ฉันตกหลุมรักคนแปลกหน้า
จะพูดอย่างนี้ก็ไม่เชิงเสียทีเดียว
ฉันเจอเขาปีละสามครั้ง ด้วยเหตุผลบางประการ ทำให้เราต้องเจอกัน
ทุก 4 เดือน ได้เจอหน้ากันเพียงครั้งเดียว
และครั้งเดียวนั้น ใช้เวลาไม่ถึง 10 นาที

ทุกครั้งเขาเป็นงานเป็นการและเป็นทางการกับฉันเสมอ
ทุกอย่างเป็นไปตามแบบแผน
ถูกต้องตามระเบียบและวาระที่ควรจะเป็น
แต่นั่นแหละคือเสน่ห์ของเขา

เขาไม่เคยรู้
ว่าฉันรอวันที่จะได้พบเขาเพียง 10 นาทีในรอบ 4 เดือน
พอพบเขาฉันทำตัวไม่ถูก
มือไม้เกะกะไม่รู้จะเอาไปวางที่ไหน
หน้าแดงอย่างไร้เหตุผล
และเขินอายเกินความจำเป็น

หลังจากเจอเขาฉันจะไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง
....ฝันถึง....
....เพ้อหา....
จนไม่เป็นอันทำอะไร
พออาการค่อยทุเลา
ฉันก็ต้องไปเจอหน้าเขาอีกครั้ง
เพื่อให้เขาผลักลงไปในหลุมทุกที

ฉันนั่งยิ้มได้เป็นวัน ๆ
ฟังเพลงรักแล้วเข้าใจ
อารมณ์ดีได้ในวันที่ควรหงุดหงิด

เขานุ่มนวลและเป็นกันเอง
ยิ้มเก่งและเป็นห่วงเป็นใย
แต่ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขา
สมองสั่งให้ฉันอยากรู้ อยากถามและสงสัย
อยากรู้ความเป็นไปของเขา
อยากเข้าใจตัวตนที่แท้จริง

แต่ลึก ๆ ในใจฉันรู้ดีว่าไม่อยากค้นหา
ฉันชอบความสัมพันธ์เพียงแค่นี้
พบเพียงเพื่อผ่าน
และเฝ้ารอวันกลับมาพบกันอีกครั้ง

ฉันรู้..ที่ฉันรักเขาเพราะเขาอยู่สุดเอื้อม
ฉันกลัวความเปลี่ยนแปลงมากเกินไป
กลัวการเริ่มต้นใหม่ และการสูญเสีย

ฉันจึงเลือกรักคนที่ไม่ควรรัก
คนที่ฉันไม่มีแม้แต่ความหวัง
เพียงเพื่อจะได้อยู่กับช่วงเวลาแรกรักนั้นต่อไป




..ฉันผิดไหม..

ที่ฉันอยากตกหลุมรักทุกวัน