.. กลับบ้าน ..

ทุกครั้งที่มีเรื่องไม่สบายใจ หรือมีปัญหาหนัก ความรู้สึกแรกของฉันคืออยากกลับบ้าน

แต่คำว่า “บ้าน” ของฉันในวันนี้ และ วันวานมันต่างกัน

บ้าน .. เมื่อครั้งก่อน คือ บ้านที่ราชบุรี บ้านที่มีป้า เป็นที่พึ่งพิงให้คำปรึกษาปลอบโยน เอาใจ

แต่ในวันนี้ “บ้าน” ที่ฉันต้องการเมื่อเกิดปัญหา คือ ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆของฉันเอง

ฉันจะหมกตัวอยู่ในนั้นทั้งวัน จมจ่อมอยู่กับปัญหา และพยายามหลับ

ฉันจะนอน นอน นอน นอน มันทั้งวัน นอนหลับมั้ย หลับสิ่ ก็กินพาราทุกสี่ชั่วโมงไม่หลับได้ไง

แต่ถามว่าหลับสนิทมั้ย ไม่เลยยยยยย หลับเพียงแค่ร่างกาย แต่จิตใต้สำนึกมันวนเวียนถึงแต่ปัญหา

ตื่นนอนมาก็ล้าๆ เหนื่อยๆ ปวดหัวมากมาย สุดท้ายก็ต้องกินยาพาราต่อไป วนเวียนอยู่อย่างนี้

ฉันอยู่ในสภาวะนี้มาหนึ่งสัปดาห์แล้ว หลายสิ่งอึดอัดแน่น ไม่รู้จะพูดบอกใคร

สุดท้าย ฉันคิดถึง “บ้านหลังนี้” ฉันไม่ได้กลับมาที่นี่ นานแสนนาน

ฉันเคยพยายามกลับมา และพบว่า .. ความรู้สึกอยากเขียนอยากเล่าเหมือนเมื่อก่อนมันไม่มีอีกแล้ว

อาจเพราะฉันก็เอาเวลาที่มีไปสนใจกับสิ่งอื่นมากกว่า ฉันไม่มีสมาธิมากพอที่จะเขียนอะไร

แต่วันนี้ เวลานี้ วันที่อ่อนล้า .. ฉันก็กลับมาที่นี่อีกครั้ง ..กลับบ้าน..