วิธีการบริโภค คือ กินสด ด้วยการหั่นบางๆ แทรกไว้ในสเต็ก ใส่ไว้ใต้ปีก หมักกับตับห่าน (Foie Gras) แทรกไว้ในเครื่องยัดไส้ โรยเศษๆ บนผักสลัด โรยบนพาสตา ใส่ไว้ในเนยแข็ง เป็นต้น

ชนิดของเห็ดทรัฟเฟิล

ชนิดที่นิยมบริโภคมี 2 ชนิด คือ ชนิดขาว Tuber Magnatum และชนิดดำ Tuber Melanosporum ชนิดขาวมักบริโภคสด มีรสจัดกว่า และเป็นที่นิยมมากกว่าชนิดดำ เห็ดทรัฟเฟิลที่นิยมนำมารับประทานมักขึ้นรอบต้นโอ๊ก (Oak tree) มีหัวอยู่ใต้ดินลึกประมาณ 5-40 เซ็นติเมตร โดยขึ้นเป็นวงกลมรอบต้นไม้ ห่างจากลำต้นประมาณ 120-150 เซ็นติเมตร ความเข้าใจผิดเกี่ยวกับเห็ดทรัฟเฟิล คือ เป็นของป่าหายากและอยู่ใต้ดิน ผลิตเองไม่ได้ ต้องอาศัยโชคจึงได้มา แต่ความจริง คือ มีการเพาะเลี้ยงได้สำเร็จตั้งแต่ปี ค.ศ. 1808 โดยมีการทดลองเก็บลูกนัทที่ตกใต้ต้นโอ๊ก ที่เคยพบเห็ดทรัฟเฟิลไปปลูก หลายปีถัดมาจึงเกิดเห็ดทรัฟเฟิลขึ้นรอบต้นโอ๊กใหม่เหล่านี้สิ่งต้องระวังในการเลือกซื้อ คือ เห็ดทรัฟเฟิลจีน 3 ชนิด ดังนี้

1. Tuber Sinensis หน้าตาเหมือนเห็ดทรัฟเฟิลดำ และมีการผลิตเป็นจำนวนมากในจีน มีราคาถูกกว่ามาก แต่รสชาติและกลิ่นสู้ของยุโรปไม่ได้ แต่มีการส่งออกไปขายในประเทศฝั่งตะวันตก โดยแอบแทรกกลิ่นสกัดของเห็ดทรัฟเฟิลดำลงไปด้วย และขายกันในราคาแพง

2. Tuber Himalayansis มีลักษณะเหมือนเห็ดทรัฟเฟิลดำอย่างยิ่งจนแยกไม่ออก มีกลิ่นและรสชาติดีกว่า Tuber Sinensis แต่มีผลผลิตออกมาน้อยมาก

3. Tuber Ramiayyadis มีลักษณะเหมือนเห็ดทรัฟเฟิลขาวราคาแพงของอิตาลี แต่มีกลิ่นและรสชาติแตกต่างกัน ปัจจุบันมีการเพาะเลี้ยงเห็ดทรัฟเฟิลกันมาก โดยเห็ดทรัฟเฟิลดำ (Tuber Melanosporum) มาจากยุโรปเกือบทั้งหมด ส่วนเห็ดทรัฟเฟิลขาว (Tuber Magnatum) ที่ว่าเยี่ยมยอดนั้น มาจากบริเวณพีดมอนต์ (Piedmont) ซึ่งอยู่ทางตอนเหนือของอิตาลี โดยเฉพาะจากเมืองอัลบา (Alba)

References

//www.lib.ru.ac.th/miscell/black-truffle.html