อินเตอร์เนตสื่อรัก ไม่น่าเชื่อว่าจะได้แต่งงานกัน

ความรักของเราเกิดจากการรู้จักกันทางเนตค่ะเมื่อปี 2545ค่ะ ปัจจุบันก้อยได้แต่งงานกับพี่เด็กดีแล้วค่ะ (ขอแทนชื่อพี่เขาว่าพี่เด็กดีนะค่ะ) ขณะนั้นก้อยกำลังนั่งเล่นโปรแกรม Pirch อยู่ค่ะ ในห้องคนวัยทำงาน แล้วได้มีคนๆหนึ่งaddเข้ามา ถามคำถามพื้นๆนะค่ะ ชื่ออะไร ทำงานอะไร อยู่ที่ไหน ส่วนตัวก้อยก็ถามกลับด้วยคำถามของเขาเช่นกันค่ะ คำตอบของเขาไม่มีอะไรสะดุดให้เราหยุดคุยกับคนที่คุยกันก่อนได้ จนมาถึงที่เขาตอบว่าเป็นนักบิน (ไม่สะดุดได้งัยพึ่งเสียใจจากคนทัพฟ้าอยู่) เลยถามว่านักบินกองทัพหรือเปล่า เขาบอกว่าใช่ คุยกันอีก20 นาทีเขาบอกต้องทำธุระ ขอเบอร์ เราก็ให้ไป (ใจง่ายจริงๆ) หลังจากนั้นเขาโทรกลับมาทันทีว่าเขาโกหกที่จรืงเขาเป็นนักบินทัพบก เราก็บอกไม่เป็นไร ส่วนใหญ่ก็บอกความจริงไม่หมดหรอก เข้าใจดีค่ะ แต่อาชีพที่เราทำเป็นที่สนใจของเขา ก็เลยทำให้เขาอยากรู้จักต่อ หลังจากนั้นเราก็เริ่มคุยกันมากขึ้น อาทิตย์ละครั้ง
หลังจากนั้น 1 เดือนถัดมาก็ส่งรูปให้ดูทางอีเมล์ จนผ่านไป 6 เดือน
แล้วเราก็เจอกันค่ะ ในวันก่อนวันเกิด วันที่ 31 มีนาคม 2546 นัดเจอกันแล้วพี่เขาไปส่งก้อยที่บ้านค่ะ แต่เพื่อนพี่เขามาจึงต้องกับไปที่ค่ายก่อนแล้ววันรุ่งขึ้นพี่เขาจะมารับไปทานข้าวกับเพื่อนๆของพี่เขา และก็เพื่อนๆของก้อยค่ะ
เช้าวันเกิดแม่บอกว่าออกไปตลาดหน่อยแต่ก้อยบอกว่าเดี๋ยวพี่เขามานะ แต่เหลือเวลาตั้ง 1 ชั่วโมงทันอยู่แล้ว เข้ามาในบ้านได้ยินเสียงผู้ชาย 2 คนคุยกัน คนหนึ่งคือคุณพ่อก้อยเอง อีกคน ก็พี่เด็กดีค่ะ (ลืมบอกพี่เด็กดีแก่กว่าก้อย 5 ปี) คุยกันตามประสาคนเคยลาดตระเวรนะค่ะ คุยเรื่องการสู้รบ ประมาณนี้ แอบได้ยินแค่นี้ค่ะ ทำให้ก้อยกับแม่แปลกใจมากๆในการที่พ่อคุยกับพี่เด็กดีค่ะ เพราะพ่อไม่ยอมคุยกับหนุ่มไหนเลย (มีลูกสาวคนเดียวนิ อ้วนด้วย ไม่รู้พ่อจะหวงไปทำไมนะ) ตอนที่รู้จักกับพี่เขาก็อ้วนะนะค่ะ BMI เกินที่กำหนด พอรู้ว่าพี่เขาชอบคนหุ่นดีก็ขยันไปออกกำลังกาย จากที่ไม่เคยคิดจะออกเลย ควบคุมอาหาร จากน้ำหนัก 65 ก็ลดลงมาเหลือ 51 แต่ยังไม่พอใจค่ะ เลยไปกินยาลดน้ำหนักหยุดกินปั๊ปขึ้นมาเรื่อยจนถึง 74 ค่ะ
เล่าต่อดีกว่า วันนั้นเป็นวันที่มีความสุขมากค่ะ มีเพื่อนสนิทแถมมีพี่เด็กดีด้วยค่ะ ร้องเพลงHappy Birthday ให้ด้วย หลังจากนั้นจากอาทิตย์ละครั้งก็เริ่มบ่อยขึ้นจนเป็นเกือบทุกวันค่ะ ชีวิตเรา 2คน ไปกันด้วยดีทั้งเรื่องความคิด ความเป็นอยู่ แต่กว่าจะผ่านสาวๆของพี่เขามาได้ก็ทำให้ก้อยต้องอดทนพอสมควร ในช่วงเวลานั้นยังไม่เป็นแฟนกันนะค่ะ เพียงแต่ก้อยรู้สึกดีๆค่ะ หลังจากนั้นเขาก็พาคุณพ่อคุณแม่น้องสาวเขามาเยี่ยมก้อยที่บ้านค่ะ ช่วงนั้นก้อยป่วยนะค่ะ หลายๆคนคิดพารู้จักพ่อแม่แสดงว่าพี่เขายอมรับแล้วใช่มั้ย ใช่ค่ะ หลังจากเราคบกันเป็นพี่น้อง 2 ปี (เลียนแบบดารา)
เหตุผลที่พี่เขาคิดว่าใช่คือตอนที่พี่เขารถคว่ำค่ะ คนแรกที่พี่เขาโทรหาคือก้อย ทำให้เขามั่นใจที่จะคบกันจริงจังมากขึ้น แต่พอพี่เขาเริ่มประกาสว่าเราเป็นแฟนนะสิค่ะ กิ๊กน้อยกิ๊กใหญ่ไม่ยอมเลิกลา โทรมาราวี ขอคืนบ้าง สงสารฉันเถอะคืนให้ฉันเถอะนะ เราก็ไม่รู้จะทำยังงัยบอกเลิกพี่เขาไปว่าไม่อยากมีปัญหา เขาบอกว่าเขาผิดด้วยหรือที่เมื่อเลือกใครแล้ว ไม่ข้องเกี่ยวแล้วแต่ผู้หญิงไม่อยากเลิกกับเขา เขาบอกว่าจะบอกว่าเลิกก็ไม่ถูกเพราะแค่คบกัน ไปเที่ยว ทานข้าวกัน ตกลงกันว่าไม่มีพันธะ พอจะจริงใจกับใครสักคนกลับไม่ยอม เราก็พุดไม่ออก ทำตัวนิ่งๆ ไม่ตอบดต้ ไม่ยินดียินร้าย บอกว่าบอกเลิกพี่เขาไปแล้วนิ เขาไม่กลับไปหาไม่รู้จะช่วยอย่างไร ผู้หญิงอีกฝั่งอึ้งค่ะ เลยเลิกตอแยไป หลังจากนั้นก้อยก็เฝ้าดูพฤติกรรมเรื่องแบบนี่ตลอด คนในเครื่องแบบอาจมีเสน่ห์ที่เครื่องแบบทำให้มีคนสนอกสนใจมากไปนิด แต่ก้อยก็ไม่เคยได้ยินข่าวว่าพี่เขาไปยุ่งกับใครเลย จนถึงปัจจุบันก้ไม่มีค่ะ เราคบกันจนเข้าปีที่ 3 ก็เริ่มห่างกันค่ะ ที่ห่างกันพี่เขาสอบไปเมืองนอกได้ หลายเดือนอยุ่ ก้อยร้องไห้คิดถึงพี่เขามากเลยค่ะ เลยรู้แล้วว่าเรารักพี่เขามากจริงๆ พี่เขาจะโทรจากอเมริกามาหาทุกวันถ้าไม่ต้องฝึกภาคสนาม พี่เขาก็บอกเช่นกันค่ะว่าอยุ่ที่โน้นรู้เลยว่ารักก้อยมากเพราะคิดถึงก้อยมาก(ดีใจจริงๆ)พอกลับมาพี่เขาก็เริ่มคุยเรื่องแต่งงาน แต่จะแต่งได้ยังงัยค่ะ ยังอ้วนอยุ่ ก้อยก็ผลัดไป 1 ปี ปีที่ 4 ก็ยังอ้วนอยุ่ ผลัดไปอีก จนปีที่ 5 ถ้าอ้วนก็แต่งนะ เลยจองสถานที่กำหนดวัน แต่เจ้าสาวหนัก 74 ไม่อยากจะนึกเลยว่าจะลดได้ยังงัย ก็เลยเริ่มเขียนไดอารีลดน้ำหนักค่ะลดลงมาจน 61 หลังจากนั้นก็ขึ้นมาถึง 65 ค่ะ ตอนนี้พี่เขาไม่รุ้จะทำอย่างไรเลยบอกว่าถ้าเหลือ 48 จะยอมทำทุกอย่างเลย ทำงานบ้าน ทำกับข้าว ขอให้ลดน้ำหนักให้ได้ จริงๆแล้วคิดได้ 2 แบบค่ะ ที่พี่เขาอยากให้เราลดเพราะว่าเวลาไปงานเลี้ยงก้อยอายไม่ยอมไปกับพี่เขาค่ะ พี่เขาเห็นเราไม่ไปก็เลยไม่ไปค่ะ ก้อยสงสารพี่เขาเหมือนกัน พี่เขาบอกไม่อยากให้ก้อยรู้สึกไม่ดี ก้อยเลยต้องมาแก้ที่เหตุค่ะ คือลดน้ำหนักนั่นเองค่ะ
ปัจจุบันเราแต่งงานกันแค่เกือบ 4 เดือน หลังจากแต่งงานไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงค่ะ ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ก่อนเจอกันเดือนละครั้ง ปัจจุบันออาจเจอกันบ่อยขึ้น ที่เจอกันน้อยเพราะทำงานหยุดไม่ตรงกัน ก้อยก็เลยไม่อยากให้พี่เขาขับมา เหนื่อยเปล่าๆ เราวันหยุดของก้อยติดกันแล้วมาก็ได้ เราอาศัยโทรศัพท์คุยกันค่ะ วันละหลายเวลา ก้อยกับพี่เขายังเป้นตัวของตัวเองอยุ่ค่ะ มีสิ่งที่ใจตรงกันและไม่ตรงกัน แต่จะไม่ฝืนจิตใจกันเช่น อยากดูหนังคนละเรื่องก็เข้าคนละดรงค่ะ ออกมาก็มาเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังอย่างสนุก ถ้าไปเดินแผนกของเล่นก็แยกกันคนละมุมค่ะ ทำให้เรา 2 คนไม่ต้องปรับตัว ที่สำคัญเนื่องจากพี่เขาเป็นนายทหารก็จะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายที่ทำงานของพี่ เปรียบเสมือนไปจับผิดค่ะ จนมีเพื่อนพี่เขาแซวว่าโชคดีจังแฟนไม่ขี้หึงเลย จริงๆเป็นคนขี้หึงนะค่ะ แต่ในเมื่อเราให้สิ่งที่เรียกว่าให้เกียรติแล้ว ถ้าเขาไม่ให้กลับมาก็จะไม่ยื้อไว้ค่ะ เราต้องรักตัวเองให้มากๆค่ะ ก้อยทำอย่างนีตั้งแต่คบกันและจนแต่งงาน ตอนแต่งงานเป็นตอนที่หัวใจเต้นแรงที่สุดเลยค่ะ การให้คำมั่นสัญญาต่อหน้าพ่อแม่เราผู้บังคับบัญชาของพี่เขา ต่อหน้าเพื่อนๆของพี่เขาและเพื่อนๆของเราว่าจะรักเราคนเดียวและดูแลเราด้วยเกียรติของชายชาติทหาร ฟังแล้วน้ำตาจะไหลค่ะ มันเป็นอะไรที่ปลื้มที่สุด ตอนรอดซุ้มกระบี่ก้อยก้าวขาไม่ค่อยจะออกค่ะ ใจมันสั่นนะค่ะ ตอนเดินไปถ่ายรูปตามโต๊ะ เลยรู้จากเพื่อนๆพี่เขาว่าเขารักก้อยมาก ถ้าทะเลาะกันเนี่ยเพื่อนพี่เขารู้เลย หน้าตาจะดูกลุ้มใจมากๆ สาเหตุไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ความเอาแต่ใจของก้อยเองเป็นหลัก (ข้อเสียที่ทำให้ผู้ชายเบื่อเลยค่ะ) ถึงวันนี้ ถ้าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ก้อยก็จะไม่เสียใจที่เลือกพี่เด็กดีมาเป็นคู่ชีวิตค่ะ

Create Date : 12 กุมภาพันธ์ 2552		8 comments
Last Update : 12 กุมภาพันธ์ 2552 22:31:38 น.
Counter : 669 Pageviews.
Share Tweet