ไม่รู้เพราะว่าใกล้ครบสองปีที่ได้รักกับเธอหรือเปล่านะ ที่ทำให้ฉันรู้สึกอย่างชื่อบล็อก แรกๆที่คบกันยอมรับว่าฉันออกอาการหวั่นๆ ร้อนๆ หนาวๆกับการได้คบกับเธอยังไงไม่รู้ ประมาณว่าคิดไปต่างๆนานาว่าเธอจะต้องมีใครอยู่หรือเปล่า ล้มลุกคลุกคลานกันบ่อยๆ งอนจนเบื่อตัวเองกับความงี่เง่าเต่าตุ่นของตัวเอง
เรื่มเข้าปีแรก รู้ตัวว่าต้องเปลี่ยนตัวเองแล้วล่ะ ไม่ใช่ว่าเห็นอีกฝ่ายนิ่ง ใจเย็นแล้วยิ่งได้ใจ หนึ่งปีจึงผ่านไปและเราก็ยังเป็นเรา ปีจะเข้าปีที่สอง เราคิดว่าเราใจเย็นขึ้นมาก อาการขี้น้อยใจก็ลดลงเยอะ (แต่อีกฝ่ายไม่รู้คิดเหมือนกันมั้ย) เราว่าเรานิ่งมากขึ้นนะ ไม่คิดมาก เฉยๆ นิ่งๆ อาจเพราะที่ผ่านมาเราสองคนได้เรียนรู้อะไรกันมากขึ้นมั้ง เค้าก็ไม่เคยทำให้เราคิดมาก มีแต่เราที่คิดจินตนาการไปเองต่างๆนานา
ขอบคุณที่รักกันมาตั้งสองปี ขอบคุณกับความใส่ใจเล็กน้อยๆที่มีให้ ไม่รู้สิรักกับเธอมาอย่างนี้เราว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตอีกช่วงหนึ่ง อยากเก็บไว้นานๆกับความรู้สึกนี้ รักที่ต้องอาศัยความเชื่อใจ ไว้ใจ กันมากกว่าคู่อื่นทั่วไป เพราะเราอยู่ห่างกันคนละซีกโลก รักที่ใช้ใจวัดใจกันเพราะเราไม่อาจสัมผัส โอบกอดกันได้อย่างที่คู่อื่นทำได้ เพราะเราอยู่ห่างกันหลายหมื่นกิโลเมตร ฉันไม่มีสิ้่งใดที่จะรั้งใจของเธอได้ นอกจากความรัก .... และฉันก็มั่นใจว่า เธอก็จะใช้ความรักแลกความรักจากฉันเช่นกัน
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [