ฉบับที่ 1

      บทรำพันบนถนนแห่งความใฝ่รู้…

     จดหมายแต่ละฉบับที่ข้าเขียนขึ้นมานั้น เปรียบเสมือนการโยนอิฐล่อหยก จดหมายของข้าเปรียบเสมือนอิฐ จึงหวังว่าท่านผู้มีหยกจะได้นำเอาอัญมณีของท่านออกมาแสดงให้ได้ชมเป็นวาสนากับดวงตาของข้า ผู้ต่ำต้อย เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกัน อันคนอย่างตัวข้านี้ หากจะมีสติปัญญาอยู่กับเขาบ้าง ก็คงอยู่เพียงระดับลูกหมูสร้างบ้านด้วยใบหญ้าเท่านั้น และความเจนจัดในวิชานี้ก็มีอยู่เพียงเท่าที่คนเดินถนนรู้ทั่วกัน ด้วยคำโบราณกล่าวว่า การเรียนหนังสือก็เปรียบเหมือนคนตาบอดเคาะถาดศึกษาดวงอาทิตย์ เพราะได้ยินได้ฟังคนพูดกันว่าดวงอาทิตย์มีลักษณะกลมๆเหมือนถาด และคลำเทียนศึกษาดวงจันทร์ เพราะได้ยินได้ฟังคนพูดกันว่าดวงจันทร์มีแสงสว่างเหมือนเปลวเทียน และหากมีคนกล่าวว่าดวงอาทิตย์ร้อนเหมือนไฟ คนตาบอดผู้นี้คงจะได้มือพองอย่างแน่นอน ความรู้ที่ผิดจึงเป็นเรื่องที่อันตรายยิ่งต่อการใช้งาน การให้ความรู้ที่ถูกต้อง จึงเป็นดั่งการนำพาคนผู้นั้นออกจากที่มืด ไปสู่ที่สว่าง และนับว่าเป็นกุศลที่ยิ่งใหญ่ยากจะหาอื่นใดมาเทียบได้ ดังนั้นหากมีข้อบกพร่องหรือผิดพลาดประการใดในบทความ วานท่านผู้ลึกซึ้งโปรดได้ชี้แนะในส่วนที่บกพร่องหรือผิดพลาดนั้น ให้ประจักษ์แก่ปัญญาด้วย... 

     อนึ่ง ข้าขอแนะนำให้ท่านอ่านจดหมายของข้าด้วยวิจารณญานของท่านด้วย เพราะมีหลายส่วนในเนื้อหาของเรื่องนี้ ที่ข้าได้ใช้สติปัญญาอันน้อยนิดของข้าตัดสินเขียนขึ้นมาเองว่าสิ่งใดคือสิ่งใด สิ่งใดควรจะเป็นสิ่งใด ซ้ำยังนิสัยเสียพอที่จะไม่บอกท่านผู้อ่านด้วยว่า ตรงไหนที่ข้าลอกของเขามา และตรงไหนที่ข้าตัดสินเขียนขึ้นมาเอง...

รุ่งสาง ของวันที่แปด เดือนเจ็ด ปีห้าสาม
นกพิราบบนหลังคากำลังส่งเสียงทักทายอรุณสวัสดิ์ต่อกัน

Create Date : 23 กรกฎาคม 2553
Last Update : 3 ตุลาคม 2553 16:41:43 น.		0 comments
Counter : 636 Pageviews.
Share Tweet