Bloggang.com : เด็กหญิงริมขอบฟ้า :

Depression Confession

ฉันมีเรื่องจะสารภาพ .....

ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า หมายถึงฉันรู้ว่าตัวเองรู้สึกซึมเศร้ามานานเป็นปีๆแล้ว นานจนรู้สึกชิน แต่ช่วงนี้อยู่ๆ ก็เริ่มรู้สึกว่าซึมเศร้ามากขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ไม่แน่ใจว่าสาเหตุจริงๆแล้วคืออะไร? ไม่แน่ใจว่ามันร้ายแรงขนาดเรียกว่าเป็นโรคเลยไหม? แล้วจะต้องทำยังไง? ต้องพบจิตแพทย์ไหม? ฉันพยายามหาคำตอบให้ตัวเองแต่ก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดี ไม่รู้จะคุยเรื่องนี้กับใครได้เลย ถ้าเป็นคนอื่นคงปรึกษาเพื่อนสนิทซึ่งฉันไม่มี....

ซึมเศร้าในยุคโซเชียลมีเดีย ไม่รู้จะทำอะไรดี เลยฟัง Ted Talks

แปะไว้ก่อน จะไล่ฟังให้หมดเลย เผื่อจะหายบ้า >__<

//smashdepression.com/2015/06/11-great-ted-talks-about-depression

Kevin Breel พูดเรื่อง Confessions of a Depressed Comic

เขาบอกว่าโรคซึมเศร้าไม่ใช่แค่ความเศร้าเสียใจที่เกิดขึ้นเวลาบางสิ่งในชีวิตเราผิดพลาด เช่น เลิกกับแฟน สูญเสียคนที่เรารัก ทำงานล้มเหลว ฯลฯ พวกนี้เป็นความเศร้าตามธรรมชาติ แต่โรคซึมเศร้าที่แท้จริง คือ ความเศร้า เวลาที่ทุก ๆ สิ่งในชีวิตกำลังไปถูกทาง

เอาจริงๆนะ ฉัน(แม่ง)ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตตัวเองทุกวันนี้มันไปถูกทางหรือยัง แค่คำถามนี้ยังตอบไม่ได้เลย แต่ฉันรู้สึกเหมือน Kevin รู้สึกเหมือนตัวเองมีสองคน คนที่ทุกคนมองเห็น และอีกคนที่มีแค่ฉันเท่านั้นที่มองเห็น

เป้าหมายต่าง ๆ ที่ตั้งไว้ สารภาพว่าไม่มีพลังจะทำอะไรเลยสักอย่าง

บทความที่ดูเหมือนจะเป็นคนมองโลกในแง่ดี

ความคิดที่ดูจะมีพลังบวก

รอยยิ้มที่ดูเหมือนจะสดใส

เสียงหัวเราะที่ดูเหมือนจะเริงร่า

มุกตลกติงต๊องที่ดูเหมือนจะเป็นคนขี้เล่น มีความสุข

สิ่งต่าง ๆ ที่ทุกคนเห็นและรับรู้ว่าฉันเป็น บางทีมันก็เป็นแค่สิ่งที่ฉันพยายามจะเป็น แต่ความเป็นจริงยังมีฉันอีกคนหนึ่ง คนที่ซึมเศร้าและอ่อนไหวต่อทุกสิ่งอย่างบนโลกใบนี้ที่เต็มไปด้วยเรื่องราวแสนประหลาด ไม่ว่าจะเป็นหมีโคล่าแพนด้าที่นั่งหน้าตาเลื่อนลอยหม่นหมองดูไม่มีความสุขในการใช้ชีวิตที่สวนสัตว์ไทเป ไปจนถึงหมีควายผู้น่าสงสารตกฮ.เพราะความชุ่ยและ/หรือใจหมาของมนุษย์ และข่าวแย่ ๆ อีกมากมายที่อ่านแล้วยิ่งพาให้ซึมเศร้าขึ้นไปอีก.....

ถึงแม้จะพยายามไม่ซึมเศร้ามากแค่ไหน ฉันก็รู้สึกได้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากจากหลาย ๆ ปีก่อน (ในทางที่แย่ลง T-T) ฉันบังเอิญค้นเจอการ์ดขอบคุณที่มางานรับปริญญา อ่านแล้วรู้สึกเลยว่าตอนนั้นตัวเองเป็นผู้หญิงที่มีพลังบวก อยากทำนู่นทำนี่ นึกถึงคนอื่น รู้สึกขอบคุณซาบซึ้งกับทุกสิ่งทุกอย่างแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ...... เมื่อเวลาผ่านไป ฉันที่ค่อยๆโตขึ้น แบกรับปัญหาและความเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ จนไม่รู้ตัวเลยว่าค่อยๆสะสมความมืดหม่นในตัวเองจนในที่สุดกลายเป็นคนที่ไม่ชอบเข้าสังคม ไม่สนใจสิ่งแวดล้อมและคนรอบข้าง หลายๆครั้งก็ลืมที่จะซาบซึ้งกับสิ่งดีดีที่ได้พบเจอหรือได้รับ

.....ซึ่งนั่นมันไม่ดีเลยเนอะ :(

ฉันเกลียดตัวเองคนปัจจุบัน เกลียดความซับซ้อนของตัวเอง เกลียดความขี้กลัวหวาดระแวง เกลียดความขี้แพ้ที่ทำให้หมดแรงจะก้าวไปข้างหน้า เกลียดความสันโดษจนลืมที่จะใส่ใจสิ่งรอบข้าง เกลียดความเงียบและกำแพงที่สร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องและกักขังตัวเองไว้แต่เพียงผู้เดียว เกลียดความเย็นชาที่แกล้งทำเป็นสร้างขึ้นมาเพื่อปิดบังความหวั่นไหว เกลียดความรักที่ไม่มีทั้งทางให้ไปและทางให้กลับ เกลียดความอ่อนแอบอบบางเหมือนแก้วที่เต็มไปด้วยรอยร้าวที่พร้อมจะแตกเพล้งเพียงแค่ได้รับความกระทบกระเทือนแม้เพียงเล็กน้อย........

เกลียดพระอาทิตย์ที่ทำตัวสดใสเกินเหตุ

ส่องแสงแรงจ้าท้าความซึมเศร้าในใจฉัน

เกลียดพระจันทร์ที่ทำให้ฉันเหงาทุกครั้ง

เวลาเดินไปขึ้นรถและข้ามสะพานลอยกลับบ้าน

ฉันเริ่มชอบอ่านข่าวคนฆ่าตัวตาย สนใจว่าแรงจูงใจคืออะไร ใช้วิธีการแบบไหน ทรมานมากไหม ผลกระทบที่ตามมาเกิดอะไรขึ้นบ้าง.... ฉันเริ่มมองไปรอบ ๆ ห้อง ไม่เห็นมีตรงไหนให้ผูกคอได้เลย ราวผ้าม่านก็ดูจะผอมเกินไป แต่คิดไปอย่างงั้นแหละไม่ได้จะผูกคอหรอก (กลัวหายใจไม่ออก มันคงอึดอัดน่าดู) กินยาก็ไม่ได้เป็นคนไม่ชอบกินยา กระโดดตึกก็ไม่ดีเห็นความสูงแล้วมันหวิวเกินไป พุ่งตัวไปให้รถชนก็น่ากลัวเกินไป สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นอีก..... เป็นคนยังไงเนี่ยมีความเรื่องมากตั้งแต่เกิดยันจะตาย ก็แค่คิดเฉย ๆ น่ะ ไม่ได้จะทำหรอก ขี้กลัวขนาดนี้ จะตายยังกลัวเจ็บเลย - -"

ฉัน--ผู้หญิงที่ดูภายนอกเหมือนจะดีพร้อม มีครอบครัวที่อบอุ่น มีคนรักที่ดูแลเอาใจใส่อย่างดี มีเงินใช้จ่ายไม่เดือดร้อน มีหน้าที่การงานที่ดี มีหัวหน้าที่ดีและสนับสนุนให้เติบโต...... ฉันจะให้ใครรู้ไม่ได้หรอกนะว่าแอบมีความคิดที่ต่ำมืดอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ ฉันต้องไม่ทำให้คนอื่นเป็นห่วง

ดังนั้นฉันจึงพยายามใช้ชีวิตไปตามแบบปกติ แสดงออกไปแบบที่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งจะมีความสุขได้ ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี

จนกระทั่ง วันศุกร์ที่ผ่านมา...........

หลังจาก conference call ช่วงเช้าจบไปแบบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีอะไรผิดปกติ... ช่วงบ่าย ฉันโทรไปคุยงานกับหัวหน้า แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกผิดมากก็คือ เขาถามว่าเมื่อเช้าเสียงยูฟังดูไม่ค่อยดีเลย เป็นอะไรรึเปล่า พูดย้ำหลายรอบมาก ๆ ว่า "I'm so worried about you"

ฮือออ ซึ้งมากเลย ตั้งแต่มาทำงานที่นี่ เพิ่งรู้สึกว่ามีคนนี้แหละที่ใส่ใจ เป็นห่วงจริง ๆ ทั้งที่อยู่กันคนละประเทศ คนละซีกโลกเลย ไม่ได้เป็นหัวหน้าโดยตรงด้วย...... ฮืออ จะไม่ทำให้เป็นห่วงแล้ว ขอโทษจริง ๆ ค่ะ T_T

Saw the world turning in my sheets

and once again I cannot sleep.

Walk out the door and up the street;

look at the stars beneath my feet.

Remember rights that I did wrong, so here I go.

I'm not calling for a second chance,

I'm screaming at the top of my voice.

Give me reason but don't give me choice.

'Cause I'll just make the same mistake again.

And maybe someday we will meet,

and maybe talk and not just speak.

Don't buy the promises 'cause,

there are no promises I keep.

And my reflection troubles me, so here I go.

Look at the stars fall down.

And wonder where did I go wrong.

Create Date : 22 เมษายน 2560

1 comments

Last Update : 6 สิงหาคม 2560 17:24:41 น.

Counter : 3060 Pageviews.

hey, I love ur language and the way u write to describe your though and feeling. I saw ur post like more than 10 years ago and I visited your blog sometime since then. So please stay on this side a little longer. I love to read more of your blog.
I hope u get better in not time.

โดย: dekMathayom IP: 49.237.17.210 21 กรกฎาคม 2564 17:02:03 น.