Bloggang.com : krung's step 360 : จุดเริ่ม...?

จุดเริ่ม...?

จุดเริ่ม...?

สังคมไทยของเรา ณ เวลานี้คงปฏิเสธไม่ได้ว่ามีความเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว และในขณะที่สภาพของสังคมเปลี่ยนไปนั้น ปัญหาต่างๆในสังคมก็เกิดขึ้นตามมาด้วยเช่นกัน โดยส่วนใหญ่แล้วมักจะเป็นปัญหาที่แก้ไขได้ยาก หรืออาจจะไม่มีวิธีแก้ไขเลยจนต้องยอมรับสภาพของปัญหานั้น

คงไม่มีใครไม่รู้จัก “สถานีรถไฟหัวลำโพง” ซึ่งเป็นแหล่งที่ผู้คนมากมายเดินทางมาที่นี่เพื่อหวังเชื่อมต่อตนเองกับจุดหมาลปลายทางแห่งใดแห่งหนึ่งที่รถไฟจะพาไปได้ แต่สถานที่แห่งนี้ยังแฝงด้วยด้านมืดอีกมุมหนึ่งของสังคม และเป็นแหล่งที่ก่อให้เกิดปัญหาสังคมขึ้นอีกแห่งหนึ่งของสังคมไทย

ปัญหาเด็กเร่ร่อนที่หัวลำโพง เป็นปัญหาอีกข้อหนึ่งที่ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นในสังคมไทย ซึ่งปัญหานี้ไม่ค่อยได้รับความเอาใจใส่อย่างเต็มที่ ทางรัฐบาลพยายามหาวิธีการแก้ไขปัญหาเด็กเร่ร่อนเหล่านี้ด้วยปัญหาต่างๆ แต่ก็ไม่สามารถแก้ได้สักครั้ง มิหนำซ้ำเด็กเร่ร่อนก็ยิ่งเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ

เด็กเร่ร่อนเหล่านี้มีกันอยู่หลายกลุ่ม แต่ละคนก็จะมาจากที่ต่างๆกัน บ้างก็พเนจรมาจากที่อื่นเพื่อมาหาเพื่อนที่นี่ บ้างก็มีปัญหากับทางครอบครัวเลยตัดสินใจหนีออกมารวมกลุ่มกันที่นี่ เด็กแต่ละคนส่วนมากจะมาจากแหล่งชุมชนแออัด สกปรก โสโครก และเป็นแหล่งอบายมุข แต่สิ่งที่น่าตกใจคือพวกเด็กๆเหล่านี้อายุอยู่ระหว่าง12-14 ปี ซึ่งเมื่อดูจากอายุเด็กๆพวกนี้ยังไม่สามารถเลี้ยงดูตัวเองได้
พวกเขาเหล่านี้มีพฤติกรรมที่ก้าวร้าวอย่างชัดเจน ทั้งจากการแต่งตัว บุคลิก ลักษณะและการพูดจา และสิ่งที่หนักข้อขึ้นไปกว่านั้นพวกเขายังขโมยกระเป๋าเสื้อผ้าของผู้โดยสาร ปล้น ตบทรัพย์ และทำร้ายร่างกายผู้ที่เดินผ่านไปมาในบริเวณนั้นยามวิกาฬอีกด้วย ซึ่งพฤติกรรมต่างๆเหล่านี้มันสามารถเป็นจุดเริ่มต้นให้พวกเขาเป็นภัยต่อสังคมรอบข้างได้เช่นกัน

หลายคนอาจมองว่าเด็กๆเหล่านี้เป็นตัวปัญหาแต่จะไม่มองถึงต้นต่อของปัญหา แล้วต้นต่อของปัญหาล่ะคืออะไร? สถาบันครอบครัวหรือ? มันก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เด็กๆเหล่านี้มีปัญหา ถ้าครอบครัวดี เด็กก็จะได้รับการเลี้ยงดู การเอาใจใส่ การได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่อย่างดี กลับกันถ้าครอบครัวไม่ดี เด็กก็จะไม่มีแบบอย่างที่ดีให้เขาประพฤติตาม และนั่นก็อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กไม่อยากจะรับรู้สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในครอบครัวของแต่ละคนจึงตัดสินใจเลือกทางเดินที่ตัวเองคิดว่ามันจะช่วยให้พวกเขาพบกับหนทางที่ดีกว่าได้

ถ้ามองอีกด้านหนึ่งครอบครัวอาจเป็นองค์ประกอบหลักของเด็กเร่ร่อนเหล่านี้ แต่ก็ดูจะเห็นแก่ตัวเกินไป หากไม่กล่าวถึงปัจจัยอื่นๆเลยไม่ว่าจะเป็นพฤติกรรมส่วนตัวของเด็กเอง ภูมิคุ้มกันทางจิตใจ สภาพแวดล้อมที่เกิดจากคนภายนอก หรือสภาพเศรษฐกิจ เพราะปัจจัยต่างๆเหล่านี้ถือเป็นสิ่งที่ทำให้เด็กมีปัญหาได้เช่นกัน
ผมคิดว่าเด็กๆที่มาอยู่ที่นี่ส่วนใหญ่แล้วไม่มีใครอยากออกมาเร่ร่อนหรอก หากเขามีที่พึ่งทางกายและจิตใจที่ดี แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นกับเด็กเร่ร่อนหัวลำโพงอาจช่วยสะกิดสังคมให้หันมาเหลียวแลพวกเขาอย่งจริงจังเสียที ซึ่งถ้าสถานการณ์ของปัญหายังคงเป็นแบบนี้ต่อไป เห็นทีเยาวชนไทย สังคมไทยก็คงจะยิ่งแย่ลงกว่าเดิมขึ้นทุกวัน

หากเด็กยังยิ้มใส
โลกย่อมได้รอยยิ้มสวย
ผู้ใหญ่ก็ยิ้มด้วย
เพราะเด็กช่วยเชื่อมสัมพันธ์
ยิ้มเด็กคือยิ้มโลก
บรรเทาโศกด้วยยิ้มฝัน
ฝันเด็กดั่งตะวัน
สาดแสงงามยามอรุณ

เด็กน้อยในเมืองใหญ่ : จากรวมบทกวี“ม้าก้านกล้วย”
โดย ไพวรินทร์ ขาวงาม

Create Date : 11 กันยายน 2550

Last Update : 11 กันยายน 2550 3:33:45 น. 0 comments

Counter : 1622 Pageviews.

Share
Tweet