CHANGING

เธอ..


“ความเปลี่ยนแปลงใด ไม่ว่าจะเป็นไปในทางที่ดีขึ้นหรือเลวลง ต้องใช้ความกล้าหาญ เพราะการละทิ้งความคิดเก่า ๆ ที่ให้ความรู้สึกปลอดภัยและควบคุมได้นั้น ทำได้ไม่ง่ายเลย”

คำกล่าวของ MARCELO GLEISER ที่อ่านพบโดยบังเอิญในหนังสือสรรสาระ (Reader’s Digest) เล่มเก๋ากึ๊ก น่าจะตรงกับความรู้สึกในปัจจุบันขณะของเราเป็นอย่างยิ่ง

การโยกย้ายเปลี่ยนแปลง อีกครั้ง ที่สำคัญในชีวิตเพิ่งผ่านพ้นไป การตัดสินใจที่เชื่อมั่นว่า ถูกต้องและเหมาะสมกับตัวเองมากที่สุดได้รับการปฏิบัติอย่างเป็นจริง กระนั้นในวันเดินทางครั้งล่าสุด อารมณ์ที่หวั่นไหวกับการพลัดพรากจากสภาวะที่คุ้นชิน ชวนให้โหยหาและอาลัยไม่น้อยเลย
วันที่สองกับการปรับตัวในสภาพใหม่ ขณะที่ความอาวรณ์ยังกรุ่นตัวอยู่ การจรดปากกาเขียนถึงเธอจึงเกิดขึ้น

จากวิถีที่ต้องเปิดโทรศัพท์มือถือไว้ตลอดทั้งคืน เพื่อยามเช้าตรู่จะได้รับฟังว่า วันนี้เจ้านายจะมีคำสั่งเฉพาะกิจใดให้ปฏิบัตินอกเหนือจากงานประจำ

ภารกิจที่ต้องติดต่อประสานงานกับผู้คนจำนวนมากมายมหาศาล คนโน้นจะเอาอย่างนั้น คนนั้นจะเอาอย่างนี้ สารพัดสารพันความต้องการที่จำต้องมีคนมาแบกรับให้บรรลุตามสิ่งที่พวกเขาคาดหวัง

การเดินทางไปโน่นมานี่แทบไม่เว้นแต่ละวัน ทั้งที่บางครั้งเป็นการเดินทางไกลร่วมร้อยกว่ากิโล เพื่อฟังคำปฏิเสธหรือคำอธิบายถึงความล่าช้าของงานเพียง 5 นาที หลายต่อหลายหนเป็นการเดินทางแล้วพบว่า ตัวเองถูกจับไปอยู่ผิดที่ผิดทาง

ความเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้ากับภาระงานอันหนักอึ้ง จนถึงกับหลั่งน้ำตาเสียหลายคราเมื่อไม่สามารถจะแบ่งเบาทุกข์เข็ญของผู้คนที่เดือดร้อน ซึ่งหวังพึ่งพาและบากหน้ามาขอความช่วยเหลือ วันเวลาเหล่านั้น ผันผ่านไปในห้วง 6 ปี โดยแทบไม่อยากเชื่อว่าจะพาตัวเองพ้นออกมาได้

เหตุผลประการสำคัญที่ยากกับการเปลี่ยน คือ ความผูกพันธ์กับคนรอบข้าง ความรู้สึกที่ดีงาม การรับและให้ความสุขแก่กันและกัน แบ่งปันทุกข์โศกทั้งกายและใจ กระทั่งการแง่งอน กระทบกระทั่ง หรือขัดแย้ง ก็เป็นความผูกพันธ์ที่ยากในเวลาที่ต้องผันแปร

วิถีทางข้างหน้า การอยู่ร่วมกับคนที่คิดว่า “ใช่” ในฐานะของเพื่อนร่วมทาง ท่ามกลางสังคมเล็ก ๆ อำเภอที่ผู้คนรู้จักกันแทบทั้งหมด กับความสัมพันธ์ที่เรียบง่าย ตรงไปตรงมา

เราตั้งใจจะหาเลี้ยงชีพด้วยการเปิดร้านขายของที่ระลึกเล็ก ๆ ในย่านที่เจริญที่สุดของอำเภอ ซึ่งเปิดขายได้เฉพาะในช่วงฤดูกาลท่องเที่ยวคือ เดือนพฤศจิกายนถึงเดือนกุมภาพันธ์ เราจึงเลือกทำงานโครงการเกี่ยวกับอาหารพื้นบ้านของพี่น้องปกาเกอญอ(กะเหรี่ยง) ในหมู่บ้านที่ห่างไกลออกไปกว่า 60 กิโลเมตร พร้อม ๆ กับการช่วยเหลืองานเดิมของเจ้านายบางส่วน และงานที่เป็นพันธจิต (ทำเพราะมีสัญญาใจ) กับผองเพื่อนที่ทำงานคนไร้สัญชาติ

การเดินทางไกลแสนไกลด้วยร่างกายที่ต้องออกแรงอย่างมาก ชะลอตัวลงและปรับเปลี่ยนเป็นการเดินทางด้วยข้อมูลทางอิเลคโทรนิกส์ ผนวกกับการเดินกลับไปค้นลึกลงในจิตวิญญาณของตัวตนที่มีอยู่ แต่เราเองยังมิอาจเข้าใจอย่างถ่องแท้

สายใยแห่งความสัมพันธ์กับผู้คน ถูกถักทอขึ้นอย่างเนิบนาบ ค่อยเป็นค่อยไปตามครรลองแห่งชีวิต และเราก็ยังคงเชื่อมั่นว่า วันข้างหน้าจะกลายเป็นความผูกพันธ์ในที่สุด

หนทางที่จะธำรงชีวิตและจิตวิญญาณของคนสักคนหนึ่ง คงไม่ง่ายและราบรื่นตามความมุ่งหวังไปเสียทุกประการ บทพิสูจน์จากทฤษฎีใดทฤษฎีหนึ่งคงมิอาจเป็นสูตรตายตัวที่สามารถนำมาเป็นสำเนาใช้ในการดำเนินไปของคนอีกคน และกาลเวลาก็มีแต่จะผันตัวเองไปข้างหน้าเรื่อย ๆ การเรียกร้องโหยหาอดีตที่ผิดบ้างถูกบ้าง ย่อมมิอาจทำให้ปัจจุบันหรืออนาคตดีขึ้นหรือเลวลง

เธอเห็นด้วยกับเราบ้างไหม

เราเอง

26 พฤศจิกายน 2548

Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2549		4 comments
Last Update : 20 กุมภาพันธ์ 2549 18:20:19 น.
Counter : 1658 Pageviews.
Share Tweet