ฟ้าสางแล้ว ความหนาวเย็นเสียดผิวกาย แล้วแล่นผ่านป่นไปกับลมหายใจแทรกซานไปทั่วร่างกาย โทนพรากตัวเองจากเตาไฟที่น่าจะนั่งอาบอุ่นให้หนำใจในยามหน้าหนาวที่หนาวเหน็บเช่นนี้ โทนก้าวย่างสู่ยอดดอยสูงหลังหมู่บ้านน้ำบ่อใหม่ ซึ่งเป็นหมู่ชาวเขาเผ่าลีซอในอำเภอเวียงแหง เพื่อหาที่เหมาะๆนั่งชมวิว ทิวทัศน์ และทะเลหมอก โทนเป็นลูกชาวเล ชอบทะเล สมัยเด็กๆโทนไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ากลางป่าเขาดอยสูงยังมีทะเลที่งดงามและน่าอัศจรรย์เช่นนี้มาก่อน

“ทะเล” มีหาดทรายขาวทอดยาวสุดตา มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ในใต้ท้องทะเลมากมาย ทั้งกุ้ง หอย ปู ปลา ปะการังนานาพันธุ์ ทะเลคือบ้านที่อยู่อาศัยของสัตว์เหล่านี้ ซึ่งธรรมชาติไว้อย่างลงตัว ส่วน “ทะเลหมอก” มันก่อเกิดขึ้นในยามรุ่งสางจวบจนทินกรสาดแสงฉาย สลายสายหมอกจนหายสิ้นในยามสาย ทะเลหมอกก็ก่อเกิดขึ้นโดยธรรมชาติสรรค์สร้างขึ้นมา และภายใต้ทะเลหมอกก็มีสิ่งมีชีวิตนานานับมันเกื้อกุลต่อกันและกันอย่างลงตัวเช่นกัน

ถึงจุดชมที่เหมาะๆพอสามารถแลเห็นวิว ทิวทัศน์ได้กว้างไกล ไม่มีเนินดอยลูกใดมาบดบัง สายตา โทนได้ขอนไม้ท่อนหนึ่งเป็นที่นั่งพัก เดินมาไกล ภายในร่างกายขับความร้อนออกมาไล่ความหนาวเหน็บภายนอกได้บ้าง

โทนนั่งชมทะเลหมอกอย่างเอิบอิ่ม โน้นสายธารสายหมอกมันกำลังไหลไปรวมกันในทะเลกว้าง แสงอาทิตย์เริ่มสาดส่องทำให้แลเห็นสายหมอกเป็นสีขาวสะอาดตา มันเคลื่อนตัวเป็นคลื่นคล้ายคลื่นในทะเลอันดามัน แต่ไม่มีหาดทรายขาวสวยให้เดินเล่น โทนมองลึกลงไปในทะเลหมอกด้วยจินตนาการ คนในเมืองเล็กๆ แต่ความสุนทรีมีมากมาย จมอยู่ใต้ทะเลแห่งสายหมอก พวกเขากำลังพาตัวเองเคลื่อนไหวไปตามจังหวะวิถีของชีวิต บนเส้นทางแห่งกาลเวลา ความรู้สึกภายในส่วนลึกของจิตใจ จะเป็นอย่างไร? เมื่อพวกเขาได้รับรู้ว่า ในอนาคตอันใกล้ เมืองใต้ทะเลหมอกอันบริสุทธิ์แห่งนี้ที่เป็นอยู่อาศัยของเขามาตั้งแต่รุ่นโคตรของปูทวดจะกลายเป็นทะเลหมอกมวลพิษ ที่มาจากการทำเหมืองแร่ลิกไนต์

“เมืองแหง”เมืองแห่งตำนานพุทธกาลในอดีตมีตำนานเกี่ยวพันกับลำน้ำแตง โดยเชื่อกันว่าในสมัยพุทธกาลพระพุทธเจ้าพร้อมด้วยพระอานนท์องค์อุปฐาก เสด็จจาริกและสั่งสอนโปรดสรรพสัตว์ จนบรรลุถึงเมืองเมืองหนึ่ง พระองค์ได้ประทับพักแรม ณ ยอดดอยเตี้ยลูกหนึ่ง พอรุ่งขึ้นวันใหม่ มีชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยง ( ยาง หรือที่เรียกตัวเองว่า “ปกาเกอะญอ” ) “บ้านแม่ยางกุ่ม” ได้นำข้าว น้ำโภชนาอาหาร พร้อมกับแตงลูกหนึ่ง ถวายพระพุทธองค์ พระอานนท์ก็ได้นำแตงลูกนั้นไปปอกเปลือก และผ่าเป็นซีกๆ แล้วทิ้งเปลือกแตงลงไปในลำธาร ซึ่งต่อมาลำธารแห่งนี้ก็ปรากฏชื่อว่า “ลำแม่น้ำแตง” ขณะที่พระพุทธองค์เสวยแตงที่พระอานนท์นำไปถวายนั้น พระทันต์ ( ฟัน ) ก็กะเทาะออกมา ( คำว่ากะเทาะภาษาถิ่นเรียกว่า “แหง” )ด้วยเหตุนี้เมืองแหงจึงได้ชื่อว่า “เมืองแหง”

Create Date : 12 พฤษภาคม 2551
Last Update : 21 พฤษภาคม 2551 10:53:01 น.		0 comments
Counter : 224 Pageviews.
Share Tweet