พี่น้องคู่หนึ่ง ตั้งแต่เด็กรักใคร่สามัคคีกันมาก
ครั้นโตเป็นผู้ใหญ่ เนื่องจากต่างก็แต่งงานมีครอบครัวแล้ว
พ่อแม่จึงให้พวกเขาแยกบ้านกันอยู่
แยกบ้านไม่แยกนาในสมัยก่อนเป็นเรื่องธรรมดา
พี่น้องคู่นี้ก็เช่นเดียวกัน

มีอยู่ปีหนึ่งหลังจากเก็บเกี่ยวข้าวแล้ว ต่างก็แบ่งข้าวเปลือกกันคนละครึ่ง
หาบกลับไปบ้านของตน แล้วกองไว้ที่ลานจากข้าวหน้าบ้าน

ตกค่ำผู้เป็นพี่ก็คิดว่า
น้องชายอายุยังน้อย ลูกๆ ก็ยังเล็กอยู่ เราควรที่ช่วยเหลือเขาให้มากถึงจะถูก
เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วก็หาบข้าเปลือกหนึ่งหาบ ไปที่บ้านของน้องชายอย่างเงียบๆ

ข้างฝ่ายน้องชายก็คิดเช่นเดียวกันว่า
พี่ชายมีลูกหลายคน แบ่งข้าวเปลือกได้เพียงไม่กี่หาบจะพอกินได้อย่างไร?
คิดแล้วก็หาบข้าวเปลือกหนึ่งหาบส่งไปที่บ้านของพี่ซายอย่างเงียบๆ

รุ่งเช้าเขาทั้งสองต่างก็
ประหลาดใจ ที่ข้าวเปลือกของตนไม่ได้ลดน้อยลงเลย
พอตกค่ำเขาทั้งสองต่างก็เกิดความคิดแบบเดิมขึ้นอีก

เมื่อพี่หาบข้าวเปลือกไปถึงหน้าบ้านของน้องชาย
เป็นเวลาเดียวกับที่น้องชายก็กำลังหาบข้าวเปลือก เตรียมจะส่งไปให้พี่ชายเช่นกัน
เขาทั้งสองเผชิญหน้ากัน เกิดความรู้สึกตื้นตันใจจนน้ำตาไหลอย่างไม่รู้สึกตัว....



อ่านแล้วหวังว่าเราควรย้อนนึกถึงสายใยที่ดีๆต่อกันระหว่างพี่น้องสายเลือดเดียวกันของเรา
ที่เราตั้งคำถาม ถ้าเรามีน้ำใจอันบริสุทธิ์ต่อกัน ปัญหาการทะเลาะกัน
ระหว่างสายเลือดคงจะไม่มีดังเช่นปัจจุบันนี้

เรื่องนี้ไม่ใช่ข้าวหาบนั้นเป็นพระเอกหรอก
แต่หัวใจที่ยิ่งใหญ่ของคนทั้งสองคนต่างหาก
คือสิ่งที่หาใดประเมินค่าของความรักฉันพี่น้องนี้ไม่ได้



แหล่งที่มา : https://www.tumsrivichai.com
แชร์จาก : https://thammachana.blogspot.com/
ภาพจากอินเตอร์เน็ต

Create Date : 25 พฤศจิกายน 2558
Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2561 22:56:54 น.		0 comments
Counter : 3487 Pageviews.
Share Tweet