มนุษย์ คือนักเดินทางที่โดดเดี่ยวยิ่ง สร้างอะไรไว้เยอะก็ยิ่งสูญเสียเยอะตอนที่เราจากไป

รู้ว่ามัน คือธรรมชาติของโลกใบนี้ แต่พอเกิดขึ้นกับเรา มันก็ทำใจยากเหลือเกิน

บางคนกำลังจะเป็นเจ้าสาวในวันรุ่งขึ้น คือ เช้าวันเสาร์ ทุกอย่างจัดเตรียมไว้หมด โชคร้าย ว่าที่เจ้าบ่าวเสียชีวิตกะทันหันจากอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อวันศุกร์

สารภาพตามตรง ไม่รู้จะปลอบเธอยังไง 'ใจเย็นๆ อย่าคิดมาก เดี๋ยวก็จะผ่านไปได้ ดูเป็นประโยคไร้สาระทันที

“พรุ่งนี้ก็คงไปโบสถ์ค่ะ เพราะเราสองคนเป็นคริสต์” เธอตอบได้แค่นั้น

ผู้ชายอีกคนโทรศัพท์ทางไกลมาจากออสเตรเลีย หนีความสูญเสียไปพักใจไกลอีกซีกโลก หน้าจอคอมพิวเตอร์ยังมีภาพเธอคนนั้นอยู่

เค้าเริ่มเล่าต่อ “ไม่รู้ทำไมครับ มีวันหนึ่งอยู่ๆ ก็อยากใส่บาตร เลยชวนเธอไปทำบุญด้วย ตอนจะกลับ ผมเรียกเธอ แล้วบอกว่า ผมรักคุณนะ เธอหันมายิ้มขำๆ แล้วตอบว่า ไอ้บ้า เป็นภาพที่ผมจำได้ติดตา หลังจากนั้นเธอขึ้นรถไปกับพี่สาวผม รถประสบอุบัติเหตุ ผมเสียเธอไปพร้อมกับพี่สาวผม”

บางคนจากกันไม่ทันลา บางคู่มีเวลาให้ค่อยๆ นับถอยหลัง เพื่อให้รู้ว่าความสุขใกล้หมดลงทุกที เทียบไม่ถูกว่า อันไหนดีกว่า