Bloggang.com : ทะลึ่งเบ่เบ๋ : จดหมายถึงคุณแม่......ของพ้ม

จดหมายถึงคุณแม่......ของพ้ม

ถึงแม่ที่เคารพร๊ากกกกกก..ที่สุด ของพ้ม...

ตอนนี้ แม่คงสบายดีนะ. ที่อ่าน จดหมายที่ส่งมาจากแดนไกลของพ้ม..วันแม่นี้ ไม่ได้ไปไหนให้แม่เล้ย.แต่ในใจก็คิดถึงเสมอแหละ..
แม่จำตอนที่ พ้มอายุ เก้าขวบได้ไหม วันนั้น ตลกดีจัง แม่ให้ปั่นจักรยานให้แม่นั่งไปทำธุระ..ใครจะปั่นไหวหละแม่..ก็แม่อ้วน หนักตั้งหลายสิบโล แล้ว พ้มในตอนนั้นตัวจ่อยเท่าเมี่ยง...สุดท้ายเราเลยต้องเดินจูงจักรยานกันไปตามทาง..อิอิ.

.
แม่เป็นครู ที่มีคนเคารพเยอะนะเนี่ยะ.แม่เป็นทั้ง ผอ. ทั้ง พี่ ทั้งเจ้านายของครูๆ นักการทุกคนจะรักแม่มาก.
.แต่แม่ก็เกรงใจเค้ามากๆเหมือนกัน..ทั้งที่มีคนขับรถให้ แต่แม่ก็ไม่ค่อยใช้เค้าเลย แม่จะเดินเอาเอง นั่งสามล้อ.เอง..จนคนรถบ่นว่า แม่ใจดีคอดๆ..

ผมอยู่กับแม่สองคนตามลำพังเป็นเวลานานหลายปี เพราะแม่รับราชการ ต้องย้ายไปโน่นนี่..พ่อก็ไม่สามารถย้ายที่ทำงานตามแม่มาได้..แต่แม่ก็ดูแล ลูกคนสุดท้องของแม่ได้สุดยอดส์..พ้มชอบตอนที่เราย้ายไปนครพนมมากๆ.
.เพราะที่นั่น เมืองเงียบสงบ.น่าอยู่ บ่อยครั้งที่พ่อคิดถึงแม่ไม่ไหว ต้องซิ่งเจ้ากระบะมาจากอุดรมาหาแม่..เห็นพ่อยิ้มๆแล้ว ก็ยิ้มตามเวลาเจอแม่..

แม่พ้มเรียน โรงเรียนการเรือนในวังมา(จำไม่ได้ว่าชื่อ รร.อะไร)..จึงทำกับข้าวเก่งขั้นเซียน ขั้นเทพเลยละ.เพราะมี เจ้าขุนมูลนายสอนแม่มาเอง..กะมือ.. แม่ชอบจะทำห่อหมกยัดใส่ดอกไม้ต่างๆ
แล้วตอนนั้นพ้มละไม่ค่อยชอบเล้ย ที่แม่ใช้ให้พ้มก่อไฟทำกับข้าว..เตาแก้สเราก็มี แต่แม่บอกว่าไม่อร่อย..อืมมม...ทุกวันนี้ เวลาเดินป่าพ้มจะก่อไฟได้เก่งที่สุด แม้ว่าพายุจะเข้า ลมจะแรงขนาดไหน...ต้องกราบแม่งามๆเรื่องนี้ด้วย..

แม่เป็นคนอารมณ์ดีเสมอ..บางครั้งแม่ก็ขี้เล่นจริงๆ.....ขณะที่วันนึงใกล้เที่ยง.มีเสียงตามสายมาใน รร.ว่า ดช..(ชื่อพ้ม)..ผู้ปกครองเรียกรับประทานอาหารที่ห้องอาจารย์ใหญ่...อิอิ..อ้าวว...แม่พ้มนี่นา..

พ้มเป็นคนที่ สอบได้ที่ 2 บ่อยๆ มากๆ..บางครั้ง งงตัวเองว่า เราน่าจะได้ที่หนึ่ง แต่แม่ก็บอกว่า ได้ที่หนึ่งเดี๋ยวปีหน้าได้ที่สอง การเรียนจะตกต่ำนะลูกจ๋า..เออ..ก็จริงเนาะ..ขอให้เราเป็นคนดีก็พอแล้ว..

มามัธยม..พ้มสอบเข้า รร.ประจำจังหวัดได้ ที่ห้า..แม่ดีใจมาก (ที่ไม่ต้องใช้เส้น)..อิอิ..ล้อเล่นนะแม่.. การเรียน พ้มก็สม่ำเสมอให้แม่ดีใจตลอดมา.

.แต่มีครั้งนึงที่ พ้มรู้สึกผิดนะแม่..นั่นคือการขอมอไซค์แม่ซักคันนึง..แม่ไม่ให้ พ้มเลยไม่พูดกับแม่หลายวัน จนดูเหมือนทำให้แม่ร้องไห้..พ้มก็ร้องไห้ไปด้วย..แล้วไม่นานเราก็เคลียร์กันลงตัว..พ้มไม่ได้มอไซค์ใหม่ แต่ได้ใช้รถยนต์อีแก่ของพ่อคันเก่าแทน พ้มพาแม่ไปโน่นไปนี่ พาไปวัด ไปซื้อของ สนุกสนานดีนะ แม่ว่าป่ะ...แต่พี่ชายก็เอามอไซค์คันใหม่มาให้พ้มใช้จนได้

มีเรื่องจะสารภาพบอกแม่นะ.

.คือ ตอนม.ปลาย พ้มปีนห้องนอนหนีออกไปเที่ยวบ่อยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..... แม่ก็คงรู้นะแหละ เพราะห้องเราอยู่ติดกัน..หนีไปกินเหล้า ไปเที่ยวจีบหลี ตามประสาวัยรุ่น.. พอตื่นเช้า จะไปเรียนก็ลากรองเท้าแตะ กวนๆไปเรียน..หนีอาจารย์ห้องปกครองก็บ่อย..ผมยาวบ้าง มาสายบ้าง แล้วพ้มดันเป็นที่จดจำของอาจารย์ได้เป็นอย่างดีเรื่องแย่ๆพวกนี้ ตรงกันข้ามกับผลการเรียน ผมเอง..อิอิ..สามจุดห้า จุดหก..ตลอด..

อยากบอกแม่ว่า พ้มหนะ.ชอบทำอะไรเสี่ยงๆ
พรุ่งนี้จะสอบ วันนี้ค่อยอ่านหนังสือ เข้าไปก็ควงๆๆปากกา ตอนทำข้อสอบอีก..แต่ไม่รู้มันสอบได้ยังไงก็ไม่รู้อะแม่..อ้อ.ลอกข้อสอบก็มีบ้างนะแม่..แต่ไม่เยอะหรอก..คือถ้าไม่ลอก..คนข้างหน้ามันส่งมา ผมนั่งตรงกลาง แล้วต้องดันส่งต่อให้คนข้างหลังลอก.อีก...อิอิ..ก็เลย เอ๊า..ตามน้ำละกันนะค้าบบ แม่..

แม่ห้าม ไม่ให้พ้มออกจากโรงเรียนตอน ม.5
เพราะตอนนั้นการสอบเทียบ ฮิตมาก..พ้มก็ไปกะเพื่อนไปเรียน ไปเข้ากลุ่มเสาร์อาทิตย์..อะโห..ชอบมั่กๆ..ได้เรียนกะเพื่อน รร.อื่นด้วยเฟ้ยย..น่ารักทั้งนั้น.. ม.ห้าพ้มก็สอบเทียบ ม.6 ได้..และก็ได้เอ็นได้ที่สถาบันแห่งหนึ่ง.....รู้สึกผมยาวแล้วโว้ย เท่ห์กว่าพวกหัวเกรียน ม.หก คอดๆ....จะไปเรียนมหาลัย แล้ว..แต่แม่บอกว่า มันเร็วไป ป่าวลูกเอ๋ย..ไปแบบ มั่นคงดีกว่ามั้ง..โควต้า เอ็นท์อีกรอบ..อะไรที่มันดีกว่านี้ ยังรอเราได้อีก ปีนึง......อ๊ะ ทำให้แม่ก็ได้..แม่ไม่ปลื้มนี่หว่า..

แล้ว ม. 6 พ้มก็ สอบได้หลายที่..แม่ ดีใจมาก..ทำกับข้าวที่ชอบให้ตั้งหลายอย่างแหนะ...

..................ช่วงมหาลัย.....................................................

บ่อยครั้งที่ พ้มไปเรียนไกลบ้าน แม่ยังไม่ได้ไปเยี่ยมพ้มใช่ป่ะ..ช่วงเรียนพ้มก็ทำงานพิเศษให้อาจารย์บ้าง เก็บเงินส่วนนึงที่แม่ส่งให้เรียนมาซื้ออะไรบางอย่าง..
เวลาที่พ้มนั่งรถทัวร์กลับมาที่บ้าน พ้มจะซื้อชุดนอนยาวๆที่แม่ชอบมาให้แม่..พ้มดีใจมาก..(ตอนพิมพ์อยู่ตอนนี้น้ำตาจะไหล).. ซื้อขนมที่แม่ชอบมาให้แม่ ขนมแจกบนรถทัวร์พ้มยังเอามาให้แม่เล้ย..แม่ก็หัวเราะ..เอามือตบไหล่เบาๆ วันเสาร์ เราก็ขับรถไปวัดป่ากันกับพ่อ กะแม่..ขากลับแวะเก็บดอกแคป่า มาทำห่อหมกยัดใส้กัน..

ชีวิตตอนนั้น perfect มากๆ..ถึงแม้พ้มจะได้ค่าใช้จ่ายไม่เท่าเพื่อนๆมหาลัยคนอื่นๆ.ไม่ได้อยู่หอพักข้างนอกหรูๆ อยู่แต่หอชายเก่าอายุร้อยๆปีมั้ง.....แต่พ้มก็ดีใจ ที่แม่ยังคอยรอวันพ้มเรียนจบกลับมาบ้าน..พ้มก็รอแม่มาเยี่ยมพ้มน๊า....

แต่ มีวันนึง ขณะที่พ้มนอนอยู่ที่หอพักมหาลัย..

ตอนดึกๆ พ้มฝัน ไปว่า แม่มาทำกับข้าวให้กินถึงหอพัก..ความฝันมันเหมือนจริงมาก...พ้ม ได้กินของที่ชอบหลายๆอย่าง..เรานั่งกินข้าวด้วยกัน..

จนกระทั่งผมตกใจ ตื่นขึ้นมา เนื่องจากกระจกบานนึงข้างเตียงนอนพ้มมันล้มลงมาแตก.....พ้มก็ลงมาเก็บกวาดเศษ จนกระทั่งเช้า..ผมไปเรียน..

มีเสียงตามสายก้องมาขณะที่พ้มกำลังนั่งเรียนดรออิ้ง..ว่า

""นาย(ชื่อพ้ม).มารับโทรเลขด่วน...""

เปิดอ่าน..อ้าวว...ให้กลับบ้าน..นี่หว่า..

โทรกลับมาที่บ้าน ไม่มีใครรับสาย..

คิดๆๆๆอ๊ะ แค่สี่ห้าร้อยกิโล.นะ.หรือ

ไปซื้อตั๋วรถ กะของฝากแม่ดีกว่า..

แล้วพ้มก็จับรถเที่ยวล่าสุด กลับมาบ้านเกิดพ้ม บ้านที่แม่รอพ้มอยู่..

แม่ต้องทำกับข้าวรอผมอยู่แน่ๆ..

""แม่ครับ ผมมาแล้ว..ผมซื้อเสื้อที่แม่ชอบ กับกล้วยตากมาให้แม่ด้วยละ..

แม่ครับ แม่ แม่...""

.....อย่าให้พ้มเล่าต่อเลยดีกว่าครับ.........

แม่ครับ ผมรักแม่..

Create Date : 11 สิงหาคม 2551

Last Update : 11 สิงหาคม 2551 20:15:34 น.

25 comments

Counter : 600 Pageviews.

เจิมๆๆๆ
มีรูปแม่มาอวดเหมียนกัลล์
เนื่องในโอกาสวันแม่แห่งชาติ

โดย: หมอภัทร (patra_vet

) วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:20:29:07 น.

เง้อออออ ..นายเล่นเขียนตอนจบแบบนี้ .....

ไม่ออกฟามเห้นง่ะ บ๊อกนี้ อ่านอย่างเดียวเลี้ยวกังน๊า..

ยังไงแม่ก็อยู่ในใจเสมอล่ะ จริงปะ..?

โดย: ซซ

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:20:45:37 น.

ซึ้งปนเส้าง่ะ

อ่านแล้วคิดถึงแม่ตัวเอง

โดย: un_real

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:20:51:50 น.

อ่านสองรอบ ..แต่..เส้ายกกำลังสาม..

แงงงงงงงงงง

โดย: ซซ

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:21:07:29 น.

อยากเล่าเรื่องให้แม่ฟัง...หลายเรื่อง...

แม่รู้ป่าวว ว่า.วันนี้ คนที่พ้มไม่ค่อยชอบ อย่างมาก..เค้า.สาหัส.......

มันสอนให้เรารู้ว่า..ไม่ว่ายังไง...ไม่ว่าใครจะดีร้ายยังไง...
แต่เวลาเจ็บ มันไม่เข้าใครออกใครหรอกหวะ..หลายครั้งที่ พ้มยังต้องเห็น เพื่อนที่นอนลืมตาปริบๆ ที่โกรธกันมาก..แล้วเค้านอนกำมือพ้มไว้อะแม่..ความรู้สึก หรือประสบการณ์นี้ มันซื้อไม่ได้เนาะ..ก็เลยปลง...

วันนี้ มีน้องคนนึง.เจ้าของร้านเล็กๆ...เดินมา ขอบคุณที่..เฮ้ย พี่จ๊าก..พี่รู้ป่าวว ว่าพี่เป็นแรงบันดาลใจที่น้องมาทำร้านเล็กๆนี้ได้..ทั้งที่แต่ก่อนเค้าเป็นแค่เด็กขายดอกไม้ที่ร้านร้านนึง แล้วจ๊ากบอกว่า เฮ้ยย..เมิงรู้ป่าวว(คือพ้มเองจะเรียกผู้หญิง ผู้ชาย เหมือนเพื่อนซี้เหมือนกัน)...รู้จักคนเยอะๆ ขอไอเดียเค้าสิ....ถามเค้าสิ..แล้วเมิงเอามากรองเอา... วันนี้แม้อุณหภูมิร้อนแรง..แต่เค้า(เธอ) ก็ยังยืนยันจะเปิดร้านไปเรื่อยๆ ให้กะลังใจคนทำงานว่า..เนี่ยะนะ ในดงหนามยังมีดอกรักอยู่นะเฟ้ยย.......ก็ยิ้มกะเค้าไปด้วย...

เรายังต้องเป็นเรา..พ้มยังอยู่ในโหมด standby ...เรื่อยๆ ..ยังกลับบ้านไม่ได้ เพราะตอนนี้ พ้มไม่รู้ว่าบ้านพ้มอยู่ไหน...อิอิ..รู้ป่าวว ว่าพ้มมีตัง แค่ สี่ร้อยบาทติดกะเป๋าตังค์ มาเป็นอาทิตย์แล้ว.และมันไม่เคยพร่องลงไปเลยซักบาท ก็ไม่รู้จะเอาไปใช้อะรัย.. นอกจากมันจะหล่นหาย... แต่ พ้มใช้ชีวิตอย่างที่คนมีตังค์ อาทิตย์ละเป็นแสนๆ ไม่เคยได้ใช้ ก็ พ้ม กินปลาดิบๆ พ้มหุงหาอาหาร..พ้ม กินมาม่า พ้ม ออกกำลังกายในฟิตเนส ธรรมชาติ...เดินๆๆๆๆ นั่งมองๆๆๆๆๆๆๆ คุยกะเพื่อนร่วมออฟฟิซธรรมชาติของพ้ม..(อิอิ ขอ ab นิดนึง)...อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรให้ซื้อนี่หว่า ..

รู้ป่าว ว่า วันนี้เพื่อนโทรมา(ติดได้ไงไม่รู้หวะ) จองบัตรเบิร์ต ริงไซส์ ให้เจ็ดคน..พ้มบอกว่า เฮ้ยย..กรู ล้มละลาย(คือคำวิเศษในการขยายความว่า ไม่มีเงินเฟ้ยย)...มันบอกว่า มาดูให้ได้ก่อน มีไม่มี มาดู...วันที่ 15 หรือ 16 มั้ง..จำไม่ได้ ..แต่เงินตั้งสามพันต่อที่นั่ง นี้ พ้มเพิ่งรู้ว่ามันทำอะไรให้คนตัวเล็กๆ ได้เยอะเชียวนา...อิอิ...

เฮ้อ บ่นมาเยอะ..วันนี้ พ้มกินเหล้าขาวมาอะแม่ค้าบบบ...

วันแม่ แต่พ้มยังเป็นคนเยี่ยงนี้..แต่พ้มยังเป็นคนดีของแม่นะ.. พ้มไม่เคยโกงใครเลยพับผ่า.(พ้มรู้ตัวเองจริงๆนะแม่จ๋า).. ไม่เคยหลอกใครเลยอะคับแม่....พ้มท่องเสมอว่า ต้องเป็นคนดี ต้องทำตัวให้น่าสงสารสำหรับพี่ๆ..แต่มาวันนี้ พี่ๆ ทำกับพ้มยังไงเหรอคับแม่..ถ้าพ้มไม่หาด้วยตัวเอง..พ้มคงไม่กระดึ๊บๆๆๆๆ หาอะไรใส่ตัวได้พอตัวนี้ละแม่...

ทำไมการที่พ้ม เอาทุกอย่างของพ้มทิ้งไว้ข้างหลัง แล้วพ้มไปตามหาความสุขเล็กๆพอเพียงของพ้มแค่นี้..ทำไม พี่ๆ ต้องเอาของพ้มไปด้วยละแม่..ไม่เข้าใจ..ตอนเรียน พ้มก็ไม่ได้พึ่งพาเค้านี่นา....แม่ค้าบบบ..พ้มเศร้าใจ....

ถ้าพ้มเอาของใครไปก็จะว่าไปอย่างงง...แต่นี่ เพื่อนคนที่พ้มสนิทนับเกือบสิบคน ดันเข้าใจพ้ม..มากกว่าพี่ชายพ้มอะแม่...เพื่อนเค้าเอาใจช่วย..

ณ ตอนนี้ หัวพ้มเปียก..น้ำไหลลงจากหน้าผากลงจมูก หยดลงพื้น...

แม่คับ...ผมจะร้องก็ร้องไม่ออก..จะสะอื้น ก็ไม่เคยเป็นเลย..(ไม่รู้ทำไง)...ฝนตกหนักจริงๆรอบๆที่พักพ้ม.... fhm พ้มก็ดูได้แต่รูปต้นไม้..แปลกๆ...ดูอย่างอื่นไม่เป็นหรอก..

พ้มเหนื่อยอะแม่..พ้มอยากกลับ กรุงเทพ..เมืองแห่งความว่างเปล่า (จริงๆนะ)...เพราะมองไม่เห็นอะไรเลย..กลับไปเก็บของ..อยากกลับไปที่ไหนซักแห่ง..ไปปางอุ๋งก็ได้อะแม่...

วันนี้มีพี่คนนึงมาจาก สถานทูตไทย..ประจำที่ไหนซักอย่าง...คุยกันถูกคอ..แกบอกว่า ..ชีวิตอย่างเมิง..(คือเรียกกันเสมือนว่ารู้จัก สนิทกันเร็ว)...น่าจะไปไหนก็ได้..หาตัวเองให้เจอ มีครอบครัว..ซะ..แต่ตอนนี้หน้าที่เมิง..ช่วยๆๆๆกันนะ..

พ้มละโคด ชอบชีวิตคลุกคลานตอนนี้จริงๆอะแม่...แต่อย่าให้นานนักน๊า...พ้มก็อยากให้กราฟมันขึ้นๆบ้าง.. แม่ต้องเป็นกะลังใจให้พ้มน๊า....จริงๆ..ทางแก้มันมี..โดยขายรถบางคันออกไปซะบ้าง...แต่ แม่คับ..พ้มเดินหน้าแล้ว ถอยยากอะแม่....อยากถือมีดพร้าซักอัน ฝ่ามันไปเรื่อยๆ..ชอบนะแม่..มือมันจะสากไปก็ไม่ถือมันหรอก...อิอิ...

ปล... อย่าถือสาพ้มนะ...พ้มแค่บ่นๆ..

โดย: ทะลึ่งเบ่เบ๋

วันที่: 13 สิงหาคม 2551 เวลา:5:14:14 น.

อืม ยาวมั่กๆ เลย ยังไงก็สู้ๆ นะจ๊ะ อ่านแล้วเกือบจา

อย่างงี้เลยอ่า

โดย: butbbj

วันที่: 13 สิงหาคม 2551 เวลา:7:49:15 น.

มันก็จริงน๊า ชีวิตเป้นของนาย จะทำไร ไปไหนก็ได้

หวัดดี เช้าวันใหม่ ...สู้ต่อไปทาเคชิ..

โดย: ซซ

วันที่: 13 สิงหาคม 2551 เวลา:7:50:26 น.

ลิงจ๊าก...
อ่านแล้ว...น้ำตาซึม...
แต่รู้มั้ย...เราคิดว่าแม่ของลิงจ๊ากก็คงได้รับรู้น้า...ว่าลิงจ๊ากรักแม่ขนาดไหน แม่ของนายต้องภูมิใจในตัวนายแน่นอน

ไม่ว่าใครจะเป็นยังไง ไม่ว่าจะเจออุปสรรคมากแค่ไหน ไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไง ลิงจ๊ากต้องผ่านมันไปได้แน่
อดทนไว้นะ...

เป็นกำลังใจให้อีกแรงนะ...ลิงจ๊าก

โดย: Almondblist

วันที่: 13 สิงหาคม 2551 เวลา:12:22:57 น.

อาจ๊าก..อย่าดีใจไปเลย...แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรา...
บางครั้งชีวิตก็ต้องมีล้มกันบ้าง แต่การล้มทำให้เราได้รับรู้ถึงการย่างก้าวที่แข็งแกร่งและมั่นคง

ทรัพย์สมบัติ มันก็เป็นเพียงเครื่องแสดงฐานะที่ไม่อาจนำพาความสุขใจมาให้ได้ มีมากก็ทุกข์ มีน้อยก็ทุกข์ ไม่มีเลยก็ทุกข์ หากไม่รู้จักตัวตน ไม่รู้จักใจของตัวเอง มีหรือไม่มีก็ทุกข์
หากมองดูความต้องการของใจ มองลึกเข้าไปถึงดวงจิต ค่อยๆพิจารณา ถึงความเป็นไป ที่เป็นจริง ก็จะพบความสุขที่ปรารถนา การคร่ำครวญเสียใจ ไม่ใช่ทางออกที่แท้จริง

พูดไปพูดมางงกะตัวเองหว่ะ...ซารุป..เป็นกำลังใจให้ก็แล้วกัน อย่างน้อยก็น่าดีใจที่ยามยากไร้ยังมีเพื่อนคู่กายให้ได้พึ่งพา แม่คงภูมิใจ ที่ได้มองเห็นอาจ๊ากเข้มแข็ง...แม้นไม่ได้อยู่ชื่นชมแต่ท่านก็คงรับรู้ได้นะ....

สู้โว้ยยยยยยยยยยย

ป.ลิง..ไอ้กระผมเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง...พูดมีสาระไม่ได้...แต่ก็จริงใจนะเฟร้ยยยยย....ฮาเข้าไว้อาจ๊าก...
รอยยิ้มชนะทุกสิ่ง...

โดย: big-lor

วันที่: 13 สิงหาคม 2551 เวลา:16:10:23 น.

ในโลกของเรา แม่เราก็น่ารักที่สุดในโลก

ในโลกของจ๊ากจ๊าก แม่ของจ๊ากจ๊ากก็น่ารักที่สุดในโลก
เราก็เชื่อเหมือนอัลมอนด์ว่าแม่รู้และเข้าใจจ๊ากจ๊ากเสมอแหละ ก็แม่เลี้ยงของแม่มานี่นา

เรามองว่าจ๊ากจ๊าก ช่างเป็นคนที่ใช้ชีวิตคุ้มค่าดีจริงๆ
สักวันคงเป็นวันของเรานะ

โดย: นางไม้หน้า3

วันที่: 13 สิงหาคม 2551 เวลา:16:14:30 น.

อนุโมทนากับท่านพี่บิ๊กโตยค่า

โดย: butbbj

วันที่: 13 สิงหาคม 2551 เวลา:16:25:16 น.

เข้ามาซาบซึ้งและฟังเพลง"ช่วงที่ดีที่สุด"อีกรอบ
...เพลงนี้...เข้ากับบล็อกนี้จริง ๆ ...

เดาว่า...เพลงนี้เป็นเพลงแรกที่นายเซฟไว้ในมือถือเอาไว้ฟังบ่อย ๆ ใช่เปล่า เพราะเพลงที่สองนายบอกว่าเป็นเพลง คนข้างล่าง...ใช่ป่าว ๆ

ปล. วันนี้ลิงจ๊ากหัวเราะรึยางงงง
วันนี้ เราหัวเราะท้างวันเลยยยยย...

...อยากเห็นนายยิ้มได้น่ะ...

โดย: Almondblist

วันที่: 13 สิงหาคม 2551 เวลา:18:55:14 น.

+ เอ่อ ... เป็นหน้าบ๊อกๆ ที่ยาวที่สุดของนายตั้งแต่ราวเคยอ่านมาเลยนะเนี่ย อาจ๊าก ขอซึ้งด้วยคนง่ะ

+ นายทันสอบเทียบด้วยเหรอเนี่ย? งั้นก็แปลว่า ...... กิๆ

+ โห! ยังมีช็อตต่อเนื่องข้างล่างอีกวุ้ย ... ราวขอเหมือนม่าแล้วกัน ขออ่านอย่างเดียว (หรือจะให้ปอบด้วย อุๆ) เพราะราวว่าถึงแม้นายจะดูเป็นคนร่าเริง หนุกหนาน แต่นายก็อ่อนไหวเอาการอยู่ (จากที่บ่นๆ ออกมา) แต่นายก็น่าจะเป็นคนที่ลุ้มแล้วลุกสู้ ฟื้นตัวด้วยตัวเองได้ ก็หวังว่านายคงจะเยียวยาอาการจี๊ดๆ ในใจของนายได้ในเร็ววันนะฮับ เป็นกำลังใจให้อีก 1 คนเน้อ

โดย: บลูยอชท์

วันที่: 13 สิงหาคม 2551 เวลา:21:56:42 น.

โดย: จันทร์ไพลิน

วันที่: 14 สิงหาคม 2551 เวลา:5:35:06 น.

พี่ๆ เดะหนูเค้าถามว่าพี่ไปติดคุกเหยอ

แบบว่า เหงมีลูกน้องด้วยอ่า

ขำๆ นะ ขำอ๊ะเปล่า คลายเครียดกันนะ

ถ้าพี่ให้พี่อาหยอดปอบนะ กึ๋ยๆๆ

เดี๋ยวไปฟ้องพี่หมาโจ ว่าพี่จ๊ากนอกใจ อิอิ

โดย: butbbj

วันที่: 14 สิงหาคม 2551 เวลา:7:39:58 น.

ซาบซึ้งครับ

โดย: ทุเรียนกวน ป่วนรัก

วันที่: 14 สิงหาคม 2551 เวลา:8:35:14 น.

จ๊ากๆ....

...

โดย: ซซ

วันที่: 14 สิงหาคม 2551 เวลา:16:54:58 น.

ความรู้สึกท่านกับผม
ไม่ต่างกันคือรักแม่มาก
ท่านลิงจ๊ากรู้มั้ย ตอนที่ผมจบใหม่ๆหนะ ต้องไปบรรจุที่ใดที่หนึ่ง
ผมอยากไปไกลๆ อยากเป็นอิสระ อยากออกนอกกรอบ
อะไรก็ได้ที่เป็นชีวิตของตัวเอง
ชีวิตมันอยู่ในกรอบในระเบียบลูกคนจีน จนเบื่อ

ที่ไหนได้ ทุกวันเสาร์อาทิตย์
ผมต้องกลับมาบ้าน และขับรถกลับไปทำงานไกลๆเป็น 300กว่าโล
เมื่อปิดประตูบ้านทีไร ผมใจหายทุกที
และเกิดคำถามในใจ
พ่อแม่ท่านเลี้ยงเรามาทั้งชีวิต จะไม่คิดดูแลท่านหรือ ท่านแก่แล้วนะ

ในที่สุด ผมก็ตอบคำถามในความรู้สึกนี้โดยการย้ายจากการเป็นข้าราชการระดับจังหวัด
มาอยู่แค่อำเภอเล็กๆ
แม้จะเป็นอำเภอเล็ก แต่ความสุขมันยิ่งใหญ่มาก
ผมต้องดูแลท่าน ผมต้องปกป้องท่าน
ดีใจมากที่ได้ดูแลพรหมของบุตร คนที่ควรกราบอยู่ต่อหน้าเราทุกวัน
ช่างเป็นบุญแท้เลยชีวิตนี้

โดย: REX-REX

วันที่: 14 สิงหาคม 2551 เวลา:20:39:36 น.

+ อาจ๊าก ช่วงเน้นายเข้าป่า (เดียวกัน)

ยาวจังน้อ แอบแว้บงานมาคิดถึงนะเฟร้ยยย

โดย: บลูยอชท์

วันที่: 15 สิงหาคม 2551 เวลา:10:18:26 น.

ผมยังดีที่อยู่ครบทั้งพ่อและแม่ครับ

เตรียมใจใว้ตลอดแหละ เพราะวันนึง ไม่เราก้เค้าที่ต้องจากกันไป

เดี๋ยวนี้ตอนเย็นๆผมออกมาขยับร่างกาย ออกกำลังหน้าบ้าน แทนการนั่งจ่อมหน้าคอมแล้วครับ

เริ่มกลัวสุขภาพไม่แข็งแรงอะ กลัวเป็นภาระคนอื่น

โดย: Tangible

วันที่: 15 สิงหาคม 2551 เวลา:12:08:00 น.

ครับ ทะลึงค์เบ่เบ้

โดย: อืม...ครับ เชิญตามสบาย

วันที่: 15 สิงหาคม 2551 เวลา:13:12:24 น.

ขอให้นายผ่านช่วงเน้ไปได้ด้วยดีเด้อจ๊ากเอ๊ยยยย....

สาธุ ..

โดย: ซซ

วันที่: 15 สิงหาคม 2551 เวลา:15:19:25 น.

โดย: big-lor

วันที่: 15 สิงหาคม 2551 เวลา:15:59:53 น.

วันเสาร์ เราจามีฟามสุขเผื่อนะ อิอิ พุชายเต็มเลย

โดย: butbbj

วันที่: 15 สิงหาคม 2551 เวลา:16:55:05 น.

วันใหม่แร้วนะจ๊ากเอ๊ยยย...

โดย: ซซ

วันที่: 17 สิงหาคม 2551 เวลา:8:50:31 น.