กลับบ้านเรารักรออยู่

รอบนี้พาแฟนกลับไปต่างจังหวัดสามวันสองคืน 5-7 ก.ค.เป็นอะไรที่พอดีไม่มากไม่น้อยหลังจากเราตะลอนทัวร์(กรุงเทพ 555) เราก็กลับบ้านช่วงต้นเดือนที่ก.ค.ที่ผ่านมา ผลออกมาก็อย่างที่เห็นในภาพค่ะ
คุณแฟนกำลังพูดอะไรสักอย่างไม่ทันฟังมัวแต่ถ่ายรูปน่าจะกำลังคุยกับหลานเรา ซึ่่งไม่ค่อยรู้เรื่องกัน คุณหลานที่จริงในห้องเรียนเก่งภาษาอังกฤษกว่าใคร แต่พอเจอเจ้าของภาษาเงียบฉี่ใช้ภาษามือกันอย่างเดียวแต่เค้าก็เข้าใจกันได้

ถนนหน้าบ้านตอนนี้ลาดยางเรียบร้อยแล้ว ขอบอกว่าส่วนหนึ่งเกิดจากการผลักดันของเราเอง หุหุ ไหนๆก็เป็นนักข่าวเจออธิบดีทุกวันไม่เคยขออะไรเลยนอกจากขอให้กรมไปทำถนนให้หน่อยเพราะชาวบ้านแถวนั้นหลายหมู่บ้านรอคอยลาดยางมาหลยสิบปีไม่ กำนัน อบต. ส.ส.ไม่เคยทำสำเร็จ ขอหน่อยเถอะ (ลงทุนเขียนแผนที่ พิกัดให้อธิบดีสั่งลูกน้องไปสำรวจเส้นทางแค่เดือนสองเดือนแกบอกสั่งการเรียบร้อยเพราะชาวบ้านเดือดร้อนจริง) ผลออกมาคือถนนลาดยางยาวเกือบยี่สิบโล ที่บ้านไร้ฝุ่น ( ตอนไปครั้งที่แล้วแฟนเจอตอนกำลังปรับผิวถนน)


ส่วนรูปนี้เป็นรูปวัดหน้าบ้านค่ะ บ้านอยู่ตรงกับประตูวัดพอดี หาง่ายมากเห็นวัดก็เจอบ้านเราแระ





รูปนี้เป็นเด็กๆแถวบ้านไม่รู้ชื่ออะไรบ้างเพราะเด็กรุ่นใหม่เยอะมาก ส่วนใหญ่ก็ครอบครัวยากจน พ่อแม่มาทำงานก่อสร้าง ขับวินมอไซต์กรุงเทพ ทำงานโรงงานแล้วให้ลูกๆอยู่กับตายาย



ด้วยความที่บ้านเราก็คันทรีมากๆไม่รู้จะพาไปไหนเลยพาไปทะเลสาบในหมู่บ้าน อิอิ ไฮโซมั่กๆ ที่จริงคือหนองน้ำสาธารณะประจำหมู่บ้าน ใช้ทำเป็นประปาหมู่บ้านที่ใสสะอาดไม่เคยเหือดแห้ง แต่ก่อนมีบัวขึ้นเยอะมากสวยสุดๆค่ะ และนกเป็ดน้ำก็เยอะเด็กๆเคยออกหาไข่นกเป็ดน้ำตามริมตลิ่งแต่ตอนนี้บัวแทบไม่มีแล้วเพราะเค้าขุดลอกให้มีความลึกพอสมควร ส่วนนกเป็ดน้ำก็หายไปด้วยเพราะไม่มีที่ให้ทำรัง แต่ก่อนนกเป็ดน้ำจะบินมาเป็นฝูงอพยพมาจากไหนไม่รู้ เวลาบินขึ้นฟ้าพร้อมกันเยอะมากกกก สวยจับตาเลยค่ะ



ส่วนนี่ก็ถนนริมหนองน้ำที่ชาวบ้านใช้สัญจรไปมาเพื่อไปทำนา ทำไร่ ร่มรื่นดีมากค่ะ เราว่าน่าจะปลูกต้นไม้ให้ดอกสวยๆมากกว่านี้ เช่น ต้นราชพฤกษ์ หรือต้นคูณ ต้นหางนกยูง สุพรรณิการ์ ยี่โถ เป็นต้น ดีไม่ดีอาจมีคนมาเที่ยวก็ได้นะ




คุณแฟนปั่นจักรยานพาหลานเที่ยว (ไม่รู้บอกทางกันรู้เรื่องได้ยังไง) เหงื่อแตกเลยล่ะคนปั่นเพราะหลานเราชี้นิ้วสั่งอย่างเดียว ได้ยินแต่ เลฟๆ ไรท์ และโกๆๆๆ



ข้างๆหนองน้ำชาวนากำลังดำนา (มั้ง หุหุ) ทุ่งข้าวเขียวขจีสดใสเชียวค่ะ เห็นแล้วสบายตา สบายใจ



อีกภาพของทุ่งข้าวเขียวๆ




จากนั้นเราก็ปั่นจักรยานเข้ามาในเขตของโรงเรียนประถมของเราเอง อาคารเรียนก็เดิมๆ ทาสี ปรับปรุงนิดหน่อย ได้บรรยาากาศแฟนฉันมากๆ



อีกรูปละกัน




ต่อมาเราก็ปั่นกันไปยังที่ดินของเราเอง (หม่อมแม่และเด็จพ่อยกให้อย่างเป็นทางการ) ตอนนี้ก็มีแค่สระลูกหนึ่ง สระนี้เกิดจากขุดหน้าดินไปขายแบบว่าญาติที่เป็นผู้รับเหมาขอเลยไม่ขัดอีกอย่างพ่ออยากได้สระน้ำ แต่ดันลึกเกิน เลี้ยงปลาไว้ก็จับมากินไม่ได้ เลยให้เลี้ยงไว้เฉยๆ หลานเรามีหน้าที่เอาอาหารปลามาให้ปลาทุกเย็นกับพ่อเค้า



ขอกอีกรูปละกัน อนาคตอยากทำบ้านหลังเล็กๆที่นี่



จากนั้นก็ถึงเวลาไปสวนยางพาราของครอบครัวเรากัน คราวนี้ขับรถกระบะไปกันโดยพ่อพาไปเนื่องจากเราขับรถเกียร์ธรรมดาไม่เป็น (แอบเขิลล)



คนงานกำลังขนขี้ยางขึ้นรถอีกคันเพื่อเอาไปตลาดกลางค่ะ คนงานเหล่่านี้ทำงานกับที่บ้านเราเป็นสิบปีครอบครัวที่เห็นพ่อ แม่ ก็ทำพอลูกชายโตก็ให้หัดกรีดยางแล้วค่ะ เก่งมากพ่อเราแฟร์กับเค้ามาก เลี้ยงดูดีเหมือนคนในครอบครัวเค้าเลยไม่ไปไหน ^_^



ขี้ยางถูกเก็บไว้ในถุงที่เห็นนี่แหละค่ะ ราคาตอนนี้ก็โลละห้าสิบกว่าบาท เต็มกระบะเห็นเค้ากะราคากันก็รวมแล้วสี่หมื่นกว่าบาทได้ (ราคาน่าปล้นมาก หุหุ)



พอไปถึงตลาดกลางก็ขนลงเพื่อติดป้ายรอชั่งกิโลขายในวันต่อมาค่ะ



เสร็จจากภาระกิจก็พาคนงานไปกินอาหารภัตตาคารสุดหรู




แน่นอนว่าอาหารสุดหรูก็ต้องมีเมนูนี้ด้วย



ขอตัวไปโซ้ยส้มตำก่อนเด้ออออ น้ำลายไหลแย้วววว บะบายจ้า

Create Date : 16 กรกฎาคม 2553 Last Update : 12 สิงหาคม 2553 21:16:44 น. Counter : 1339 Pageviews.		2 comments
Share Tweet