Bloggang.com : KOYAPIN : [SF].......November Chopin.......Part 6 [Jin x Kame]

[SF].......November Chopin.......Part 6 [Jin x Kame]

เวลาดำเนินผ่านไป.....คืนวันล่วงเลย......จากราตรี......ผันเปลี่ยนเป็นทิวา....วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า.......ร่างบอบบางของบุคคลผู้หนึ่งยืนอยู่หน้าบ้านไม้สีอ่อนคุ้นตา.....ผ่านไปเกือบสามเดือนแล้วที่ไม่ได้ติดต่อกัน.....เนื่องด้วยว่าคาเมะติดถ่ายหนังอยู่ที่ต่างประเทศ......ร่างเล็กสูดลมเข้าปอดแรงๆ
เป็นการเรียกความกล้าก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้าน.......สิ่งผิดสังเกตคือความเงียบเชียบ....เงียบ....จนเกินไป.....

“ .......จิน.......” คาเมะเอื้อมมือหยิบกุญแจลับตรงใต้กระถางดอกไม้อกมาไขประตู และทันทีที่ก้าวขาเข้าไปในบ้าน......คนหน้าหวานก็ตระหนักทันทีว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นแล้ว....

“ ......จิน.....อยู่รึเปล่า....” เท้าเล็กๆก้าวไปเรื่อยๆ....เหลือบมองเห็นผนังที่เต็มไปด้วยรูปถ่ายครั้งวันวานก็พาให้ใจชื้น.....แสดงว่าจินยังไม่ลืมคาซึยะสินะ.....

“ .......จิน......” เสียงของคาเมะก้องไปในความว่างเปล่า.........จากเดินกลายเป็นวิ่ง....แต่ไม่ว่าห้องไหนๆก็ไม่พบใครอยู่เลย.....เหลือห้องสุดท้าย.......

คาเมะเดินเข้าไปในห้องเปียโนอย่างคุ้นเคย.....หวังจะได้เห็นแผ่นหลังกว้างที่เจนตา..แต่ทว่าแม้แต่ห้องนี้ก็ว่างเปล่า....มีเพียงเปียโนสีขาวหลังเก่าที่ยืนหยัดสะท้อนแสงแดด.....

“ .............จิน.........” ร่างบางพึมพำแล้ววิ่งออกไปหน้าบ้าน เร็วเท่าความคิด....คาเมะวิ่งไปตามทางเดินออกจากตัวบ้านไปยังโรงเรียน....จินอาจจะอยู่ที่โรงเรียนก็ได้......แต่ไม่นานเท้าเล็กก็ต้องหยุดลงเพราะเสียงเรียกจากหญิงวัยกลางคน.....

“ พ่อหนุ่มๆ....” หญิงคนนั้นเรียก....นางเป็นคนที่อาศัยอยุ่ในบ้านหลังใกล้ๆกันนั่นเอง....

“ ......พ่อหนุ่มคือคนที่อยู่กับคุณจินเมื่อซักสามเดือนก่อนใช่มั้ย...” นางถาม

“ ใช่ฮะ......แล้วจินล่ะฮะ.....ตอนนี้จินอยู่ที่ไหนรู้ไหมฮะ.....” ร่างบางละล่ำละลักตอบรับออกไปพร้อมกับถามสิ่งที่ค้างคา....หญิงคนนั้นทำหน้าเศร้าก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านของตน....และเดินกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับกระปุกแก้วใสที่ข้างในมีผงสีขาวละเอียดคล้ายทรายบรรจุอยู่.......

“ นี่จ๊ะ......คุณจิน..........” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองดูกระปุกนั้นอย่างไม่เข้าใจ

......ไม่เข้าใจ....หรือพยายามจะไม่เข้าใจกันแน่......

“ ป้า.....พูดเรื่องอะไร......” คาเมะเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา....

“ .......คุณจินตายแล้วจ๊ะ.......เมื่อเดือนก่อนเห็นว่าพุ่งไปช่วยเด็กนักเรียนคนหนึ่งที่กำลังจะตกเขา....พอช่วยแล้วคุณจินเลยตกลงไปเอง.......ตรงนั้นมันก็ไม่ได้สูงหรอกนะ.....แต่คุณจินแกโชคร้าย....หัวไปกระแทกเข้ากับหินก่อนใหญ่.......ก็เลย......เอ่อ....ป้าไม่พูดดีกว่า....พ่อหนุ่มเอาเถ้ากระดูกของคุณจินไปเถอะนะ......ป้าเก็บไว้ให้อย่างดีเลย......” พูดเสร็จหญิงคนนั้นก็ยื่นกระปุกแก้วมาให้....มือเรียวบางที่สั่นนิดๆรับมันไว้อย่างเลื่อนลอย....ถ้อยคำบอกกล่าวของป้าในหมู่บ้านมิได้เข้าหู.......มีเพียงเสียงสะท้อนอันโหดร้ายก้องกลับไปกลับมา......

.........จินตายแล้ว.........

*************************

ร่างเล็กๆในชุดเสื้อผ้าสีดำยืนอยู่ตรงหน้าผา....ที่ๆเคยมากับจินทุกวัน.......ลมเอื่อยๆพัด
ผ่านทิวเขาหอบเอาดอกหญ้าปลิวว่อนไปในท้องฟ้าสีคราม....ผมสีน้ำตาลเข้มพลิ้วไหวส่งกลิ่นกรุ่นกำจาย......เหมือนคืนวันเก่าก่อนที่เราเคยอยู่ด้วยกัน......หากแต่บัดนี้....สายลมที่หยอกล้ออยู่กับต้นไม้ใบหญ้ากลับดูเศร้าสร้อยนัก.....
มือบางล่วงลงไปในกระปุกใสที่ถือไว้....ก่อนจะเอามันออกมา....ร่างบางยื่นแขนไปข้างหน้าแต่มือกำแน่น......ไม่กล้า....ที่จะปล่อยออกไป.......หากคลายมือนี้........สิ่งสุดท้ายจากร่างกายของจินก็จะหายไปนิรันดิ์..........ใบหน้าหวานกลั้นสะอื้นก้อนโตที่จุกอยู่ตรงลำคอไม่ให้ออกมา.....แต่ก็ทำไม่ได้.....เสียงร้องไห้โหยหวนดังวังเวง.....ทั้งๆที่มือยังกำแน่น.......ก่อนจะค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหญ้า.....น้ำตาหยดและซึมซาบลงบนผืนดิน....ทีละหยด...ทีละหยด....เจ็บปวด
จนเหมือนกับจะหายใจไม่ออก......รับไม่ได้.....ว่าตนสูญเสียคนที่รักที่สุดไปแล้ว....คนที่คอยเคียงข้าง......คนที่คอยปลอบใจ......ไม่มีอีกแล้ว.....ถ้อยคำรักหวานหูที่เคยได้ยินทุกเช้าค่ำ.....ยิ้มอุ่นที่ทำให้โลกสดใส.......คาเมะเงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างคนเลื่อนลอยไร้สติ........

........หากดวงอาทิตย์ดับสูญไป.......ดวงดาวจะยังคงอยู่ได้หรือ..........

ตาเรียวสวยมองมือของตนที่กำแน่น.....ก่อนที่จะค่อยๆคลายมันออก......ทันใดนั้นผงสีขาวละเอียดก็พลันปลิวหายไปกับสายลม.............

.............ฉันน่ะ......เบื่อโลกนี้เต็มทน.......แต่ก็ไปหาจินไม่ได้......
.............จนกว่าจะถึงเวลานั้น.........จินจะยังรอคาซึยะอยู่ไหม..........

…………………………………………
………………………………
………………….
….

วันวานผันผ่านล่วงเลย.......ทิวาดับลับเป็นราตรี.....ทุกสรรพสิ่งล้วนเปลี่ยนแปรไปตามกาลเวลา.....แต่ ณ บ้านไม้สีอ่อนนี้........กลับเป็นเพียงแห่งเดียวที่กาลเวลามิอาจก้าวข้ามล่วงล้ำมาถึง
....เครื่องเรือนทำด้วยไม้กับผ้าสีขาวสะอาด.....รูปถ่ายที่ยังคงแปะไว้ที่ผนัง.....รวมไปถึงรูปวาดสีน้ำและสีน้ำมัน.......อุปกรณ์เครื่องเขียนเก่าๆ......กับเสียงเปียโนแว่วกังวาน........ที่เป็นท่วงทำนองเก่าๆ
ท่วงทำนองอันหวานล้ำแต่แฝงด้วยความเศร้าลึก.......บทเพลงที่บุรุษในอดีตเคยเขียนขึ้นเพื่อคนที่ตนรักสุดหัวใจ............

ร่างบางที่นั่งอยู่หน้าเปียโนสีขาวหลังใหญ่ละมือจากแป้น.....เสียงหวานเศร้าพลันหายไป...
ทิ้งให้เจ้าของมือเรียวแต่แขนเต็มไปด้วยร่องรอยแผลมีดบาดบางๆหลายรอยนั่งอยู่ในความเงียบงัน…...ร่างนั้นเอนกายลงทาบกับเปียโนดุจจะหาไออุ่น....จากชายที่บัดนี้ไร้ตัวตน......น้ำตาที่ไม่เคยเหือดแห้งทิ้งตัวลงบนแป้น.....หยดแล้วหยดเล่า....สายตามองเหม่อเลื่อนลอยไปไกลในความเวิ้งว้างไม่สิ้นสุด......ธรรมชาติภายนอกแม้งดงามสักปานใด.....ร่างบางนี้ก็มองไม่เห็น.....ในเมื่อดวงอาทิตย์ในใจได้ดับลง.......คาซึยะก็เหมือนตกอยู่ในความมืดหนาวเย็น.....ไม่มีจิน....คาซึยะก็ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้อีกแล้ว.......สิ่งเดียวที่อยู่ในจิตใจคือคำพูดซ้ำไปซ้ำมาที่มีให้คนรัก......

.....นี่จิน.....จำครั้งแรกที่เราเจอกันได้มั้ย?....
..........จิน......รู้ไหม......ว่าจินน่ะ.....มักจะมาพร้อมๆกับแสงอาทิตย์เสมอเลยนะ........
.......ไม่ใช่แสงอาทิตย์ร้อนแรง.....หากแต่เป็นแสงอาทิตย์ยามเช้าที่แสนอบอุ่น........
..........จิน.......จินคิดว่าอะไรหรอที่ทำให้เราได้มาพบกัน.......
.........แต่สำหรับฉันน่ะ.....มันคือ.....โชคชะตา.........
........จะหัวเราะฉันก็ได้......แต่ฉันเชื่ออย่างนั้นจริงๆนะ..........
.............เสียงเพลงของจิน.......แม้เพียงแว่วเดียวก็ทำให้ฉันสามารถหายใจต่อไปได้.......
............ถ้าไม่ได้พบจิน......ฉันจะเป็นยังไงนะ............
..........ฉันอาจจะกำลัง....ร้องไห้.......อยู่ที่ไหนซักแห่ง......
...........แค่ได้จับมือไว้.......แค่นี้ก็รู้สึกอบอุ่น..........
...........ตอนที่ยืนจับมือเคียงข้างจิน......รู้ไหมว่าฉันไม่รู้สึกกลัวสิ่งใดเลย.......
...................แม้แต่ความเหงา..................
............จิน.........จำตอนที่เราไปยืนดูหุบเขาสีส้มที่หน้าผาได้ไหม........
.............ถ้าได้ไปยืนอีกครั้งก็ดีสิ.......แล้วเมื่อถึงตอนนั้น......พอลมพัดมา........
........ช่วยผิวปากเป็นเพลงให้ฟังหน่อยนะ........อยากได้ยินอีกครั้งจัง............
..........นี่จิน.....ความสุขกับความฝันมันคนละเรื่องกันหรอ.....ฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลย......
.........ก็ในเมื่อ......ฉันมีมันทั้งสองอย่างเลยนี่นา.........
........จินให้ความฝันอันแสนหวานกับฉันมากมาย.............
....................ดั่งรักแรกที่มีความสุข..............
........การรอคอยใครสักคนมันยากขนาดนั้นเชียวหรอ.....ทำไม.....จินถึงไม่รอฉันล่ะ......
........ฉันนี่โง่จริงๆเลยนะ......เสียงของจินในตอนนั้น.......ทำไมป่านนี้ถึงเพิ่งจะเข้าใจ.....
...............ว่าจินรักฉันมากขนาดไหน...........
.............ฉันน่ะ......เบื่อโลกนี้เต็มทน.......แต่ก็ไปหาจินไม่ได้......
.............จนกว่าจะถึงเวลานั้น.........จินจะยังรอคาซึยะอยู่ไหม..........
.................................................................
............................................
.....................
..........นี่จิน.......ความเจ็บช้ำที่เคยผ่านมา....ไม่สามารถลบเลือนไปได้ง่ายๆ.......
................ตอนนี้....ฉันก็ยังคงเรียกชื่อจินอยู่ตลอดเวลา.................
...................แม้จะเจ็บปวดขนาดไหน.....................
...........ก็จะรอจนกว่าจินจะตอบกลับมา.............

................November…….Chopin...........

...................Fin…………

Create Date : 16 มีนาคม 2553

Last Update : 16 มีนาคม 2553 15:17:39 น.

0 comments

Counter : 219 Pageviews.