่อตั้ง National Panasonic ตีพิมพ์ในนิตยสาร Intersect (..ขอละรายละเอียดนี้ไปนะครับ) ซึ่งได้มีการรวบรวมแล้วแปลเป็นไทยในชื่อหนังสือ "ในทัศนะของข้าพเจ้า"(นานแล้ว) จากชื่อคอลัมน์นี้แสดงถึงความถ่อมตัวของโคโนสุเกะ มัตซึชิตะ เพราะผู้เขียนพยายามบอกว่าเรื่องราวที่เขียนลงในคอลัมน์เป็นเพียงทัศนะของผู้เขียนเท่านั้น ไม่ใช่ข้อสรุปหรือความถูกต้อง ซึ่งอาจจะมีที่ผิดหรือสับสนปนอยู่
"ท่านโคโนสุเกะ มัตซึชิตะแสดงทัศนะของตนอย่างจริงใจ คราใดที่ท่านเชื่อมั่นว่ามีจุดยืนที่ถูกต้อง ท่านก็จะโต้แย้งด้วยทัศนะที่หนักแน่นแจ่มชัด แต่คราใดที่ท่านเกิดไม่แน่ใจเพียงน้อยนิดว่า ทัศนะของท่านอาจจะไม่ถูกต้องก็เป็นได้ ท่านก็น้อมรับอย่างถ่อมตนว่าตนเองเกิดความสับสน" (จากบทนำในหนังสือ)
"บุคคลใดที่มีทัศนะที่ปลอดจากการยึดถือตนเองเป็นที่ตั้ง บุคคลใดที่มีค่านิยมซึ่งมุ่งเสมอสู่เป้าหมายที่เชิดชูคุณค่าของมนุษย์ บุคคลนั้นย่อมมีความคิดที่ข้าพเจ้าเรียกว่า SUNAO ในภาษาญี่ปุ่นคำว่าซูนาโอะสื่อค่อนไปทางเคารพเชื่อฟังผู้มีอาวุโสหรือผู้มีบุญคุณ แต่ข้าพเจ้าพอใจมากกว่าที่จะเรียกว่า ระดับความคิดและจิตใจ ที่ยอมรับฟังความเห็นของผู้อื่น ไม่คับแคบและใจกว้างพอที่จะเรียนรู้จากผู้อื่น โดยไม่จำเป็นต้องคล้อยตามผู้อื่นเสมอไป
เมื่อใดที่ท่านเห็นสรรพสิ่งว่าอะไรคือสิ่งที่จริงแท้ โดยไม่ยึดติดกับดักความคิดหรืออารมณ์ความรู้สึกของตนเอง ว่าต้องยึดติดยึดมั่นแต่ความคิดความเชื่อของตัวเอง ความรู้สึกนึกคิดของท่านจะเป็นแบบซูนาโอะ"
"ผลกำไรเป็นสิ่งจำเป็น สำหรับบริษัทที่จะแบกรับภาระความรับผิดชอบต่อสังคม ด้วยการชำระภาษีอากรต่างๆ เงินปันผล และกิจกรรมที่จัดขึ้นเพื่อสังคมด้วยเมตตาธรรม ตามที่ข้าพเจ้าเคยกล่าวถึงในคอลัมน์นี้ กิจการของเอกชนนั้นเป็นองค์กรที่ทำประโยชน์เพื่อสังคมได้ และผลกำไรที่ได้มา ช่วยทำให้สามารถดำเนินการหรือให้ภาระกิจทางสังคมเป็นจริงขึ้นมาได้"
และนี่คือเรื่องที่ผมชอบที่สุดในหนังสือนี้ "เรื่องนี้เกิดขึ้นกับร้านทำขนมเจ้าเก่าแห่งหนึ่งที่มีชื่อว่าทำขนมได้อร่อยที่สุด เป็นร้านขนาดใหญ่โอ่อ่า ขายแต่ขนมที่มีราคาแพงมีคุณภาพเท่านั้น ลูกค้าของร้านขนมนี้ ก็ล้วนแต่เป็นคนร่ำรวย หรือไม่ก็เป็นพวกผู้ดีชั้นสูงในเมือง อยู่มาวันหนึ่ง ก็มีชายคนหนึ่งมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนจนท่าทางโทรมๆเดินเข้ามาในร้านและขอซื้อขนมมันจู(ขนมที่ทำด้วยแป้งนึ่งยัดไส้ด้วยถั่วญี่ปุ่น) ซึ่งนับเป็นเรื่องที่แปลกมากที่คนจนๆแต่งตัวโทรมๆจะกล้าเหยียบเข้าไปในร้านที่โอ่อ่าและถือว่าเป็นร้านชั้นหนึ่งเช่นนั้น เด็กฝึกงานที่อยู่หน้าร้านก็เลยไม่แน่ใจทำท่าลังเลว่าจะทำอย่างไรดี ในที่สุด ก็ตัดสินใจหยิบขนมมันจู จัดการห่อและจะได้รีบขายให้แบบต้องการให้ลูกค้ารายนั้นรีบๆออกไปจากร้าน พอเด็กหน้าร้านจะยื่นห่อขนมให้ เจ้าของร้านก็โผล่ออกมาแล้วยับยั้งเขาทันที "เดี๋ยวๆ ฉันส่งให้เอง" พูดแล้วเจ้าของร้านทำขนมก็ยื่นห่อขนมให้กับลูกค้าอย่างสุภาพ พร้อมกล่าวขอบคุณด้วยคำพูดที่ให้เกียรติยิ่ง
เด็กหน้าร้านคนนั้นงุงงง จึงถามเจ้าของร้านเมื่อลูกค้าคนนั้นเดินออกจากร้านไปแล้วว่า "ท่านครับ ทำไมท่านถึงได้บริการลูกค้าคนนั้นเอง ท่านไม่เคยบริการลูกค้าด้วยตัวเองเลยนี่ครับ"
เจ้าของรานพยักหน้าและบอกว่า "ถูกแล้ว แต่ลูกค้าคนนี้ถือเป็นลูกค้าพิเศษ เราควรสำนึกบุญคุณที่เขาเข้ามาอุดหนุนร้านเราวันนี้" "ลูกค้าคนนั้นพิเศษอย่างไรครับท่าน"
"ลูกค้าประจำของเราล้วนแต่เป็นคนฐานะดี จึงไม่มีอะไรพิเศษเมื่อลูกค้าระดับนั้นเข้ามาอุดหนุนร้านเรา แต่ชายคนนั้นต้องการได้ขนมของเรามากเหลือเกิน เขาคงจะต้องใช้ทุกบาททุกสตางค์ที่เขามีอยู่ เพื่อจะได้ซื้อขนมของเราเพียงชิ้นเดียว เราไม่ควรจะต้องขอบคุณเขาเป็นพิเศษกระนั้นหรือ นี่คือเหตุที่ฉันตัดสินใจบริการเขาด้วยตัวเอง ในฐานะนักธุรกิจไม่มีอะไรที่น่าปิติยิ่งไปกว่าการที่มีลูกคาประเภทนี้"
- จบ -
Create Date : 22 มิถุนายน 2549 |
|
15 comments |
Last Update : 22 พฤษภาคม 2551 19:54:17 น. |
Counter : 745 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: keyzer 22 มิถุนายน 2549 18:14:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: jengly 22 มิถุนายน 2549 23:14:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: ดำรงเฮฮา 23 มิถุนายน 2549 2:05:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: biggg 23 มิถุนายน 2549 16:13:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: Lo! cat IP: 61.90.165.53 23 มิถุนายน 2549 22:11:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: มัชฌิมา 24 มิถุนายน 2549 13:56:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: lomocat 24 มิถุนายน 2549 20:18:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: iuy IP: 61.91.194.13 19 สิงหาคม 2551 6:33:36 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ทำได้ยากนะการมีทัศนะที่ปลอดจากความรู้สึกของตัวเอง
จะว่าไปคนเราก็เชิดชูคุณค่าของมนุษย์ต่างกัน