(นวนิยาย )
โดย......เกรียงไกร หัวบุญศาล


แด่ความเหงาที่ยาวนาน

ตอนที่ ๒








หญิงสาวเองก็ดีใจที่ชาญโบกมือให้ พลางโบกมือตอบชาญที่กำลังเดินย้อนกลับมา ไม่นานนักชาญก็เดินมาหาเด็กสาวที่ยังคงยืนอยู่ที่ริมทุ่ง
“ไม่เบื่อเหรอค่ะพี่ชาญ เห็นแต่ทุ่งข้าวอย่างนี้ทุกวัน” หญิงสาวพูดขึ้น

“พี่อยู่กรุงเทพฯเสียนานนี่ครับน้องนา พี่ เบื่อสภาพอย่างนั้นเต็มที การที่ได้เปลี่ยน
บรรยากาศอย่างนี้บ้าง ถือว่าเป็นกำไรชีวิต อีกอย่างพี่ก็เป็นลูกชาวนา มันเหมือนกับว่าช่วงนี้ไกลับมารื้อฟื้นความทรงจำในวัยเด็ก” ชาญพูดพลางสบตาหญิงสาวตรงๆ
หญิงสาวหน้าแดงระเรื่อหลบตาชาญอย่างเขินอาย

ชาญแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เฉมองไกลออกไปที่ท้องทุ่งเพื่อให้หญิงสาวหายประหม่า ชาญรู้สึกขบขันอยู่ในใจกับอากัปกิริยาของหญิงสาว

“ดูท่าทางพูดชาญก็เป็นผู้ชายโรแมนติกดีนะค่ะ เหมือนกับในงานเขียนของพี่ชาญเลย มิน่าคนเขียนหนังสือทุกคนมักจะช่างฝัน” พูดขึ้นอีก
“อย่างนั้นเหรอ”
“อือฮึ”
“ตรงข้ามกับความจริงเลย”
“ตรงกับความเป็นจริงเลยแหละ”
“ใครบอก”
“ก็นานี่ค่ะบอก”
ชาญหัวเราะอย่างขบขัน หญิงสาวเองก็หัวเราะอย่างขบขันเช่นกัน

แสงอาทิตย์ที่เจิดจ้าขึ้นทุกขณะ ส่องกระทบแก้มขาวเนียนของนายิ่งช่วยขับเน้นให้เห็นความผุดผาดบนใบหน้ารูปไขได้รูปของหญิงสาวยิ่งขึ้น
“การเขียนหนังสือนี่ยากไหมค่ะพี่ชาญ” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องสนทนา
“ทั้งยากและทั้งง่าย ที่สำคัญต้องเขียนและก็เขียน”
“เขียนอย่างไรหละค่ะ”

“หากไม่รู้จะเริ่มอย่างไรก็หัดเขียนบันทึกประจำวัน เก็บรายละเอียดขอ งชีวิตในแต่ละวัน หัดสังเกตสิ่งรอบข้าง ติดตามความเป็นไปของสังคม และที่สำคัญต้องอ่านให้มาก อ่านทุกแนว พี่เคยอ่านเจอนะมีหนังสืออยู่เล่มหนึ่งประมาณว่าเป็นกฎให้เรียนเก่ง เขาบอกว่าการจะเรียนให้เก่งต้องอ่านละสนใจในวิชาที่เรียน อย่าไปอ่านทุกเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับการเรียน เพราะไม่ใช่นักเขียน แต่นักเขียนต้องอ่านทุกอย่าง เรียนรู้โลกให้มากและก็ลึก ใครที่ลึกซึ้งในการเรียนรู้โลกมากเท่าไหร่ก็จะเป็นต้นทุนในการเขียนมากเท่านั้น แต่จริงๆแล้วในใจพี่ก็แย้งในหนังสือเล่มนั้นนะ พี่ว่าเราควรจะอ่านหนังสือทุกแนวและอ่านให้มากไว้จะดีที่สุด ทั้งตำราเรียนและนอกตำรา เพราะมันเป็นประสบการณ์ทางอ้อม เพราะในโลกความเป็นจริงแล้ว คนที่เรียนดีที่สุดไม่ใช่คนที่ไปสู่อนาคตที่ดีที่สุดเสมอไป คนที่เปิดกว้าง เปิดรับ และพร้อมจะเรียนรู้ในสิ่งที่แปลกใหม่และต่างจากกรอบหรือความคิดเดิมของเรามากกว่าที่จะไปสู่อนาคตที่ไกลกว่า แม้ว่าไม่ประสบความสำเร็จ แต่เขาจะเป็นคนที่มีความคิดกว้างไกล เข้าใจโลก เข้าใจชีวิต การเขียนหนังสือก็ต้องมีวิถีแนวคิดเช่นนี้เป็นมูลฐานของความคิด”

“โอ้โห....แค่การเขียนก็ต้องมีความคิดหรือพื้นฐานทางความคิดเลิศหรูอลังการ์อย่างนั้นเลยเหรอค่ะพี่ชาญ” หญิงสาวทำตาโต

“ความจริงก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ขอให้เขียนแล้วคนอ่านคนชอบก็นับว่าประสบความสำเร็จแล้วหละ แต่คนที่จะทำอย่างนี้ได้มีไม่มาก พี่ก็ยังไม่สามารถไปถึงจุดนั้น” น้ำเสียงของชาญเคร่งขรึมขึ้น

“แต่นวนิยายของพี่ชาญก็น่าจะมีคนอ่านในระดับหนึ่งนะค่ะ”

“แต่ถ้าคิดจะเขียน อย่าไปคำนึงอะไรมากมาย อขให้เขียนและก็เขียน ลองเริ่มจากเขียนบันทึกประจำวันก่อน”

“ความจริงนาก็มีบันทึกประจำวันนะค่ะ” นาพูด
“นั่นแหละคือการเริ่มต้นที่ดี เพราะพี่ก็เริ่มต้นจากจุดนั้น”
“นาก็คงจะบันทึกทุกวัน เพราะมีคนที่เป็นแรงบันดาลใจแล้วในตอนนี้”

“อย่างนั้นหรือ” ชาญพูด แล้วจ้องมองไปที่ดวงตาของหญิงสาว

หญิงสาวหน้าแดงระเรื่ออย่าเขินอายที่ถูกมองตรง
แต่ชั่วขณะนั้น ชาญก็ถอนหายใจอย่างลืมตัว

“ออกจากบ้านมาอย่างนี้คุณพ่อคุณแม่ไม่ดุเหรอ” ในที่สุดชาญพูดก็พูดขึ้นอีกด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

“ไม่ว่าหรอกค่ะ ก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนี่ค่ะ”
หญิงสาวงงงันเล็กน้อยในกิริยาของชาญ

“เป็นเด็กเป็นเล็กเสียด้วยสิ” ชาญแกล้งพูด แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ทุ่งข้าว
“บ้าพี่ชาญนี่ เค้าโตเป็นสาวแล้วนะ” หญิงสาวพูดพลางทำริมฝีปากงุ้มงอ

“เป็นสาวแล้วเหรอ” ชาญแกล้งพูดต่อพยายามจะทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ

“ก็เป็นสาวแล้วสิ อายุสิบแปดปีแล้วนะ”
“งั้นก็มีแฟนแล้วสิ” ชาญพูดแล้วหยีตาล้อเล่น
“ไม่มี ใครจะกล้าจีบหล่ะ ถ้าใครจีบจะชกให้เลย” หญิงสาวพูดแล้วหยุดชะงักราวกับว่าไม่น่าพูดอะไรต่อไป

“นักเลงอย่างนั้นเลยเหรอ”
“ใช่ ที่โรงเรียนไม่มีใครมาต่อแยกับนาหรอก”
“งั้นพี่ก็เจอนักเลงแล้วสิ” ชาญแกล้งพูด
“ไม่ใช่อย่างนั้น” หญิงสาวพูดเสียงแผ่วเบาลง ราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อครู่

“พี่ว่านากลับบ้านดีกว่านะ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ว่าเอา พี่เป็นผู้ชาย น้องนาเป็นผู้หญิง อยู่ใกล้ชิดกันมากจะดูไม่ดี”

“พี่ชาญคิดมาก ลุงพันก็เป็นพี่ชายแท้ๆของพ่อ แล้วพี่ก็เป็นเพื่อนสนิทกับพี่มนัส ก็เป็นเสมือนญาติกันอยู่แล้วนี่ นั่นไงบ้านลุงพันกับบ้านนาก็ห่างกันแค่ไม่กี่เมตร” หญิงสาวแย้ง

“มัวแต่แย้งพี่อยู่นั่นแหละ เห็นไหมนั่น ลุงพันเดินมาโน้นแล้ว” ชาญพูด พลางมองไปที่พันซึ่งกำลังเดินมา
“นา มัวแต่รบกวนพี่ชาญเขาอยู่นั่นแหละ พี่เขาต้องการมาพักผ่อน” พันพูดขึ้นเมื่อเดินมาถึง

“ไม่ได้รบกวนอะไรนี่ค่ะลุงพัน”
“หลานลุงคนนี้แก่นแก้วเสียจริงๆ”
“น้องนาไม่ได้รบกวนอะไรหรอกครับ ก็แค่อยากจะคุยเกี่ยวกับงานเขียน ดูท่าทางนาก็ชอบงานเขียนเหมือนกัน”

“ได้เวลาทานข้าวแล้วครับ มื้อนี้จะรวมสองครอบครับลุงกับน้าทานข้าวร่วมกันสักมื้อ แล้วก็มีแขกพิเศษเป็นนักเขียนมาร่วมทานข้าวด้วย”พันพูดบท
“ผมคงไม่สำคัญขนาดนั้นหรอกครับ นักเขียนในเมืองไทยไม่ค่อยมีใครรู้จักเท่าไหร่หรอกครับ” ชาญพูดแล้วนึกขบขันตัวเองที่ยังคงมีคนให้ความสำคัญในฐานะนักเขียนคนหนึ่ง แต่เป็นนักเขียนที่ไม่มีชื่อเสียงอะไรนัก

พันหัวเราะแล้วพูด
“แค่ได้รู้จักกับคุณชาญไม่ว่าในฐานะอะไรก็นับว่าโชคดีแล้วครับ คุณชาญเป็นคนที่มองโลกกว้าง เข้าใจชีวิต ตรงนี้คือสิ่งที่มีค่าที่สุด ไปทานข้าวกันดีกว่าครับ”
พันพูดแล้วเดินนำหน้า นาและชาญเดินตาม
....................................................