หลายวัน...มาแล้ว ที่ฉันเริ่ม สังเกตุตัวเอง ฉันเริ่มรับรู้ได้ว่า ความคิดที่มีต่อเธอ ได้คลายความเจ็บปวดลง มิใช่ ไม่คิดถึง แต่หากว่า มันไม่ทรมานอีกต่อไปแล้ว ฉันยังคงฝัน เหมือนเดิม ฝันถึงสักวัน ที่ฉันมีโอกาสได้เดิน เกาะแขนเธอ เดินไปด้วยกัน เรื่อย...เรื่อย เส้นทางนั้นที่มีเพียงฉัน และเธอ
วันนี้..ฉันเริ่มเชื่อแล้วว่า ยารักษาที่ชื่อว่า "เวลา" มันสามารถช่วยฉันได้จริงๆ
เมื่อฉันที่เจ็บปวดมากมาย กับความเคยชิน กับภาพเดิมๆ สถานที่เดิมๆ เมื่อฉัน..วันหนึ่ง อ่อนแรงเหลือเกิน จนฉันไม่อยากก้าวเดินอีกต่อไป แต่แล้วฉัน คนนั้น ก็ได้ตัดสินใจ ที่จะลองก้าวลองเดินออกมา จาก..สถานที่เดิมๆ ฉัน..ไม่ได้ละทิ้งความฝันที่มี ไม่ได้ละทิ้งสิ่งที่อยากก้าวไปให้ถึง เพียงแค่...ก้าวออกไป และมองไปเบื้องหน้า เท่านั้นเอง
วันนี้..ฉันรู้สึกดีใจ ที่ได้ ตัดสินใจก้าวออกมา ให้ความเจ็บปวดที่มีของฉัน เบาบางลง แต่ฉัน...จะยังคงมองดูเธอ อยู่ตรงนี้เสมอ ยังมีความคิดถึงส่งให้ไป กับท้องฟ้าถึงเธอเสมอ... ยังหวังไว้ สักวัน...ได้สัมผัสเธออีกครา โดยที่ฉัน จะไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป สายลม...