เมื่อวานได้ไปกินข้าวกับพี่พริม ปลาทอง ที่ปันปัน หลังสวน
โทรนัดวายร้ายกะ พี่เลขาด้วย แต่ไม่ว่างทั้งคู่

คิดถึงวันเก่าๆ ที่พวกเราเจอกันทีเป็นสิบยี่สิบคน
โทรหาส้มตำ ก็ยุ่งปวดหัวกับการเรียน กะลูก
พี่พริมอีเมล์หาพี่บ๊ะจ่าง หากระทู้เก่าๆ พี่บ๊ะก็ยังเป็นdatabase ที่ดีให้พวกเรา
คิดถึงพี่ปูปลาหมึกก เดือนก่อนเจอพี่ที่บริษัทของพี่
สวนกัน กรี๊ดกันสนั่น

คนที่คิดถึงวันเก่าๆ นี่คนแก่ใช่ไหม เราแก่แล้วใช่ไหม

นั่งกินข้าวกัน ก็คิดถึงกัน คุยกันเรื่องเก่าๆ
นินทาชาวบ้านบ้าง แต่ไปในทางบวกซะมากกว่า

แต่ละคนมีชีวิตที่แยกย้ายกันไปหาอนาคตของตัวเอง
เราก็ยุ้งยุ่ง ยุ่งกะชีวิตที่หาหลัก หาแหล่งไม่เจอ
ยังดีที่มีสองแม่ แม่นึงเป็นสมอง แม่นึงเป็นกำลังใจ
สองแม่คอยอบรม คอยด่าว่าเสมอ

คนด่า แสดงว่า เค้ายังรักเราใช่ไหม
แม่บอกว่า เราฉลาดที่มองว่า คนด่ายังแปลว่า เค้ายังแคร์เรา
เพราะถ้าไม่แคร์ ก็แปลว่า เค้าจะไม่สนใจว่า เราจะทำอะไรทั้งสิ้น

อิจฉาจัง ได้เจอตั้งหลายคน
เราเจอแค่อ๋อม เพราะ มาตั้งร้านขายอาหาร เวียตนาม อยู่หลังหมู่บ้านเรา
อร่อยเสียด้วย

เดี๋ยวนี้ไม่เจอครายแล้ว