ไม่คิดว่า missed call จากที่บ้านจะทำให้เรารู้สึกผิดขนาดนี้
เรื่องมันมีอยู่ว่า
อย่างที่บอก
บ้านเราอพยพหนีน้ำไปเช่าคอนโดอยู่ชลบุรีตั้งแต่ปลายเดือนที่แล้ว
แล้วจนบัดนี้น้ำก็ยังไม่ท่วม
แต่เรามาอยู่บ้านคนเดียวเพราะเรายังต้องไปทำงาน
ครอบครัวเราเลยตัดสินใจกลับบ้านดีกว่า
กลับก่อนกำหนดเช่า 1 เดือน
แต่ไม่เป็นไร
เข้าใจว่าไม่มีที่ไหนจะอยู่สบายเท่าบ้านเรา
หม่าม้าก็โทรมาบอกตอนเย็นวันพฤหัสว่าเย็นวันศุกร์ไม่ต้องแพ็คกระเป๋ามานอนที่คอนโดแล้วนะ
เพราะเค้าจะกลับบ้านแล้ว
เพราะข้างห้องและบนล่างเค้าต่อเติม
เสียงตอก เสียงสว่านดังทั้งวันเลย
เค้าอยู่ไม่ได้แล้ว
เราก็โอเครับรู้ว่าไม่ต้องไป
ให้รอทำความสะอาดบ้าน
รอเค้ากลับมากันวันเสาร์เช้า
แล้วเราก็ไม่ได้คุยกันอีก
วันศุกร์ผ่านไปโดยไม่ได้คุยกัน
วันเสาร์เช้ามาถึง
เราตื่นมา
เอามือถือมาดู
อ้าว
แบตจะหมดเหลือขีดเดียว
ชาร์ตไว้ข้างบนเนี่ยดีกว่า
หิวข้าววุ้ย
อาบน้ำ แต่งตัวออกไปซื้อโจ๊กที่ตลาด
โดยที่ไม่ได้ติดมือถือออกไป
ไปตลาดก็ไปซะครึ่งชั่วโมง
เพราะรอคิวโจ๊กนานมาก
แล้วก็เลยไปซื้อชาเขียวปั่นเจ้าประจำ
ไปนั่งคุย นั่งเล่นรอกับพี่เค้าแล้วค่อยมารับโจ๊ก
แล้วก็แวะ 7-11 ซื้อขนม แวะแผงผักซื้อมะนาว นู่น นี่ นั่น
จะบอกทำไม???
คือจะบอกว่าเราใช้เวลาไปตลาดรวมทั้งหมดประมาณ 40 นาที
แล้วพอกลับบ้าน
ก็แกะโจ๊กกิน ดูทีวี
ได้ยินเสียงมือถือแว่ว ๆ ที่ชาร์ตอยู่ข้างบน
แล้วก็รู้ด้วยนะว่าหม่าม้าโทรมา
แต่นะ
คนกำลังกินครึ่ง ๆ กลาง ๆ อยู่
กะว่ากินเสร็จเรียบร้อย ล้างจานเสร็จแล้วค่อยโทรกลับ
ขึ้นไปข้างบนจะโทรกลับตอน 10 โมง
เจอไปเป็น 10 missed calls
ทั้งเบอร์หม่าม้า ทั้งเบอร์น้องชาย
เลยโทรกลับเบอร์น้องชายดีกว่า
เพราะเป็นเบอร์ล่าสุด
โทรกลับไป
เจอน้องชายด่าเป็นชุดเลย
ว่ามึงทำอะไรอยู่ ทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์
รู้มั้ยว่าหม่าม้าเป็นห่วงมาก
เพราะว่าเมื่อคืนก็ไม่ได้โทรมา
เช้านี้ก็ไม่ได้โทร
เนี่ย
เค้าโทรหาข้างบ้านให้มาดูมึงเนี่ยว่ามึงเป็นอะไรรึเปล่า
เกิดอุบัติเหตุ หรือไฟดูดตายไปรึยัง
เพราะมึงไม่รับโทรศัพท์เนี่ย !@%!@#$!
กลับมานั่งคิด
เฮ้อ
รู้สึกผิดเลย
โทรไปบอกเพื่อน
เค้าก็บอกว่าก็มองกันคนละมุมน่ะ
เราก็คิดว่าเดี๋ยววันเสาร์ก็กลับแล้ว
คุยกันครั้งสุดท้ายวันพฤหัสก็คงไม่มีอะไร
ก็เลยไม่ได้โทรอีก ก็รอเค้ากลับมาวันเสาร์เลย
แต่เค้ากลับคิดว่าเอ๊ะ ทุกทีก็โทรมาคุยวันเว้นวัน
ทำไม 2 วันนี้ไม่เห็นโทรมาเลย
(คืออาทิตย์แรก เราโทรคุยกับหม่าม้าทุกวันเลยเพราะว่าเรากลัว แบบว่าไม่เคยอยู่และนอนบ้านที่ไม่มีคนมาก่อนเลยจนจะ 30 อยู่แล้วเนี่ย เลยต้องโทรขอความอบอุ่นซะหน่อย แค่ทุกคืนเอง)
แล้วคืนแรก ๆ เราก็เล่าให้เค้าฟังที่เราสับคันเอ้าท์แล้วเกือบจะโดนไฟดูดตาย หาอ่านประสบการณ์ตื่นเต้นอันนี้ของเราได้ที่บล็อคนี้
มันเลยทำให้เค้าคิดว่า
ครั้งที่แล้วเราโชคดี
ครั้งนี้อาจจะไม่
แล้วทุกครั้งเวลาเราออกไปไหนเราก็จะเอามือถือติดตัวไปเสมอ
แต่ครั้งนี้ก็คิดว่าแบตมันจะหมด
ชาร์ตทิ้งไว้ดีกว่า
แล้วไปซื้อข้าวแป๊บเดียวก็คงไม่มีใครโทรมาหรอก
เพราะที่บ้านก็บอกแล้วว่าวันนี้จะกลับมาก็ไม่รู้จะโทรกันทำไม
อะไรประมาณนี้
แต่โชคดีที่ว่า
เมื่อเช้าตอนเราขี่จักรยานไปหน้าหมู่บ้าน
เราสวนกับคนข้างบ้านพอดี
เค้าก็เลยบอกว่าคงไม่เป็นไรหรอก
เพราะเมื่อเช้าเห็นขี่จักรยานออกไปอยู่
น่าจะไปหาของกิน
ประมาณนี้
แต่ไม่คิดเหมือนกันนะ
ว่าเวลาประมาณ 1 ชั่วโมงที่เราไม่ได้โทรกลับ
มันทำให้แม่เราห่วง กังวลขนาดนี้อ่ะเนอะ
ใจคนเป็นพ่อเป็นแม่อ่านะ
ไม่ว่าลูกจะอายุเท่าไหร่
ก็คงอดห่วงไม่ได้อยู่ดี
แล้วก็คงเป็นความห่วงตลอดชีวิต
ไม่ว่าจะตลอดชีวิตของเรา หรือชีวิตของเค้า
จนกว่าจะตายกันไปข้างนึง
การเป็นพ่อคน แม่คนนี่มันเป็นภาระอันยิ่งใหญ่จริง ๆ เนอะ
มันไม่เหมือนซื้อของที่เห่อแค่ชั่วคราว
แล้วก็เลิกเล่น ทิ้งขว้าง หมดห่วงกันได้ภายในเวลาไม่กี่เดือน หรือไม่กี่ปี
ตอนนี้เค้าก็กลับมาถึงบ้านละ
ความห่วงสำหรับวันนี้ก็คงหายไป
มีแต่ความรู้สึกผิดในใจ
แค่ว่าทำไมไม่เอามือถือไปฟระ
ทำให้เค้าห่วงอยู่เป็นชั่วโมง
มีแต่ if clause เต็มไปหมด
ถ้าเราทำอย่างโน้น ก็คงไม่เป็นอย่างนี้ ฯลฯ
เนี่ยแหละน้า
เราจะเห็นความห่วงใยของพ่อแม่เรามากที่สุดก็ตอนที่เกิดอะไรขึ้นกับเราเนี่ยแหละ
| Create Date : 19 พฤศจิกายน 2554 |
| Last Update : 19 พฤศจิกายน 2554 13:57:40 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1994 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 94 คน [
