"ถ้าผมเป็นผู้หญิงล่ะก็นะ...ผมคงอดหลงรักพี่ไม่ได้"  มุมปากทั้งสองข้างห้อยลงไปรวมกับแก้มอูมจนป่องย้อยกว่าปกติทันทีที่พูดจบ อีกทั้งดวงตากลมดำขลับนั้นก็ยิ่งส่องประกายของรอยยิ้มระยิบระยับไปหมดจนชวนให้สงสัยในทีแรกว่าผู้พูดจะูพูดออกมาให้เพียงขำๆ หากทว่าน้ำเสียงทอดยาวกลับพุ่งส่งตรงมาอย่างไม่ประนีประนอมจนชวนน่าตกใจ

แล้วไม่นานสายลมของถ้อยคำสองประโยคนั้นก็ค่อยๆพาพัดตามมาโอบกอดลงตรงหัวใจผมจนสัมผัสได้ถึงไออุ่นของคำทีละคำ...ทีละคำ

ในเมื่ออีกฝ่ายยังคงจ้องมาอย่างไม่ลดละราวกับกำลังเฝ้ารอคำตอบแกมบังคับอยู่ในที   สิ่งที่ผมทำได้ก็แค่ทำเป็นกระพริบตาถี่ๆเพื่อบังคับตัวเองอย่างเหลือแสนให้กดความรู้สึกบางอย่างให้ยังคงหยุดลงตรงแค่ที่หัวใจทั้งๆที่มันพยายามเหลือเกินจะพุ่งทยานมายังดวงตาแสดงออกให้อีกฝ่ายเห็นถึงพลังอำนาจของคำพูดนั้นยามผมจำต้องจ้องมองตอบกลับไป

คิ้วของเขาเลิกขึ้นน้อยๆ ริมฝีปากบางสีชมพูสดชักเริ่มเหยียดเป็นเส้นตรง ประกายความระยิบระยับของดวงตาคู่นั้นแปรเปลี่ยนเป็นความแน่วแน่ชวนเอาเรื่อง

...นี่เขาจะไม่เหลือทางเดินให้ผมเลือกงั้นสิ  ผมคิดอย่างนั้น

เขาต้องการอะไรจากผมกันแน่นะ

และอยากให้ผมตอบเขาอย่างไร

เมื่อริมฝีปากบางคู่นั้นเริ่มขยับมุบมิบไม่เป็นคำราวกับกำลังร่ายมนตร์ต่อว่าอะไรสักอย่างเฉกเช่นยามที่เขาเกิดขัดใจจนฮึดฮัดไม่รู้ว่าจะวางไม้วางมือไว้ตรงไหนแบบนั้น   ผมก็อดไม่ได้จริงๆที่จะรู้สึกขำขึ้นมา แล้ววินาทีนั้นเองหัวใจผมมันก็หมดแรงจะกดเจ้าความรู้สึกนั่นให้หมดฤทธิ์ไม่แสดงความลิงโลดออกมาได้อีกแล้ว

จนได้..! หัวใจของผมเปลี่ยนจังหวะการเต้นจนได้

ผู้ชายคนนี้อยากได้ยินคำตอบแบบไหนกันนะ

เขาอยากได้ยินผมบอกออกมาว่าผมไม่แคร์เลยสักนิดว่าเขาจะเป็นหญิงหรือชาย  ผมก็...

หรือจะให้บอกออกไปว่าถึงเขาจะเป็นผู้ชาย  เขาก็...

ผู้ชายคนนี้อยากได้ยินคำตอบแบบไหนจากผมกันนะ

...หรือตัวผมเองอยากพูดคำตอบไหนออกมากันแน่

ผมคงทิ้งเวลานานไปแล้ว   ก็หน้าอีกฝ่ายเริ่มมุ่ยลงมุ่ยลง  ปากบางหยดไม่ร่ายมนตร์ให้แค่ตัวเองฟังแต่กลับเริ่มส่งเสียงชิชะดังรอดออกมาแสดงความไม่สบอารมณ์ให้รับรู้  ดวงตาคู่นั้นทั้งดึงดันและล่อลวงให้หลงหาทางออกไม่เจออยู่ภายใต้ท้องฟ้าดำมืดไร้แม้ดวงดาวสักดวงอย่างชวนน่าตระหนก

ผมไม่มีทางติดกับดักง่ายๆแบบนี้หรอก  ผมรีบเตือนตัวเอง

ยังไม่ทันคิดให้ถี่ถ้วนด้วยซ้ำ  คิ้วข้างหนึ่งของผมก็เลิกขึ้นทำเป็นไม่รู้ความนัยนั้น  รอยยิ้มที่ไม่ตั้งใจก็ออกมายั่วเย้าอีกฝ่าย     อ่า...นี่ผมไม่ทันคิด  ไม่ทันตั้งใจจริงๆหรือกับการแกล้งขัดใจเขาแบบนั้นเมื่อได้ยินเสียง ฮึ!ขึ้นจมูกโต้ตอบกลับมาผมก็อดคิดขึ้นมาไม่ได้  แล้วรอยยิ้มกว้่างยิ่งกว่ากว้างก็ตามมาซึ่งแน่นอนยิ้มนี้ตั้งใจกวนประสาทอีกฝ่ายชัดๆ...ก็นะ  ผมอดใจตัวเองไว้ไม่ไหวจริงๆสินะ   ยิ่งฮึ!ดังเท่าไรก็ยิ่งน่าเอ็นดูขึ้นเท่านั้น..จริงๆ

"พี่น่ะทั้งๆที่ปกติเป็นคนใจดีแท้ๆ"  เสียงบางๆนั้นกลับเข้มไปด้วยการต่อว่าต่อขาน แถมเสียงฮึ!ครั้งที่เท่าไรไม่รู้ตามมาอย่างจงใจให้รับรู้ความขัดอกขัดใจของเจ้าตัว  และคำกล่าวหาก็ตามมาอีกชุด  "แต่อีกทางหนึ่งกลับเป็นคนเย็นชากว่าที่คิด"   พูดแล้วก็เมินไปอีกทางแถมจ้ำพรวดขึ้นนำหน้าไป  "โดยเฉพาะกับผม"   เสียงงึมงำทิ้งข้อกล่าวหาสุดท้ายเอาไว้นั้นเบาแสนเบาจนแทบไม่ได้ยินแต่ไม่รู้ทำไมเสียงค่อยบางเบานั้นกลับส่งเสียงดังก้องไปมาไม่หยุดจนท่วมทั้งหัวใจผม

ผมนี่นะเย็นชากับเขา

คนสดใสที่เต็มไปด้วยสีสันของความสนุกสนานจนไม่เคยน่าเบื่อเลยสักนิดเวลาอยู่ด้วยอย่างเขา...จะเข้าใจบ้างไหมนะถึงความอิจฉาของคนไม่ช่างพูดอย่างผมที่มีให้กับเขา

นี่เขาไม่รู้ตัวจริงๆหรือว่าแค่มีเขาอยู่ใกล้ๆ  โลกของผมอบอุ่นขึ้นมากแค่ไหน

ผมไม่จำเป็นต้องฝืนยิ้มถ้าไม่อยากยิ้มเวลาอยู่กับเขา  แต่เขากลับทำให้ผมยิ้มออกมาได้อย่างง่ายดายเสมอ

ท่าทีของผม  เขาไม่เข้าใจความหมายเลยหรือไงกัน

กับเขา...มันไม่ใช่ความเย็นชา  ไม่แม้แต่จะเรียกว่าเป็นความเย็นชา

ผมยาวยุ่งคลุมศีรษะสะบัดปลิวตามจังหวะการก้าวเดินดุ่มๆไม่หยุดบ่งบอกอารมณ์ไม่ปกติของเจ้าตัว  สองมือสอดเข้าไว้ในกระเป๋าแจ๊คเก็ตก้มตาก้มตาไม่ยอมหันกลับมาแม้ผมจะส่งเสียงเรียกก็ตาม

นี่เขาเมินผมหรือเนี่ย 

ผมรีบก้าวยาวๆตามไปเป็นการบ่งบอกถึงการงอนง้อไปในตัว

จะงอนไปอีกนานแค่ไหนกัน

เหมือนเขาได้ยินเสียงความในใจของผม

จังหวะการก้าวคนตรงหน้าเริ่มช้าลง  เขาค่อยผ่อนฝีเท้าจนเราสองคนก้าวเดินไปในจังหวะเดียวกัน  ด้วยกัน

ริมฝีปากสีชมพูนั่นยังยื่นยาวออกมาเพียงเพื่อแสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวยังไม่ยินยอมพร้อมใจอภัยให้เต็มร้อยหรอกนะ  ทำเอาผมต้องรีบกดเสียงหัวเราะตัวเองเอาไว้  ขืนส่งเสียงออกมาคงได้เห็นคนงอนตุ๊บป่องไม่เลิกแน่

เวลามีเขาอยู่ใกล้ๆ  มันทำให้ผมเป็นสุขและสบายใจขนาดนี้ได้อย่างไรกัน 

ผมประหลาดใจกับความคิดนี้ของตัวเองจนหยุดเดินโดยไม่รู้ตัว   เขาชะงักหันมามองก่อนเดินกลับมาหา  หยุดอยู่ตรงหน้าผมเงียบๆไม่พูดจา

ผมไม่ใช่คนเตี้ย แต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองสูงอะไรมากมาย

กับเขา ตัวเลขของเราสองคนก็ไม่ต่างกันเท่าไร

แต่ไม่ีรู้ทำไม เวลาอยู่ด้วยกัน เขาทำให้ผมรับรู้ถึงความสูงใหญ่ของตัวเอง

ผมหยักยาวตกคลุมหน้าคลุมตาชวนให้ยีหัวเล่นชะมัด  ผมแทบอดใจไว้ไม่ได้...และก็อดใจไว้ไม่อยู่จริงๆจนต้องยื่นไปปัดผมที่ตกรุงรังมาคลุมตรงบริเวณรอบดวงตาเขาออกอย่่างเบามือ   แล้วการทำแบบนั้นมันก็ทำให้ผมได้เห็นความรู้สึกหนึ่งที่ไม่คิดเก็บซ่อนจากดวงตาคู่นี้มองตอบกลับมา

หัวใจผมกระตุกก้าวข้ามหนึ่งจังหวะ...อีกครั้ง

ดวงตาคู่นั้นเปิดเผยจริงจัง  จนผมไม่ต้องการเล่นแง่อีกต่อไปแล้ว

เสียงเป่าปากฟู่ว์ดันให้แก้มห้อยย้อยลงพาซึ่งความล่อลวงอันแสนหวานที่ซ่อนตัวอยู่ออกมายั่วเย้าโดยเปิดเผย  ยิ่งบวกกับการที่เขาเหลือบมองผมอย่างดื้อดึงไม่วางตา  ความร้อนจากแววตากลมสีนิลคู่นี้ส่งมาแรงเสียจนทำเอาผมรับรู้ถึงความระเรื่อจากสองข้างแก้มตัวเองอย่างห้ามไม่อยู่

จนได้...ผมแพ้แล้วสินะ  รอยยิ้มและแววตารู้ทันที่วาบรับขึ้นมาของผู้ชายตรงหน้าบอกมาแบบนั้น

นี่ถ้า...ผมดึงเขามาซุกกับอก  จะสามารถหยุดอาการลิงโลดของเจ้าเด็กคนนี้ลงได้ไหมนะ

หรือเขาจะขยุกขยิกไม่ยอมอ่อนข้อง่ายๆอยู่ในอ้อมกอดผมกันแน่

.......ผมอยากรู้คำตอบ