มึน....ค้างงง...

ไม่รู้ใครเคยเป็นไม๊ ? แต่เราว่าต้องมีบ้างแหละ... แบบว่ามึนค้าง.... ไม่ใช่หน้ามึน หรือทำตัวดื้อมึนนะคะ ... มันคืออาการมึนหัวค้าง .... คล้ายๆ อาการเมาค้าง แต่ทว่าเราไม่ได้กินเหล้ามา เลยไม่ใช่เมาแน่นอน... มันเป็นแบบว่าตื่นมาปวดหัวแต่เช้า ไม่ได้ปวดแบบเป็นไข้ไม่สบาย แต่แบบว่าหนักๆ หัว หัวไม่โล่ง แต่ก็ไม่ได้เพลีย ตื่นนอนแต่เช้าพร้อมอาการ มึนๆ ที่ในหัวเมือนตอนที่เราเพิ่งกลับมาจากนอกบ้านใหม่ๆ หลังจากการไปผจญภัยในแต่ละวัน....รู้สึกหัวมันมึนตื้อไปหมด.... ตื่นเช้ามาวันนี้ หลังจากคุณแฟนออกไปทำงาน เราก็ยังคงไม่ได้ลุกไปไหน ปากก็อื้อๆ ค่ะๆ ไปเวลาคุณแฟนบอกคุณแฟนถาม....(บอกว่า...ไปทำงานแล้วนะ....ถามว่า...ให้โทรมาปลุกกี่โมง ซัก 9 โมงแล้วกันนะ....) แต่สุดท้ายหลังเสียงปิดประตูสิ้นสุดลง เราก็ทนหลับตาต่อไปไม่ไหว........ต้องลืมตาตื่นขึ้นมา....หาอะไรทำ.....ก่อนจะเตรียมตัวออกไปทำงาน วันนี้กะจะออกไปสายเสียหน่อย... เมื่อวานขากลับคุณบอสทิ้งท้ายมาว่า "ไม่ต้องรีบนะน้องพรุ่งนี้".....หลายคนคงฟังแล้วเกิดคำถามในใจว่า เค้าประชดเหรอเปล่า ?..........เราว่าไม่นะ .....(คิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว....5555...... คงเห็นว่าช่วงนี้เราไปถึงก่อน 9 โมงตลอด อีกทั้งช่วงนี้ต้องเข้าออฟฟิตหลายวันมากขึ้น เลยเกรงว่าเราจะจิตตก ฟุ้งซ่าน เพราะการเดินทางแต่ละวันหรือเปล่าไม่ทราบ....บางวันเราโผล่ไปถึงตั้งแต่ 7 โมงกว่าๆ.........คือวันที่นอนไม่หลับ กับวันที่นอนไม่ค่อยได้นั้นแล แต่วันนี้กะจะออกไปสายหน่อย รอรถซาๆ ก่อน เพราะมึนๆ หัวนี่แหละ จะรอดแท๊กซี่ไม๊นี่อิชั้น..... สิ้นเปลืองอีกแล้ว..... แต่คิดถึงสภาพที่ต้องหอบโน๊ตบุ๊คขึ้นๆ ลงๆ รถ 4 ต่อ กับการข้ามสะพานลอยไปมา 2 ครั้ง (เฉพาะขาไปฮ่ะ).....ก็เหนื่อยหนัก.....ยิ่งช่วงนี้อากาศมันร้อนๆ ไปถึงออฟฟิตนี่ .....ฉึ่ง ...เลย หลายคนคงฉงนว่า ทำไมเราต้องลำบากหอบไปล่ะไอ้ 3 กิโลน่ะ ?....คือเรื่องมันเป็นมาก่อนหน้านั้น เพราะเราทำงานที่บ้านเป็นส่วนมาก ที่ออฟฟิตเลยไม่ได้เตรียมเครื่องไว้ให้ แล้วพอไปเข้าออฟฟิตบ่อยขึ้น ก็เกรงใจคุณบอสไม่อยากรบกวน เพราะนั่นเท่ากับว่า แกต้องมาเสียเวลาฟอแมทเครื่องใหม่ให้.....แถมเราต้องไปเสียเวลาลงโปรแกรม เซทค่าโปรแกรมต่างๆ กว่าจะได้ใช้งาน.....ซึ้งช่วงนี้งานเข้าเยอะ....มันไม่มีเวลาปลีกไปทำนี่ซิเคอะ....... แต่อยากบอกว่าการไปทำงานที่ออฟฟิตมันทำให้ประสิทธิภาพการทำงานของเราด้อยลงยังไงไม่รู้แฮะ....เมื่อวานคุณบอสบอกให้กลับตั้งแต่ 5 โมงเย็นแล้ว...แต่เราอัพโหลดไฟล์ค้างอยู่ยังไม่เสร็จ... เลยกลับทีหลังใครเขาเหมือนเดิม แต่ระหว่างนั้นก็มิได้ทำงานทำการน่ะ....แต่เราไม่ได้อู้นา....พอดีช่วงที่งานอันนึงเสร็จเราก็ทำการอัพโหลดงานขึ้นเซอร์เวอร์เตรียมทดสอบบนเซอร์เวอร์...แล้วลุกไปเข้าห้องน้ำ....ขากลับ....เก้าอี้.....หาย......Disappear ไปซะเฉยๆ.... คือมันหายจากว่างๆ เป็นไม่ว่างซะแล้ว ประมาณนั้น เพราะเนื่องจากพอดีว่า คุณบอสเอาตัวอย่างการ์ตูนมาให้น้องที่วาดการ์ตูนดู...แล้วเด็กๆ (ลูกของพนักงานแถวๆ นั้น) ก็เข้ามา แล้วจับจองเก้าอี้กันคนละตัว.....นั่งดูสบายใจ....แล้วน้องที่วาดการ์ตูนเค้านั่งอยู่ข้างเรา.....พื้นที่โต๊ะทำงานเราเลยถูกจับจองไปด้วย.... บางครั้งสภาพแวดล้อมอย่างนี้มันก็ลำบากใจเนอะ........แต่เราว่าคุณบอสคงลำบากใจมากกว่า กลืนไม่เข้าคายไม่ออก....แม่เด็กก็บอกเด็กนะว่า....พี่เค้าต้องใช้เก้าอี้นั่งทำงานอยู่หรือเปล่าลูก.....(แต่คุณลูกนั่งเหมือนไม่ได้ยิน).....ส่วนเราคิดในใจ....ถ้าหน้าโต๊ะทำงานไม่โดนจอง เราก็ยืนทำงานไปได้อยู่นะ ...เออ..... สุดท้ายเราก็ต้องเดินไปเดินมาหาที่ยืนสิงสถิตย์กับเพื่อนอีกคนที่โดนยึดเก้าอี้ไปเหมือนกัน..........เราใจแคบไปไหมเนี่ย...ที่รู้สึกไม่แฮปปี้เลยง่ะ.... บางครั้งก็พูดยากเนอะ....เมื่อก่อนก็เคยพูดกับคุณบอสไปว่า...เราไม่ถูกกับเด็กซักเท่าไหร่....แล้วอาชีพอย่างเราๆ ....โปรแกรมเมอร์ถืดๆ นั่งทำงานเขียนโค๊ด มันต้องใช้สมาธิเหมือนงานอื่นๆ นั่นแหละ.... บางครั้งมันก็ต้องใช้สมาธิลึกมากเสียด้วย สำหรับคิดโพรเซสงานบางตัว..... แต่พอตกเย็นหลังๆ มานี้ เด็กๆ จอแจตลอด....ไม่รวมว่าบางวันอากาศร้อนมากๆ แอร์ไม่เย็นเท่าไหร่...ยังพอไหวเพราะมีพัดลมเปิดช่วย.....เก้าอี้ที่มันต่ำมากมาย ปรับหมุนขึ้นไม่ได้เพราะมันเสียแล้ว........ถึงเราจะไม่สูงแต่มันก็ต่ำเกินไปอยู่ดี...นั่งทำงานปวดหลังมากมาย.... ขนาดที่บ้านเราเองเรายังต้องเปลี่ยนเป็นเก้าอี้แบบมีที่พิงหลังสูงๆ ให้มันนั่งได้สบายๆ เพราะนั่งเขียนโปรแกรมนานๆ ปวดหลังสุดยอดจริงๆ อาชีพอื่นๆ ก็คงเหมือนกันเนอะ.....แต่เราก็ไม่อยากไปอะไรมากเพราะถือว่าเข้าออฟฟิตไม่บ่อย.....แต่มันไม่ใช่ช่วงนี้ที่เราต้องเข้าบ่อยมากมาย...... สุดท้าย 17 นาฬิกาคุณบอสเลยเป็นอันได้ไล่พนักงานกลับบ้านกันไวๆ เพราะอยู่ไปก็ไม่เกิดงาน.....เ่อ่อ....แปลกๆ ดีไม๊....เคั้ามีแต่พนักงานอยากกลับบ้านไว.... เมื่อวานตอนหลังอาหารเที่ยงออกมาซื้อกาแฟกับน้องคนนึง เป็นน้องฝึกงาน....น้องมันก็พูดกับเราว่า....เนี่ยพี่...ผมนะยังไม่เคยเห็นใครใจดีเท่าคุณบอสเลย....เลี้ยงข้าวทุกวันอีกต่างหาก..... อ่ะใช่....เลี้ยงทุกวันเลยหลังๆ มานี้....ไม่รู้เพราะต่อเนื่องจากเมื่อก่อนมีแต่เราหรือเปล่านะ เดี๋ยวนี้มีหายคน พอออกไปกินข้าวด้วยกัน สุดท้ายแกก็จ่ายให้ทุกที เรื่องข้าวนะ จะจ่ายเองก็ไม่เคยจะได้ทำ เพราะไปยืนเถียงกันที่ร้านข้าวคงแปลกๆ ... แต่จะออกไปหากินเอง....ก็มันไม่สามารถนิ สำหรับเรา......ร้านข้าวไกลโพด นอกจากนั้นน้องมันก็พูดๆ ขึ้นอีกว่า....เนี่ยนะให้ผมทำงานที่บ้านยังเสร็จเร็วกว่านี้... ที่นี่มันยังไงไม่รู้อ่ะพี่....เด็กเยอะเนอะ...เราก็เลยพูดขึ้น....ก็อย่างนี้แหละเพราะแกใจดี....บางครั้งมันเกินไปหน่อย....นอกจากลูกแกแล้วก็ยังต้องมีเด็กอื่นๆ อีก....พี่ก็มีปัญหาในการทำงานเหมือนกันจ้า.....เพราะพี่เป็นคนที่ไม่รู้วาจะพูดอะไร ยังไงกับเด็กดี ....เลยเป็นคนที่เข้ากับเด็กได้ไม่ดีเท่าไหร่.... น้องมันก็เสริมทัพมาอีกว่า....ผมเหมือนกันพี่...ไม่ใช่ว่าพูดไม่ได้นะ แต่ผมไม่ชอบเด็กเลยอ่ะ... เสียงดังเนอะ... (นินทาเด็กซะแล้วพวกเรา)....ผมเลยต้องเอาหูฟังมาอุดหูไว้เนี่ย....(น้องมันเอามาอุดหูจริงๆ เรานั่งอยู่ข้างๆ เสียงงี้ดังออกมาสุดๆ ขนาดเราก็เอาหูฟังไปอุดหูเหมือนกันนะ ยังไม่วายได้ยินของน้องมันเลย).... ..........เห้อ.....เขียนไปเขียนมา....จะ 9 โมงละ.....ได้เวลาอาบน้ำเดินทาง......

Create Date : 27 เมษายน 2554		7 comments
Last Update : 27 เมษายน 2554 8:42:48 น.
Counter : 605 Pageviews.
Share Tweet