ทำมือถือหายครั้งแรก ตกใจน้อยกว่าที่คิดไว้นะ
พอดีทำมือถือหาย
ไม่คิดว่าตัวเองจะทำหายนะ
เพราะไปเดินตลาดแถวสีลม
เอามือถือ กระเป๋าสตางค์ กระเป๋าใส่เหรียญ แล้วก็ร่มใส่กระเป๋าเล็ก ๆ นั่งแท็กซี่กับเพื่อนที่ออฟฟิศไปกินข้าว
ตั้งแต่นั่งไป เดินช้อปปิ้ง กินข้าว ยันนั่งกลับ
ไม่ได้หยิบมือถือขึ้นมาเลย
หยิบแต่ร่ม
ก็เลยไม่แน่ใจว่าทำตกเองหรือโดนล้วง
มือถือมันอาจจะตกไปในซี่ร่ม แล้วเวลาเราหยิบร่มออกมากาง
มันอาจจะตกโดยที่เราไม่รู้ตัวก็เป็นได้
เพราะเราใส่ซองหนัง ตกพื้นก็แทบไม่มีเสียง
หรือเวลาขึ้นลงแท็กซี่แล้วตกก็ไม่รู้
แล้วเป็นคนขึ้นคนแรก ลงคนสุดท้ายด้วย หล่นก็ไม่รู้
แต่ไม่น่านะ เพราะไม่ได้แตะมือถือเลยตั้งแต่ไปยันกลับ
ที่หยิบออกมามีแต่ร่มเนี่ยแหละ ควักเข้าควักออกอยู่นั่น
แล้วกำลังคิดเรื่องโดนล้วง
คือก็เป็นไปได้ เพราะกระเป๋าเล็กที่ถือไปก็ไม่ได้ปิดซิป
เพราะควักร่มบ่อย
อาจจะมีแวะดูเสื้อผ้าบ้างโดยที่คล้องกระเป๋าไว้ที่แขน
หรือก้มดูของโดยไม่ได้มองกระเป๋าบ้าง ก็อาจจะเป็นตอนนั้น
แต่จะล้วง ทำไมล้วงมือถือ
มันน่าจะเจอกระเป๋าสตางค์หรือกระเป๋าใส่เหรียญก่อน
มือถือน่าจะนอนอยู่ก้นกระเป๋าเลย
หรือจะหล่นอีกทีตอนควักกระเป๋าจ่ายเงินค่าข้าวก็ไม่รู้
แต่ที่แน่ ๆ กระเป๋าไม่ได้โดนกรีดและไม่ได้เบียดกับผู้คนเลย
ตอนกลับมานะ
เอาของออกจากกระเป๋าเล็ก
ไม่เจอมือถือ
ก็ไม่ตกใจนะ
นึกว่ามีคนแกล้ง เพราะกลับมาก็วางกระเป๋าแล้วไปเข้าห้องน้ำ
ลองโทรเข้าก็ปิดมือถือไปแล้วก็ไม่ได้เอะใจ
ยังนึกว่าใครแกล้งแรงจัง
เอามือถือไปยังปิดเครื่องอีก
แต่สุดท้ายก็ต้องมายอมรับว่ามันได้เปลี่ยนเจ้าของไปเสียแล้ว
โชคดีนะ ใช้มาเกิน 1 ปีแล้ว
โชคดีนะที่อยู่ ๆ ก็เกิดอยากจะ back up พวกรูปในเครื่องเมื่อเช้าก่อนมันจะหาย
เหมือนจะรู้เลยว่าจะหาย
แต่จริง ๆ เราก็ back up ข้อมูลเราเกือบทุกอาทิตย์อยู่แล้วเวลาเราถ่ายรูปใหม่ ๆ ในมือถือ (ซึ่งไม่ค่อยได้ถ่ายหรอก นาน ๆ ถ่ายที ไม่ใช่พวก selfie)
พวก contact no. ต่าง ๆ ก็ไม่กังวล เพราะเรา sync กับ gmail เราอยู่แล้ว
ก็ทำเหมือนมันจะหายได้ตลอดเวลา
เพียงแต่ว่ามันหายเร็วจัง
จำได้ว่าตอนซื้อที่งานมือถือ เดินเปรียบเทียบหลายเจ้า
แล้วบอกเลยว่าเราไม่ใช่คนเปลี่ยนมือถือบ่อยนะ
ขอทน ๆ ใช้ได้ไม่ต่ำกว่า 3-5 ปีนะ
แล้วเป็นไงล่ะ
ใช้ได้แค่ปีกว่า หายซะละ
แต่ดีที่ว่าราคามันไม่ถึงหมื่น ยังเสียดายน้อยหน่อย
ก็แค่ต้องเสียเวลาไปขอซิมใหม่เบอร์เดิมของทั้ง 2 ซิมในเครื่องแล้วก็หาเครื่องใหม่ในงาน commard ที่จะถึงนี้
| Create Date : 19 มีนาคม 2557 |
| Last Update : 19 มีนาคม 2557 16:00:36 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1996 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 94 คน [
รู้สึกเครียดมาก ช่วงนั้นว่างเว้นจากการเขียนบล็อกก็เลยไปเขียนระบายไว้ในเฟซบุ๊กครับ
ไม่สนใจว่าจะอยากอ่านหรือเปล่า แต่ผมขอก็อปมาให้อ่าน
วันนี้ไปเดินสำเพ็ง เอามือถือ samsung galaxy s2 ใส่ไว้ในกะเป๋าสะพาย ตอนจะใช้โทรศัพท์ มาดูที่กระเป๋าต๊กกะใจ ใครฟระมารูดซิปกระเป๋าเรา ไม่มีมารยาทเอาซะเลย คลำหาโทรโทรศัพท์ก็หาไม่เจอ โห นี่มันรูดซิปกระเป๋าเราโดยพละการแล้วยังหยิบโทรศัพท์เราไปอีก เลวจริง ๆ
ลองใช้โทรศัพท์อีกเครื่องโทรเข้าหาเบอร์ตัวเอง ปรากฏว่าหมายเลขนั้นไม่สามารถติดต่อได้ 555+ แบตหมดล่ะสิ สมน้ำหน้าโจรหน้าโง่ ถึงเอ็งจะเอาโทรศัพท์ไปได้ แต่ที่ชาร์จแบตยังอยู่ที่กรูเฟ้ยยยยย
เดินไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ เจอสาวสวยคนนึงกำลังแจ้งความเรื่องโดนล้วงมือถือไปอยู่พอดี นึกในใจว่า ทำไมวันนี้โจรมันจ้องแต่ขโมยมือถือคนหน้าตาดี หว่า ไม่เข้าใจพวกโจรเอาซะเลย
ตำรวจก็เหมือนจะไม่ค่อยอยากรับแจ้งความเอาซะเลย หลังจากที่อิดออดโยกโย้อยู่พักใหญ่ บอกว่าของหายอย่างนี้โอกาสได้คืนยาก ส่วนมากจะหายแล้วหายเลยไม่ได้คืน แจ้งความไปก็อาจไม่ได้อะไร ผมคิดว่าตำรวจเขารู้ความสามารถของตัวเองดี ก็เลยไม่ได้โต้แย้งใดๆ ในที่สุดตำรวจก็ก็รับแจ้งความให้จนได้ ถามว่าที่แจ้งความต้องการอะไร เนื่องจากเป็นการแจ้งความครั้งแรกของผม ผมก็เลยงง เพราะเข้าใจมาตลอดว่าเวลาของหายแล้วไปแจ้งความก็เพื่อให้ตำรวจตามจับผู้ร้าย แต่ที่จริงมันยังมีความต้องการอย่างอืนอีก (เช่น ต้องการหาคนปรับทุกข์ด้วย) ซึ่งผมเข้าใจผิดมาโดยตลอด
ปล. ไม่ได้ขอเบอร์น้องคนสวยคนนั้น เพราะเธอทำเบอร์โทรหายไปพร้อมโทรศัพท์แล้ว