ตุ๊กตาหิมะ

...วันนี้อยากจะฟังนิทานอะไรดีล่ะ สาวน้อย...เขาถาม
________________________________________

ทุก ๆ เย็น ตุ๊กตากระเบื้องจะวิ่งออกไปยังแถวชานเมืองเพื่อจะไปนั่งล้อมวงรอบกองไฟ และฟังกวีเล่านิทานสนุก ๆ
ตุ๊กตากระเบื้องชอบนิทาน ชอบเรื่องเล่า และชอบบทกวี
วันนี้ก็เช่นเดิม... ทันทีที่เธอนั่งลงรอบกองไฟ กวีหนุ่มคนนั้นก็ถามเธอขึ้น
...แล้วท่านมีนิทานใดจะเล่าให้ข้าฟังบ้างล่ะ...เธอจำได้ว่าตอบไปเช่นนั้น
เขายิ้ม... และขยับท่านั่งใหม่ก่อนเรื่องราวจะรินไหลออกมาจากชายผู้นั้น...

...อา...ข้าจะเริ่มต้นมันอย่างไรดี...
เรื่องราวช่างยาวนานเหลือเกิน...
ข้าหวังเพียงว่า...ท่านจะฟังมันอย่างตั้งใจ...และมิได้ลืมเลือนไป

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...ที่หมู่บ้านเล็ก ๆ ทางตอนเหนือของทวีป
ที่นั่นมักจะถูกปกคลุมด้วยหิมะนานกว่าครึ่งปีในหนึ่งปีเสมอ
ท่านรู้จักหิมะหรือไม่ คงอาจจะไม่เคยเห็น
หิมะเป็นของเย็น สีขาว ตกในเมืองที่มีอากาศหนาวเย็นกว่าที่นี่มาก
เย็นขนาดไหนน่ะหรือ? มันเย็นจนข้าเคยเห็นน้ำในทะเลสาบกลายเป็นน้ำแข็งมาแล้วน่ะสิ

ที่หมู่บ้านนั้น...เมื่อหิมะตกลงมา พวกเขาจะนิยมปั้นมันเป็นตุ๊กตา
ช่างปั้นและแกะสลักประจำหมู่บ้านนั้นก็ได้สร้างตุ๊กตาหิมะขึ้นมาตนหนึ่ง
...ก้อนหิมะสองก้อน หนึ่งใหญ่หนึ่งเล็กท้บซ้อนกัน
เติมดวงตา ปาก และจมูกให้ นำกิ่งไม้เล็ก ๆ ใส่แทนมือ ตามด้วยสวมหมวกใหญ่
จากนั้น...ตุ๊กตาหิมะตนนั้นก็มีชีวิตขึ้นมา...

...อา...ใช่แล้ว...เป็นตุ๊กตาเช่นเดียวกับท่าน
หากแต่รูปร่างต่างกัน ต่างกันมากทีเดียว
ท่านมีแขนขาและเส้นผม แต่เขามีเพียงก้อหิมะสองก้อนและกรวดหินแทนใบหน้าเท่านั้น
สิ่งที่เหมือนกันคงจะเป็น...ทั้งคู่ต่างมีความสุขกระมัง...

ข้ากล้าพูดได้ว่าตุ๊กตาหิมะในช่วงเวลานั้นมีความสุข
เขามักจะเล่นกับเด็ก ๆ อยู่ในลานกว้างกลางเมือง...
ทุกวัน...และทุก ๆ วัน เขาพอใจเป็นอย่างมาก...ที่สามารถทำให้เด็ก ๆ มีความสุขได้
และเด็ก ๆ ต่างก็พอใจที่จะเล่นกับตุ๊กตาหิมะผู้น่ารัก

แต่ว่า...ความสุขนั้นกลับอยู่ไม่นานนัก

ในไม่ช้า...ตุ๊กตาหิมะก็ได้รู้ว่าอากาศจะต้องอุ่นขึ้น และตัวเองจะต้องละลายหายไป...
ตุ๊กตาหิมะไม่อยากละลาย... เขาไม่อยากจะหายไป...
ดังนั้นเขาจึงคิดจะออกเดินทาง...ไปยังทางเหนือกว่านี้...ที่ ๆ ปกคลุมด้วยหิมะตลอดทั้งปี

ตุ๊กตาหิมะร่ำลาเด็ก ๆ และเดินทางไป...
เขาเดินทางไปเรื่อย ๆ และเรื่อย ๆ
ที่ ๆ เขาผ่านแต่ละที่ค่อย ๆ เย็นขึ้นเรื่อย ๆ
ตุ๊กตาหิมะไม่ละลายอีกแล้ว...

...แต่ ณ ที่นั้นกลับมีเพียงตุ๊กตาหิมะอยู่ตนเดียว...

อากาศที่นั่นกลับหนาวเย็นเกินกว่าที่จะมีสิ่งมีชีวิตใด ๆ อาศัยอยู่ได้...
เพราะอย่างนั้นตุ๊กตาหิมะจึงต้องอยู่ตนเดียว...

ทันใดน้ำหยดหนึ่งได้ไหลรินจากดวงตาของเขา...
ที่แท้กลับเป็นหิมะรอบดวงตานั้นละลายไหลลงมานั่นเอง
และแล้ว...ตุ๊กตาหิมะจึงตัดสินใจที่จะกลับไปยังหมู่บ้าน

...อา...แต่ช่างน่าเสียดายนัก เมื่อเขากลับมาถึงก็เป็นเวลาที่อากาศเริ่มอุ่นขึ้นแล้ว...
หิมะจำนวนมากค่อย ๆ ละลายหายไป
ตุ๊กตาหิมะก็เช่นกัน...เขาเริ่มละลายทีละน้อย ๆ
เด็ก ๆ ต่างพากันร้องไห้...ตุ๊กตาหิมะก็ร้องไห้เช่นกัน...

ตุ๊กตาหิมะกำลังจะละลายหายไปในไม่ช้า...และไม่มีทางจะกลับมาได้อีก
ข้าคิดว่าท่านคงเข้าใจ...ตุ๊กตาหิมะก็เป็นเช่นท่านและทุก ๆ คน
แม้ปีหน้าหิมะจะตกใหม่ แม้จะปั้นตุ๊กตาหิมะขึ้นมาใหม่...
แต่ตุ๊กตาหิมะตนใหม่ก็คือตนใหม่ แม้ภายนอกจะเหมือนเดิม แต่ย่อมมิใช่ตนเดิม...

ตุ๊กตาหิมะกำลังจะหายไปแล้ว...แต่เด็ก ๆ ยังร้องไห้อยู่...
...ไม่ได้...ไม่ได้...เราจะให้เด็ก ๆ เหล่านั้นร้องไห้ไม่ได้...เขาคิดดังนั้น
ตุ๊กตาหิมะจึงยิ้มและทำให้เด็ก ๆ ยิ้มหัวเราะจนละลายไป...

นิทานจบลงตรงนี้...
แต่มีบางสิ่งที่ยังไม่จบลง...มิใช่หรือ?

.......................................................................................

แต่งเอาไว้นานแล้ว เอามาลงซักที blog ฝุ่นเกาะหมดละ

Create Date : 24 สิงหาคม 2554		0 comments
Last Update : 28 ธันวาคม 2555 3:13:26 น.
Counter : 1161 Pageviews.
Share Tweet