Bloggang.com : หนูลีลี : ว่าด้วยเรื่องวิวบนรถไฟฟ้ากับรถเมล์และการหายใจจังหวะเดียวกับน้องที่หลับข้าง ๆ

ว่าด้วยเรื่องวิวบนรถไฟฟ้ากับรถเมล์และการหายใจจังหวะเดียวกับน้องที่หลับข้าง ๆ

ช่วงหลังมานี้
ตั้งแต่โรงเรียนปิดเทอม
เราก็มีโอกาสได้ขึ้นรถเมล์ไปทำงาน
จริง ๆ แล้วเป็นคนชอบขึ้นรถเมล์มากกว่าขึ้นรถไฟฟ้านะ
แล้วรู้สึกว่าการขึ้นรถไฟฟ้าบนดินลงไปต่อใต้ดินมันเสียเวลากว่าขึ้นรถเมล์ต่อเดียวถึงอีกต่างหาก

ก่อนหน้านี้เวลาไปทำงาน
ต้องต่อทั้งรถไฟฟ้าไปลงอโศกแล้วก็ต่อใต้ดินไปอีกที
มันก็สามารถคาดเดาเวลาที่ค่อนข้างแน่นอนนะ
แต่เราไม่ชอบเลย
ไม่ชอบที่ต้องขึ้นบันไดไปรอรถไฟฟ้ากว่าจะมา
ถึงสถานนีก็ต้องมุดลงใต้ดินแล้วก็รอรถไฟฟ้าอีกรอบ
มันเสียเวลามากกับการเดินขึ้น รอ แล้วก็เดินลง แล้วก็รอ

อันนี้ยังไม่ชอบเท่ากับการอยู่บนรถไฟฟ้า
เราไม่ชอบแสงสีเหลืองบนรถไฟฟ้าเอาซะเลย
ถ้าวันไหนไม่รีบจริง ๆ เราจะไม่พยายามนั่งรถไฟฟ้านะ
เพราะเราเกลียดแสงสีเหลืองในขบวนรถไฟฟ้า

มันทำให้เรารู้สึกว่าเราต้องเร่งรีบ
ทั้งแสงสีเหลืองและเก้าอี้สีเหลือง
เราเห็นเมื่อไหร่ ใจเราจะเต้นเร็ว
รู้สึกหงุดหงิด เหมือนต้องรีบไปให้ทันเวลาตลอด

เราเป็นแบบนี้ทุกครั้ง
แต่เราเลี่ยงไม่ได้เพราะที่ทำงานเก่าอยู่สยาม
ยังไงรถเมล์ก็ช้ากว่าแน่นอนจากอ่อนนุชถึงสยาม

แต่ตอนนี้สามารถเลี่ยงการนั่งรถไฟฟ้าได้แล้ว
ดีใจจริง ๆ
เพิ่งจะเกิดปัญญาก็ตอนปิดเทอมรถน้อย ๆ เนี่ยแหละ
ที่รู้สึกว่ารถเมล์เร็วกว่ารถไฟฟ้า 2 ต่อเยอะเลย

เรามีความสุขมากที่ได้มองวิวทางด่วนตอนรถไม่ติด

แต่ก่อนเราก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
ว่าทำไมเราชอบวิวทางด่วน
แต่เราไม่ชอบวิวรถไฟฟ้า
เราก็นึกว่าเราคงไม่ชอบไอ้แสงสีเหลืองนั่นเลยทำให้ไม่ชอบวิวไปด้วย

แต่เราเพิ่งได้คำตอบว่ามันก็เป็นแค่ส่วนหนึ่ง
แต่จริง ๆ แล้วที่เราชอบวิวทางด่วนเพราะว่า
เราสามารถมองได้ไกลสุดลูกหูลูกตาโดยเห็นเพียงแค่ตึกอยู่ไกล ๆ

แต่เทียบกับวิวรถไฟฟ้า
โอเคว่ามันไม่รถติดเหมือนกัน
แต่ลองมองดูสิ
วิวที่ได้จะเป็นตึกติด ๆ กันทั้งนั้น
แถมมันอยู่ใกล้เรามากซะด้วย
ทำให้เรารู้สึกอึดอัดมาก

ทั้งแสงสีเหลือง
ทั้งวิวตึกอันอึดอัด
มันคงพอที่จะทำให้เราเลี่ยงการขึ้นรถไฟฟ้า
ตื่นเร็วขึ้นอีกหน่อย จากที่ตื่นตี 5.40 ก็มาตื่นตึ 5.20
แล้วนั่งชมวิวจากทางหน้าต่างรถเมล์แทน
ไม่รู้อาการอย่างเราจะเรียกว่า Sky Train Phobia ได้รึเปล่า

หลังจากนั่งรถเมล์มาร่วม 2 เดือน
เมื่อวานนี้เรามีเรื่องประทับใจ
ที่ทำให้เราสามารถละสายตาจากวิวทางด่วนได้

คือเมื่อวานนี้
ตอนเราขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
มีผู้ชายคนนึงลุกให้เรานั่งด้วย
(ไม่รู้ว่าชุดรึเปล่า เพราะมีคนลุกให้เราทั้งเช้า-เย็นเลย สงสัยนึกว่าเราท้อง)

พอได้นั่งเราก็มองวิวไปด้วย
แต่มาสะดุดก็ตรงคนนั่งข้าง ๆ เนี่ยแหละ
คือน้องม.ปลายที่นั่งหลับข้าง ๆ แอบหน้าตาดีไง

เค้าก็นั่งหลับอยู่ (แต่รับรู้ได้ว่าน้องเค้าหน้าตาดี อิอิ)

มองข้าง ๆ น้องเค้าเหมือนจาง กึน ซอก กับน้องพิช รักแห่งสยามน่ะ
(แต่ 2 คนนี้หน้าตาออกจะเหมือนกันนะเราว่า)

เมื่อวานอิชั้นก็เลยไม่ได้สนใจวิวทางด่วนเลยค่า
นั่งมองน้องเค้า
ค่อย ๆ มองน้องเค้า
ตั้งแต่หน้าผาก
คิ้ว
สันจมูก
ขนตา
รูปปาก
แก้ม
ลำคอ
(หื่นดีมั้ยเนี่ย)

แล้วก็ไล่ลงมามองเป้น้องเค้า
มีพวกกุญแจเล็ก ๆ ของ National Folk Museum of Korea ด้วย
สงสัยน้องเค้าเคยไปเที่ยวเกาหลีมา
หรือมีสาวซื้อมาฝากแน่เลย

แล้วก็มองลงไปที่แหวนสีเงินวงเกลี้ยงตรงนิ้วก้อยข้างซ้าย
น้องเค้ามีแผลเหมือนมีดบาดตรงหลังมือข้างซ้ายใกล้ ๆ นิ้วชี้ด้วย
(จะบอกทำไมฟระ

)
แบบว่าตั้งใจมองไง แหะ ๆ
(ตายละ บอกรายละเอียดขนาดนี้ กลัวมันถึงเจ้าตัวจังวุ้ย)

แล้วก็ไม่รู้จะมองอะไร
เลยเห็นท้องเค้ากระเพื่อมอยู่
เลยลองหายใจจังหวะเดียวกับน้องเค้าดู

รู้สึกผ่อนคลายดีนะ
ทำให้เรียนรู้ว่า
ถ้าเวลาเราเครียด ๆ หรือกังวล
ให้ลองหายใจช้า ๆ ลึก ๆ เหมือนคนกำลังหลับดู
มันผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย

ขอบคุณนะน้องที่ทำให้พี่เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ
และทำให้รู้ว่าการนั่งรถเมล์ก็มีสิ่งที่น่าดึงดูดว่าวิวข้างทางได้อีก

ปล. น้องหลับไม่อ้าปากด้วย ดูดีมากเลยค่า กรี๊ด