Bloggang.com : บุยบุย : ขอเพียงใจจันทร์

ขอเพียงใจจันทร์

จันทร์...
ถ้าเธอเป็นหญิง เธอคงเป็นหญิงที่มีรอยยิ้มสว่างสดใสที่สุดในโลก รอยยิ้มอันแสนอบอุ่น ละมุนละไมทว่าแฝงความลึกลับอยู่ในที
ถ้าเธอเป็นหญิงฉันคงจะขอเธอแต่งงาน แต่เพราะเธอเป็นจันทร์ จันทร์อันลอยเด่นกลางเหล่ามวลดาว ฉันจึงทำได้แค่หลง หลงเธออย่างมิอาจเลี่ยง ออกจะเจ็บอยู่ไม่น้อยกับการเป็นคนหลงจันทร์แต่กระนั้นก็ยังมีความสุขแฝงอยู่ การได้มองสิ่งที่รักแม้มิได้จับต้องก็สุขแล้ว แม้ทำได้เพียงเอื้อนเอ่ยคำขอที่รู้ว่าเปล่าประโยชน์ก็ยังทำ “จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า” คำขอยอดนิยมของคนหลงจันทร์ เช่นฉัน เป็นต้น

หากมีใครซักคนกล่าวคำ จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า คุณนึกถึงสิ่งใด?
สิ่งแรกที่ฉันนึกถึงคือ คนขาดและการขอ เพราะสำหรับคนที่สมบูรณ์พร้อมไปทุกอย่างแล้ว การมองจันทร์คงไม่ให้ความรู้สึกใดมากไปกว่าความงามของจันทร์ แต่คนขาดนั้นแตกต่างนัก เด็กกำพร้าอาจมองจันทร์เป็นหลักยึดเพียงแห่งเดียวที่พวกเขาพอจะมีได้ อาจแลดูไร้ค่า ว่างเปล่าแต่นั่นก็มากพอแล้วสำหรับการเติมเต็มจิตใจที่เต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลจากการถูกทอดทิ้งให้อยู่อย่างเดียวดาย ขอเพียงมีความหวังบ้างเท่านั้น คนแอบรักอาจมองจันทร์แล้ววอนขอให้เขาคนนั้นหันมามอง หันมาสนใจเธอบ้าง หรืออาจจะเปรียบจันทร์เป็นตัวแทนของคนรักที่ตนแอบรัก สูงส่ง งดงาม ทว่าเอื้อมไม่ถึง อีกทั้งยังวางใจได้อีกว่าจะไม่มีใครครองคู่ด้วย เพราะคงยากที่ใครจะสอยจันทร์ลงมาได้

อีกอย่างที่ฉันนึกถึงคือเหล่าศิลปิน เนิ่นนานแล้วที่จันทร์ลอยเด่นค้างฟ้า ไม่ว่ากี่ยุคกี่สมัย จันทร์ก็ยังคงเป็นแหล่งวัตถุดิบ แหล่งบันดาลใจชั้นเลิศของเหล่าศิลปินอยู่นั่นเอง อาจเพราะแสงเหลืองนวลของจันทร์นั้นเป็นมิตร ไม่ร้อนแรงเท่าอาทิตย์ ศิลปินจึงสามารถนั่งมอง หลงใหล แล้วสร้างผลงานได้ เหมือนดังที่’ปราย พันแสงได้กล่าวไว้ พระอาทิตย์ให้แสง ดวงจันทร์ให้แรงบันดาลใจ มองดวงอาทิตย์นาน อาจเผาผลาญดวงตาไหม้ มองพระจันทร์นานไป เธออาจกลายเป็นกวี…ในขณะที่กระต่ายยังอยู่ในดวงจันทร์ แต่ศิลปินสร้างสรรค์ไปไกลกว่านั้นนัก

ในขณะที่กระต่ายยังนอนเล่นอยู่ในดวงจันทร์ มนุษย์นักวิทยาศาสตร์ก็เดินทางไปไกลเช่นกัน โลกเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ สิ่งที่เรียกว่าความเจริญเข้ามาแทนที่ความเรียบง่ายดั้งเดิมจากชีวิตที่เนิบช้า งดงาม อยู่ร่วมกับธรรมชาติ เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเร่งรีบ รวดเร็วและไม่รีรอ ผู้คนใช้ชีวิตอยู่กับตัวเองจนละเลยสิ่งรอบข้าง และมองข้ามสุนทรียภาพแห่งความงามของธรรมชาติไป จันทร์ถือเป็นหนึ่งในนั้น ฉันเศร้านักที่ทุกวันนี้คนมองจันทร์น้อยลงทุกที หลายคนอาจแย้งว่าไม่ใช่ ฉันก็มองนะ แต่ลองถามตัวเองดูเถิดว่า นานเท่าใดแล้วที่คุณไม่ได้แหงนหน้าขึ้นฟ้ามองจันทร์ นานเท่าใดแล้ว แต่ที่แย่ยิ่งไปกว่านั้นคือบางครั้งแหงนแล้วก็ยังมิเห็นจันทร์ กลับเห็นเพียงท้องฟ้าขมุกขมัวที่ถูกห่มไปด้วยหมอกควันจากเมืองหลวง แม้แต่ดาวดวงกระจ้อยสักดวงก็ยังมิเห็น เช่นนี้แล้วจะไม่ให้ฉันหลั่งน้ำตาด้วยความเสียดายจันทร์คนงามที่ถูกบดบังได้อย่างไร

กระต่ายที่นอนเล่นบนดวงจันทร์เริ่มอยู่ไม่สุข เมื่อถูกมนุษย์รุกราน มนุษย์ระรานมนุษย์ด้วยกันเองยังไม่พอ ยังเหิมเกริมทุกถึงขั้นไปไล่ที่กระต่ายบนดวงจันทร์! ไปฝากรอยย่ำแสนต่ำต้อยไว้บนผืนจันทร์อันสูงส่ง สร้างรอยแผล สร้างริ้วรอยให้กับเธอ อีกทั้งยังเอาธงสีประหลาดไปปักราวกับจะแสดงความเป็นเจ้าของ ทั้งๆที่จันทร์ไม่ใช่ของใคร เธอลอยเด่นเป็นอิสระเกินกว่าที่ใครจะจับจองเป็นเจ้าของได้ เป็นอหังการของมนุษย์โดยแท้ อหังการแห่งความหลงตนเอง

กระต่ายบนจันทร์อาจต้องอพยพชั่วคราวเพราะการรุกรานครั้งนั้น หากกระต่ายบนจันทร์ในใจมนุษย์กลับเริ่มหดหายไปเกือบนิจนิรันดร์ ชั่วลูกชั่วหลานได้กระมัง ก็ในเมื่อมนุษย์เขาอ้างว่าเขาพิสูจน์กันแล้วว่าบนจันทร์ไม่มีสิ่งใด ไม่มีกระต่าย ไม่มีหญิงงาม มีเพียงเศษฝุ่นธุลี หยุดเฝ้าฝันคะนึงหาถึงดวงจันทร์ได้แล้วลูกหลานมนุษย์เอ๋ย เหล่านักวิทยาศาสตร์คนเก่งเขาคงอยากบอกมนุษย์รุ่นต่อไปเช่นนี้ หารู้ไม่ว่าตอนนั้นกระต่ายอาจหลบอยู่หลังเงาจันทร์หัวเราะคิกคักความเขลาของมนุษย์อยู่ก็เป็นได้

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม สำหรับฉันกระต่ายยังคงอยู่บนจันทร์และในใจเสมอมิเปลี่ยนแปลง ตอนเด็กฉันเห็นกระต่ายในจันทร์เช่นไร เติบโตขึ้นฉันก็ยังเห็นอยู่นั่นเอง โตขึ้นอีกหน่อยฉันก็เริ่มมองจันทร์เป็นเซเลอร์มูน ตัวการ์ตูนในดวงใจ ทั้งยังเริ่มฝันถึงหน้ากากทักซิโด้ พลางวอนจันทร์ให้หน้ากากทักซิโด้พาฉันไปครองคู่อยู่บนดวงจันทร์บ้าง พอโตขึ้นอีกนิดก็เริ่มอ่านนวนิยายและบทกวี สองอย่างนี้นำฉันไปสู่การเป็นคนหลงจันทร์อย่างเต็มรูปแบบ ฉันนึกอัศจรรย์ใจในความสามารถของเหล่ากวีนัก พวกเขาทำให้จันทร์เป็นมากกว่าจันทร์ท่ามกลางหมู่ดาวระยิบ เป็นมากกว่าจันทร์หญิงงามที่ฉันมองเห็น มากกว่าจันทร์จนเด็กเขลาๆเช่นฉันจับต้องได้ บางครั้งจันทร์ในรูปตัวอักษรสวยงามเสียยิ่งกว่าจันทร์จริงๆเสียอีก ช่วงนั้นฉันเลยเลิกมองจันทร์ไปชั่วขณะ แล้วหันมาจมตัวเข้าไปในโลกแห่งตัวหนังสือแทน ฉันหลงวนเวียนอยู่ในโลกนั้นจนแทบถอนตัวไม่ขึ้น ออกมาอีกที กลายเป็นว่ามองจันทร์ทีไรบทกลอน บทกวี ฉากในนวนิยายก็ไหลออกมาราวกับจะฉายซ้ำ และน่าแปลกที่ฉันจำได้ละเอียดยิบ บางทีก็มีฉากพระเอกนางเอกขอแต่งงานโดยมีพระจันทร์เป็นพยาน หวานซะจนฉันอยากให้เกิดกับตัวเองบ้าง ฉันก็จะขอจันทร์ ขอไปเช่นนั้นเองเพราะรู้ดีว่าขอไปจันทร์คนงามของฉันก็ไม่มีทางได้ยิน หากก็เป็นความหวังเล็กๆของคนหลงจันทร์หัวใจโรแมนติกแต่ไร้(คู่)รักเช่นฉัน มันเป็นความสุขเล็กๆที่ใครก็มอบให้ไม่ได้ นอกจากจันทร์เท่านั้น

ครั้งหนึ่งมีคนเคยทัก หลงจันทร์อยู่นี่เองเลยหาคู่ไม่ได้สักที อาจจริงดังว่า แต่ฉันจะสนสักนิดก็หาไม่ ฉันมีความสุขดีอยู่แล้วกับสิ่งที่ฉันมีและเป็น จะหาห่วงมาผูกคอทำไมให้หายใจไม่ออก (แม้จะแอบขอจันทร์อยู่ลึกๆก็เถอะ ฮา) จะว่าไป ตั้งแต่เริ่มเป็นสมาชิกคนหลงจันทร์มา มีไม่กี่อย่างเองที่ฉันขอจันทร์ ฉันจะแง้มๆนิดๆให้คุณได้รู้สักข้อ ฉันไม่หวังอะไรกับหญิงจันทร์คนงามของฉันนักหรอก เพราะขอแค่มีเธอโลกก็มอบรอยยิ้มให้แก่ฉันแล้ว ฉันขอเพียงอย่างเดียว ขอให้มีคนมาพูดประโยคนั้นกับฉันต่อหน้าจันทร์ดวงโตที่ทอแสงละมุนละไม

“จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง ขอแหวนทองแดงผูกมือน้องข้า ขอช้างขอม้าให้น้องข้าขี่ ขอเก้าอี้ให้น้องข้านั่ง ขอเตียงตั่งให้น้องข้านอน ขอหัวใจน้องให้พี่เถิด พี่จะเทิดรักเจ้า…จนวันตาย” (มนต์จันทรา กิ่งฉัตร)

หรือไม่ก็ ขอเพียงใจจันทร์ เท่านั้นพอ

Create Date : 20 สิงหาคม 2554

Last Update : 20 สิงหาคม 2554 1:49:46 น.

5 comments

Counter : 3759 Pageviews.

เจิมๆ

รู้สึกเหมือนบุยบุยจะโตขึ้น อันนี้ชอบหลายตอนเลยเขียนยาวๆ ก็ได้หนิ55

อยากรู้ไหมอะว่าชอบตอนไหนบ้างก็หลายตอนน้า
-อหังการแห่งความหลงตนเอง แต่เรื่องนั้ออกแนววิจารอาจทำให้งานเราเสี่ยงแต่ดีที่กล้าเขียน
-คนหลงจันทร์หัวใจโรแมนติกแต่ไร้(คู่)รักเช่นฉัน (ฮา)แบบ6 สิงหาเลย
-มองดวงอาทิตย์นาน อาจเผาผลาญดวงตาไหม้ มองพระจันทร์นานไป เธออาจกลายเป็นกวี

ขอเพียงใจจันทร์

จันทร์...
ถ้าเธอเป็นหญิง เธอคงเป็นหญิงที่มีรอยยิ้มสว่างสดใสที่สุดในโลก รอยยิ้มอันแสนอบอุ่น ละมุนละไมทว่าแฝงความลึกลับอยู่ในที
ถ้าเธอเป็นหญิงฉันคงจะขอเธอแต่งงาน แต่เพราะเธอเป็นจันทร์ จันทร์อันลอยเด่นกลางเหล่ามวลดาว ฉันจึงทำได้แค่หลง หลงเธออย่างมิอาจเลี่ยง ออกจะเจ็บอยู่ไม่น้อยกับการเป็นคนหลงจันทร์แต่กระนั้นก็ยังมีความสุขแฝงอยู่ การได้มองสิ่งที่รักแม้มิได้จับต้องก็สุขแล้ว แม้ทำได้เพียงเอื้อนเอ่ยคำขอที่รู้ว่าเปล่าประโยชน์ก็ยังทำ “จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า” คำขอยอดนิยมของคนหลงจันทร์ เช่นฉัน เป็นต้น

หากมีใครซักคนกล่าวคำ จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า คุณนึกถึงสิ่งใด?
สิ่งแรกที่ฉันนึกถึงคือ คนขาดและการขอ เพราะสำหรับคนที่สมบูรณ์พร้อมไปทุกอย่างแล้ว การมองจันทร์คงไม่ให้ความรู้สึกใดมากไปกว่าความงามของจันทร์ แต่คนขาดนั้นแตกต่างนัก เด็กกำพร้าอาจมองจันทร์เป็นหลักยึดเพียงแห่งเดียวที่พวกเขาพอจะมีได้ อาจแลดูไร้ค่า ว่างเปล่าแต่นั่นก็มากพอแล้วสำหรับการเติมเต็มจิตใจที่เต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลจากการถูกทอดทิ้งให้อยู่อย่างเดียวดาย ขอเพียงมีความหวังบ้างเท่านั้น คนแอบรักอาจมองจันทร์แล้ววอนขอให้เขาคนนั้นหันมามอง หันมาสนใจเธอบ้าง หรืออาจจะเปรียบจันทร์เป็นตัวแทนของคนรักที่ตนแอบรัก สูงส่ง งดงาม ทว่าเอื้อมไม่ถึง อีกทั้งยังวางใจได้อีกว่าจะไม่มีใครครองคู่ด้วย เพราะคงยากที่ใครจะสอยจันทร์ลงมาได้

อีกอย่างที่ฉันนึกถึงคือเหล่าศิลปิน เนิ่นนานแล้วที่จันทร์ลอยเด่นค้างฟ้า ไม่ว่ากี่ยุคกี่สมัย จันทร์ก็ยังคงเป็นแหล่งวัตถุดิบ แหล่งบันดาลใจชั้นเลิศของเหล่าศิลปินอยู่นั่นเอง อาจเพราะแสงเหลืองนวลของจันทร์นั้นเป็นมิตร ไม่ร้อนแรงเท่าอาทิตย์ ศิลปินจึงสามารถนั่งมอง หลงใหล แล้วสร้างผลงานได้ เหมือนดังที่’ปราย พันแสงได้กล่าวไว้ พระอาทิตย์ให้แสง ดวงจันทร์ให้แรงบันดาลใจ มองดวงอาทิตย์นาน อาจเผาผลาญดวงตาไหม้ มองพระจันทร์นานไป เธออาจกลายเป็นกวี…ในขณะที่กระต่ายยังอยู่ในดวงจันทร์ แต่ศิลปินสร้างสรรค์ไปไกลกว่านั้นนัก

ในขณะที่กระต่ายยังนอนเล่นอยู่ในดวงจันทร์ มนุษย์นักวิทยาศาสตร์ก็เดินทางไปไกลเช่นกัน โลกเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ สิ่งที่เรียกว่าความเจริญเข้ามาแทนที่ความเรียบง่ายดั้งเดิมจากชีวิตที่เนิบช้า งดงาม อยู่ร่วมกับธรรมชาติ เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเร่งรีบ รวดเร็วและไม่รีรอ ผู้คนใช้ชีวิตอยู่กับตัวเองจนละเลยสิ่งรอบข้าง และมองข้ามสุนทรียภาพแห่งความงามของธรรมชาติไป จันทร์ถือเป็นหนึ่งในนั้น ฉันเศร้านักที่ทุกวันนี้คนมองจันทร์น้อยลงทุกที หลายคนอาจแย้งว่าไม่ใช่ ฉันก็มองนะ แต่ลองถามตัวเองดูเถิดว่า นานเท่าใดแล้วที่คุณไม่ได้แหงนหน้าขึ้นฟ้ามองจันทร์ นานเท่าใดแล้ว แต่ที่แย่ยิ่งไปกว่านั้นคือบางครั้งแหงนแล้วก็ยังมิเห็นจันทร์ กลับเห็นเพียงท้องฟ้าขมุกขมัวที่ถูกห่มไปด้วยหมอกควันจากเมืองหลวง แม้แต่ดาวดวงกระจ้อยสักดวงก็ยังมิเห็น เช่นนี้แล้วจะไม่ให้ฉันหลั่งน้ำตาด้วยความเสียดายจันทร์คนงามที่ถูกบดบังได้อย่างไร

กระต่ายที่นอนเล่นบนดวงจันทร์เริ่มอยู่ไม่สุข เมื่อถูกมนุษย์รุกราน มนุษย์ระรานมนุษย์ด้วยกันเองยังไม่พอ ยังเหิมเกริมทุกถึงขั้นไปไล่ที่กระต่ายบนดวงจันทร์! ไปฝากรอยย่ำแสนต่ำต้อยไว้บนผืนจันทร์อันสูงส่ง สร้างรอยแผล สร้างริ้วรอยให้กับเธอ อีกทั้งยังเอาธงสีประหลาดไปปักราวกับจะแสดงความเป็นเจ้าของ ทั้งๆที่จันทร์ไม่ใช่ของใคร เธอลอยเด่นเป็นอิสระเกินกว่าที่ใครจะจับจองเป็นเจ้าของได้ เป็นอหังการของมนุษย์โดยแท้ อหังการแห่งความหลงตนเอง

กระต่ายบนจันทร์อาจต้องอพยพชั่วคราวเพราะการรุกรานครั้งนั้น หากกระต่ายบนจันทร์ในใจมนุษย์กลับเริ่มหดหายไปเกือบนิจนิรันดร์ ชั่วลูกชั่วหลานได้กระมัง ก็ในเมื่อมนุษย์เขาอ้างว่าเขาพิสูจน์กันแล้วว่าบนจันทร์ไม่มีสิ่งใด ไม่มีกระต่าย ไม่มีหญิงงาม มีเพียงเศษฝุ่นธุลี หยุดเฝ้าฝันคะนึงหาถึงดวงจันทร์ได้แล้วลูกหลานมนุษย์เอ๋ย เหล่านักวิทยาศาสตร์คนเก่งเขาคงอยากบอกมนุษย์รุ่นต่อไปเช่นนี้ หารู้ไม่ว่าตอนนั้นกระต่ายอาจหลบอยู่หลังเงาจันทร์หัวเราะคิกคักความเขลาของมนุษย์อยู่ก็เป็นได้

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม สำหรับฉันกระต่ายยังคงอยู่บนจันทร์และในใจเสมอมิเปลี่ยนแปลง ตอนเด็กฉันเห็นกระต่ายในจันทร์เช่นไร เติบโตขึ้นฉันก็ยังเห็นอยู่นั่นเอง โตขึ้นอีกหน่อยฉันก็เริ่มมองจันทร์เป็นเซเลอร์มูน ตัวการ์ตูนในดวงใจ ทั้งยังเริ่มฝันถึงหน้ากากทักซิโด้ พลางวอนจันทร์ให้หน้ากากทักซิโด้พาฉันไปครองคู่อยู่บนดวงจันทร์บ้าง พอโตขึ้นอีกนิดก็เริ่มอ่านนวนิยายและบทกวี สองอย่างนี้นำฉันไปสู่การเป็นคนหลงจันทร์อย่างเต็มรูปแบบ ฉันนึกอัศจรรย์ใจในความสามารถของเหล่ากวีนัก พวกเขาทำให้จันทร์เป็นมากกว่าจันทร์ท่ามกลางหมู่ดาวระยิบ เป็นมากกว่าจันทร์หญิงงามที่ฉันมองเห็น มากกว่าจันทร์จนเด็กเขลาๆเช่นฉันจับต้องได้ บางครั้งจันทร์ในรูปตัวอักษรสวยงามเสียยิ่งกว่าจันทร์จริงๆเสียอีก ช่วงนั้นฉันเลยเลิกมองจันทร์ไปชั่วขณะ แล้วหันมาจมตัวเข้าไปในโลกแห่งตัวหนังสือแทน ฉันหลงวนเวียนอยู่ในโลกนั้นจนแทบถอนตัวไม่ขึ้น ออกมาอีกที กลายเป็นว่ามองจันทร์ทีไรบทกลอน บทกวี ฉากในนวนิยายก็ไหลออกมาราวกับจะฉายซ้ำ และน่าแปลกที่ฉันจำได้ละเอียดยิบ บางทีก็มีฉากพระเอกนางเอกขอแต่งงานโดยมีพระจันทร์เป็นพยาน หวานซะจนฉันอยากให้เกิดกับตัวเองบ้าง ฉันก็จะขอจันทร์ ขอไปเช่นนั้นเองเพราะรู้ดีว่าขอไปจันทร์คนงามของฉันก็ไม่มีทางได้ยิน หากก็เป็นความหวังเล็กๆของคนหลงจันทร์หัวใจโรแมนติกแต่ไร้(คู่)รักเช่นฉัน มันเป็นความสุขเล็กๆที่ใครก็มอบให้ไม่ได้ นอกจากจันทร์เท่านั้น

ครั้งหนึ่งมีคนเคยทัก หลงจันทร์อยู่นี่เองเลยหาคู่ไม่ได้สักที อาจจริงดังว่า แต่ฉันจะสนสักนิดก็หาไม่ ฉันมีความสุขดีอยู่แล้วกับสิ่งที่ฉันมีและเป็น จะหาห่วงมาผูกคอทำไมให้หายใจไม่ออก (แม้จะแอบขอจันทร์อยู่ลึกๆก็เถอะ ฮา) จะว่าไป ตั้งแต่เริ่มเป็นสมาชิกคนหลงจันทร์มา มีไม่กี่อย่างเองที่ฉันขอจันทร์ ฉันจะแง้มๆนิดๆให้คุณได้รู้สักข้อ ฉันไม่หวังอะไรกับหญิงจันทร์คนงามของฉันนักหรอก เพราะขอแค่มีเธอโลกก็มอบรอยยิ้มให้แก่ฉันแล้ว ฉันขอเพียงอย่างเดียว ขอให้มีคนมาพูดประโยคนั้นกับฉันต่อหน้าจันทร์ดวงโตที่ทอแสงละมุนละไม

“จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง ขอแหวนทองแดงผูกมือน้องข้า ขอช้างขอม้าให้น้องข้าขี่ ขอเก้าอี้ให้น้องข้านั่ง ขอเตียงตั่งให้น้องข้านอน ขอหัวใจน้องให้พี่เถิด พี่จะเทิดรักเจ้า…จนวันตาย” (มนต์จันทรา กิ่งฉัตร)---อันนี้โฮะๆก็ชอบ

โดย: สวยมาก IP: 110.49.241.185 วันที่: 20 สิงหาคม 2554 เวลา:11:28:00 น.

โดย: สวยมาก IP: 110.49.241.185 วันที่: 20 สิงหาคม 2554 เวลา:11:30:18 น.

ได้โอกาสอันเหมาะที่จะได้มาอ่านซะที

อ่านแล้วก็ไม่ผิดหวังเลยยยยย
ประทับใจมากกก

เธอทำให้ข้าพเจ้าอยากไปนั่งมองจันทร์ขึ้นมาทันใด
อิอิ

ชอบบบบบบบบบบบบบที่สุด หลายประโยคหลายตอนเลย

โดย: เพื่อนร่วมเซค(ซะแล้ววว จากเพื่อนร่วมห้อง) ฮ่าๆๆ IP: 113.53.146.231 วันที่: 24 สิงหาคม 2554 เวลา:22:00:27 น.

และแล้วก็ได้ฤกษ์พบจันทร์

ไม่นึกว่าจะคิดถึงจันทร์ได้ขนาดนี้

อ่านจบ แต่ความคิดถึงยังไม่สิ้นสุด

น่าเสียดายไปหน่อย ที่ตอนอ่านเป็นเวลาเที่ยงวัน

ไม่งั้นคงได้แหงนมองจันทร์ตอนเที่ยงคืน

เอาเป็นว่า... แสงจันทร์นวลกระจ่างฟ้ายังไม่เคยเลือนหายไปจากใจคนหลงจันทร์ซินะ

ขอสมัครเป็นสมาชิกด้วยคนนะ แต่คนหลงจันทร์คนนี้ บางทีก็แอบหลงลืมจันทร์ ขอโทษด้วยน้า จันทร์เจ้าข้า!!

โดย: yafa IP: 158.108.224.217 วันที่: 29 สิงหาคม 2554 เวลา:12:41:01 น.

นึกถึงค่ำวันจันทร์ที่ผ่านมา
รู้สึกว่า พระจันทร์จะสวยเป็นพิเศษ

โดย: inmemoir

วันที่: 16 กันยายน 2554 เวลา:14:45:49 น.