ช่วงหลังๆมานี้ผมไม่ได้ยินคนที่มาพูดเรื่องการค้นหาตัวเองให้ผมได้ยินอีกเลย
ในช่วงมหาวิทยาลัย ผมเคยเชื่อเรื่องโรแมนติก อย่างเรื่องการค้นหาตัวเอง หรือเรื่องบูชาความรักเป็นบ้าเป็นหลัง คิดถึงเรื่องพวกนั้นแล้วบางทีก็อยากจะคายของเก่าทิ้งให้จบๆเรื่องไป
พอโตขึ้นมาก็ค่อยๆแยกความแตกต่างของนิยายเพ้อฝัน กับความจริงออกมาเรื่อยๆ
จนกระทั่งถึงตอนนี้ก็มั่นใจแล้วว่า คำตอบของคำถามสุดคลาสสิคที่ว่าเราเกิดมาทำไมนั้นก็คือ
เพื่อเลี้ยงปากท้องตัวเองนี่แหละ
เรื่องค้นหาตัวเองก็เลยเฟดไปด้วยประการฉะนี้
ความหมายของกลุ่มคำเดิมเปลี่ยนไปคนละเรื่องเมื่อเติมคำว่า"จุดเด่น"เข้ามา
การค้นหาจุดเด่นของตัวเองนั้น
ผมเคยได้ให้คำแนะนำไว้ว่า
...มีบ้างไหมครับ ที่ทำอะไรบางอย่าง ไม่ว่าจะในช่วงมหาวิทยาลัย ตอนไปเที่ยว
หรือแม้แต่ตอนที่ไปเยี่ยมผู้ใหญ่ที่ต่างจังหวัด แล้วบอกกับตัวเองเงียบๆว่า
"ถ้าได้ทำ(ตื๊ด)ไปเรื่อยๆ ก็คงดีมากๆ"
ไอ้นั่นแหละ
ซึ่งคุณไม่ต้องไปสนใจหรอกครับว่า มันจะเลี้ยงปากท้องได้ไหม
อ๊ะๆที่ผมพูดอย่างนี้ไม่ใช่ว่าสับปลับมาบอกว่าปากท้องไม่สำคัญหรอกนะครับ
แต่เป็นเพราะ
ความคิดของคนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถพิจารณาได้หรอกว่า ความรักชอบของเรานั้น มันแปรเป็นเงินได้หรือไม่ ซึ่งในที่นี้มันอาจจะเป็นอะไรเล็กอย่างเช่น การหนีบตู้ตุ๊กตาก็ได้
"แค่ทำ"ครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
จึงปฎิเสธไม่ได้เลยว่าเงินนั้นมีความสำคัญแค่ไหน