ก่อนจะถึงวันใหม่ ชีวิตยังต้องเดินทาง วันพรุ่งนี้เช้ายังอยากหายใจ.. สองเท้ายังเป็นเพียงคนเดินถนน..ธรรมดาๆ ที่บางทีอาจมีขี้ฝุ่นเกาะเท้า ขี้โคลนขี้ตม และขี้หมาบ้าง มันก็เป็นธรรมดาของ..คนธรรมดาอย่างเราๆ บางครั้งท้อ บางครั้งเหนื่อย ล้า อ่อนแรง แต่ยังมีแสงแห่งแรงใจ บอกใจ...สู้ไป ..สู้ไป อย่าท้อ คนข้างหลังยังรอความฝันด้วยหวัง อย่าได้ทำความฝันหล่นหาย เพียงเพราะใครบางคนเข้ามาและจากไป บัดนี้เป็นเวลาของวารวันใหม่ จะมีสิ่งใดสำคัญไปว่าสำรวจใจของเราเล่า คืนวันผ่านก่อเกิดประโยชน์หรืออยู่แค่พอหนักแผ่นดิน สิ้นคิดบ่อยครั้งหรือพลาดพลั้งบ่อยหน สับสน อ้างว้าง เหน็บหนาว หรือใจร้าวรอน ก็อย่าให้ขาดตอนของคำว่า “ สติ “ ชีวิตยังมีอีกเยอะ อย่าปล่อยให้เรื่องราวเลอะเทอะมาเปรอะเปื้อนใจ บัดมันทิ้งเหมือนฝุ่นผง อย่าไปเสียดาย เพราะอีกไม่นาน ก็คงมีฝุ่นผงชิ้นใหม่ ปลิวกลับมาให้เราเป่าปัดอีก สิ่งใดผ่านแล้ว...แล้วไป สิ่งใดเสียแล้ว..ช่างมัน ฉันก็แคร์แต่ไม่เสียดายท่องกับตัวเองไว้อย่างนี้ เพราะสิ่งที่ควรอยู่ด้วยมากที่สุดก็คือ ใจของเราเอง เพื่อทำความรู้จักกับใจ เพื่อรู้ใจ เพื่อรู้ต้ว เพื่อได้ยินเสียงเพรียกเล็กๆ...ที่จะดังเพียงแค่แผ่วเบา จนถึงเบามาก หากไม่เปิดหัวใจฟัง การค้นพบถนนของชีวิตด้วยการเงี่ยหูฟังใจ ก็ถือเป็นของขวัญอันวิเศษสุดกว่าของขวัญใดๆ ในพิภพนี้แล้ว   Create Date : 05 มกราคม 2552 6 comments Last Update : 12 เมษายน 2554 10:01:48 น. Counter : 710 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีปีใหม่...คนไทยทุกคนค่ะ แล้วจะรีบมาอัพบล็อกนะค๊า   โดย: บรรณารักษ์789 5 มกราคม 2552 9:48:02 น.

โดย: pet.sp 5 มกราคม 2552 11:20:09 น.

ผมคนไทย อิอิ มารับ สวัสดีปีใหม่ครับ ตามมาดูฮะ เห็นจากบล๊อกน้าปอน สวัสดีปีใหม่ครับ แล้วจะตามมาอ่านอีกรอบ รออารมณ์ได้ที่ก่อน...   โดย: Mining Old Man 14 มกราคม 2552 21:04:05 น.

มาแล้ว...อ่านแต่อันนี้อยู่เลย ชอบครับ "อย่าได้ทำความฝันหล่นหาย เพียงเพราะใครบางคนเข้ามาและจากไป" "เพราะสิ่งที่ควรอยู่ด้วยมากที่สุดก็คือ ใจของเราเอง" "การค้นพบถนนของชีวิตด้วยการเงี่ยหูฟังใจ ก็ถือเป็นของขวัญอันวิเศษสุดกว่าของขวัญใดๆ ในพิภพนี้แล้ว" นั่นแหละนะ... แต่เมื่อวันโน้น ใจกระทบจากใครบางคน ที่ผ่านเข้ามา และผ่านไปอย่างไม่น่าเชื่อ คิดว่าเคยซึ้งใจ เข้าใจ ก็กลายเป็นไม่ หลงทางคว้างอยู่พัก ก่อนนิ่งสนิทกับใจของตัวเอง และเรียนรู้ว่า ใจของเราน่ะมีค่าปานใด อ่านแล้วนึกถึงวันเก่า หนหลัง... ขอบคุณ คุณ คำ และความ   โดย: Mining Old Man 16 มกราคม 2552 20:57:01 น.

"ปล. รูปภาพที่ไปโพสต์ที่บล็อกนั้น ชวนฝันเหลือเกิน..ฝันว่าอยากไปเอนกายบนม้านั่งตัวยาวนั้น แล้ว วาดบทกวีสักบท คงจะสุขใจพิลึก" โดย: บรรณารักษ์789 19 มกราคม 2552 20:20:06 น. .... ชวนฝันก็ฝันดิครับ. นะ ว่างเมื่อไหร่ ก็เอนกาย ร่ายบทกวี ผมจะรออ่าน   โดย: Mining Old Man 19 มกราคม 2552 20:48:45 น.

ขอโทษครับ คุณอยู่สกลเหรอ? งั้นเราก็ไม่ไกลกันเท่าไหร่ในโลกจริง... ผมอยู่อุบลครับ :) ... นึกถึงเมื่อก่อน ร่วม 20 ปีแล้ว, อ่านแนวหวานแหวว ชอบเหลือเิกินกับบทกวี แต่ก็น้อยครั้งที่จะเขียนได้ เมื่อก่อนที่ติดใจก็น้าปอนนั่นแหละฮะ "ห้องสีขาวใต้หลังคา" เล่มนี้ทำเอาเพ้อ เขียนบันทึกหาใครสักคนเชียวแหละ เพียงแต่ใครสักคน คนนั้น เราห่างไกลกันเหลือ ทั้งกาย ทั้งใจ จนป่านนี้ก็ยังไกล และไม่ได้รับรู้อะไรกับบันทึกเล่มเล็ก... ที่ใครคนหนึ่งเขียนถึงเลย... เป็นบันทึกความคิดถึง ที่ไม่ถึง เป็นเรื่องราวเล่าสู่กันฟัง ที่เธอไม่เคยได้ยิน แต่ผมก็รักที่จะเขียน จะคิด... (แม้มันจะไม่ถึงก็ตาม) ยังไงโลกก็ยังสวยงามนี่นา... ยาวไปแล้วมั้ง อาจไม่สละสลวยนัก...ปิดท้ายกับถ้อยความ จาก เจ้าชายโรแมนติก ของผม (และอาจจะของคุณด้วย) ฉันว่าชีวิตก็มีเท่านี้... เพียงเหลือความทรงจำที่ดีไว้ให้แก่กัน เธอว่าอย่างนั้นไหม?   โดย: Mining Old Man 19 มกราคม 2552 21:02:58 น.