อิอิ น่ารักจังค่ะน้องนิ
มามะทันโปะโปะปลิวมาตกทางนี้บ้างสิจ๊ะ

มุมมองน่าสนใจค่ะ
เราจะเป็นอย่างไรขึ้นกับมุมมอง
ผู้ชายคนนั้นน่าคบดีน้า ^^

มาเจิม ๆ

เรื่องราวน่ารักจังค่ะ
ชอบจริงๆ นะ ภาษาละมุนมากเลย อ่านแล้วอบอุ่นดีจัง

ปล. แอบอวยพรให้โชคดีในการสอบด้วยนะคะ

กาซิก ๆ เจิมม่ะทัน

(555)

ตึกตัก! รักไม่รักช่วยบอกหน่อย ...ไม่เคยอ่านค่ะ แต่ในโดเรมอนก็เคยมีตอนทันโปะโปะเหมือนกัน

อืมมม... เป็นดอกไม้ที่ภายนอกบอบบาง แต่ภายในเข้มแข็ง พอเอาไปเปรียบกับความสัมพันธ์ของชายหญิงแล้วดูเศร้าเนอะ

ผู้ชายอ่านการ์ตูนตาหวาน ดิฉันก็ว่าไม่แปลก ก็เหมือนผู้ชายที่ดูหนังรักโรแมนติคนั่นแหละค่ะ

ขอกัดหมอน ทำน้ำลายยืดหน่อยนะ
กับการ์ตูนตาหวาน ดอกแดนดิไลออน..ความรัก
ทำไมมันน่ารักอย่างนี้.."ฟู่
เหล่าลูกๆแดนดิไลออนทั้งหลาย
เริ่มโบยบินล่องลอยไปเรื่อยจนกว่า
จะถึงจุดหมาย แล้วหยั่งรากลงดิน..."

น่ารักจังเลยค่ะ 55555+
ไม่รู้มาก่อนเลยนะคะเนี่ย ว่าแดนดิไลอ้อนมีชื่อว่า ทันโปะโปะ
ชื่อน่ารักชะมัดเลยค่ะ ทันโปะโปะๆๆๆๆๆ เรียกต่อกันแล้วน่ารักดี 55

ปอยชอบดอกทันโปะโปะมากเลยนะคะ (เนียนเรียกตามบ้าง)
มันสวยดีอ่ะค่ะ เป่าไปแล้ว ก็ลอยไปลอยมา ดูอิสระเสรีดีค่ะ
ปอยว่าสิ่งที่น่าค้นหาที่สุด ก็เจ้าทันโปะโปะนี่แหละ
ว่าเศษส่วนที่เหลือจะบินไปตกตรงไหน จะขึ้นเป็นดอกใหม่มาเมื่อไหร่
ไม่ใช่ความว่างเปล่าสักหน่อย

ยังอ่านมิจบง่ะ
ดอกไอนี้เราเคยเหน
ชื่อมันเว่อว่ะ

หวัดดีจ้า..นึกว่าคุณนิจะไม่อัพเรื่องนี้ซะแล้ว..ทันโปะโปะ ความรู้ใหม่ค่ะ..
เห็นด้วยกบคุณอ้อน คห.ที่ 1 ค่ะ ว่ามันอยู่ที่มุมมอง ว่าใครจะมองยังไง แต่ที่ควรเชื่อก็คือมุมมองของตัวเองค่ะ
ปล.โชคดีในการสอบนะคะ เรื่องของผึ้งอ่านเมื่อไหร่ก็ได้ค่ะ รอเสมอจ้า

โอ้ อยู่ญี่ปุ่นมาเป็นปี...เพิ่งจะรู้จัก ทัมโปะโปะ วันนี้แหละครับ

อ่านแล้วอบอุ่นๆดีจังครับผม

ดอกไม้ชนิดนี้ไม่รู้จักค่ะ ความรู้ด้านดอกไม้เป็นศูนย์ 55

แต่ว่าเรื่องน่ารักมากๆ
เบ่งบานอย่างเต็มที่ในแบบของตัวเอง เราจะจำไว้ค่ะ

ชอบจัง

เช็คหลังไมค์ด้วยค่ะ

ชอบบทแรก ..
อ่าน นิ่ง มีคำถาม แล้วคิดตาม
เพราะดอกไม้บางดอกหรือเปล่านะ

ผู้ชายคนนี้แปลกมากเลย^_^

คุณมองเห็นอะไรในความว่างเปล่ารึ เปล่าละถึงตัดสินว่ามันไม่มีอะไร

ใช่คุณไม่เห็นแต่คุณรู้สึกถึงมันได้นี่

5555+49kg from 44 kg

หวัดดีจ้ะ..ผึ้งหายไป 2-3 วัน มันวุ่นวือจนไม่มีเวลาเข้าบล็อก..วันนี้เลยแว่บมาทักทายก่อนที่จะหยุดวันเสาร์-อาทิตย์อีกค่ะ..
ผึ้งพาชินมาทำมื้อเย็นให้ด้วยหล่ะ ไม่ใช่ชิน ชินวุฒินะ แต่เป็นชินจัง เอิ๊ก เอิ๊ก ช่วยกันขำมุขด้วยน๊า

อ๊าก เศร้า

ดูหนังนางเอกตาย

จนบัดนี้ยังปลงไม่ได้

รัก แล้วลืมไม่ได้หรอก

จงเลือกคนที่จะรักดีๆ

เราเลือกได้แน่นอน

สาวนิๆๆๆๆๆ

ประทับใจอีกแล้ววววว อยากเป็นทันโปะโปะจังเลย


ว้าวๆๆๆๆ

ทำไมสาวนิไม่แต่งนิยายมั่งอ่า


อยากอ่านใจจะขาด


ชอบมากทั้งความคิด คำพูด และเหตุผลกับความไร้เหตุผลของความรู้สึก


กินใจ เหมือนไปเป็นนางเอกในเรื่องเลย


ชอบสุดๆๆๆ


เป็นกำลังให้สาวนิ ปลื้ม~~

ชอบมากๆเลย
ได้อ่านแล้ว..คืนนี้หลับฝันดีแน่ๆ
สู้ต่อไป..ทาเคชิ

พอดีหาข้อมูลเรื่องดอกแคนดิไลออนแล้วเจอบลอคนี้

เขียนได้น่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้ว ^^

นั่นสินะ จงเบ่งบานในแบบของเรา เยี่ยมค่ะ

^--^,, อ่านแล้วนั่งอมยิ้มเลยค่ะ
(แอบมีน้ำตาซึมๆ แหะๆ ได้link มาจากเพื่อนอีกที)

ขอบคุณคุณบุยบุยมากนะคะ :D
ได้รับกำลังใจจากเรื่องนี้มากเลยละ

ฉันก็จะเบ่งบานในแบบของฉันเองบ้าง
xD ฮูล่า~

ชอบอ่าา
แต่ไม่อยู่ในอารมณ์ ณ ตอนเน้
แหะๆ

ในค่ำคืนที่เงียบสงบ ผมเดินหลงทางมาเจอหญิงสาวคนหนึ่ง เธอโศกเศร้า สิ้นหวังเเละท้อเเท้ กับชายอีกคนที่เฝ้ามองดูเธออย่างเป็นห่วงในมุมหนึ่งของความมืด
ความเงียบสงบของชายหาด เเละ ความมืดของท้องฟ้ายามราตรี
ทำให้ผมได้เห็นเเละได้ยินเรื่องราวของเขาทั้งสอง
ซ่า ซ่า
เสียงคลื่นซัดชายฝั่ง
ดวงดาวที่ส่องเเสงริบหรี่
บรรยายกาศในค่ำคืนนี้
ทำให้ตัวตนของหญิงสาวเลือนลาง
ไม่ต่างอะไรกับความว่างเปล่าที่เกาะกุมจิตใจเธอ
สองเท้าเธอก้าวไปเรื่อยๆ สายตาเธอทอดไปไกล
เเต่ไร้ซึ่งจุดหมาย เเต่ก่อนที่เธอจะเดินไปไกลกว่านั้น

“เฮ้ คุณคิดจะทำอะไรน่ะ จะฆ่าตายรึไง” ชายอีกคนที่หลบอยู่ภายใต้ความมืดก็ร้องเรียกเธอไว้

“ว่าไงคุณ จะฆ่าตัวตายรึไง” เขาถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเธอยังคงนิ่งเงียบ พร้อมทั้งเดินตรงไปที่เธอ

“เปล่า” เธอตอบเขาด้วยความสับสนเเละไม่มั่นใจ

“แล้วมายืนทำอะไรตรงนี้”

เธอเงียบไปพักใหญ่ จนผมรู้สึกว่าบางทีความเงียบนั้นกำลังกลืนกินเธอ

“มีคนบอกว่าฉันเหมือนดอกแดนดิไลออนล่ะ” เธอบอกชายหมุ่นด้วยท่าทีอ่อนล้า

“หืม ทันโปะโปะน่ะหรือ”ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ทันโปะโปะ?” เธอรำพันอย่างเเผ่วเบา

“ทันโปะโปะเป็นชื่อที่ชาวญี่ปุ่นเรียก ดอกแดนดิไลออนไง เป็นทันโปะโปะแล้วทำไมหรือ”

“ทันโปะโปะ เมื่อมันเป็นดอกปุยสายลมก็ต้องพัดพาส่วนของมันไป และเหลือแต่เพียงความว่างเปล่าไงล่ะ”


คำว่าความว่างเปล่าของเธอเหมือนสะท้อนเขาไปในหัวของผม
มันดังก้องจนผมรู้สึกว่า เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงผมเอง ความว่างเปล่า

“โง่น่า ส่วนที่ลอยหายไปคือส่วนที่จะเติบโตเป็นต้นใหม่ในอนาคต คุณยังคิดว่าเหลือแต่เพียงความว่างเปล่าอีกหรือ คุณนี่โง่จริง”

“หนังสือการ์ตูนเล่มหนึ่งเคยไว้บอกว่า

ซากุระก็คือซากุระ อุเมะก็คืออุเมะ ถึงจะรูปร่างต่างกันก็ไม่เป็นไร คนก็เหมือนดอกไม้ ถึงรูปกายภายนอกจะไม่เหมือนกันก็ไม่เป็นไร สิ่งสำคัญคือการที่แต่ละคนมีพลังที่จะเบ่งบานอย่างเต็มที่ในแบบของตัวเอง


เพราะฉะนั้นถึงเขาจะบอกว่าคุณจะเป็นทันโปะโปะอย่างไร คุณก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจนี่ แค่คุณเบ่งบานในแบบของคุณให้เต็มที่ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ”

นั่นสินะ เเค่เป็นในเเบบที่เป็น สงสัยบรรยากาสของค่ำคืนนี้มันคงทำให้ผมเคลิ้ม

หญิงสาวยิ้ม ยิ้มกว้าง พร้อมกับพูดว่า“ขอบคุณนะคะ สำหรับกำลังใจ และคำพูดดีๆของคุณที่ทำให้ฉันคิดได้”

“ผมไม่ได้ให้กำลังใจ ผมแค่พูดความจริง”
“เอาเถอะ แต่ฉันอยากรู้จัง ว่าคำพูดพวกนั้นคุณเอามาจากการ์ตูนเรื่องอะไร”
“เป็นการ์ตูนตาหวานน่ะ”
“ฮ้า คุณอ่านการ์ตูนผู้หญิงแบบนั้นด้วยหรอ”
“เล่มเดียวเท่านั้นแหละ”
“แล้วทำไมถึงอ่านได้ล่ะ ปกติผู้ชายเค้าไม่ค่อยสนหนังสือการ์ตูนตาหวานนี่นา”

“คุณอยากอ่านไหมล่ะ จดที่อยู่คุณมา เดี๋ยวผมส่งไปให้”



หญิงสาวในตอนนี้ไม่เหมือนคนเดิมที่ผมเห็นเมื่อชั่วโมงก่อนอีกต่อไป ชายคนนั้นก็เดินจากไปด้วยรอยยิ้ม


พวกเขาจากไป


ที่เหลือทิ้งไว้คือ ความว่างเปล่าที่พวกเขาไม่ต้องการ






ใช่เเล้ว เหลือเเค่ผม ความว่างเปล่า