ชอบในสิ่งที่เลือก กับเลือกในสิ่งที่ชอบ อยู่ที่คุณตัดสินใจ ชีวิตของคุณ คุณคือผู้ลิขิต
Group Blog
จดหมายจากฝั่งกว๊าน
เล่าเรื่องประทับใจ
เรื่องอยากเขียน
บันทึกสีขาว
<<
เมษายน 2552
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
22 เมษายน 2552
ล่าก่อน-สวัสดี
All Blogs
คุณค่าของความเป็นคน
ล่าก่อน-สวัสดี
ใครเหนื่อยกว่ากัน
แม่ฟ้าหลวง
ความรัก = ?
ในคำว่ารัก
ออกเดินทางอีกครั้ง
ล่าก่อน-สวัสดี
นานเท่าไหร่แล้ว ที่ฉันไม่ได้หยิบปากกาเคาะแป้นพิมพ์แบบนี้ นี้หรือที่เขาเรียกว่าลมแล้ง ฉันชักไม่ชอบแล้วสิเจ้าลมแล้งที่ว่า ก็มันพัดพาเอาบรรยากาศที่อบอ้าวข้างนอกเข้ามาในห้องนอนของฉัน มองจากหน้าต่างหอพัก อีกฝากหนึ่งเป็นตึกผู้ป่าย บรรยากาศดูเงียบๆไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเหมือนตึกผู้ป่วยนอก
ฉันนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างพิจารณาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ฉันมาอยู่ที่นี้นานแค่ไหนน่ะ จะครบหนึ่งปีเต็มๆแล้วสิ แล้วที่ผ่านมาฉันไปทำอะไรถึงไม่เคยเห็นว่าห้องนอนของฉันกับตึกผู้ป่วยห่างกันไม่เท่าไหร่
นานแล้วที่ฉันไมได้อยู่กับตัวเองแบบนี้ ความรู้สึกที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักกับ
เวลาอีกหนึ่งปีที่ผ่านไป ฉันชักจะเห็นด้วยกับคนที่บอกว่าวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก จากวันแรกที่ฉันก้าวเข้ามาสัมผัสกับชีวิตนักศึกษาพยาบาลแบบไม่เต็มใจ ผ่านการรับน้อง ผ่านชีวิตนักศึกษาปี 1 เป็นพี่ปี 2 มีน้องให้รับ ผ่านการอบรมบมเพาะจากสถานศึกษาอาจารย์จนมีหัวใจของนักศึกษาพยาบาลเต็มเปี่ยม เหลือชีวิตการเป็นนักศึกษาปี 2 อีกไม่กี่วัน ระดับชั้นปี่ที่เพิ่มขึ้นนั้นหมายถึงความรับผิดชอบและความรู้ที่ต้องเพิ่มขึ้นตาม
การฝึกงานที่ผ่านมาทำให้ฉันได้เรียนรู้หลายๆอย่าง ทั้งเพื่อนร่วมงาน อาจารย์ การทำงานเป็นทีม และการรู้รับผิดชอบในหน้าที่และการกระทำของตัวเอง ฉันพูดได้เลยว่ามันเป็นช่วงเวลาที่เหนื่อยที่สุดที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปถึงตึกผู้ป่วยก่อนพี่พยาบาล การนอนดึกเพื่อนวางแผนการพยาบาลและศึกษายาและโรคของผู้ป่วยที่เรารับผิดชอบดูแลโดยตรง ซึ่งในเวลาปฏิบัติงานจริงเราไม่ได้มีคนป่วยคนเดียวที่ต้องดูแล แต่มีคนทั้งตึกที่เราต้องช่วยเหลือในยามที่เขาต้องการความช่วยเหลือแต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดเช่นกัน
การขึ้นวอร์ดฝึกหลักการและเทดนิคทางการพยาบาลของฉันถือได้ว่าเจออาจารย์ที่ดุที่สุดในวิทยาลัยถึง 2 ท่าน ตอนแรกๆก็รู้สึกกลัว เพราะเท่าที่ฟังกิตติคุณของท่านจากรุ่นพี่ที่ผ่านๆมา บางคนแค่ได้ยินชื่อก็ขนลุกเกลียว แต่ฉันกับเพื่อนในกลุ่มอีกห้าก็ผ่านมาได้ และในวันสุดท้ายของการฝึกฉันจึงได้รู้ว่าเพราะอะไรอาจารย์ถึงเข้มงวดกับพวกเราในการฝึก เพราะว่า พวกเรากำลังทำงานกะชีวิตคน ระหว่างการมีชีวิตรอดและความตายดังนั้นสิ่งที่นักศึกษาฝึกงานอย่างเราควรตระหนักถึงคือ การมีสติในการปฏิบัติงานและความชื่อสัตว์ต่อการกระทำของตนเอง เพราะการกระทำของเราคนอื่นไม่รู้แต่ตัวเรารู้ดีที่สุด ดังนั้นในการปฏิบัติกับผู้ป่วยเราต้องคำนึงถึงความถูต้องและปลอดภัยทั้งตัวเราและผู้ป่าย
ฉันขึ้นฝึกที่ตึกผู้ป่วยศัลยกรรมกระดูกชายเป็นที่แรก พอลงจากตึกศัลยกรรมกรูกฎได้ฝึกต่อที่อยุรกรรมหญิง การปฏิบัติงานทั้งสองตึกข้องข้างต่างกันมาก ที่ตึกศัลยกรรมจะเจอแต่ผู้ป่วยที่ประสบอุบัติเตตุมีบาดแผล การทำงานในตึกนี้จึงต้องตระหนักถึงหลักการปฏิบัติงานด้วยหลักปราศจากเชื้อ เพื่อป้องกันการติดเชื้อ ส่วนที่ตึกอยุรกรรมหญิงจะเป็นผู้ป่วยด้วยโรคเรื้อรัง เช่นความดันโลหิต ไต หัวใจ เบาหวาน การดูแลรักษาก็จะต่างกันไปตางโรคที่เป็น
ที่ผ่านมาฉันได้เรียนรู้ตั้งแต่การเกิด มีชีวิตอยู่ ความสูญเสีย การตาย ไม่ใช่ว่าหัวใจฉันด้านชาน่ะ แต่ว่าหลายๆเหตุการณ์ที่ได้ประสบมันทำให้ตระหนักได้ว่า การเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ แต่อยู่ที่ว่าจะยืดระยะเวลาออกไปได้นานสักเท่าไหร่เท่านั้น ดั้งนั้นในขณะที่ยังมีชีวิตและลมหายใจ ฉันว่าเราน่าจะใช้มันให้เกิดประโยชน์ที่สุดทั้งกับตัวเราและผู้อื่น
เมื่อเดินทางมาถึงวันนี้ฉันบอกกับตัวเองว่าเลือกไม่ผิดที่เดินมาทางนี้ ชีวิตและการเดินทางสอนอะไรหลายๆอย่าง จากเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดของพ่อและแม่ เมื่อวันแรกที่ฉันต้องเดินจากมันมา ฉันเคยกลัวว่าจะอยู่ไม่ได้ แววตาความห่วงใยของแม่ เสียงของพ่อที่บอกฉันว่า ฉันเป็นลูกของพ่อ พ่อเชื่อว่าฉันทำได้แล้ววันนี้ฉันก็ฝ่าฟันมาได้ครึ่งทาง ขอบคุณพ่อกับแม่ที่คอยเป็นกำลังใจและรับฟังในสิ่งที่ฉันพบเจอ ระหว่างทางฉันได้พบเจออะไรมากมาย แต่พ่อกับแม่ไม่เคยเบื่อที่จะรับฟัง
Create Date : 22 เมษายน 2552
Last Update : 22 เมษายน 2552 10:52:27 น.
6 comments
Counter : 816 Pageviews.
Share
Tweet
มาทักทายค่ะ ไม่เจอกันเสียนานเลย
คิดถึงค่ะ
โดย:
medkhanun
วันที่: 24 เมษายน 2552 เวลา:10:01:08 น.
ออกนิเทศบ้านต๋อมสนุกไหม
น้ำขาวกระจายเลยมั้ง...เสียดายปีนี้ไม่ได้อยู่พะเยา
เล่นน้ำสนุกกว่าทางนี้
โดย:
ปลายแปรง
วันที่: 24 เมษายน 2552 เวลา:15:07:34 น.
น้องเบญจ์
พี่นกสบายดีค่ะ
นานๆ มาเข้าบล็อกทีเหมือนกัน
การงานก็วุ่นวายไปตามเดิมนะคะ
ยิ่งช่วงนี้มีพิษเศรษฐกิจอีก เลยวุ่นๆ ใหญ่
แม้จะไม่ค่อยได้เจอกัน แต่พี่นกก็มีกำลังใจ
ให้น้องเบญจ์ประสบกับความสำเร็จดังที่ตั้งใจไว้นะคะ
โดย:
Nok_Noah
วันที่: 26 เมษายน 2552 เวลา:16:15:44 น.
สวัสดีค่ะ
มาส่งข่าวว่าตอนนี้ฝึกงานอยู่ที่บ้านค่ะ
สนุกมากๆๆๆ
ได้เจอคนไข้ที่หลากหลายค่ะ
โดย: เบญจวรรณ IP: 118.172.73.188 วันที่: 28 เมษายน 2552 เวลา:11:47:30 น.
อ้าว
กลับเจียงฮายไปแล้วกา
เน็ตพี่เพิ่งใช้ได้ก็ค่อยเป็นพวกทันสมัยขึ้นมาหน่อย
พักผ่อนเยอะๆนะจ๊ะ
โดย: ปลายแปรง แห่ง ปลายวา IP: 61.19.67.13 วันที่: 20 พฤษภาคม 2552 เวลา:11:46:45 น.
ฝากเมลล์ไว้ที่หลังไมค์นะจ๊ะ
โดย:
ปลายแปรง
วันที่: 7 กรกฎาคม 2552 เวลา:12:46:57 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
lukkongpoka
Location :
เชียงราย Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
?
]
Friends' blogs
พ่อพเยีย
แพรจารุ
Nok_Noah
ปลายแปรง
สีน้ำฟ้า
pu_chiangdao
ตาพรานบุญ
ดอกเสี้ยวขาว
สเลเต
มัยดีนาห์
มณีมรกต
p_tham
ใต้ท้องฟ้า
kuakul
เพลงฝนต้นลมหนาว
zunzero
=Lord Gary=
veerar
มิสเตอร์ฮอง
K_chang
Charlotte Russe
pigarea
โสดในซอย
รวิษฎา
a_mulika
Takaw
joblovenuk
หนีแม่มาอาร์ซีเอ
join_Eng
fifty-four
โสมรัศมี
deawdai
แม่น้องแปงแปง
dang1234
สาวน้อยคอยเธอ
แม่น้องเบนส์
medkhanun
นกที่ไม่มีเสียง
Webmaster - BlogGang
[Add lukkongpoka's blog to your web]
Links
พี่หมี่เกี้ยว
แม่ญิงโย-นก
Bloggang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
คิดถึงค่ะ