Bloggang.com : อมราวตี :

Knight At Night ... สงครามรัตติกาล Ch.4

.
.
.

4/0

เขารับฟังคำนั้นด้วยความสงบ ราวกับฟังเด็กเล็กๆท่องทวนสิ่งที่ตนเองรู้จักดีอยู่แล้วให้ฟัง

ขณะที่จิงเมิ่งกลืนน้ำลายลงลำคออันฝืดเคือง

“นั่นน่าจะเป็นคำที่มีคนรู้จักกันดีที่สุด” เขาไม่ปฏิเสธ

จิงเมิ่งค่อยผ่อนลมหายใจแรง...เฮือกใหญ่ หากมีแต่หล่อนเท่านั้นที่ทราบว่านั่นคือการพยายามข่มสติชองตนเองให้เป็นปกติ เมื่อต้องเผชิญหน้า...

นี่คือสิ่งมีชีวิตที่อยู่รอดจากการล่มสลายเช่นกัน

และยังเป็นสิ่งที่อยู่รอด....มาก่อนหน้านั้น !

“คุณมีคำถามอีกไหม” เขาเอ่ย

หญิงสาวเกือบจะสั่นหน้า ก่อนชะงักเมื่อนึกได้ หล่อนเผลอตวัดดวงตาไปมองวูบ ก่อนรีบเบือนหลบอย่างรวดเร็วเสียเอง

มี “บันทึก” บางเล่มที่ตกทอดมาถึงหล่อนระบุไว้บ้างเหมือนกัน ว่า “ดวงตา” ของพวกเขาจะมีอำนาจประหลาด

“คุณต้องการอะไร” หล่อนถามกลับ บอกให้รู้ชัด...ว่าหล่อนก็จับได้เช่นกันว่าเกมถามตอบของเขา...ยังไม่จบ !

ผู้ต้องตอบประสานนิ้วมือเข้าหากัน เท้าข้อศอกลงบนโต๊ะ ศีรษะก้มลงด้วยท่าทางคล้ายคิดหนัก ทิ้งหญิงสาวไว้กับความเงียบจนเกือบจะตัดใจไปแล้ว

กระทั่ง...

“ผู้หญิง” คำตอบมาในที่สุด เมื่อริมฝีปากเบื้องหลังมือที่กุมประสานเขยื้อนเล็กน้อย เปล่งเสียงโทนทุ้มที่ทั้งคุ้นชินและแปลกแปร่งออกมา

จิงเมิ่งพยายามจะไม่มองเขานัก แต่หล่อนก็ยังหวาดระแวงเกินกว่าจะละสายตาไปได้ ทางเลือกของหล่อนจึงเป็นการหลุบตาหรือใช้วิธีชำเลืองมากกว่าจะมองชายหนุ่มที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของหล่อนเต็มตา

หากมาบัดนี้ วิธีที่เคยคิดว่าเป็นจุดดีและใช้ได้ กลับนำพาข้อผิดพลาดมหันต์มาให้ เพราะมันหมายความว่าหากไม่ใช่ร่างสูงที่นั่งอยู่นั่น แต่เป็นบริเวณข้างๆเขา หล่อนจะมองเห็นได้ชัดเจนกว่า !

หญิงสาวจึงรู้สึกได้แทบจะทันที เมื่อเบื้องหลังของเก้าอี้ตัวใหญ่นั่น ค่อยๆปรากฏเงาเลือนรางของร่างสูงใหญ่ขึ้น

ทว่าก็เป็นการรู้สึก...ที่ช้าเกินกว่าจะหันสายตาหนีได้ !

เงาร่างที่ปรากฏ จึงจ้องหล่อนนิ่งงันด้วยนัยน์ตาสีแดงสดเหมือนอัญมณีน้ำงามลึกล้ำ ราวจะสะกดคนถูกมองให้จมดิ่งลงไป

และเมื่อไม่อาจถอนสายตา ไม่อาจเบือนหน้าหนี เค้าหน้าคมนั้นจึงเหมือนถูกประทับตรึงในห้วงความคิด ไม่ว่าจะเป็นกรอบตาคมโศกได้รูปอันโดดเด่น หรือจมูกโด่งเป็นสันอย่างคมเข้มเช่นชายชาตรี

และเรียวปากบางเฉียบ....ซึ่งเม้มสนิทนิ่งในทีแรก ก่อนเผยอพร้อมคำตอบที่กังวานก้องไปทั้งห้องอันเงียบสงัดนั่น

คำตอบ...ที่เผยให้เห็นปลายแหลมเล็กของคมเขี้ยวที่เขาไม่อาจซ่อนเร้น !

“ผู้หญิง....คนหนึ่ง” น้ำเสียงที่สอดแทรกในเสียงของหยางคล้ายจะชัดเจนขึ้น เมื่อเงาร่างโปร่งเลือนนั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้และเริ่มชัดขึ้นทุกขณะ

จนในที่สุด ดวงตาสองคู่ก็ประสานกัน ขณะวงหน้าอยู่ห่างไม่ถึงคืบ

“ผม...ต้องตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง...”

ถ้อยคำนั้นสะท้อนไปมา...ขณะที่จุดสีแดงที่แต่แรกเป็นเพียงมณีเม็ดเล็กสองชิ้นบนวงหน้าคมที่มองมาคล้ายขยายใหญ่ขึ้น

และกลืนกินหญิงสาว....ให้ร่วงหล่นลง...

4/1

อรอินทุเกือบหลุดเสียงร้องออกไป แต่จนแล้วจนรอด สิ่งที่หล่อนทำเป็นอย่างแรกก็คือการถอยกรูดออกห่างให้เร็วที่สุด

และอย่างที่สอง คือเบิกตาจ้องมอง

ภาพเบื้องหน้าคือภาพที่หล่อนเคยเห็น...ในรูปสลักที่เพิ่งมีคนอธิบายกับหล่อนมาหมาดๆว่า ร่างอันอุดมไปด้วยขน ปากยื่นยาว หูตั้งตรงและมีสี่ขานั่นถูกเรียกว่า “หมาป่า”

หมาป่า...เป็นสิ่งมีชีวิตนั้นไม่ผิดแน่ หญิงสาวแน่ใจสายตาของตนเอง แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าสิ่งที่น่าจะทำให้พวกนักประวัติศาสตร์หรือสัตววิทยาทั้งหลายแตกตื่นถึงได้โผล่พรวดออกมาจากลิฟต์ แต่มีสิ่งหนึ่งที่หล่อนแน่ใจ เมื่อมองคมเขี้ยวขาววาววับ ในปากที่อ้ากว้างและคงแทบกลืนหล่อนลงไปได้ทั้งตัว ถ้าเธอไม่โดนเหวี่ยงออกมาเสียก่อน

นี่ไม่ใช่สัตว์ข้อมูลสำหรับศึกษา ไม่ใช่รูปสลักที่ควรมอง แต่มันคือสิ่งดุร้าย ที่พร้อมจะล่าและขย้ำหล่อนให้ถึงแก่ความตาย !!!

ลิ้นสีเข้มตัดกับเขี้ยวขาวของมันตวัดแผลบ ยามชำเลืองนัยน์ตาสีเหลืองเข้มเกือบเป็นสีทองมองเธอ และทำให้ลมหายใจที่เพิ่งรับรู้ว่าหอบกระชั้นแค่ไหนของหญิงสาวติดขัดด้วยความรู้สึกที่บีบรัดให้เนื้อตัวสั่นเทิ้ม

กลัว...! นั้นแน่ล่ะ... แต่มีอีกอย่าง

เป็นความรู้สึกที่หล่อนไม่รู้ ไม่เข้าใจ และไม่มีความคิดจะเข้าใจสักนิด ค่อยสยายมือเข้ามาและเขย่าหล่อนทั้งสภาพนี้จนหัวหมุนคว้าง คล้ายจะอาเจียน

และเมื่อมันถึงขีดสุด หญิงสาวก็เปิดปาก....

หากไม่ใช่เพื่อขย้อนของเก่า

แต่เป็นเพื่อเอ่ยคำ

4/0 P.1

เสียงร้องแหลมที่กังวานเข้ามาในหูทำให้จิงเมิ่ง โหยวขมวดคิ้วเล็กน้อยในทีแรก ก่อนสะดุ้งเฮือกสุดตัว

หญิงสาวกัดริมฝีปาก รับรู้ถึงรสเลือดที่ทะลักด้วยฟันของตัวเองที่ขบลงไป หากหญิงสาวก็นึกขอบใจ ที่มันทั้งช่วยเรียกสติและข่มกลั้นเสียงร้องของตนเองเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที

มือข้างหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในถุงหนังสีดำยกขึ้นกุมศีรษะตัวเองไว้ ทั้งที่รู้ดีว่ามันไม่ช่วยบรรเทาร่องรอยของเสียงหวีดแหลมที่ทะลุทะลวงเข้าไปใต้จิตสำนึกของหล่อนเมื่อกี้แม้แต่นิด

ทว่าก็ยังดีกว่ามืออีกข้าง ที่บัดนี้แม้ไม่ต้องมอง แต่จิงเมิ่งก็รู้ดีว่าใต้หนังสีดำที่ห่อหุ้มปกปิด คงเริ่มปรากฏร่องรอยของอาการบาดเจ็บที่ทำให้หล่อนสะดุ้งสุดตัวเมื่อครู่แล้ว

ระบบป้องกันตัวเองที่เธอตั้งไว้ ทำงานได้....ทันท่วงที !

อย่างน้อยหล่อนก็คิดว่ามันคงพอจะทัน...เมื่อกะพริบตาอีกที เงาร่างที่เคยอยู่ใกล้แทบจะสัมผัสตัวตนได้นั้น บัดนี้หายไปแล้ว

เหลือแต่....”หยาง” ที่ผุดลุกขึ้นกะทันหัน

เขาผละออก หันหลังให้โต๊ะประจำตำแหน่ง ให้หญิงสาวที่อยู่ฟากตรงข้าม และทอดตามองไปยังท้องฟ้าสีขาวพร่างด้วยเมฆและแสงอาทิตย์ของยามบ่าย

บางอย่างคล้ายจะผุดขึ้นมาในความคิดของจิงเมิ่ง

ทว่าการเคลื่อนไหวของหล่อนก็ยังช้าเกินไปอยู่นั่นเอง คล้ายกับว่าเมื่อประจันหน้ากับบุคคลตรงหน้าแล้ว ไม่เคยมีสิ่งที่เป็นไปอย่างใจหล่อนคิดสักครั้ง

แม้ขณะที่ถืออาวุธ และหันปลายไปที่ชายหนุ่มซึ่งค่อยๆเบือนหน้ากลับมา หล่อนก็ยังคิดเช่นนั้น

ในดวงตาของเขาไม่มีแววพ่ายแพ้ หวาดกลัว ไม่มีแม้กระทั่งเค้าไอของความแปลกใจ

“ปืนรังสี” เขาเอ่ยชื่ออาวุธที่อยู่ในมือของหล่อน... อาวุธที่ได้รับเค้าโครงมาตั้งแต่ยุคโบราณ และคงดีไซน์แบบเดิมเอาไว้หลากหลาย ปรับเปลี่ยนแต่พลานุภาพ

มันไม่ใช่สิ่งที่พกพาได้ยากอีกต่อไป เหมือนกับว่าทุกคนสามารถมีติดกระเป๋าติดตัวได้เรื่อยๆด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่สถานที่ที่ต้องเข้มงวดเรื่องความปลอดภัยหรือขอความร่วมมือพิเศษ กระทั่งเด็กที่เพิ่งจบชั้นพื้นฐานและอายุแค่ 12 ปีก็ยังสามารถพกปืนรังสีได้

เพียงแต่เด็กอายุ 12 จะได้รับอนุญาตให้พกปืนที่สามารถยิงรังสีซึ่งสร้างความเสียหายได้สูงสุดอย่างมากก็แค่ ทำให้ร้อนวูบที่ผิวซึ่งอาจจะมีร่องรอยแดงเล็กน้อย และคันไปสักสามสี่ชั่วโมง

ปัจจัยในการอนุญาตให้ใช้ระดับรังสีเว้นแต่ระดับพื้นฐานแล้ว มีการตรวจสอบอย่างเข้มงวด แม้จะมีการดัดแปลง แต่การที่จะใช้มันไม่ให้เตะตาหรือถูกพบก็เป็นเรื่องยากอยู่ดี

แต่ต่อให้ปรับระดับรังสีสูงสุด จิงเมิ่งก็ไม่แน่ใจสักนิด

“จุดอ่อนที่สำคัญที่สุดของปืนรังสีก็คือการทำลายของมัน” กลับเป็นเป้าหมายเสียเองที่เอ่ยออกมา คล้ายกำลังสั่งสอนเด็กน้อยที่ไม่รู้ความ “เธอก็รู้นี่นะ ว่าถึงแม้จะปรับพลังของมันไปที่ระดับสูงสุด ก็ยังไม่สามารถเป็นอาวุธสังหารได้ในชั่วพริบตาอยู่ดี...เว้นกับมนุษย์”

มือที่กำด้ามปืนกระชับเข้าหากันแน่น ...อย่างที่มีแต่เจ้าตัวที่รู้ว่าหล่อนกำลังจะเตรียมพร้อมในการจู่โจม หรือยึดเอาอาวุธนั้นต่างที่พึ่งเรียกความมั่นใจตนเองให้กลับคืนกันแน่

เขาขยับยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เปลี่ยนหยางให้กลายเป็นภาพที่ประทับแน่นในความคิดของหญิงสาวแต่เมื่อไรก็สุดรู้ จนข้อมืออีกข้างแสบร้อนวาบขึ้นมาอีกครั้ง ขณะที่ชายหนุ่มเอ่ยต่อ

“จะเรียกว่าข้อเสียในข้อดีก็ได้ สำหรับระบบสั่งการตัดสินใจของพวกเธอ ยิ่งเป็นในตอนนี้ด้วยแล้ว ความเจ็บขนาดแค่เนื้อฉีกขาดหรือกระดูกหัก ก็มากพอที่จะทำให้หมดสติ หัวใจเต้นอ่อน ความดันขึ้นสูง หรืออะไรก็ตามแต่ที่เสี่ยงกับการเสียชีวิตได้ทั้งนั้น”

เขาเลื่อนมือมาข้างหน้าอย่างสบายๆ ปลายนิ้วออกคำสั่งกับโต๊ะทำงานให้แสดงรูปสลักสัตว์ที่ติดตามผนังของอาคาร

“ผิดกับสัตว์หลายชนิด ที่แม้จะเจ็บปวด แต่สัญชาตญาณการเอาชีวิตรอด จึงทำให้การรับรู้ความเจ็บปวดของพวกมันช่วยกระตุ้นในการดิ้นรนมากกว่าจะหมดสติ ทำให้พวกมันต่อสู้ และที่สำคัญ มีความอดทนกับความเจ็บ กับบาดแผลเพียงแค่นั้นมากกว่ามนุษย์หลายเท่า...”

ดวงตาคมนั้นจับจ้องที่ปากกระบอกปืน ก่อนขยับเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน พร้อมคำสรุป

“ต่อให้เป็นพลังทำลายสูงสุดตอนนี้ อัตราสำเร็จ....ก็แค่ 3 ใน 10 ....”

นั่นเป็นคำบอกที่กระจ่างแจ้ง และเป็นสิ่งที่จิงเมิ่งเองก็รู้ดี แต่ที่ทำให้หล่อนหนักใจที่สุดก็คือการที่ “เขา” รู้ ต่างหาก !

แต่หล่อนก็เชื่อว่าที่เขารู้ยังไม่ใช่ทั้งหมด...และนั่นอาจเป็นหนทางที่จะพลิกได้

และหล่อนไม่มีหน้าที่ทำให้เขา “รู้” ด้วย

หญิงสาวจึงเลือกจะทำสิ่งต้องห้าม อย่างการหลบตาคู่ที่มองมา เพ่งโฟกัสให้อยู่แต่ปากกระบอกปืนที่ค่อยๆลดลงช้าๆ แต่ยังกุมไว้มั่น

หญิงสาวจึงไม่เห็นบางอย่างที่ผุดขึ้นมา...โดยใช้ใบหน้าของเพื่อนเก่าของหล่อนเอง

สิ่งที่หล่อนรับรู้ ...ได้ยิน มีเพียงเสียงที่ดังขึ้นอีกครั้ง

จากเบื้องหลัง !

เสียงของประตูที่เปิดอ้า และเสียงต่ำที่เคยสอดแทรกอยู่ในเสียงของหยางที่สนทนากับหล่อนเมื่อสักครู่ ก่อนจางหายไปพร้อมรูปเงา

เสียงที่เอ่ยทวงถาม

“คำถามอีกข้อหนึ่ง...ผมอยากเห็นคำตอบเป็นภาคปฏิบัติมากกว่านะ....”

หญิงสาวไม่แม้แต่จะหันกลับ ไม่ทันแม้แต่จะเผยอปากอุทานใดๆ เมื่ออยู่ๆก็รับรู้ถึงความมืดที่ตวัดวูบลงมา เหมือนสัตว์ร้ายตะปบเหยื่อดุดัน

พร้อมคำสุดท้าย

“ผม...”

4/1 P.1

อรอินทุไม่รู้ว่าหล่อนพูดอะไรออกไป

ไม่รู้แม้แต่ว่าคำพูดพวกนั้นหลั่งไหลออกมาได้อย่างไร

ไม่รู้แม้แต่ว่า....ใครกันที่อยู่ในตัวหล่อน และเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นออกมา !

หล่อนรู้แต่ว่าตนเองเป็นผู้เฝ้าดู เป็นคนชมภาพทั้งหมดนั่น

ภาพที่ผุดวาบขึ้นมาในหัว....ที่หล่อนไม่อาจทำความเข้าใจมันได้แม้แต่น้อย !

แต่จนตอนจบ...ของคำพูดทั้งหมดนั่นเอง ที่อรอินทุเพิ่งเข้าใจขึ้นมาหนึ่งอย่าง แม้จะเป็นการเข้าใจอันรางเลือนเต็มทีก็ตาม

หล่อนเห็นเรียวปากบางของผู้หญิงคนหนึ่งขยับ เอ่ยถ้อยคำออกมา และถ้อยคำเหล่านั้นก็ถ่ายทอดออกจากปากของหล่อนอีกที !

และเมื่อหล่อนหายไป อรอินทุก็คล้ายจะกลับเป็นตัวเองอีกครั้ง

กลายเป็นหญิงสาว...ที่นั่งหอบแฮ่ก เนื้อตัวสั่นเทา เหงื่อไหลโทรมกาย และได้แต่เบิกตากว้างกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าตนเองที่ไม่เข้าใจอะไรแม้แต่อย่างเดียว !

หล่อนได้แต่ดู... หมาป่าที่ทำให้หล่อนนึกถึงคนที่ทำหน้ากระเหี้ยนกระหือรือ คล้ายรู้ว่าสิ่งที่มันตามหากำลังอยู่แค่เอื้อม และมันจะสามารถเอื้อมมาคว้าได้ในไม่กี่อึดใจถัดมา

ขอแค่มันจัดการสิ่งที่ขวางทางซะ

อรอินทุกะพริบตา....นึกดีใจที่อย่างน้อยค่าตอบแทนของการเอ่ยคำที่ตนไม่เข้าใจก็ไม่เลว เพราะอาการพะอืดพะอมวิงเวียนของหล่อนหมดสิ้นไปแล้ว ทำให้สติและความคิดของเธอกำลังแจ่มชัดขึ้นทุกขณะ

เธอจึงตระหนักได้เดี๋ยวนั้นเองว่าเธอรอดจากหมาป่านั่นเพราะแรงเหวี่ยงที่ผลักเธอกระเด็นออกมาไกลถึงนี่ และแรงเหวี่ยงนั้น...เกิดจากการที่มีใครสักคนกระชากเธอออกอย่างรวดเร็ว

แม้ผู้ที่กระชาก จะเป็นเพียงเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่ไม่น่าจะมีอายุเกิน 15 ก็ตาม !

อรอินทุมองเด็กหนุ่มคนนั้น หากเป็นเวลาปกติ หล่อนคงจะเพลิดเพลินกว่านี้ เพราะเขามีใบหน้าราวกับตุ๊กตาราคาแพง และผิวเนียนละเอียดอย่างที่ผู้หญิงหลายคนคงนึกอิจฉา ขัดกับแววตาดุดันไม่สมรูปร่างของเขาเป็นที่สุด

แต่เมื่อมีผู้ร่วมประกอบฉากเป็นหมาป่าตัวใหญ่ยักษ์ ที่แค่ขาเดียวของมันก็คงบดร่างเล็กเบื้องหน้าหล่อนให้แหลกเละได้ อรอินทุจึงไม่สามารถชื่นชมใดๆได้ทั้งสิ้น

นอกจากรับชมต่อไป และ....

“ถอยไปซะ” เสียงห้าวหนักแน่น แฝงกังวานคุกคามจนอรอินทุขนลุกซู่ทำให้หล่อนลืมความคิดที่จะหาหนทางใดๆไปในชั่วพริบตา

ไม่ใช่เพราะเพียงความน่ากลัวเท่านั้น

หากเป็นเพราะเสียงนั้น...มาจากร่างที่อุดมไปด้วยขนหยาบรุงรัง มีสี่เท้า...ของหมาป่าต่างหาก !

หมาป่าพูดได้....?

ความคิดของอรอินทุสับสนอลวนไปอีกครั้ง เมื่อเด็กหนุ่มเบื้องหน้าไม่เพียงไม่เกรงกลัว เขาไม่มีแม้กระทั่งความแปลกใจด้วยซ้ำ

“แกนั่นแหละ” เขาตะคอกกลับพลางแยกเขี้ยว นิ้วทั้งสิบของมือทั้งสองกางออกจนเห็นเส้นเลือด และปลายเล็บที่ค่อยๆงอกยาวอย่างผิดปรกติ “คลานกลับไปหาเจ้านายแกซะ ไอ้ขี้เรื้อน !”

หญิงสาวสะดุ้งเฮือก เมื่อถ้อยคำสุดท้ายที่ไม่เข้าใจนั้นทำให้สัตว์ร้ายสี่ขากระทืบเท้าด้วยความดุดันที่เห็นชัดว่าแฝงความขุ่นเคืองเต็มเปี่ยม ปากที่อ้ากว้างอีกครั้งส่งเสียงคำรามกึกก้องกว่าเดิม

“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน !” คำที่ตอบโต้กลับมาทำให้คนฟังพอจะเดาได้ รวมถึงจากท่าทางนั้น ว่าคำที่หล่อนฟังไม่เข้าใจนั้น น่าจะจัดเป็นคำจำพวกไหน “แกจะไม่ต้องคลานกลับไปหาเจ้านายแกแน่ เพราะข้าจะฉีกปีกแกให้เป็นชื้นๆไม่เหลือแม้แต่ซากทีเดียว”

“สันดานหมา” เด็กหนุ่มขยับยิ้มพราย เล็บที่กางออกทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่คล้ายจะนึกบางอย่างออก แต่ก็จับไม่ได้จนแล้วจนรอด

รู้แต่...ความหวาดกลัวที่ค่อยๆจางลง และแทนที่ด้วยอารมณ์ความรู้สึกอีกอย่างแทน

มันเป็นคล้ายๆกับเมื่อคนเราเผชิญวิกฤต หลังจากความตกใจไปแล้ว มันอาจจะแทนที่ได้ทั้งความตื่นตระหนกที่พุ่งสูงขึ้นกว่าเดิม หรือความเยือกเย็นและการทำงานอย่างหนักกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัวของสมองและสัญชาตญาณที่บางครั้งเจ้าของก็แทบไม่เคยรู้ว่ามีมันอยู่

และด้วยความรู้สึกที่ค่อยๆผุดพรายนั่นมาเอง ที่ทำให้หล่อนรับรู้บางอย่างได้ว่องไวพอที่จะเอ่ยเตือน

ยามสุนัขสี่ขาย่อตัว ก่อนทะยานพุ่งเข้ามาด้วยความมาดร้าย และร่างเล็กที่เคยกระชากหล่อนออกจะพุ่งเข้าใส่ราวส่งกรงเล็บมอบเป็นของขวัญต้อนรับให้เป็นการเปิดเริ่มของลำนำสัประยุทธ์

เพียงเสี้ยววินาที ที่หล่อนตะโกนออกไป !

“ถอยออกมา อย่าเข้าไปใกล้ไอ้หมานั่น !!!”

เพียงชั่วพริบตา ...ที่มากพอให้เด็กหนุ่มถดถอย ก่อนเสียงแตกเปรี้ยงจะดังกึกก้องไปทั้งบริเวณ !

4/2

มันเป็นเสียงบางอย่างแตกกระจาย แต่กลับไม่มีใครบอกได้ ว่า “อะไร” ที่ถูกทำลาย

แต่ท่ามกลางสายตาทุกผู้ในนั้น มีบางอย่างที่ “แตกออก”

มันคือ สีดำ

สีดำที่โผล่เข้ามากึ่งกลาง กั้นระหว่างหมาป่าและเด็กหนุ่มที่กำลังจะโรมรันกัน สันฐานคล้ายลูกกลมขนาดยักษ์ในทีแรก ก่อนที่มันจะแตกออก เผยให้เห็นรูปลักษณ์อันแท้จริง

นั่นกลับเป็นเพียงสัตว์ปีก! ...ปีกเป็นพังผืดสีเข้มจัดเหมือนถูกย้อมด้วยความมืด อย่างยากจะหากสัตว์ใดเทียบเคียงได้ กระพือติดอยู่บนตัวเล็กๆที่มีหูน้อยๆติดอยู่ด้านบน

มันคือ ค้างคาว !

ค้างคาวตัวเล็กๆนับไม่ถ้วนที่รวมตัวกันจนเป็นก้อนกลมที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน ขวางกลางการต่อสู้ ก่อนจะแยกตัวออกจากกัน เผยให้เห็นสิ่งที่มันห่อหุ้มไว้ภายใน

4/0 P.1.5

จิงเมิ่ง โหยว รู้สึกว่าหล่อนกำลังลอยขึ้นอย่างนุ่มนวลและแผ่วเบาจนไม่น่าเชื่อ

ที่ใต้ฝ่าเท้าของหล่อนเองก็เป็นสัมผัสที่นุ่มนิ่ม เหมือนที่นอนที่จัดไว้อย่างดี แต่ก็ไม่ได้ชวนให้เคลิบเคลิ้มหลับแต่ประการใด

มันคล้ายการเดินทาง...โดยอากาศยาน

หญิงสาวรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงการขยับเขยื้อนเคลื่อนย้าย แต่รอบด้านของหล่อนล้วนตกอยู่ในความมืดมิด จนไม่อาจบอกได้ว่าอะไรเป็นอะไร

มีเพียงสัมผัสของอาวุธในมือ...และที่พกพาเท่านั้น ที่พอทำให้อุ่นใจได้

และถ้อยคำสุดท้ายของ “เขา” ทำให้หล่อนตัดสินใจรอเงียบๆ....

มันไม่น่าจะนาน

และมันก็เป็นความจริง

เมื่อในที่สุด พาหนะที่นั่งอยู่เป็นอย่างดีก็คล้ายกับกระแทกบางอย่างรุนแรง จนจิงเมิ่งเซแซ่ดๆ และหญิงสาวยังไม่ทันตั้งตัวกับจังหวะที่เปลี่ยนไปด้วยซ้ำ รอบด้านก็ส่งความเปลี่ยนแปลงอีกอย่างมาให้หล่อนอีกครั้ง

ความมืดที่ล้อมรอบตัวแตกออก เผยให้เห็นรูปลักษณ์แท้จริงของพวกมัน...ที่เป็นเพียงค้างคาว !

ค้างคาวที่เหมือนถูกสร้างมาจากความมืด...จากท้องฟ้าราตรีที่ไม่มีแสงใดๆเลย ค่อยกระพือปีกเล็กๆของมันขยับห่างออกจากกัน และจางหายไปในแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในที่สุด

เหลือไว้แต่หญิงสาวผู้เดียว

4/2 P.1

เขาเบือนหน้าออกจากท้องฟ้าที่ถูกย้อมเป็นสีส้มด้วยเวลาสนธยา หันดวงตาสีแดงไม่ผิดกับดวงอาทิตย์คู่นั้นออกจากฟากฟ้า

ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าแล้ว

เสียงติดต่อดังขึ้น และเขาเอ่ยตอบรับ

“คุณ...” หยางเอ่ย ชายหนุ่มไม่เรียกเขาว่า “ท่าน” เหมือนบริวารอีกหลายคน แต่เลือกจะเรียกเช่นนี้มากกว่า “ทำไม...จิงเมิ่ง ??”

ถ้อยคำนั้นกระท่อนกระแท่น บอกชัดว่าในหัวอีกฝ่ายยังเรียบเรียงเรื่องราวไม่ถนัด แต่ก็คงไม่นานเกินไปสำหรับหยาง กุลนววงศ์ เพราะบันทึกในห้องย่อมพอจะบอกเขาได้คร่าวๆว่ามีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นบ้าง แม้ไม่อาจบันทึกเสียงไว้ได้ก็ตาม

“ผมไม่ได้ทำร้ายเธอ” เขาตอบอีกฝ่ายอย่างเยือกเย็น “ผมเพียงแค่ถามอะไรเธอนิดหน่อยเท่านั้น ซึ่งเธอเองก็ยอมรับ”

หยางเงียบไป แต่จากสีหน้าของเขา คู่สนทนาเดาได้ไม่ยากว่าชายหนุ่มกำลังปะติดปะต่อเรื่องและคิดหาความเป็นไปได้อยู่

คุณสมบัติข้อนี้ของหยางทำให้เขาเข้ามาทำงานได้โดยการยอมรับของทุกฝ่าย และเขาเองก็เช่นกัน ที่ยอมรับคุณสมบัตินี้ ว่ามีประโยชน์อย่างยิ่ง

หากเลือกจะป้อนข้อมูลให้เขาอย่างพอเหมาะ

“เธอจะไม่เป็นอันตราย ถ้าหากคุณสามารถ...จะตรวจสอบความปลอดภัยของเธอหลังจากนี้ก็ได้ แต่ผมคิดว่า ควรให้เวลาเธอสักครึ่งชั่วโมงจะดีกว่า”

เขาไม่รอการตอบรับใดๆอีก ชิงตัดสัญญาณเพียงแค่นั้น

ชายหนุ่มละมือจากเครื่องสื่อสาร ใช้มันผลักประตูกระจกบานใหญ่ออก และก้าวออกไปยืนที่ระเบียงที่ยื่นออกไปเบื้องนอก เงยหน้ารับสายลมเย็นที่พัดโชยกล่าวคำทักทาย

อาทิตย์ตกแล้ว...

และรัตติกาลได้เริ่มขึ้น....

+ + + +

มาแปะตอนใหม่แล้วค่า ขออภัยในความล่าช้าหนึ่งวันด้วยนะคะ หาได้มีเจตนาในการล่าช้าแต่อย่างใดไม่ค่ะ

เพียงแต่...เมื่อวานฝนตกฟ้าคะนอง บ้านอิฉันก็ไฟดับไปซะสามรอบ... เน็ตก็ล่มจมไปอีก

วันนี้ยิ่งแล้วใหญ่...ไม่แน่ว่าจะรอดเหมือนกันค่ะ ฟ้าร้องครืนๆมานั่นแล้ว

เลยรีบโพสก่อน ผิดพลาดประการใดขออภัยและน้อมรับนะคะ

ท่านไหนอ่านแล้วคิดเห็นเป็นไง ติมาได้นะคะ คนเขียนเหงาแย่แล้ว

Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2555

0 comments

Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2555 19:15:51 น.

Counter : 1055 Pageviews.