คู่หูจอมจก

“เอ็งคอยดูต้นทางให้ดีๆนะเพื่อนด่าง เดี๋ยวข้าไปสำรวจก่อนว่ามีอะไรเหลือให้เรากินกันบ้าง”

“โอเค เพื่อนดำไม่ต้องห่วงทางนี้”

เจ้าดำค่อยๆย่องไปดูจานอาหารซึ่งวางอยู่หน้าห้อง ณ อพาร์ตเม้นต์ใหม่ในซอยซึ่งเจ้าสองตัวอาศัยอยู่ เมื่อเจ้าดำเห็นจานอาหารก็อุทานออกมาทันที

“ว้าว อาหารแมวเต็มทั้งสองจานเลย เสร็จเราล่ะ”

แล้วเจ้าดำก็รี่เข้าไปกินอาหารแมวด้วยความดีใจ

“ง่ำ ง่ำ ง่ำ”

“เฮ้ย ไอ้ดำเอ็งแอบกินอาหารตัวเดียวอีกแล้วนะ”

“ชะอุ๋ย เพื่อนด่างข้าไม่ได้แอบกินก่อน แต่ข้าชิมดูเผื่อมีใครเอายาเบื่อหนูมาใส่ในอาหาร ถ้าเอ็งเผลอกินแล้วเป็นอะไรไปข้าคงเสียใจน่าดู”

“โอ้ เพื่อนดำ เอ็งช่างเป็นเพื่อนหมาที่จิตใจงดงามจริงๆ”

ว่าแล้วทั้งเจ้าดำและเจ้าด่างก็จัดการขม้ำอาหรแมวซะจนจานสะอาด

“ไปดีกว่าเพื่อนด่าง เดี๋ยวไอ้แมวม่อนมันมาเห็นเข้าพวกเราได้หน้าลายเป็นทางอีกแน่”

“เออๆ รีบเผ่นกันเหอะ คราวที่แล้วแผลยังไม่ตกสะเก็ดดีเลย น้องแดงก็พาลเข้าใจผิดคิดว่าข้าไปแอบมีกิ๊กแล้วโดนกิ๊กข่วนมา”

เจ้าดำและเจ้าด่างเป็นหมาคู่หูประจำซอย ทั้งคู่เป็นหมาที่มีเจ้าของ อาหารการกินก็อุดมสมบรูณ์ดี แต่ด้วยความที่มีนิสัยชอบแอบไปจกกินอาหารของแมวที่อาศัยอยู่ในซอยเดียวกันจึงได้รับสมญานามว่า “คู่หูจอมจก”

เจ้าดำและเจ้าด่างเป็นหมาไทยพันทางแต่มักบอกใครๆว่าตัวเองเป็นหมาเท๊าซั่นเวย์(Thousand ways) เนื่องจากฟังดูมีชาติตระกูลกว่า เจ้าดำหน้าตาเจ้าเล่ห์มีขนสีดำเป็นมันทั้งตัว ส่วนเท้าสามข้างเป็นสีขาวเหมือนสวมถุงเท้า ส่วนเจ้าด่างมีสีกระดำกระด่างตามชื่อนั่นแหละ เอกลักษณ์ของเจ้าด่างคงเป็นหูที่ตั้งข้างนึงและพับตกข้างนึงซึ่งทำให้เจ้าด่างดูเป็นหมาขี้สงสัยอยู่ตลอดเวลา

ทั้งเจ้าดำและเจ้าด่างมีคู่ปรับตัวเดียวกันคือแมวชื่อโนเนม่อนหรือเรียกย่อว่าเจ้าม่อน เพราะความที่เจ้าดำกับเจ้าด่างชอบแอบไปจกอาหารตามบ้านและเมื่อมีอพาร์ตเม้นต์ใหม่ในซอยทั้งสองจึงรีบไปสำรวจหาอาหารโดยไม่ได้รู้เลยว่ากำลังหาเรื่องแหย่หนวดแมวเข้าซะแล้ว ขณะที่ทั้งสองกำลังเพลิดเพลินกับลาภปากที่ตรงหน้าโดยไม่ได้สังเกตว่ามีสายตาและกงเล็บมัจจุราชกำลังรอคอยอยู่

“เพื่อนด่าง อาหารแมวนี่มันอร่อยดีนะ จานนี้เป็นรสปลาแซลมอนข้าชอบที่สุดเลยเพื่อน”

“เพื่อนดำของข้าเป็นรสที่เหมาะกับหมารักสุขภาพอย่างข้าเพราะเป็นรสผักและไก่ มันกรุบๆกรอบๆดี จ๊ากกกก เอ้ยไม่ใช่ เอ๋ง เอ๋ง เอ๋ง”

เจ้าดำตกใจสะดุ้งโหยงกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของเจ้าด่าง พอหันหน้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าดำเห็นแค่เพียงกงเล็บคมๆที่ตะปบลงบนหน้า และโดยไม่ต้องคิดหมาทั้งสองตัวต่างก็วิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิง แต่มิวายโดนกงเล็บไปคนละสองสามแผล

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก เพื่อนด่าง มันคืออะไรหรือนั่น”

“อูย ข้าแสบหน้าหมดแล้ว ดูซิว่าตาข้าบอดรึเปล่า”

“ไม่บอดหรอกเพื่อนด่าง ว่าแต่ว่าไอ้แมวตัวนั้นมันมาจากไหนเนี่ย”

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ข้าคิดว่ามันคงเป็นเจ้าของอาหารแมวที่เราแอบกินนั่นแหละ”

“เอ็งแน่ใจนะเพื่อนด่างว่ามันเป็นแมวไม่ใช่เสือ มาถึงก็ตะปบเอา ตะปบเอา ดุชะมัดเลยแมวอะไรเนี่ย”

ทั้งสองต่างแขยงไม่ค่อยกล้าแอบไปกินอาหารแมวที่อพาร์ตเม้นต์ใหม่ไปหลายวัน

“เพื่อนด่างข้ารู้สึกเปรี้ยวปากอยากกินอาหารแมวอีกแล้วล่ะ”

“ไปสิเพื่อนดำ เราไปหากินกันที่ท้ายซอยดีกว่านะ”

“ไม่เอามันไม่ค่อยอร่อย ข้าอยากไปกินที่อพาร์ตเม้นต์ใหม่มากกว่า”

“ท้ายซอยอาจไม่อร่อยแต่ปลอดภัยกว่านะเพื่อนดำ”

“แต่มันไม่ท้าทายนี่เพื่อนด่าง การจะกินอาหารให้อร่อยก็ต้องมีการผจญภัยนิดหน่อย”

“ตามใจเอ็งละกันแต่ก่อนอื่นเราต้องไปดูลาดเลาซักหน่อย ตามสุภาษิตเค้าว่า รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง”

“แหมเพื่อนด่างของข้า ช่างคมคายจริงๆ นับถือ นับถือ”

เจ้าดำและเจ้าด่างค่อยๆย่องไปดูที่ริมรั้วด้านหน้าอพาร์ตเม้นต์

“นั่นไง ไอ้แมวมันนอนอยู่นั่น”

“เอ็งแน่ใจนะว่าเป็นไอ้กระเปี๊ยกตัวนี้”

“แน่สิ ไอ้แมวสีเทาตัวสั้น ข้าสั้น หางกุดตัวนี้แหละ ข้าจำได้ไม่มีวันลืม”

“ทำไมท่าทางมันพิลึกอย่างนี้ล่ะ เพื่อนด่าง ขา สั้น ตัวสั้นนิดเดียวเอง”

“โนเนม่อน มากินข้าวเร็วลูก”

เสียงคนเรียกเจ้าแมวขาสั้นให้ไปกินข้าว

“อ๋อชื่อไอ้โนเนม่อนนี่เอง ฮึเจ็บใจนักฝากรอยเล็บไว้ที่หน้าอันหล่อเหลาของเราสองตัว จัดการมันเลยดีมั้ยเพื่อนด่าง”

“เออดีเพื่อนดำ มันจะได้รู้ว่าซอยนี้ใครคุม"

ทั้งสองซุ่มรอจนกระทั่งเห็นเจ้าโนเนม่อนเดินนวยนาดออกมาข้างรั้ว

“มันมาแล้วเพื่อนจัดการมันเลย ลุย”

ทั้งเจ้าดำและเจ้าด่างกระโจนใส่เจ้าม่อน เป็นพัลวัน แต่ท่าจะเป็นโชคร้ายของทั้งสองตัวเพราะเจ้าม่อนเป็นแมวที่ว่องไว และต่อสู้เก่งเป็นที่สุด

“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง”

“เมี้ยว ฟ่อออ”

“เอ๋ง เอ๋ง เอ๋ง”

เจ้าด่างและเจ้าดำพ่ายแพ้ยับเยิน ต่างวิ่งหนีและหลบมาเลียแผลริมกำแพงด้านหนึ่ง

“อูย เป็นไงล่ะความตื่นเต้นเพื่อนดำ คราวนี้คงเต้นไม่ออกไปหลายวันเลยเรา”

“ใครจะไปรู้ล่ะเพื่อนด่างว่าไอ้แมวม่อนมันจะเก่งขนาดนี้ ล่อเราซะน่วมเลย”

“ข้าบอกแล้ว รบร้อยครั้งแพ้มันทุกครั้ง เอ็งไม่เชื่อข้าเอง”

“เอ เมื่อกี้เพื่อนด่างไม่ได้บอกอย่างนี้นี่นา อูยแสบหน้าไปหมดแล้ว แต่อย่าคิดนะว่าข้าจะยอมแพ้ อย่าให้เผลอแล้วกันไอ้แมวม่อน เมี้ยว เอ้ยไม่ใช่ เอ๋ง เอ๋ง เอ๋ง




ปล. หายไปอีกแง๊วค้าบเพื่อนๆ แต่ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกค้าบอยู่แถวนี้เอง แล้วข้าวโพดจะแวะเวียนมาใหม่นะค้าบ แง๊วววว

ปล1 ช่วงนี้ลมติสต์กะลังเข้าเลยเขียนเรื่องใหม่มาให้อ่านแก้คิดถึง

ปล2 คิดถึงทุกท่านเหมือนเดิมนะค้าบ แง๊วววว

Create Date : 08 กันยายน 2552		5 comments
Last Update : 8 กันยายน 2552 12:34:56 น.
Counter : 859 Pageviews.
Share Tweet