Bloggang.com : KOYAPIN : [SF] ...........ที่ๆเรารักกัน.......... // Mazaki Part // [AIBA x NINO]

[SF] ...........ที่ๆเรารักกัน.......... // Mazaki Part // [AIBA x NINO]

ในมหานครโตเกียวอันกว้างใหญ่...ผู้คนมากมาย..ผ่านเข้ามา แล้วก็ผ่านไป ต่างคนต่างดำเนินชีวิตของตน ไม่มีใครสนใจใครทั้งสิ้นก็เหมือนกับชีวิตของคนเราที่ต้องพบเจอคนมากมายแต่จะมีซักกี่คนล่ะ...ที่จะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป............
……………………………………
…………………………….
…………………….
ไอบะ มาซากิ เค้าก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองที่วุ่นวายแห่งนี้ ชีวิตแต่ละวันผ่านไปอย่างไร้จุดหมาย ตอนเช้าไปเรียน ตอนเย็นกลับบ้าน ไม่มีอะไรที่เป็นพิเศษไม่เคยให้ความสนใจกับใครทั้งสิ้น.........จน
กระทั่งเขาได้พบกับใครคนหนึ่ง....ที่สถานีรถไฟแห่งนั้น..........

ทุกวันเวลาแปดโมง...เขาจะต้องไปขึ้นรถไฟที่สถานีใกล้ๆบ้าน....ที่สถานีอันเป็นสถานที่วุ่นวาย
เขากลับมองเห็นใครคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าติดใจอะไรเหมือนกัน แต่เมื่อมาถึงสถานีเขาต้องมองหาร่างเล็กนั้น....คนๆนั้นจะยืนอยู่อีกฟากของสถานีเสมอ.....ไปในสถานที่ที่ตรงข้ามกับเขา..ดังนั้นทั้งคู่จึงพบกันได้แค่ที่สถานีนี้เท่านั้น แล้วก็ต้องจากกันไป เหมือนกับเส้นขนาน......

..................แล้ววันไหนล่ะที่เส้นขนานจะบรรจบกัน...หรือไม่มีวันนั้น...................

********************************************************************

“ เฮ้ย!! มาซากิ...นายเป็นอะไรน่ะ พักนี้เหม่อๆนะ” จุนถาม ขึ้นในวันหนึ่งขณะที่เขาทั้ง 2 นั่งอยู่ที่โรงอาหาร....จุนเป็นเพื่อนคนเดียวที่เขาสนิทด้วย

“ ป่าวไม่ได้เป็นไรหรอก...แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ” ไอบะตอบ

“ หรอ....นี่ถ้ามีอะไรก็ปรึกษาฉันนะ เก็บไว้คนเดียวไม่ดีนะเว่ย” จุนบอกด้วยความเป็นห่วง

“ เออน่า.....ไม่มีไรหรอก...ขอบใจมากนะ” จุนเป็นเพื่อนที่ดีอย่างนี้เองไงล่ะ เขาถึงยอมคบด้วย

“ อืมๆ...ไม่มีไรก็ดีแล้ว” เพื่อนรักบอก หมดความสนใจไปทันที

ใช่แล้วล่ะ.....พักนี้เขามักจะเหม่อบ่อยๆสาเหตุไม่ใช่อะไรหรอก...ก็ร่างเล็กนั้นไงล่ะ...ไม่รู้ว่าคนๆนั้นเข้ามาอยู่ในความคิดตั้งแต่เมื่อไหร่...ไม่ว่าจาตอนตื่น.....ตอนนอน.....หรือตอนไหนๆ....คนๆนั้นก็จะปรากฎตัวขึ้นเสมอ.......ทำไม..........

///////////////////////////////////////////////////////////////////////
////////////////////////////////////////
//////////////////////

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาต้องขึ้นรถไฟไปมหาลัย....มองหาร่างๆนั้นตามกิจวัตรประจำวัน

....นั่นไงล่ะ....เจอแล้ว......

ไอบะมองดูร่างเล็กนั้น ยิ้ม....เมื่อร่างเล็กหาวแล้วรีบเอามือปิดปาก.....หัวเราะ.....เมื่อคนๆนั้นเผลอซุ่มซ่าม...ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างที่เขาไม่รู้ตัวเลยจริงๆ.....อยากให้เวลายืดออกไปแบบนี้นานๆ.....แต่ทุกสิ่งไม่ได้เป็นแบบที่คิด...รถไฟมาแล้ว....และเขารู้ว่าถึงเวลาที่ต้องจากกัน......แต่คราวนี้........ไอบะไม่ขึ้นรถไฟ........เขาปล่อยให้ขบวนรถไฟผ่านไป.........

.......ร่างเล็กยังคงยืนอยู่ตรงนั้น.......

ทำไมกันล่ะ....ก็เขาแน่ใจนี่นาว่าคนๆนั้นจะต้องขึ้นรถไฟที่ผ่านไปเมื่อกี้เหมือนทุกวัน......วันนี้เกิดอะไรขึ้น.....แต่ถึงอย่างนั้น...เขาก็เฝ้ามองร่างเล็กๆนั้นต่อไป......ถึงร่างนั้นจะไม่ได้หันมาสนใจเขาเลยซักนิดก็ตาม......

รถไฟขบวนที่ 2 ผ่านไป.............
ตามด้วยขบวนที่ 3...............
และขบวนที่ 4 ..........

ทั้งที่รถไฟผ่านไปเรื่อยๆ.....แต่เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น.......และร่างเล็กก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น......ตอนนี้ที่ชานชาลาไม่มีใครอยู่แล้ว...มีเพียงเขากับคนๆนั้นเท่านั้น
อยู่ๆไอบะก็เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา....อยากจะไปหา.....อยากจะรู้จัก....อยากคุยด้วย.......มันเป็นความรู้สึกที่แรงกล้า......และมันก็มากพอที่จะทำให้เขาก้าวลงจากบันไดชานชาลาฝั่งของเขา.....เพื่อไปขึ้นอีกฝั่งหนึ่ง....เขามองนาฬิกา..เหลืออีก 2 นาที รถไฟขบวนต่อไปจะมา เขาเร่งฝีเท้าเต็มที่

......อย่าขึ้นไปก่อนนะ.......

เขาได้แต่รำพึงรำพันในใจ และแล้วในที่สุด เขาก็ขึ้นไปถึงชานชาลาสถานีจนได้.....ร่างเล็กยืนอยู่ตรงนั้น
ใกล้เขาแค่เอื้อม......ไอบะค่อยๆเดินเข้าไป อีกนิด......อีกนิด....อีกนิดเดียวก็จะแตะตัวคนๆนั้นได้แล้ว......อีกนิด.....
และ.......หยุด.......เขาได้แต่ยืนอยู่ข้างๆคนตัวเล็ก..ไม่กล้าเข้าไปใกล้มากกว่านี้.....รถไฟขบวนต่อไปมาแล้ว.....ร่างนั้นขยับตัวทันทีเดินเขาไปในรถไอบะรีบเดินตามเข้าไป

ในขบวนรถไฟโล่งอย่างไม่น่าเชื่อ...มีเพียงคนนั่งอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น....ไอบะรียเดินไปนั่งตรงข้ามคนตัวเล็ก
ทำไมเขาถึงไม่ไปนั่งข้างๆน่ะหรอ.....ก็เพราะว่า....ถ้านั่งตรงนี้......แม้จะไกลหน่อย.....แต่ก็มองคนๆนั้นได้น่ะสิ...
ไปอยู่ใกล้...ถ้าเผลอทำอะไรให้คนๆนั้นไม่พอใจ...คงจะแย่แน่

แล้วสิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น....ร่างเล็กนั้นย้ายมานั่งข้างๆเขา.......ไอบะตัวเกร็งด้วยความตื่นเต้น....
ร่างนั้นหันมาส่งยิ้มให้กับเขา.....เป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุดที่เขาเคยเห็นมาเลยก็ว่าได้.....

“ หวัดดี.....” ร่างนั้นเอ่ยทัก

“ ห....หวัดดี....” ไอบะเอ่ยตอบเสียงตะกุกตะกัก....ไม่เคยตื่นเต้นเท่านี้นี้ก่อนเลย

“ ฉัน...นิโนมิยะ....คาซึนาริ....นายล่ะ..”

“ ฉ...ฉัน ไอบะ มาซากิ”

“งั้นนายเรียกฉันว่าคาซึนะ....ส่วนฉันจะเรียกนายว่า...มาซากิ....ได้มั้ย....”

“ ได้.....คาซึ....”

“ นี่ๆ วันนี้ไปเที่ยวกันมั้ย.....ถ้านั่งรถไฟไปจนสุดขบวนจะเจอทุ่งหญ้าใหญ่ๆอยู่ที่นึง...ไปกันนะ”

“ อืม.......ไปสิ”

ไอบะได้แต่ตอบรับคำชวน..ในอารมณ์นี้....คาซึจะพาไปไหนเขาก็ไปทั้งนั้น........ระหว่างทางทั้ง 2 ได้พูดคุยกันมากขึ้น ไอบะเพิ่งได้รู้ว่าร่างตรงหน้าเป็นคนมีอารมณ์ขันเพียงไร เพราะตลอดทางนิโนะจะหาอะไรมาเล่นได้เสมอ.....ทั้งเล่นเกมส์......ทั้งทายปัญหา...จนกระทั่งถึงจุดหมายปลายทาง

ทั้ง 2 ออกจากชานชาลา ทุ่งหญ้าสีเขียวกว้างใหญ่ปรากฏแก่สายตา.....นิโนะวิ่งไปที่ทุ่งนั้นเหมือนเด็กๆ ร่างเล็กนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนทุ่งหญ้าอย่างมีความสุข

“ มีความสุขจังเล้ย~~~” พูดพร้อมทำหน้าสุขสุดๆ

“ ที่นี่สดชื่นดีนะ..” ไอบะบอก

“ อืม...ช่ายยยย ฉันน่ะ...ชอบที่นี่ที่สุดเลยนะ...”

“ ไว้วันหลังมากันอีกนะ” ไอบะชวน เขาหายตื่นเต้นไปเยอะแล้ว

“ อืม......”

ทั้งคู่เที่ยวเล่นอยู่ที่ทุ่งนั้นทั้งวันก่อนจะกลับในตอนเย็นและแยกกันที่สถานีรถไฟเดิมพร้อมทั้งสัญญากันว่า..พรุ่งนี้จะเจอกันอีก.....

************************************

ไอบะเดินกลับบ้านอย่างมีความสุข เขาไม่เคยได้สนุกอย่างนี้มานานแล้ว เมื่อเดินเข้าบ้านเรียบร้อยเขาก็พบว่ามีคนฝากข้อความไว้ในเครื่องตอบรับ

“ ....นี่.....ไอ้คุณชายมาซากิ..แกไปไหนวะไม่ยอมมาเรียน..มือถือก็ปิด เป็นห่วงนะเว่ย!!....” เสียงของจุนลอยออกมาจากเครื่องตอบรับ ไอบะได้แต่ยิ้ม.......และรอคอยให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ.......

***********************

หลังจากวันนั้นผ่านมาแล้ว 3 เดือน....ทั้ง 2 ก็พบกันทุกวัน.......และก็ไปที่ทุ่งหญ้านั้นทุกครั้ง......นิโนะ...น่ารัก....ขี้อ้อน......ไอบะแพ้มันเสมอ.........

“ นายไม่คิดจะไปที่อื่นบ้างหรอ” ไอบะเคยถาม

“ ไม่ล่ะ ฉันชอบมาที่นี่….หรือว่ามาซากิเบื่อหรอ....”

“ ไม่ใช่แบบนั้น....ฉันแค่สงสัยน่ะ”

......สำหรับไอบะแล้ว......แค่มีคาซึอยู่....ไม่ว่าที่ไหนก็ดีทั้งนั้น......

แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่ไอบะมาเจอนิโนะ....

“ หวัดดีๆ....วันนี้เอากล้องมารึป่าว...” นิโนะวิ่งมาหาถามหากล้องอย่างทุกวัน ตั้งแต่ครั้งที่ 2 ที่เจอกัน ร่างเล็กก็บอกให้ไอบะเอากล้องมาด้วยทุกครั้ง

“ อืม...เอามาสิ...”

“ ฉันก็ไม่น่าถามเลยเนอะ....ก็มาซากิไม่เคยลืมเลยนี่นา....” ไอบะได้แต่ยิ้ม........

ที่ทุ่งหญ้า...ไอบะกับนิโนะนอนมองฟ้า...คุยกันไปเรื่อยๆ...บางครั้งก็วิ่งเล่นกันบ้าง.....และแน่นอน...ไอบะถ่ายรูปนิโนะไว้ทุกอิริยาบท.....ไม่ใช่คำสั้งหรือคำขอ....แต่เขาอยากจะถ่ายเอง...อยากมีนิโนะเอาไว้ทุกท่าทาง
แต่แปลก.......นิโนะไม่เคยขอรูปไอบะไว้เลย......แม้จะถ่ายรูปคู่กัน....แต่ไอบะเป็นคนเก็บมันไว้เสมอ....ไอบะไม่รู้ว่าทำไม.....แต่นิโนะไม่เคยต้องการ......น้อยใจนิดหน่อยแต่ไอบะไม่เคยจะพูดอะไรออกไปเกี่ยวกับเรื่องนี้.......อีกทั้งเขายังไม่รู้ว่านิโนะเรียนที่ไหน....อยู่ที่ไหน....หรือเป็นใครกันแน่....เพราะถามกี่ครั้งร่างเล็กก็ไม่ยอมบอก....เขารู้แค่ว่า....คนๆนี้เป็นคนสำคัญชองเขาที่ชื่อ....นิโนมิยะ คาซึนาริ....แค่นั้น.....

ตอนเย็น.....ขณะนั่งรถไฟกลับไปด้วยกันทั้งคู่คุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน....เหมือนเดิมทุกวัน......แม้ไม่เคยเอ่ยคำรัก...แต่ก็รับรู้ได้ด้วยหัวใจ.......ว่าทั้งคู่เป็นคนสำคัญของกันและกัน

“ พรุ่งนี้เจอกันนะ...” ไอบะบอก

“ อืม.........พรุ่งนี้......เจอกัน.....” นิโนะบอก เสียงเศร้าไม่เหมือนทุกครั้งแต่ไอบะไม่ได้สังเกต

ไอบะไปแล้วแต่นิโนะยังยืนอยู่ตรงนั้น........

**************************

วันนี้.......ไอบะเดินขึ้นมาที่ชานชาลาตามปรกติ.....นิโนะไม่อยู่ตรงนั้น.....ไอบะยืนรอ......รอแล้ว.......รออีก........แต่นิโนะไม่มา.....เขาไม่เข้าใจว่าร่างเล็กหายไปไหน......เขาได้แต่รออยู่ตรงนั้น....หวังว่านิโนะจะมา......

จนกระทั่งตอนเย็น......ไอบะเดินกลับบ้านเมื่อแน่ใจว่า...นิโนะไม่มาแน่แล้ว.....เขาเดินใจลอย.....ในหัวมีแต่คำถาม...ไม่เข้าใจ....ทำไมนายไม่มา........เมื่อมาถึงหน้าบ้านเขาพบกับจดหมายฉบับหนึ่งสอดอยู่ในตู้หน้าบ้าน
จดหมายซองสีฟ้าอ่อนสวย.....สีที่นิโนะชอบ......เขารีบเปิดดูทันที....

ถึงมาซากิ.........
นี่ฉันเองนะ.....คาซึไง....ขอโทษนะที่ฉันไม่ไปหานายวันนี้......ความจริงฉันไปหานายไม่ได้อีกแล้วล่ะ....
ตลอดไป.......ต้องขอโทษด้วยจริงๆ.....ตอนที่นายอ่านจดหมายของฉันอยู่......ฉันคงไม่อยู่ในโลกนี้อีกแล้วล่ะ
...ฉันเป็นโรคหัวใจ......ฉันไม่อยากผ่าตัด...เพราะไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ไปทำไม....แต่เมื่อเจอนาย....ความคิดของฉันก็เปลี่อยนไป.......นายทำให้ฉันมีความหวัง.....แต่พอฉันไปบอกหมอว่าจะผ่าตัด......มันก็สายไปแล้ว.....
.......ขอโทษ..ที่ปิดบังมาตลอด....แต่เพราะฉันไม่อยากให้นายเป็นทุกข์ใจ...ฉันเลยทำแบบนั้น....ถ้านายต้องเป็นทุกข์เพราะฉันละก็....ฉันขอเก็บมันเอาไว้คนเดียวดีกว่า.........นี่.....มาซากิ....ฉันอยากให้นายสัญญาอะไรอย่างนึงได้มั้ย.....ฉันขอร้อง....ถึงแม้ว่าฉันจะไม่อยู่แล้ว....แต่นายอย่าลืมฉันได้มั้ย.....ฉันอยากให้นายจำที่ของเราที่ทุ่งหญ้านั่น.....ฉันอยากให้นายจำช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน......และสุดท้าย...ฉันอยากให้นายจำว่า....ฉันรักนายมากแค่ไหน
....ฉันขอแค่อยู่ในความทรงจำของนายแค่นี้ล่ะ....นายคงทำให้ฉันได้ใช่มั้ย......เหมือนกับที่ฉันตายไป...โดยมีนาย
อยู่ในความทรงจำของฉัน.....นี่...มาซากิ...เมื่อฉันไม่อยู่..นายต้องดูแลตัวเองดีๆนะรู้มั้ย..นายคงไม่อยากทำให้ฉันที่อยู่บนฟ้าต้องเป็นห่วงใช่มั้ยล่ะ...........
รักนายตลอดไป
คาซึ...
ไอบะค่อยๆพับจดหมายเก็บช้าๆ...น้ำตาไหลออกมามากมายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน....เขานึกโทษตัวเอง..ว่าทำไมถึงไม่สังเกต....วันสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกัน......ทำไม.....ถึงไม่รู้ก่อนหน้านั้น......ทำไม..................

*************************************
*****************************
******************

“ คาซึ........”

ไอบะตื่นขึ้นมาในความมืด........หมอนที่เป็นที่รองรับน้ำตาเปียกชื้นอีกแล้ว.......รูปกระจักกระจายเต็มเตียง....มีทั้งรูปคู่.....และรูปเดียวของนิโนะ.....ที่ถ่ายด้วยกันที่ทุ่งหญ้าแห่งนั้น....กี่คืนมาแล้ว....ที่เขาต้องนอนฝันร้ายแบบนี้....ใช่....ก็ตั้งแต่นิโนะจากไปนั่นหล่ะ......เขาคิดอยู่ทุกวันว่าอยากจะย้อนเวลากลับไป....ณ เวลานั้น...ถ้า
ทำได้...จะไม่ปล่อยให้คนรักจากไปแบบนี้.....จะไม่ปล่อยให้คาซึเป็นทุกข์อยู่คนเดียว.......แต่เวลา.....มันมีทางหวนกลับอีกแล้ว.......เขาไม่อยากยอมรับความจริง.....ว่าวันนี้.....เขาไม่มีคาซึอีกต่อไป...................

ร่างสูงอาบน้ำแต่งตัว..สะพายกระเป๋าเดินออกจากบ้านเหมือนทุกวัน......ไปที่สถานีรถไฟที่เราพบกันครั้งแรก.........รอรถไฟแล้วนั่งไปที่นั้น.....ที่ทุ่งหญ้าของเรา.....ไอบะเดินเข้าไปในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่.....มันยังเหมือนเดิมทุกอย่าง......เว้นแต่ว่าวันนี้ไม่มีนาย.....คาซึ.....แต่ไม่เป็นไรหรอก..เพราะนายยังคงอยู่ในความทรงจำของฉัน.......และฉันจะยังคงมาที่ทุ่งหญ้านี้ทุกวัน......เพื่อรอนาย.....ถึงแม้ว่า......นายจะไม่กลับมาแล้วก็ตาม........

........มีผู้คนผ่านมาในชีวิตเรามากมาย.....แต่ใครล่ะ.....ที่จะอยู่ในความทรงจำของเราคลอดไป..........

***************************************

Create Date : 16 มีนาคม 2553

Last Update : 16 มีนาคม 2553 13:59:08 น.

0 comments

Counter : 289 Pageviews.